Heeft Arun gemaakt, mooi he :)
Sunday, December 09, 2007
Tuesday, December 04, 2007
Goa en raveparty
Loop weer hopeloos achter met de site en we doen juist zoveel leuke dingen (wat waarschijnlijk ook de reden is dat ik zo erg achterloop...).
Op vrijdag 9 november was het Diwali, het grootste festival van de Hindoes. Even googelen voor meer info. Voor ons was het die dag een vrije dag en dus lang weekend. Arun en ik hadden zin om er even tussenuit te gaan en besloten naar Goa, en meer specifiek, Anjuna te gaan.
Anjuna is het strand waar de hippies zitten. Een reissite beschreef het als "een strand vol met getattoeerde drugsgebruikers", maar dat valt erg mee! Vriend van Arun had geadviseerd om naar guesthouse Sai Prasad te gaan; vlak aan het stand en goedkoop. Na een aantal reviews gelezen te hebben toch maar daarvan afgezien (het zit er blijkbaar vol kakkerlakken en zelfs ratten!) en dus op de bonnefooi naar Goa vertrokken.
We vlogen (lekker luxe) net na de middag dus waren rond 4 uur in Anjuna. Het eerste guesthouse waar we het probeerden was vol, behalve een kamer met airco, maar dat hoefde voor ons niet. Het 2e guesthouse had waarschijnlijk nog wel een kamer vrij en in de tijd dat ze dat gingen uitzoeken gingen we daar even zitten en een biertje drinken. Heerlijk aan het strand! Helaas was de kamer toch niet vrij, maar die jongen wist nog wel een ander guesthouse zei hij. Dus Arun met die jongen mee (zodra ze een "rijke blanke" zien verdubbelt de prijs) en ik bleef daar nog even zitten. De jongen was na 5 minuten terug, Arun na een half uur. Blijkbaar had de jongen alleen maar vaag de richting aangegeven waar Arun het moest proberen, maar na even rondgelopen te hebben had hij uiteindelijk toch een leuk guesthouse gevonden.
En inderdaad: alles in frisse kleuren geschilderd, direct aan het strand en de kamer had een bed met schone lakens, 3 planken aan de muur die als kast dienden, een badkamer met (koude) douche en een ventilator. Verder kregen we nog wat extra lakens en wc papier dus wat wil je nog meer?! Toen we ons gingen omkleden en de deur dichtdeden zag ik daar aan de binnenkant de huisregels van het guesthouse: "Welkom bij Sai Prasad!". Waren we dus toch nog daar terecht gekomen! En het viel hardstikke mee....
Het "restaurant" van het guesthouse lag aan het strand dus daar wat gegeten. Erg lekkere tonijnsalade! Het was inmiddels donker geworden en de stroom viel uit dus hadden we een romantisch diner bij kaarslicht.
Na het eten een scooter gehuurd en op zoek naar een leuk feest. Vrij snel gevonden en daarna ook nog naar een disco vlakblij ons guesthouse. Na het uitgaan nog ergens wat gegeten (het was iets van 3 uur 's ochtends maar ook dan zijn er nog genoeg restaurants open) en toen naar bed.
De volgende dag werden we pas laat wakker en hebben we niet zo veel gedaan. Zonsondergang gezien op een ander strand dat helemaal verlaten was. Zelfs geen kleine strandhut te vinden dus we voelden ons bijna alleen op de wereld. Daarna naar de beroemde hippie-markt die daar elke zaterdag is. Waar je ook naar op zoek bent, ze hebben het daar! Een aantal leuke dingen gekocht en daarna weer uitgeweest. Wederom werd het laat (4 uur) en na een diner/ontbijt op dit tijdstip lekker gaan slapen.
Arun heeft eind 2004 een tattoo laten zetten. Door een echte dokter/tattoeerder, in een ziekenhuis. Blijkbaar was het toch allemaal niet zo hygienisch want zijn tattoo was behoorlijk verknald. Je kon niet eens zien wat het was! In Anjuna zat een goede tattoeerder en dus is Arun daarheen geweest voor een nieuwe tattoo, over zijn oude heen. Op zijn bovenarm zit nu een mooi gekleurde krab (Arun's sterrenbeeld). Zelf ging ik voor een ayuvedische massage, altijd lekker.
Tegen 8 uur vertrokken we naar Belgaum, een plaats ongeveer 4 uur verderop. Er waren namelijk geen vluchten meer vanaf Goa en nog wel vanaf daar. In Belgaum in een hotel geslapen en de volgende ochtend werden we verrast door de vlieguigmaatschappij met het bericht dat de vlucht vertraagd was. En daarna nog een keer zodat we uiteindelijk die dag ook niet meer op het werk zijn geweest. Een echt lang weekend dus!
Het weekend erna was het tijd voor een echte raveparty. Nou ben ik in Nederland naar de nodige feesten geweest, maar dit was een hele belevenis! Feesten na half 12 is in Bangalore zoals jullie weten verboden. Sinds een jaar of 2 moet alles precies om half 12 dicht zijn, liefst nog eerder. Heel af en toe (lees: als een disco genoeg geld geeft aan de dienstdoende agent) gaat het wel eens door tot half 1, maar dat is een grote uitzondering. Raveparties gaan echter de hele nacht door en zijn daardoor ook illegaal. Mocht de politie erachter komen dat er zo'n party komt dan kun je er donder opzeggen dat deze opgerold wordt, alle spullen in beslag genomen worden en met een beetje pech de organisatie een paar nachten in de cel mag doorbrengen. Deze parties worden uiteraard ook niet grootscheeps aangekondigd, maar uitnodigingen worden verstuurd per sms. De organisator stuurt een bericht naar bijvoorbeeld 15 vrienden. Deze vrienden nodigen ook weer persoonlijk hun vrienden uit en op deze manier zorg je ervoor dat er geen vreemden op je feest komen. In het smsje staat precies waar je moet zijn (echt letterlijk in "the middle of nowhere") en toen wij daar aankwamen zagen we een stuk of 30 geparkeerde auto's, meer niet. Iets verderop stonden een paar jongens bij een auto waar muziek uitkwam en dat was blijkbaar waar je je moest melden. Bij hun moest je aangeven door wie je uitgenodigd was en zij checkten dan of dat klopte. Nadat onze namen gecontroleerd waren moesten we even wachten en daarna kwam er iemand die ons meenam het bos in. Na ongeveer 5 minuten lopen kwamen we op een open plek aan en daar stond de dj achter zijn draaitafel. Tussen de bomen hadden ze een soort van witte kabels gespannen en met blacklights eronder lichtte dat op. Ook was er een tafel waar je water, redbull en chips kon kopen. Echt heel apart! Over het feest zelf kan ik kort zijn: Super!!! Hele goede muziek, goede sfeer en het ging door tot 8 uur 's morgens.
Helaas was ik halverwege de avond de huissleutel verloren, waarschijnlijk uit mijn zak gevallen. Toen we dus eindelijk thuis kwamen konden we het huis niet in. Eerst maar wat thee gedronken (je hebt hier overal thee-stalletjes) en ontbijt gehaald en toen iemand gestuurd om de sleutelman te halen. Deze man komt naar je huis met een soort van voorbeeldsleutel die hij in het slot steekt en heen en weer wiebelt. Aan de hand van de kleine krasjes die daardoor in de sleutel komen kan hij opmaken wat er precies gevijld moet worden en na een minuut of 10 heb je een perfect passende sleutel. Ideaal!
De zondag hebben we vooral geslapen... Net als vroeger :-).
De volgende blog meer over mijn trip naar Kolkata!
Liefs,
Sanne
Op vrijdag 9 november was het Diwali, het grootste festival van de Hindoes. Even googelen voor meer info. Voor ons was het die dag een vrije dag en dus lang weekend. Arun en ik hadden zin om er even tussenuit te gaan en besloten naar Goa, en meer specifiek, Anjuna te gaan.
Anjuna is het strand waar de hippies zitten. Een reissite beschreef het als "een strand vol met getattoeerde drugsgebruikers", maar dat valt erg mee! Vriend van Arun had geadviseerd om naar guesthouse Sai Prasad te gaan; vlak aan het stand en goedkoop. Na een aantal reviews gelezen te hebben toch maar daarvan afgezien (het zit er blijkbaar vol kakkerlakken en zelfs ratten!) en dus op de bonnefooi naar Goa vertrokken.
We vlogen (lekker luxe) net na de middag dus waren rond 4 uur in Anjuna. Het eerste guesthouse waar we het probeerden was vol, behalve een kamer met airco, maar dat hoefde voor ons niet. Het 2e guesthouse had waarschijnlijk nog wel een kamer vrij en in de tijd dat ze dat gingen uitzoeken gingen we daar even zitten en een biertje drinken. Heerlijk aan het strand! Helaas was de kamer toch niet vrij, maar die jongen wist nog wel een ander guesthouse zei hij. Dus Arun met die jongen mee (zodra ze een "rijke blanke" zien verdubbelt de prijs) en ik bleef daar nog even zitten. De jongen was na 5 minuten terug, Arun na een half uur. Blijkbaar had de jongen alleen maar vaag de richting aangegeven waar Arun het moest proberen, maar na even rondgelopen te hebben had hij uiteindelijk toch een leuk guesthouse gevonden.
En inderdaad: alles in frisse kleuren geschilderd, direct aan het strand en de kamer had een bed met schone lakens, 3 planken aan de muur die als kast dienden, een badkamer met (koude) douche en een ventilator. Verder kregen we nog wat extra lakens en wc papier dus wat wil je nog meer?! Toen we ons gingen omkleden en de deur dichtdeden zag ik daar aan de binnenkant de huisregels van het guesthouse: "Welkom bij Sai Prasad!". Waren we dus toch nog daar terecht gekomen! En het viel hardstikke mee....
Het "restaurant" van het guesthouse lag aan het strand dus daar wat gegeten. Erg lekkere tonijnsalade! Het was inmiddels donker geworden en de stroom viel uit dus hadden we een romantisch diner bij kaarslicht.
Na het eten een scooter gehuurd en op zoek naar een leuk feest. Vrij snel gevonden en daarna ook nog naar een disco vlakblij ons guesthouse. Na het uitgaan nog ergens wat gegeten (het was iets van 3 uur 's ochtends maar ook dan zijn er nog genoeg restaurants open) en toen naar bed.
De volgende dag werden we pas laat wakker en hebben we niet zo veel gedaan. Zonsondergang gezien op een ander strand dat helemaal verlaten was. Zelfs geen kleine strandhut te vinden dus we voelden ons bijna alleen op de wereld. Daarna naar de beroemde hippie-markt die daar elke zaterdag is. Waar je ook naar op zoek bent, ze hebben het daar! Een aantal leuke dingen gekocht en daarna weer uitgeweest. Wederom werd het laat (4 uur) en na een diner/ontbijt op dit tijdstip lekker gaan slapen.
Arun heeft eind 2004 een tattoo laten zetten. Door een echte dokter/tattoeerder, in een ziekenhuis. Blijkbaar was het toch allemaal niet zo hygienisch want zijn tattoo was behoorlijk verknald. Je kon niet eens zien wat het was! In Anjuna zat een goede tattoeerder en dus is Arun daarheen geweest voor een nieuwe tattoo, over zijn oude heen. Op zijn bovenarm zit nu een mooi gekleurde krab (Arun's sterrenbeeld). Zelf ging ik voor een ayuvedische massage, altijd lekker.
Tegen 8 uur vertrokken we naar Belgaum, een plaats ongeveer 4 uur verderop. Er waren namelijk geen vluchten meer vanaf Goa en nog wel vanaf daar. In Belgaum in een hotel geslapen en de volgende ochtend werden we verrast door de vlieguigmaatschappij met het bericht dat de vlucht vertraagd was. En daarna nog een keer zodat we uiteindelijk die dag ook niet meer op het werk zijn geweest. Een echt lang weekend dus!
Het weekend erna was het tijd voor een echte raveparty. Nou ben ik in Nederland naar de nodige feesten geweest, maar dit was een hele belevenis! Feesten na half 12 is in Bangalore zoals jullie weten verboden. Sinds een jaar of 2 moet alles precies om half 12 dicht zijn, liefst nog eerder. Heel af en toe (lees: als een disco genoeg geld geeft aan de dienstdoende agent) gaat het wel eens door tot half 1, maar dat is een grote uitzondering. Raveparties gaan echter de hele nacht door en zijn daardoor ook illegaal. Mocht de politie erachter komen dat er zo'n party komt dan kun je er donder opzeggen dat deze opgerold wordt, alle spullen in beslag genomen worden en met een beetje pech de organisatie een paar nachten in de cel mag doorbrengen. Deze parties worden uiteraard ook niet grootscheeps aangekondigd, maar uitnodigingen worden verstuurd per sms. De organisator stuurt een bericht naar bijvoorbeeld 15 vrienden. Deze vrienden nodigen ook weer persoonlijk hun vrienden uit en op deze manier zorg je ervoor dat er geen vreemden op je feest komen. In het smsje staat precies waar je moet zijn (echt letterlijk in "the middle of nowhere") en toen wij daar aankwamen zagen we een stuk of 30 geparkeerde auto's, meer niet. Iets verderop stonden een paar jongens bij een auto waar muziek uitkwam en dat was blijkbaar waar je je moest melden. Bij hun moest je aangeven door wie je uitgenodigd was en zij checkten dan of dat klopte. Nadat onze namen gecontroleerd waren moesten we even wachten en daarna kwam er iemand die ons meenam het bos in. Na ongeveer 5 minuten lopen kwamen we op een open plek aan en daar stond de dj achter zijn draaitafel. Tussen de bomen hadden ze een soort van witte kabels gespannen en met blacklights eronder lichtte dat op. Ook was er een tafel waar je water, redbull en chips kon kopen. Echt heel apart! Over het feest zelf kan ik kort zijn: Super!!! Hele goede muziek, goede sfeer en het ging door tot 8 uur 's morgens.
Helaas was ik halverwege de avond de huissleutel verloren, waarschijnlijk uit mijn zak gevallen. Toen we dus eindelijk thuis kwamen konden we het huis niet in. Eerst maar wat thee gedronken (je hebt hier overal thee-stalletjes) en ontbijt gehaald en toen iemand gestuurd om de sleutelman te halen. Deze man komt naar je huis met een soort van voorbeeldsleutel die hij in het slot steekt en heen en weer wiebelt. Aan de hand van de kleine krasjes die daardoor in de sleutel komen kan hij opmaken wat er precies gevijld moet worden en na een minuut of 10 heb je een perfect passende sleutel. Ideaal!
De zondag hebben we vooral geslapen... Net als vroeger :-).
De volgende blog meer over mijn trip naar Kolkata!
Liefs,
Sanne
Friday, November 16, 2007
Bruiloft collega
Zoals jullie weten waren Arun en ik een aantal weken geleden uitgenodigd op de bruiloft van een collega van mij, Ahamed. Ahamed is (zoals de naam al doet vermoeden) een Moslim en dus weer een totaal andere bruiloft en achtergrond.
Ahamed komt van een zwaar gelovige familie: zijn beide opa's zijn heilig verklaard omdat ze de laatste 40 jaar van hun leven geweid hebben aan het geloof. Hun grafkisten zijn ook te zien in een speciale moskee en ze hebben ook volgelingen. Ahamed bidt altijd 5x per dag, eet geen vlees tenzij het halal is en vorig jaar in de ramadam wilde hij me geen hand geven toen ik net bij Oracle begon en me voor wilde stellen. Overigens is hij verder een prima jongen, niet dat jullie denken dat ik met een zware extremist samenwerk.
Allereerst de reis: Ahamed had een taxi voor ons geregeld die ons naar zijn dorp, ongeveer 12 uur verderop zou brengen. 12 (twaalf) uur ja... De taxi zou er om 18.00 zijn, maar om 20.00 nog niemand te zien. We waren met z'n 6'en aan het wachten, hadden al een paar keer gebeld maar die chauffeur bleef maar zeggen dat hij er bijna was. Op een gegeven moment belde Arun nogal geirriteerd op hoe lang "bijna" nog ging duren en toen werd de chauffeur boos: Dat wij wel even goed moesten begrijpen dat hij de minister van Tamil Nadu (een staat in India) kende en dat wij blij mochten zijn dat hij ons, simpele zielen, in zijn taxi wilde meenemen. Dus Arun vertelde hem vriendelijk doch dringend ;-) vooral de minister te blijven rondrijden. In de tussentijd Ahamed gebeld en die regelde heel snel een andere chauffeur die er uiteindelijk rond 20.30 was.
Onderweg was het op zich gezellig, alleen hadden we wat oponthoud omdat we een lekke band hadden. Gelukkig hadden we een reserveband, maar de chauffeur wilde graag de lekke band zo snel mogelijk laten plakken. Langs de snelweg heb je allemaal "Banden-winkels" waar je in principe dag en nacht terecht kan. In principe ja... de meesten lagen te slapen en waren absoluut niet van plan om op te staan. En de jongen die ons wel hielp moest halverwege iets hebben van achter een stapel banden en toen hij na 10 minuten nog niet terug was en wij gingen checken lag hij daar ook te slapen!!! We hadden hem nog wakker gemaakt, maar toen hij tijdens het plakken weer in slaap dreigde te vallen zijn we maar verder gereden. De chauffeur was een aardige man, maar wist helaas de weg niet. Bleek dus dat we een heel stuk verkeerd waren gereden en uiteindelijk hebben we er niet 12, maar 16 (!!!) uur over gedaan. In die tijd kun je bijna op en neer naar Nederland vliegen!
Eenmaal aangekomen in het dorp gingen we naar ons hotel. Best een goed hotel en Ahamed stond ons al op te wachten om ons mee te nemen naar zijn huis. Super lekker gegeten (ontbijt/lunch) en zijn familie ontmoet. Ik was op het ergste voorbereid (wat een vooroordelen weer, ik weet het): vrouwen in burka's en mannen die geen hand willen schudden, maar niets bleek minder waar! Zijn vader kwam uit zichzelf naar ons toe om ons de hand te schudden, iets dat zelfs voor Hindu mensen niet gebruikelijk is. En heb dat hele weekend ook geen burka gezien. Begreep later wel van Ahamed dat de vrouwen dat wel doen als ze de straat op gaan, maar zelf heb ik ze alleen in kleurige sarees gezien.
Na de lunch liet hij ons de moskee zien met de graftomben van zijn opa's en vertelde hij wat over bepaalde spreuken van de Koran die op de muur geschreven waren. Erg interessant! Daarna gingen we naar het vrouwen huis: de vrouwen van de familie hebben namelijk hun eigen huis. Bijna al zijn tantes en nichten wonen daar als ik het goed begrepen hebben. Met 1 van die nichten had hij ook eigenlijk moeten trouwen, daar kom ik zo nog op terug.
Na deze rondtour was het tijd voor Ahamed om geschoren te worden met melk. Het was niet echt scheren, meer een beetje bijwerken (want een goede Moslim heeft een baard) en na dit ritueel mocht iedere gast, en dat waren er zeker 100! hem wat banaan in melk voeren. Je kan je voorstellen dat Ahamed na meer dan 100 hapjes banaan-met-melk kotsmisselijk was... Na dit ritueel gingen we terug naar het hotel, ik nog even snel langs een schoonheidssalon om mn wenkbrauwen te epileren (waarom zelf met een pincet klooien als je het voor 40 cent kunt laten doen?) en toen slapen.
De volgende dag was de grote dag. Vooral voor Ahamed en zijn bruid uiteraard. Trouwen is altijd al een spannende aangelegenheid, maar zij hadden elkaar ook al bijna 3 jaar niet gezien! Ahamed is de eerste man in 20 jaar die ging trouwen in zijn familie. Hij heeft geen oudere broers of neven en dus was het erg belangrijk dat hij met een goede partij trouwde. Toen hij heel jong was, was het al bepaald dat hij met zijn nicht zou trouwen. Iets dat onvoorstelbaar is voor ons, maar binnen de dorpen van India nog redelijk normaal. En niet alleen bij Moslims, ook andere culturen trouwen het liefst binnen hun eigen gemeenschap.
3 jaar geleden vertrok Ahamed naar Bangalore en daar ontmoette hij, eerst via internet en later in het echt, een erg leuk meisje. Hoewel ze elkaar maar 25 dagen kenden wisten ze dat dit echte liefde was en gaven ze aan dat ze wilden trouwen. Het meisje werd daarop direct door haar familie teruggehaald naar haar dorp en ook Ahamed's familie was hier niet over te spreken. Zij kwam maar uit een "gewone" familie en wie dachten ze eigenlijk wel dat ze waren? Om tegen de wensen van de familie in te gaan? En wat moest er gebeuren met de nicht? Daar konden ze niet nu opeens een andere man voor gaan vinden! Dit was al jaren geleden bepaald! Ahamed heeft het heel voorzichtig, stapje voor stapje aangepakt: geen openlijk contact meer met zijn grote liefde (hoewel ze wel elkaars telefoonnummer hadden en dus konden sms'en). Vervolgens een geschikte man gevonden voor de nicht en ervoor gezorgd dat ze trouwde. Toen de beide families bewerkt en na bijna 3 jaar was het gelukt: ze mochten eindelijk trouwen!
De bruiloft zelf gebeurde gescheiden; hij zat in de grote zaal op het podium, zij zat in een kamertje ernaast. Toen ze eindelijk het podium op mocht komen, waren ze al getrouwd en zagen ze elkaar dus voor het eerst in 3 jaar! Ik vroeg aan Ahamed wat ze tegen elkaar zeiden, maar het was niet meer dan: Hallo, hoe gaat het? Goed en met jou? Het lijkt me ook een hele rare situatie! Na de ceremonie was het tijd om te feliciteren en de lunch: biryani, een rijstgerecht. Ik ben er niet zo dol op, maar Moslims staan erom bekend supergoede biryani te maken. Ze hadden rond de 800 mensen uitgenodigd en voor de zekerheid voor 1000 gekookt. Uiteindelijk kwamen er 1500 gasten en moest er op het laatste moment nog bijgekookt worden.
Wij vertrokken na de lunch terug naar Bangalore. Dit keer wist hij de weg wel en waren we er in 11 uur! Een heel stuk beter dan de heenweg.
Inmiddels is Ahamed terug van zijn huwelijksreis en volgende week komt zij ook naar Bangalore. Het is namelijk gebruikelijk dat de kersverse bruid de eerste 40 dagen bij de man's familie inwoont voordat ze een eigen huis hebben. Die 40 dagen zijn volgende week voorbij en dan kunnen ze eindelijk echt samen zijn!
Het lijkt bijna een sprookje, maar is waar gebeurd! En gelukkig een happy ending :-)
Ahamed komt van een zwaar gelovige familie: zijn beide opa's zijn heilig verklaard omdat ze de laatste 40 jaar van hun leven geweid hebben aan het geloof. Hun grafkisten zijn ook te zien in een speciale moskee en ze hebben ook volgelingen. Ahamed bidt altijd 5x per dag, eet geen vlees tenzij het halal is en vorig jaar in de ramadam wilde hij me geen hand geven toen ik net bij Oracle begon en me voor wilde stellen. Overigens is hij verder een prima jongen, niet dat jullie denken dat ik met een zware extremist samenwerk.
Allereerst de reis: Ahamed had een taxi voor ons geregeld die ons naar zijn dorp, ongeveer 12 uur verderop zou brengen. 12 (twaalf) uur ja... De taxi zou er om 18.00 zijn, maar om 20.00 nog niemand te zien. We waren met z'n 6'en aan het wachten, hadden al een paar keer gebeld maar die chauffeur bleef maar zeggen dat hij er bijna was. Op een gegeven moment belde Arun nogal geirriteerd op hoe lang "bijna" nog ging duren en toen werd de chauffeur boos: Dat wij wel even goed moesten begrijpen dat hij de minister van Tamil Nadu (een staat in India) kende en dat wij blij mochten zijn dat hij ons, simpele zielen, in zijn taxi wilde meenemen. Dus Arun vertelde hem vriendelijk doch dringend ;-) vooral de minister te blijven rondrijden. In de tussentijd Ahamed gebeld en die regelde heel snel een andere chauffeur die er uiteindelijk rond 20.30 was.
Onderweg was het op zich gezellig, alleen hadden we wat oponthoud omdat we een lekke band hadden. Gelukkig hadden we een reserveband, maar de chauffeur wilde graag de lekke band zo snel mogelijk laten plakken. Langs de snelweg heb je allemaal "Banden-winkels" waar je in principe dag en nacht terecht kan. In principe ja... de meesten lagen te slapen en waren absoluut niet van plan om op te staan. En de jongen die ons wel hielp moest halverwege iets hebben van achter een stapel banden en toen hij na 10 minuten nog niet terug was en wij gingen checken lag hij daar ook te slapen!!! We hadden hem nog wakker gemaakt, maar toen hij tijdens het plakken weer in slaap dreigde te vallen zijn we maar verder gereden. De chauffeur was een aardige man, maar wist helaas de weg niet. Bleek dus dat we een heel stuk verkeerd waren gereden en uiteindelijk hebben we er niet 12, maar 16 (!!!) uur over gedaan. In die tijd kun je bijna op en neer naar Nederland vliegen!
Eenmaal aangekomen in het dorp gingen we naar ons hotel. Best een goed hotel en Ahamed stond ons al op te wachten om ons mee te nemen naar zijn huis. Super lekker gegeten (ontbijt/lunch) en zijn familie ontmoet. Ik was op het ergste voorbereid (wat een vooroordelen weer, ik weet het): vrouwen in burka's en mannen die geen hand willen schudden, maar niets bleek minder waar! Zijn vader kwam uit zichzelf naar ons toe om ons de hand te schudden, iets dat zelfs voor Hindu mensen niet gebruikelijk is. En heb dat hele weekend ook geen burka gezien. Begreep later wel van Ahamed dat de vrouwen dat wel doen als ze de straat op gaan, maar zelf heb ik ze alleen in kleurige sarees gezien.
Na de lunch liet hij ons de moskee zien met de graftomben van zijn opa's en vertelde hij wat over bepaalde spreuken van de Koran die op de muur geschreven waren. Erg interessant! Daarna gingen we naar het vrouwen huis: de vrouwen van de familie hebben namelijk hun eigen huis. Bijna al zijn tantes en nichten wonen daar als ik het goed begrepen hebben. Met 1 van die nichten had hij ook eigenlijk moeten trouwen, daar kom ik zo nog op terug.
Na deze rondtour was het tijd voor Ahamed om geschoren te worden met melk. Het was niet echt scheren, meer een beetje bijwerken (want een goede Moslim heeft een baard) en na dit ritueel mocht iedere gast, en dat waren er zeker 100! hem wat banaan in melk voeren. Je kan je voorstellen dat Ahamed na meer dan 100 hapjes banaan-met-melk kotsmisselijk was... Na dit ritueel gingen we terug naar het hotel, ik nog even snel langs een schoonheidssalon om mn wenkbrauwen te epileren (waarom zelf met een pincet klooien als je het voor 40 cent kunt laten doen?) en toen slapen.
De volgende dag was de grote dag. Vooral voor Ahamed en zijn bruid uiteraard. Trouwen is altijd al een spannende aangelegenheid, maar zij hadden elkaar ook al bijna 3 jaar niet gezien! Ahamed is de eerste man in 20 jaar die ging trouwen in zijn familie. Hij heeft geen oudere broers of neven en dus was het erg belangrijk dat hij met een goede partij trouwde. Toen hij heel jong was, was het al bepaald dat hij met zijn nicht zou trouwen. Iets dat onvoorstelbaar is voor ons, maar binnen de dorpen van India nog redelijk normaal. En niet alleen bij Moslims, ook andere culturen trouwen het liefst binnen hun eigen gemeenschap.
3 jaar geleden vertrok Ahamed naar Bangalore en daar ontmoette hij, eerst via internet en later in het echt, een erg leuk meisje. Hoewel ze elkaar maar 25 dagen kenden wisten ze dat dit echte liefde was en gaven ze aan dat ze wilden trouwen. Het meisje werd daarop direct door haar familie teruggehaald naar haar dorp en ook Ahamed's familie was hier niet over te spreken. Zij kwam maar uit een "gewone" familie en wie dachten ze eigenlijk wel dat ze waren? Om tegen de wensen van de familie in te gaan? En wat moest er gebeuren met de nicht? Daar konden ze niet nu opeens een andere man voor gaan vinden! Dit was al jaren geleden bepaald! Ahamed heeft het heel voorzichtig, stapje voor stapje aangepakt: geen openlijk contact meer met zijn grote liefde (hoewel ze wel elkaars telefoonnummer hadden en dus konden sms'en). Vervolgens een geschikte man gevonden voor de nicht en ervoor gezorgd dat ze trouwde. Toen de beide families bewerkt en na bijna 3 jaar was het gelukt: ze mochten eindelijk trouwen!
De bruiloft zelf gebeurde gescheiden; hij zat in de grote zaal op het podium, zij zat in een kamertje ernaast. Toen ze eindelijk het podium op mocht komen, waren ze al getrouwd en zagen ze elkaar dus voor het eerst in 3 jaar! Ik vroeg aan Ahamed wat ze tegen elkaar zeiden, maar het was niet meer dan: Hallo, hoe gaat het? Goed en met jou? Het lijkt me ook een hele rare situatie! Na de ceremonie was het tijd om te feliciteren en de lunch: biryani, een rijstgerecht. Ik ben er niet zo dol op, maar Moslims staan erom bekend supergoede biryani te maken. Ze hadden rond de 800 mensen uitgenodigd en voor de zekerheid voor 1000 gekookt. Uiteindelijk kwamen er 1500 gasten en moest er op het laatste moment nog bijgekookt worden.
Wij vertrokken na de lunch terug naar Bangalore. Dit keer wist hij de weg wel en waren we er in 11 uur! Een heel stuk beter dan de heenweg.
Inmiddels is Ahamed terug van zijn huwelijksreis en volgende week komt zij ook naar Bangalore. Het is namelijk gebruikelijk dat de kersverse bruid de eerste 40 dagen bij de man's familie inwoont voordat ze een eigen huis hebben. Die 40 dagen zijn volgende week voorbij en dan kunnen ze eindelijk echt samen zijn!
Het lijkt bijna een sprookje, maar is waar gebeurd! En gelukkig een happy ending :-)
Sunday, October 28, 2007
Leve de Koningin!
Hoi allemaal,
Afgelopen vrijdag was het zo ver: Hare Majesteit de Koningin, de Prins van Oranje en Prinses Máxima kwamen, als onderdeel van hun staatsbezoek aan India, naar Bangalore en in de middag was er een receptie voor Nederlanders die in zuid-India wonen.
Vantevoren was het vooral stressen over wat we aan moesten doen: de dresscode was "middagjapon" voor de dames en "donker pak" voor de heren. Arun had een nieuw zwart pak gekocht, stond hem echt super mooi. Zelf had ik een mantelpakje geleend van Bahar. Een middagjapon kan namelijk zowel een jurk zijn als een mantelpakje.
Arun heeft ook de poster ontworpen voor de Dutch Club en het eerste exemplaar zou die dag aangeboden worden aan de Koningin. Mocht niet direct en ik geloof dat hij op de ambassade in Delhi komt te hangen (en niet boven haar bed), maar toch wel leuk.
Maar goed, vrijdag dus. We moesten er uiterlijk om half 5 zijn en omdat we de auto (met chauffeur, uiteraard) mochten lenen van Arun's bazin kwamen we in stijl aan. Er waren ongeveer 150 Nederlanders uitgenodigd, allemaal mooi opgedoft. Tegen 5 uur was het Koninklijk gezelschap gearriveerd en mochten we ons opstellen. Iedereen had met de uitnodiging een kaart gekregen die je aan de consul-generaal moest geven en hij kondigde je dan aan. Dus bij ons was het: "Mevrouw Meijrink, Senior Analyst Oracle India en de heer Ravikumar!".
En daar sta je dan... 3 meter verwijderd van de Koningin, Willem-Alexander en Máxima die je breed lachend aan staan te kijken. In je hoofd nog 1 keer oefenen: Goedemiddag Majesteit, Goedemiddag Koninklijke Hoogheid en nogmaals Goedemiddag Koninklijke Hoogheid. En dan naar voren... Handjes schudden, ze zeiden alle drie ook iets terug in de trant van: Aangenaam en goedemiddag en toen door naar de lobby waar iedereen zich verzamelde. Ik ben niet echt super konings gezind of zo, maar ik stond toch wel even te trillen: Ik heb de Koningin, onze toekomstige Koning en zijn vrouw een hand gegeven!!!
Eenmaal in de lobby was er champagne, wijn, bier en hapjes en stonden we met ons groepje bij elkaar. Er waren een aantal groepjes gevormd (wij waren de Nederlanders met buitenlandse partners) en 1 persoon van de Koninklijk gezelschap zou bij ons langskomen en even met ons praten. Bij ons was dat Willem-Alexander. Een meisje van de ambassade stond ook bij ons om ervoor te zorgen dat niemand anders bij ons kwam staan (slechts 1/3 van de mensen was in een groepje ingedeeld en de rest wist niks van de groepjes af en dit moest ook zo blijven). Ook onze partners mochten er niet bij zijn want het Koninklijk gezelschap had aangegeven dat ze alleen met de Nederlanders wilden praten.
Toen Willem-Alexander er aan kwam verdween het meisje naar de achtergrond en ook onze partners gingen weg. Het eerste wat Willem-Alexander vroeg was: "Waar zijn jullie partners?". Dus wij zo van "Euhh...". "Ja", zei hij toen "Als ik met Nederlanders met buitenlandse partners ga spreken, wil ik natuurlijk wel de partners erbij hebben!". Dus partners erbij en het was een leuk, informeel gesprek. Je hebt maar ongeveer 8 minuten dus niet echt tijd om uitgebreid te praten. We hadden vantevoren bedacht dat we wel wilden vragen of het immigratiebeleid niet wat soepeler kan en nog wat ander politieke kwesties, maar dat is er totaal niet van gekomen.
Het ging meer over de dagelijkse uitdagingen om een buitenlandse partner te hebben. Willem-Alexander vertelde bijvoorbeeld over kerstmis: Afgezien van de verschillen tussen hun in het geloof, is voor Máxima kerstmis barbequen bij het zwembad. Een kerstboom kennen ze wel, maar die staat ergens binnen, leuk voor de kinderen. En voor Willem-Alexander is juist de kerstboom optuigen traditie. Van huis uit is hij gewend dat vader de kerstboom optuigd en de kinderen staan daar met een hoop oeh's en aah's omheen. Grappig om je te realiseren dat dus ooit Prins Claus de kerstboom optuigde en dat hij daar met zijn 2 broertjes bij stond. En nu wil hij dus hetzelfde overbrengen op zijn dochters en moest hij Máxima uitleggen wat kerst voor hem betekent. En zo waren er nog wat dingen.
De receptie werd afgesloten met een korte toespraak van de ambassadeur en de Koningin. Standaard praatje waarin de Koningin zei dat ze erg dankbaar was dat ze mocht komen en dat ze graag wat langer was gebleven (plan dan een uur langer in denk ik dan...), maar dat ze nu echt weg moesten. Het eerste couplet van het Wilhelmus werd ook nog gezongen. Prinses Máxima ging een tel langer door op het einde (heb ik altijd ge-eer-eerd zeg maar) waarop Willem-Alexander iets zei in de trant van: Ze leert het ook nooit. Tot grote hilariteit van de omstanders.
Na de receptie was een groot deel van ons gezelschap te vinden in de bar van het hotel en het restaurant. Natuurlijk napraten over hoe het was, op de meesten had het grote indruk gemaakt. Koningin Beatrix is in het echt kleiner dan ik verwacht had. En ze ziet er ouder uit dan op foto's. Ze is natuurlijk ook al bijna 70. Willem-Alexander ziet er precies zo uit als ik verwacht had: studentikoos, stevig, ("een flinke gezonde" zou mijn oma zeggen) en Máxima vond ik in het echt mooier nog dan op foto's. Heel lief gezicht en mooie ogen. Wel had ze een beetje rare hoed op (net een vissersmanhoed, vond Arun) en een buikje. Nog van de vorige zwangerschap of is er een 4e op komst???
Arun en ik hebben gegeten in het restaurant van het hotel, lekker Vietnamees, en na die tijd nog even terug naar de bar. En ja hoor... daar zaten ze alle 3 samen met een aantal ambassade mensen aan een tafel nog wat te drinken. Wel iets afgezonderd van de "gewone" gasten en beveiliging er omheen, maar toch heel normaal. 1 van de andere Indiase partners zei al dat als we ooit de president van India zouden kunnen ontmoeten dat het echt onmogelijk is om haar van zo dichtbij te zien en te spreken. En dat die al helemaal niet 's avonds nog een glaasje wijn zou gaan drinken in de bar van een hotel. De beveiliging was ook erg relaxed, nog een tijd met een paar van die mensen gepraat. Over India, over wat ze gezien hadden en over het werk als beveiliger/hofmaarschalk van de Koningin. Geen sappige verhalen, meer over hoe ze dit werk hadden gekregen en zo. We vroegen nog of we een fles wijn mochten aanbieden aan het gezelschap, maar dat mocht helaas niet.
Rond half 11 vertrok het Koninklijk gezelschap en niet veel later gingen wij ook. Een hele ervaring rijker!!!
Liefs,
Sanne
Afgelopen vrijdag was het zo ver: Hare Majesteit de Koningin, de Prins van Oranje en Prinses Máxima kwamen, als onderdeel van hun staatsbezoek aan India, naar Bangalore en in de middag was er een receptie voor Nederlanders die in zuid-India wonen.
Vantevoren was het vooral stressen over wat we aan moesten doen: de dresscode was "middagjapon" voor de dames en "donker pak" voor de heren. Arun had een nieuw zwart pak gekocht, stond hem echt super mooi. Zelf had ik een mantelpakje geleend van Bahar. Een middagjapon kan namelijk zowel een jurk zijn als een mantelpakje.
Arun heeft ook de poster ontworpen voor de Dutch Club en het eerste exemplaar zou die dag aangeboden worden aan de Koningin. Mocht niet direct en ik geloof dat hij op de ambassade in Delhi komt te hangen (en niet boven haar bed), maar toch wel leuk.
Maar goed, vrijdag dus. We moesten er uiterlijk om half 5 zijn en omdat we de auto (met chauffeur, uiteraard) mochten lenen van Arun's bazin kwamen we in stijl aan. Er waren ongeveer 150 Nederlanders uitgenodigd, allemaal mooi opgedoft. Tegen 5 uur was het Koninklijk gezelschap gearriveerd en mochten we ons opstellen. Iedereen had met de uitnodiging een kaart gekregen die je aan de consul-generaal moest geven en hij kondigde je dan aan. Dus bij ons was het: "Mevrouw Meijrink, Senior Analyst Oracle India en de heer Ravikumar!".
En daar sta je dan... 3 meter verwijderd van de Koningin, Willem-Alexander en Máxima die je breed lachend aan staan te kijken. In je hoofd nog 1 keer oefenen: Goedemiddag Majesteit, Goedemiddag Koninklijke Hoogheid en nogmaals Goedemiddag Koninklijke Hoogheid. En dan naar voren... Handjes schudden, ze zeiden alle drie ook iets terug in de trant van: Aangenaam en goedemiddag en toen door naar de lobby waar iedereen zich verzamelde. Ik ben niet echt super konings gezind of zo, maar ik stond toch wel even te trillen: Ik heb de Koningin, onze toekomstige Koning en zijn vrouw een hand gegeven!!!
Eenmaal in de lobby was er champagne, wijn, bier en hapjes en stonden we met ons groepje bij elkaar. Er waren een aantal groepjes gevormd (wij waren de Nederlanders met buitenlandse partners) en 1 persoon van de Koninklijk gezelschap zou bij ons langskomen en even met ons praten. Bij ons was dat Willem-Alexander. Een meisje van de ambassade stond ook bij ons om ervoor te zorgen dat niemand anders bij ons kwam staan (slechts 1/3 van de mensen was in een groepje ingedeeld en de rest wist niks van de groepjes af en dit moest ook zo blijven). Ook onze partners mochten er niet bij zijn want het Koninklijk gezelschap had aangegeven dat ze alleen met de Nederlanders wilden praten.
Toen Willem-Alexander er aan kwam verdween het meisje naar de achtergrond en ook onze partners gingen weg. Het eerste wat Willem-Alexander vroeg was: "Waar zijn jullie partners?". Dus wij zo van "Euhh...". "Ja", zei hij toen "Als ik met Nederlanders met buitenlandse partners ga spreken, wil ik natuurlijk wel de partners erbij hebben!". Dus partners erbij en het was een leuk, informeel gesprek. Je hebt maar ongeveer 8 minuten dus niet echt tijd om uitgebreid te praten. We hadden vantevoren bedacht dat we wel wilden vragen of het immigratiebeleid niet wat soepeler kan en nog wat ander politieke kwesties, maar dat is er totaal niet van gekomen.
Het ging meer over de dagelijkse uitdagingen om een buitenlandse partner te hebben. Willem-Alexander vertelde bijvoorbeeld over kerstmis: Afgezien van de verschillen tussen hun in het geloof, is voor Máxima kerstmis barbequen bij het zwembad. Een kerstboom kennen ze wel, maar die staat ergens binnen, leuk voor de kinderen. En voor Willem-Alexander is juist de kerstboom optuigen traditie. Van huis uit is hij gewend dat vader de kerstboom optuigd en de kinderen staan daar met een hoop oeh's en aah's omheen. Grappig om je te realiseren dat dus ooit Prins Claus de kerstboom optuigde en dat hij daar met zijn 2 broertjes bij stond. En nu wil hij dus hetzelfde overbrengen op zijn dochters en moest hij Máxima uitleggen wat kerst voor hem betekent. En zo waren er nog wat dingen.
De receptie werd afgesloten met een korte toespraak van de ambassadeur en de Koningin. Standaard praatje waarin de Koningin zei dat ze erg dankbaar was dat ze mocht komen en dat ze graag wat langer was gebleven (plan dan een uur langer in denk ik dan...), maar dat ze nu echt weg moesten. Het eerste couplet van het Wilhelmus werd ook nog gezongen. Prinses Máxima ging een tel langer door op het einde (heb ik altijd ge-eer-eerd zeg maar) waarop Willem-Alexander iets zei in de trant van: Ze leert het ook nooit. Tot grote hilariteit van de omstanders.
Na de receptie was een groot deel van ons gezelschap te vinden in de bar van het hotel en het restaurant. Natuurlijk napraten over hoe het was, op de meesten had het grote indruk gemaakt. Koningin Beatrix is in het echt kleiner dan ik verwacht had. En ze ziet er ouder uit dan op foto's. Ze is natuurlijk ook al bijna 70. Willem-Alexander ziet er precies zo uit als ik verwacht had: studentikoos, stevig, ("een flinke gezonde" zou mijn oma zeggen) en Máxima vond ik in het echt mooier nog dan op foto's. Heel lief gezicht en mooie ogen. Wel had ze een beetje rare hoed op (net een vissersmanhoed, vond Arun) en een buikje. Nog van de vorige zwangerschap of is er een 4e op komst???
Arun en ik hebben gegeten in het restaurant van het hotel, lekker Vietnamees, en na die tijd nog even terug naar de bar. En ja hoor... daar zaten ze alle 3 samen met een aantal ambassade mensen aan een tafel nog wat te drinken. Wel iets afgezonderd van de "gewone" gasten en beveiliging er omheen, maar toch heel normaal. 1 van de andere Indiase partners zei al dat als we ooit de president van India zouden kunnen ontmoeten dat het echt onmogelijk is om haar van zo dichtbij te zien en te spreken. En dat die al helemaal niet 's avonds nog een glaasje wijn zou gaan drinken in de bar van een hotel. De beveiliging was ook erg relaxed, nog een tijd met een paar van die mensen gepraat. Over India, over wat ze gezien hadden en over het werk als beveiliger/hofmaarschalk van de Koningin. Geen sappige verhalen, meer over hoe ze dit werk hadden gekregen en zo. We vroegen nog of we een fles wijn mochten aanbieden aan het gezelschap, maar dat mocht helaas niet.
Rond half 11 vertrok het Koninklijk gezelschap en niet veel later gingen wij ook. Een hele ervaring rijker!!!
Liefs,
Sanne
En zo zagen we eruit:
Sunday, October 14, 2007
Eid Mubarak!
Hallo Allemaal,
Eid Mubarak!!! Wat? zullen jullie wel denken. Dat wensen de Moslims elkaar vandaag, het is namelijk suikerfeest hier. 2 dagen later dan in Nederland in verband met de maan. Die was hier namelijk nog niet te zien. We zijn ook 1 dag later begonnen met vasten dan in Europa. "We"?? Jawel, ik heb dit jaar meegevast! Ok, ik geef eerlijk toe: 4 dagen in Delhi heb ik gezondigd want het was daar veel te warm om overdag niets te drinken en ik wilde ook graag wat van het Noord-Indiase eten proeven. De andere dagen heb ik netjes tussen zonsopgang en zonsondergang niet gegeten of gedronken. Was het zwaar? Nee, viel best mee. De eerste 2/3 dagen heb je overdag een hongerig gevoel, maar het is wonderbaarlijk hoe snel je lichaam zich aanpast aan minder eten. Nu ik wel weer mag eten voelt het bijna slecht om uitgebreid te ontbijten, te lunchen en te dineren.
Maar goed, Delhi dus. Delhi was erg leuk! Veel warmer dan Bangalore, boven de 30 graden. We zijn eigenlijk vooral in Gurgaon geweest, een buitenwijk van Delhi. Of eigenlijk was het een totaal ander dorp, maar inmiddels aan Delhi vastgegroeid. Hier vind je alle grote bedrijven en veel nieuw flats. De wegen zijn een stuk beter, er zijn voornamelijk winkelcentra en de mensen die er wonen zijn van de hogere sociale klassen. Omdat (bijna) iedereen daar een eigen auto heeft vind je er geen openbaar vervoer. Behalve dan fiets-ricksjaws, die zijn er wel. We zijn met de kinderen naar een pretpark geweest (erg leuk!), hebben een dagje Delhi gedaan inclusief shoppen op een kledingmarkt waar alles omgerekend 40 cent kost. Heb de India Gate gezien (namaak van de Arc de Triomphe), het parlementsgebouw en het huis van de president. En ook nog naar een tempel geweest en heerlijk gegeten. Aan de ene kant lijkt Delhi, of Gurgaon eigenlijk, een heel stuk beter dan Bangalore, maar ook daar zie je nog steeds grote armoede.
Midden in Gurgaon: aan de ene kant ruime wegen en viaducten, aan de andere kant mensen met kamelen die daar op een stuk braakliggend terrein wonen.
Eid Mubarak!!! Wat? zullen jullie wel denken. Dat wensen de Moslims elkaar vandaag, het is namelijk suikerfeest hier. 2 dagen later dan in Nederland in verband met de maan. Die was hier namelijk nog niet te zien. We zijn ook 1 dag later begonnen met vasten dan in Europa. "We"?? Jawel, ik heb dit jaar meegevast! Ok, ik geef eerlijk toe: 4 dagen in Delhi heb ik gezondigd want het was daar veel te warm om overdag niets te drinken en ik wilde ook graag wat van het Noord-Indiase eten proeven. De andere dagen heb ik netjes tussen zonsopgang en zonsondergang niet gegeten of gedronken. Was het zwaar? Nee, viel best mee. De eerste 2/3 dagen heb je overdag een hongerig gevoel, maar het is wonderbaarlijk hoe snel je lichaam zich aanpast aan minder eten. Nu ik wel weer mag eten voelt het bijna slecht om uitgebreid te ontbijten, te lunchen en te dineren.
Maar goed, Delhi dus. Delhi was erg leuk! Veel warmer dan Bangalore, boven de 30 graden. We zijn eigenlijk vooral in Gurgaon geweest, een buitenwijk van Delhi. Of eigenlijk was het een totaal ander dorp, maar inmiddels aan Delhi vastgegroeid. Hier vind je alle grote bedrijven en veel nieuw flats. De wegen zijn een stuk beter, er zijn voornamelijk winkelcentra en de mensen die er wonen zijn van de hogere sociale klassen. Omdat (bijna) iedereen daar een eigen auto heeft vind je er geen openbaar vervoer. Behalve dan fiets-ricksjaws, die zijn er wel. We zijn met de kinderen naar een pretpark geweest (erg leuk!), hebben een dagje Delhi gedaan inclusief shoppen op een kledingmarkt waar alles omgerekend 40 cent kost. Heb de India Gate gezien (namaak van de Arc de Triomphe), het parlementsgebouw en het huis van de president. En ook nog naar een tempel geweest en heerlijk gegeten. Aan de ene kant lijkt Delhi, of Gurgaon eigenlijk, een heel stuk beter dan Bangalore, maar ook daar zie je nog steeds grote armoede.
Midden in Gurgaon: aan de ene kant ruime wegen en viaducten, aan de andere kant mensen met kamelen die daar op een stuk braakliggend terrein wonen.
Verder belangrijk nieuws: Hare Majesteit de Koningin en Hunne Koninklijke Hoogheden de Prins van Oranje en Prinses Máxima komen naar Bangalore! En via de Nederlanse ambassade hebben Arun en ik een uitnodiging ontvangen voor een 1-uur durende ontvangst. Tijdens de ontvangst worden we aan het Koninklijk gezelschap voorgesteld en daarna mogen we in groepen van 10-15 ongeveer 3 minuten met elk spreken. Geen tijd voor diepzinnige gesprekken dus, maar wel ontzettend leuk. De dresscode is streng: zwart pak voor de heren en een middagjapon voor de dames en verder zijn er regels over hoe je ze moet aanspreken, dat je geen cadeaus, bloemen of brieven mag aanbieden en (helaas!) geen foto- of filmapparatuur meenemen. De ontvangst zal 26 oktober a.s. plaatsvinden dus daarna horen jullie het wel.
Ga nu naar de supermarkt, boodschappen doen (hoe burgerlijk). Er is trouwens onlangs een Spar geopend hier, maar die zit nogal ver weg. Maar schijnt wel een supermooie supermakt te zijn waar je alles kunt krijgen. Zelfs kaas! Daarna gaan Arun en ik de stad in om te kijken of we een mooi pak kunnen vinden voor hem. En daarna naar de film.
Volgend weekend hebben we een (Moslim) bruiloft van een collega van mij. Lijkt me erg leuk want ben nog nooit op zo'n bruiloft geweest en ook is het een eind hiervandaan dus kunnen we hopelijk nog wat van de omgeving zien daar.
Tot de volgende keer!
Liefsssssss,
Sanne
Thursday, October 04, 2007
monologues on rage
Don't steal my bed,
darling dark recess of my mind.
Don't steal my wit
and leave laughing, leaving me behind.
If i sing you a lullaby
would you cradle me in your arms
and keep me warm?
Or would i see little monsters
all grown fat and big and ravenous
since i was two feet tall?
darling dark recess of my mind.
Don't steal my wit
and leave laughing, leaving me behind.
If i sing you a lullaby
would you cradle me in your arms
and keep me warm?
Or would i see little monsters
all grown fat and big and ravenous
since i was two feet tall?
Saturday, September 29, 2007
Fashionshow
Hoi Allemaal,
Vandaag was de fashionshow van designster Namrata G. Na een keer maten opnemen, 2x passen en oefenen met lopen was het vandaag zover: samen met 9 andere expat-modellen (bijna allemaal van Oracle) en een aantal Indiase mochten we de kleding showen.
Om 8 uur ('s ochtends ja...) moesten we in de studio zijn voor ons haar en make-up, erg leuk! Tegen half 12 waren we in het Park hotel waar we nog een keer konden oefenen en een half uur later begon het echt.
In de eerste ronde droeg ik een groene kurta met een bruine soort bikinitop daaronder. In de tweede ronde een "harem" broek (erg wijd, lijkt bijna een rok) met een goudkleurige top en in de 3e ronde een salwar-kameez. Tussendoor moesten we dus steeds omkleden wat, vooral de laatste keer, best stressvol was. De show ging erg goed, zie hieronder een aantal foto's.
Over een paar uurtjes vertrekt onze vlucht naar Delhi, woensdagmorgen zijn we weer terug!
Liefs, ook van Arun!
De kurta:
Op de "catwalk":
Samen met Bahar, collega en vriendin uit Turkije in onze harem-broeken
De goudkleurige top (vond hem zelf erg mooi):
In de salwar-kameez:
Monday, September 24, 2007
We hebben gewonnen!
Hoi allemaal,
India heeft de worldcup 20-20 cricket gewonnen! Na een zinderende finale tegen Pakistan, zojuist gespeeld. Afgelopen zaterdag moesten "we" (zie hoe leuk in India vind, zolang het maar niet over bankpasjes of straathonden gaat ;-) tegen Australië. Australië is zo ongeveer het Brazilië van cricket dus iedereen werd al helemaal gek toen we daarvan wonnen. Vandaag moesten we tegen Pakistan en dat is ongeveer hetzelfde als Nederland-Duitsland.
De wedstrijd begon om half 6 en vanaf dat tijdstip zat/stond half Oracle in de kantine tv te kijken. Ikzelf ook. India scoorde 157-5 (dit betekent 157 runs, maar 5 spelers uitgespeeld - zie de spelregels hieronder). Niet echt een geweldige score (we scoorden 188 tegen Australie) en Pakistan had dus een goede kans om te winnen.
Het 2e deel van de wedstrijd heb ik niet kunnen zien want moest nog iets doen op het werk en ook nog van werk naar huis komen. Het was opvallend rustig op straat: normaal doe ik er 3 kwartier tot een uur over (met regen 1,5 uur), maar vandaag was ik er binnen 30 minuten! Toen ik thuis kwam zag ik nog net de laatste "over". Pakistan had nog 6 ballen en ze hoefden nog maar 12 punten te scoren. Wel waren er al 9 spelers uitgespeeld en als je er 10 uitspeelt dan win je ook.
De eerste bal was 0 punten. Dus goed voor India. De tweede bal was 6 punten, erg slecht voor India: Pakistan had nog 4 ballen en hoefde nog maar 6 punten. De derde bal vloog hoog de lucht in en... WERD GEVANGEN! Dat betekende dat de 10e speler werd uitgespeeld van Pakistan en India dus won!! Meteen renden mensen de straat op hier om vuurwerk af te steken en denk dat het netwerk ook plat lag want kon de eerste 2 minuten niet sms'en.
Iedereen dus blij hier, cricket is volkssport nummer 1 dus het is nu net zoiets als dat Nederland de WK voetbal zou winnen. Erg leuk om mee te maken.
Voor de geinteresseerden, de regels voor cricket:
Cricket wordt gespeeld op een rond veld met een diameter van tussen de 114 en 160 meter.
Rondom het uiteinde van het veld ligt een touw dat van belang is bij de puntentelling.
In het midden van het veld is de “pitch” en hier gebeurt het allemaal. De pitch is 20 meter lang en 3 meter breed. Aan elk uiteinde van de pitch staan 3 paaltjes in de grond, deze 3 paaltjes samen heten een “wicket”.
Een cricketteam bestaat uit 11 spelers en voor de wedstrijd begint wordt er getost. De winnaar mag kiezen of ze eerst aan slag willen (batten) of eerst het veld in willen (fielden). De field partij staan met z’n elven in het veld en de bat partij met 2; bij elke wicket staat 1 batsman.
Eén persoon van de field partij, de “bowler”, gooit de bal naar de batsman (van de andere partij dus) die aan de andere kant van de pitch staat. Het gooien moet op een bepaalde manier gebeuren; vanaf een bepaalde lijn en je moet je arm recht houden. Er wordt dus over een lengte van 20 meter gegooid; van de ene kant van de pitch naar de andere. De bedoeling is dat de batsman de bal wegslaat want zo kunnen er punten gescoord worden.
Elke keer dat de bal ver genoeg weggeslagen wordt dat de batsman van de ene wicket naar de andere kan rennen krijgt de partij 1 punt (run). Er zijn 2 batsmannen en ze moeten elkaar kruisen. Dus als batsman 1 bij de wicket aan de linkerkant van de pitch staat en batsman 2 bij de wicket aan de rechterkant moeten ze als het ware elkaars plaats innemen om een run te scoren. Als de batsman zo hard slaat dat de bal het touw raakt dat rondom het veld ligt, dan krijgen ze automatisch 4 runs. Als de bal zonder de grond te raken in 1 keer over dat touw vliegt (dus het veld wordt uitgeslagen), krijgen ze 6 runs.
Elke bowler mag 6x werpen, dit wordt een “over” genoemd. Na elke over wordt er gewisseld; er komt een andere bowler en ook wordt er van wicket gewisseld. Als er eerst van links naar rechts werd gegooid dan wordt er nu van rechts naar links gegooid. Let op: er wordt dus niet van TEAM gewisseld, alleen van BOWLER. Als India besloten heeft om te fielden dan blijven ze dat doen totdat ze uit zijn, dan pas wordt er gewisseld tussen de teams. India wordt dan slag en de tegenpartij wordt field. In deze worldcup heeft elk team 20 overs. In totaal wordt er dus 120 keer geworpen (20x6 ballen per over).
Tegen Engeland scoorde India 6 "sixes" in 1 over, dat is echt onvoorstelbaar goed. Kijk maar op: http://www.youtube.com/watch?v=ZZo7M5UYwmw&mode=related&search
De slagpartij probeert dus zoveel mogelijk punten te scoren en de fieldpartij probeert om de batsmannen uit te spelen. Er zijn 4 manieren:
1). De bowler gooit de bal, de batsman raakt hem niet en daardoor raakt de bal de wicket achter
de batsman. Dit is een “Out Bowled”.
2). De batsman blokkeert de wicket met zijn lichaam zodat de bal de wicket niet kan raken. Dit is niet toegestaan en wordt een “Out LBW (LegBefore Wicket)” genoemd.
3). De batsman slaat de bal, maar iemand van de field partij vangt hem. De “Out Caught” en
4). Wanneer de batsmannen aan het rennen zijn tussen de wickets om runs te scoren en de fieldpartij gooit de bal tegen de wicket voordat de batsman er is dan is deze uit en dit is de “Out
Run Out”.
De batsman die uit is moet het veld verlaten en wordt vervangen door een andere (vaak minder goede!) speler.
Er wordt gewisseld van team zodra er 20 overs zijn gegooid door de field partij of zodra de field partij 10 van de 11 batsmannen heeft uitgegooid. De regel van de 20 overs geldt voor deze world cup, er zijn ook cricket matches waarin ze zoveel mogen werpen als ze willen en er wordt pas gewisseld als er 10 van de 11 batsmannen uit zijn. Deze wedstrijden kunnen letterlijk dagen duren!
Als je cricket op t.v. kijkt dan laten ze onderin beeld de score zien. Als je 183/3 ziet staan, dan betekent dat dat er 183 runs gescoord zijn en dat er al 3 batsmannen uitgespeeld zijn. Bij de overs zal iets staan van “12.3”, dit betekent dat er al 12 overs geworpen zijn en dat ze nu
bij de 3e bal van over nummer 13 zijn.
Partij 1 zet dus het doel voor partij 2. Als partij 1 na 20 overs een score heeft van 150 runs, dan moet partij 2 dus 151 scoren. Doen ze dat, dan winnen ze. Doen ze dat niet, dan verliezen ze.
Pakistan had dus bijna gewonnen (ze hoeften nog maar 6 punten en hadden nog 4 ballen), maar omdat de 10 spelers uitgespeeld waren won India alsnog!
En nog even mijn favo moment van de worldcup: Het einde van India-Australie. India weet al dat ze gaan winnen dus 1 van de spelers is aan het dansen op het veld:
http://www.youtube.com/watch?v=0dnidqGXd1E
India heeft de worldcup 20-20 cricket gewonnen! Na een zinderende finale tegen Pakistan, zojuist gespeeld. Afgelopen zaterdag moesten "we" (zie hoe leuk in India vind, zolang het maar niet over bankpasjes of straathonden gaat ;-) tegen Australië. Australië is zo ongeveer het Brazilië van cricket dus iedereen werd al helemaal gek toen we daarvan wonnen. Vandaag moesten we tegen Pakistan en dat is ongeveer hetzelfde als Nederland-Duitsland.
De wedstrijd begon om half 6 en vanaf dat tijdstip zat/stond half Oracle in de kantine tv te kijken. Ikzelf ook. India scoorde 157-5 (dit betekent 157 runs, maar 5 spelers uitgespeeld - zie de spelregels hieronder). Niet echt een geweldige score (we scoorden 188 tegen Australie) en Pakistan had dus een goede kans om te winnen.
Het 2e deel van de wedstrijd heb ik niet kunnen zien want moest nog iets doen op het werk en ook nog van werk naar huis komen. Het was opvallend rustig op straat: normaal doe ik er 3 kwartier tot een uur over (met regen 1,5 uur), maar vandaag was ik er binnen 30 minuten! Toen ik thuis kwam zag ik nog net de laatste "over". Pakistan had nog 6 ballen en ze hoefden nog maar 12 punten te scoren. Wel waren er al 9 spelers uitgespeeld en als je er 10 uitspeelt dan win je ook.
De eerste bal was 0 punten. Dus goed voor India. De tweede bal was 6 punten, erg slecht voor India: Pakistan had nog 4 ballen en hoefde nog maar 6 punten. De derde bal vloog hoog de lucht in en... WERD GEVANGEN! Dat betekende dat de 10e speler werd uitgespeeld van Pakistan en India dus won!! Meteen renden mensen de straat op hier om vuurwerk af te steken en denk dat het netwerk ook plat lag want kon de eerste 2 minuten niet sms'en.
Iedereen dus blij hier, cricket is volkssport nummer 1 dus het is nu net zoiets als dat Nederland de WK voetbal zou winnen. Erg leuk om mee te maken.
Voor de geinteresseerden, de regels voor cricket:
Cricket wordt gespeeld op een rond veld met een diameter van tussen de 114 en 160 meter.
Rondom het uiteinde van het veld ligt een touw dat van belang is bij de puntentelling.
In het midden van het veld is de “pitch” en hier gebeurt het allemaal. De pitch is 20 meter lang en 3 meter breed. Aan elk uiteinde van de pitch staan 3 paaltjes in de grond, deze 3 paaltjes samen heten een “wicket”.
Een cricketteam bestaat uit 11 spelers en voor de wedstrijd begint wordt er getost. De winnaar mag kiezen of ze eerst aan slag willen (batten) of eerst het veld in willen (fielden). De field partij staan met z’n elven in het veld en de bat partij met 2; bij elke wicket staat 1 batsman.
Eén persoon van de field partij, de “bowler”, gooit de bal naar de batsman (van de andere partij dus) die aan de andere kant van de pitch staat. Het gooien moet op een bepaalde manier gebeuren; vanaf een bepaalde lijn en je moet je arm recht houden. Er wordt dus over een lengte van 20 meter gegooid; van de ene kant van de pitch naar de andere. De bedoeling is dat de batsman de bal wegslaat want zo kunnen er punten gescoord worden.
Elke keer dat de bal ver genoeg weggeslagen wordt dat de batsman van de ene wicket naar de andere kan rennen krijgt de partij 1 punt (run). Er zijn 2 batsmannen en ze moeten elkaar kruisen. Dus als batsman 1 bij de wicket aan de linkerkant van de pitch staat en batsman 2 bij de wicket aan de rechterkant moeten ze als het ware elkaars plaats innemen om een run te scoren. Als de batsman zo hard slaat dat de bal het touw raakt dat rondom het veld ligt, dan krijgen ze automatisch 4 runs. Als de bal zonder de grond te raken in 1 keer over dat touw vliegt (dus het veld wordt uitgeslagen), krijgen ze 6 runs.
Elke bowler mag 6x werpen, dit wordt een “over” genoemd. Na elke over wordt er gewisseld; er komt een andere bowler en ook wordt er van wicket gewisseld. Als er eerst van links naar rechts werd gegooid dan wordt er nu van rechts naar links gegooid. Let op: er wordt dus niet van TEAM gewisseld, alleen van BOWLER. Als India besloten heeft om te fielden dan blijven ze dat doen totdat ze uit zijn, dan pas wordt er gewisseld tussen de teams. India wordt dan slag en de tegenpartij wordt field. In deze worldcup heeft elk team 20 overs. In totaal wordt er dus 120 keer geworpen (20x6 ballen per over).
Tegen Engeland scoorde India 6 "sixes" in 1 over, dat is echt onvoorstelbaar goed. Kijk maar op: http://www.youtube.com/watch?v=ZZo7M5UYwmw&mode=related&search
De slagpartij probeert dus zoveel mogelijk punten te scoren en de fieldpartij probeert om de batsmannen uit te spelen. Er zijn 4 manieren:
1). De bowler gooit de bal, de batsman raakt hem niet en daardoor raakt de bal de wicket achter
de batsman. Dit is een “Out Bowled”.
2). De batsman blokkeert de wicket met zijn lichaam zodat de bal de wicket niet kan raken. Dit is niet toegestaan en wordt een “Out LBW (LegBefore Wicket)” genoemd.
3). De batsman slaat de bal, maar iemand van de field partij vangt hem. De “Out Caught” en
4). Wanneer de batsmannen aan het rennen zijn tussen de wickets om runs te scoren en de fieldpartij gooit de bal tegen de wicket voordat de batsman er is dan is deze uit en dit is de “Out
Run Out”.
De batsman die uit is moet het veld verlaten en wordt vervangen door een andere (vaak minder goede!) speler.
Er wordt gewisseld van team zodra er 20 overs zijn gegooid door de field partij of zodra de field partij 10 van de 11 batsmannen heeft uitgegooid. De regel van de 20 overs geldt voor deze world cup, er zijn ook cricket matches waarin ze zoveel mogen werpen als ze willen en er wordt pas gewisseld als er 10 van de 11 batsmannen uit zijn. Deze wedstrijden kunnen letterlijk dagen duren!
Als je cricket op t.v. kijkt dan laten ze onderin beeld de score zien. Als je 183/3 ziet staan, dan betekent dat dat er 183 runs gescoord zijn en dat er al 3 batsmannen uitgespeeld zijn. Bij de overs zal iets staan van “12.3”, dit betekent dat er al 12 overs geworpen zijn en dat ze nu
bij de 3e bal van over nummer 13 zijn.
Partij 1 zet dus het doel voor partij 2. Als partij 1 na 20 overs een score heeft van 150 runs, dan moet partij 2 dus 151 scoren. Doen ze dat, dan winnen ze. Doen ze dat niet, dan verliezen ze.
Pakistan had dus bijna gewonnen (ze hoeften nog maar 6 punten en hadden nog 4 ballen), maar omdat de 10 spelers uitgespeeld waren won India alsnog!
En nog even mijn favo moment van de worldcup: Het einde van India-Australie. India weet al dat ze gaan winnen dus 1 van de spelers is aan het dansen op het veld:
http://www.youtube.com/watch?v=0dnidqGXd1E
Friday, September 21, 2007
Wat vakantiefoto's van Nederland
Arun op de boot van Laura / Arun on Laura's boat
Arun in de sneeuw / Arun in the snow
Diner in Harderwijk / Dinner in Harderwijk
Bij het Louvre in Parijs / Next to the Louvre in Paris
Voor de bruiloft van Maaike en Sebastiaan / For the wedding of Maaike and Sebastiaan
Robinsky
Voor bijna 10 dagen hebben we een hond in huis gehad, Robinsky. Robinsky is de (ex-straat)hond van een Poolse collega en aangezien zij en haar man op vakantie gingen, hebben wij op de hond gepast.
Ze vertrokken al toen ik nog in Nederland zat (moest weer terug voor een nieuw visum) dus zolang was Robbie ondergebracht bij de dierenarts. Ik had de dierenarts 's middags opgebeld om te vragen of ik de hond die avond kon ophalen. Hij was op dat moment onderweg, maar zou om 7 uur terug in de praktijk zijn. Ik een taxi gebeld (wilde niet met de hond in een ricksjaw) en iets na 7'en was ik bij de dierenarts. Hij stond al bij de deur en het eerste wat hij vroeg is waar de hond was. Euh.... "Die had u toch?". "Ik heb helemaal geen hond, die heb jij toch? Hij is toch ziek??". Bleek dus dat hij had begrepen dat ik doorverwezen was door Monika en Gunjan (zo heet haar man) en dat ik zelf een zieke hond had. Robinsky was in het huis van zijn assistent, een half uur rijden verderop. Omdat ik weinig zin had om de volgende dag te gaan, zijn assistent en ik in de taxi gestapt en hebben we Robinsky opgehaald. Door de nodige files onderweg was ik uiteindelijk om 9 uur thuis...
Ik had bedacht dat ik iets eerder uit zou stappen zodat Robinsky meteen zijn avondwandeling had gehad. Even schoot het door me heen dat ik geen plastic zakje bij me had. En dat ik toch wel de drollen op moest ruimen. Maar toen herinnerde ik me weer hoeveel straathonden er rondlopen en die poepen ook niet allemaal bepaald netjes in de goot. Om maar te zwijgen van alle mensendrollen (!!!) die je tegenkomt omdat er mensen zijn die denken dat Bangalore 1 groot openbaar toilet is....
Enfin, Robbie en ik dus naar huis gewandeld, maar dat was iets minder relaxed dan ik verwacht had. Had namelijk totaal geen rekening gehouden met de straathonden die Robbie als een indringer zagen en hem dat ook goed duidelijk wilden maken. Van alle kanten werd er gegromd en geblaft en 1 hond viel Robbie zelfs aan. Straathonden zijn hier best agressief, vooral 's nachts. In de afgelopen maanden zijn er 3 kinderen doodgebeten, van 1 waren alleen de botten nog teruggevonden... Als volwassene heb je er niet zo heel veel last van. Tenzij je op een motor rijdt (straathonden vinden het erg leuk om in je broek te gaan hangen dan) of dus een hond bij je hebt.
Eenmaal thuis, Robbie moest op 3 poten de trap op omdat die rot-straathond hem best hard gebeten had, heb ik hem wat eten gegeven. Geen verantwoord hondenvoer, maar rijst-met-een-prutje. Volgens Monika at hij dat altijd, maar mooi niet dat hij een hap nam. Denk dat hij de kookkunsten van onze maid Valentina niet echt kon waarderen.
De volgende dag (vrijdag) moest ik gewoon werken dus zou Robinsky de hele dag alleen thuis zijn. 's Ochtends een rondje gelopen, gewapend met een stok om de straathonden van me af te meppen, en 's avonds toen ik terug kwam weer. Tot mijn grote opluchting had hij niks stuk gemaakt en ook had hij zijn behoeften netjes bewaard tot 's avonds. Helaas leek hij het eten nog steeds niet lekker te vinden dus heb ik in het weekend maar echte hondenbrokken gehaald. Kostte bijna 20 euro voor 4kg en daar zou hij dan 10 dagen mee kunnen doen. Ik eet zelf nog niet eens voor 20 euro in 10 dagen!!! Maar goed, de hond bracht ook wel veel gezelligheid, dus dat had ik er wel voor over.
Zondagavond kwam Arun weer thuis, die was in Goa voor een seminar en die schrok zich ook rot toen we gingen lopen en die ene gemene straathond Robbie weer aanviel. Hij belde de politie die beloofde dat ze iemand zouden sturen, maar tot nu toe niks gezien... Denk dat er eerst weer een kind doodgebeten moet worden voordat ze iets doen hier :-(. Ook Arun vond het erg gezellig met Robbie in huis. Behalve het feit dat Robbie gewend is om in bed te slapen. Van Arun mocht dat niet, dus wat deed die slimme hond? Op het moment dat wij naar bed gingen sloop hij stiekem onder het bed en daar bleef hij dan heeeeeel stil liggen. Wij dachten dat hij in de kamer was, dus deden de deur dicht. Als we dan eenmaal lagen te slapen klom hij op het bed. Waar hij vervolgens het halve bed in beslag nam.
De rest van de week hebben we Robbie vooral boven op het dakterras uitgelaten zodat we de straathond konden ontwijken. Alleen als we hem niet zagen dan liepen we wel een "gewoon" rondje. Robinsky raakte ook gewend aan de hondenbrokken en leek ze zelfs wel lekker te vinden.
Op zondag haalden Monika en Gunjan hem weer op, nadat we hebben aangeboden dat we best willen oppassen als ze een weekendje weg gaan of zo. Het is echt leuk om een hond in huis te hebben, maar heel eerlijk hebben we er niet genoeg tijd voor om er echt 1 te hebben.
Verder... is er een heleboel gebeurd. Dat krijg je natuurlijk als je maandenlang niks schrijft... We hebben een aantal feesten gehad hier, ben dus naar Nederland geweest, de kinderen zijn geweest. 2 keer zelfs. Volgende week loop ik een modeshow, georganiseerd door een bedrijf dat trainingen geeft aan Indiers die naar het buitenland gaan. Ze waren op zoek naar buitenlandse modellen (ahum) die in Indiase kleding gaan lopen. Paar weken geleden ben ik geweest om de maten op te laten nemen, morgen passen en volgende week zaterdag is de show. Ook komt volgende maand de koningin naar Bangalore en als het goed is ontvangen we via de ambassade een uitnodiging. Ben erg benieuwd!
Zoals vaker heb ik het voornemen om de site vaker te gaan updaten. Kans is nu wel groter omdat 1 van onze buren draadloos internet heeft en dat niet heeft beveiligd. Oftewel: ik kan via mijn laptop op zijn netwerk en zo op internet. Dus internet thuis :-D.
Voor nu allemaal heel veel liefs en geniet van het mooie weer! Het is bij jullie bijna net zo warm als bij ons!
Liefs,
Sanne
Ze vertrokken al toen ik nog in Nederland zat (moest weer terug voor een nieuw visum) dus zolang was Robbie ondergebracht bij de dierenarts. Ik had de dierenarts 's middags opgebeld om te vragen of ik de hond die avond kon ophalen. Hij was op dat moment onderweg, maar zou om 7 uur terug in de praktijk zijn. Ik een taxi gebeld (wilde niet met de hond in een ricksjaw) en iets na 7'en was ik bij de dierenarts. Hij stond al bij de deur en het eerste wat hij vroeg is waar de hond was. Euh.... "Die had u toch?". "Ik heb helemaal geen hond, die heb jij toch? Hij is toch ziek??". Bleek dus dat hij had begrepen dat ik doorverwezen was door Monika en Gunjan (zo heet haar man) en dat ik zelf een zieke hond had. Robinsky was in het huis van zijn assistent, een half uur rijden verderop. Omdat ik weinig zin had om de volgende dag te gaan, zijn assistent en ik in de taxi gestapt en hebben we Robinsky opgehaald. Door de nodige files onderweg was ik uiteindelijk om 9 uur thuis...
Ik had bedacht dat ik iets eerder uit zou stappen zodat Robinsky meteen zijn avondwandeling had gehad. Even schoot het door me heen dat ik geen plastic zakje bij me had. En dat ik toch wel de drollen op moest ruimen. Maar toen herinnerde ik me weer hoeveel straathonden er rondlopen en die poepen ook niet allemaal bepaald netjes in de goot. Om maar te zwijgen van alle mensendrollen (!!!) die je tegenkomt omdat er mensen zijn die denken dat Bangalore 1 groot openbaar toilet is....
Enfin, Robbie en ik dus naar huis gewandeld, maar dat was iets minder relaxed dan ik verwacht had. Had namelijk totaal geen rekening gehouden met de straathonden die Robbie als een indringer zagen en hem dat ook goed duidelijk wilden maken. Van alle kanten werd er gegromd en geblaft en 1 hond viel Robbie zelfs aan. Straathonden zijn hier best agressief, vooral 's nachts. In de afgelopen maanden zijn er 3 kinderen doodgebeten, van 1 waren alleen de botten nog teruggevonden... Als volwassene heb je er niet zo heel veel last van. Tenzij je op een motor rijdt (straathonden vinden het erg leuk om in je broek te gaan hangen dan) of dus een hond bij je hebt.
Eenmaal thuis, Robbie moest op 3 poten de trap op omdat die rot-straathond hem best hard gebeten had, heb ik hem wat eten gegeven. Geen verantwoord hondenvoer, maar rijst-met-een-prutje. Volgens Monika at hij dat altijd, maar mooi niet dat hij een hap nam. Denk dat hij de kookkunsten van onze maid Valentina niet echt kon waarderen.
De volgende dag (vrijdag) moest ik gewoon werken dus zou Robinsky de hele dag alleen thuis zijn. 's Ochtends een rondje gelopen, gewapend met een stok om de straathonden van me af te meppen, en 's avonds toen ik terug kwam weer. Tot mijn grote opluchting had hij niks stuk gemaakt en ook had hij zijn behoeften netjes bewaard tot 's avonds. Helaas leek hij het eten nog steeds niet lekker te vinden dus heb ik in het weekend maar echte hondenbrokken gehaald. Kostte bijna 20 euro voor 4kg en daar zou hij dan 10 dagen mee kunnen doen. Ik eet zelf nog niet eens voor 20 euro in 10 dagen!!! Maar goed, de hond bracht ook wel veel gezelligheid, dus dat had ik er wel voor over.
Zondagavond kwam Arun weer thuis, die was in Goa voor een seminar en die schrok zich ook rot toen we gingen lopen en die ene gemene straathond Robbie weer aanviel. Hij belde de politie die beloofde dat ze iemand zouden sturen, maar tot nu toe niks gezien... Denk dat er eerst weer een kind doodgebeten moet worden voordat ze iets doen hier :-(. Ook Arun vond het erg gezellig met Robbie in huis. Behalve het feit dat Robbie gewend is om in bed te slapen. Van Arun mocht dat niet, dus wat deed die slimme hond? Op het moment dat wij naar bed gingen sloop hij stiekem onder het bed en daar bleef hij dan heeeeeel stil liggen. Wij dachten dat hij in de kamer was, dus deden de deur dicht. Als we dan eenmaal lagen te slapen klom hij op het bed. Waar hij vervolgens het halve bed in beslag nam.
De rest van de week hebben we Robbie vooral boven op het dakterras uitgelaten zodat we de straathond konden ontwijken. Alleen als we hem niet zagen dan liepen we wel een "gewoon" rondje. Robinsky raakte ook gewend aan de hondenbrokken en leek ze zelfs wel lekker te vinden.
Op zondag haalden Monika en Gunjan hem weer op, nadat we hebben aangeboden dat we best willen oppassen als ze een weekendje weg gaan of zo. Het is echt leuk om een hond in huis te hebben, maar heel eerlijk hebben we er niet genoeg tijd voor om er echt 1 te hebben.
Verder... is er een heleboel gebeurd. Dat krijg je natuurlijk als je maandenlang niks schrijft... We hebben een aantal feesten gehad hier, ben dus naar Nederland geweest, de kinderen zijn geweest. 2 keer zelfs. Volgende week loop ik een modeshow, georganiseerd door een bedrijf dat trainingen geeft aan Indiers die naar het buitenland gaan. Ze waren op zoek naar buitenlandse modellen (ahum) die in Indiase kleding gaan lopen. Paar weken geleden ben ik geweest om de maten op te laten nemen, morgen passen en volgende week zaterdag is de show. Ook komt volgende maand de koningin naar Bangalore en als het goed is ontvangen we via de ambassade een uitnodiging. Ben erg benieuwd!
Zoals vaker heb ik het voornemen om de site vaker te gaan updaten. Kans is nu wel groter omdat 1 van onze buren draadloos internet heeft en dat niet heeft beveiligd. Oftewel: ik kan via mijn laptop op zijn netwerk en zo op internet. Dus internet thuis :-D.
Voor nu allemaal heel veel liefs en geniet van het mooie weer! Het is bij jullie bijna net zo warm als bij ons!
Liefs,
Sanne
Friday, June 22, 2007
JOURNAL DE EUROPE-1
ARRIVAL- THE FIRST ATTACK
24th May/07
On the night of 23rd may my life had a historical moment. It didn’t come with applause or fame attached to it. But it had years and years of dreaming, reading, watching movies and listening to music behind it. And all of that was packed in to a backpack by my feet.
I was headed to Europe. To see what they did with all the spices they took from us.
The visa process was smooth. The Netherlands embassy along with Belgium has a collection office in bangalore now. If all your papers are in order it shouldn’t take more than three days. A definitive sign that our country is cruising at a decent knot on the progress channel.
The air france flight was uneventfull. Some forgetfull food, two glasses of wine and some forgetful movie later we landed at Charles de gaulle airport in paris. I had my first glimpse of the Eiffel Tower from air. And a lovely cloudless view of paris laid out in almost concentric circles, sliced further in to cute cake wedges. The seine cutting across peacefully. I have never seen a sight like this before in my life of course. The topography and architecture of the various cities and countries I have visited, the view when you come in to land still has a loose resemblence to some other city you’ve been to. But coming in to land at paris is a breathtaking sight of European ingenious town planning from ages back and the splendor of French architecture.
But I was in transit for a further flight to Amsterdam to meet sanne’s parents and kickstart my holiday from Holland. We had barely an hour to catch the connecting flight. Sanne went through the EU channel for the passport check and I was in a long que for the “rest of the world”. But for all the French ingenuity this channel was manned only by one person! And three other flights arrived in quick succession with ours. Of course as expected we missed our flight cause the polizie blond dub took his time inspecting the passports. But I must say there was no reason to fret cause of course they had a counter for “missed flight” people! So we just stood in a lil que and after showing our flight tickets we were issued new ones to the next flight to Amsterdam in 40 minutes.
While sanne was being sanne freaking out a bit cause she couldn’t find a place to call her parents I took in the beautiful architecture of the airport. It forms a criss crossing net of steel and glass creating a feeling that you are inside the belly of some giant fish, the crisscrossing steel ribs creating diamond shaped glasses forming the illusion of fish scales. Oh and here are a couple of interesting things about the airport. Seen the movie “the terminal”? On 26 August 1988, Merhan Karimi Nasseri found himself held at Charles de Gaulle airport by immigration. He claimed he was a refugee, but had had his refugee papers stolen. After years of bureaucratic wrangling, it was concluded that Nasseri had entered the airport legally and could not be expelled from its walls; but since he had no papers, there was no country to deport him to either, leaving him in residential limbo. Nasseri continued to live within the confines of the airport until August 2006, even though French authorities have since made it possible for him to leave if he so wished. He was the inspiration for the film The Terminal. He was hospitalised in August 2006 and his current location is unknown.
Another tidbit for designers and typographers, the typeface frutiger was commissioned as the official typeface of the airport.
We arrived in Schipol, Amsterdam to discover that our luggage had decided to stay back a couple of days in paris to… well take in the sights I assume. Blah de blah de blah…. after an hour long wait in a que to report the luggage missing we were assured we would hear from them by late evening and we would have our luggage probably in a day delivered by courier.
So there we were, finally out of the airport. Sanne’s parents were there to pick us up for the ride to zutphen, where they live.
Hello Holland!
So there we were crusing along on the highway at about 120 with the GPS chick babbling instructions at us which sounded to me like “now turna fifty links” and “neenge route breakening” when we pull up behind another car in lane two of a 4 lane road. There is hardly any traffic. To my left is another neat line of cars and trucks as well. And to my right is a lane that has smooth running traffic and another one after that which has no traffic at all. At this point when I am mulling over why we have stopped I am informed, “traffic jam!!”. So I say the only thing you can say at moments like this, “where?”. Jan points directly in front of him through the glass of the SUV at a neat line of cars and says, “there.” Well HELLO!!! Have you looked to your left where the cars are moving along OR to your right where the lane is half empty and that other lane beyond that is like positively deserted!!!!
Upon having posed this question as delicately as I could to them I am patiently informed, that you can not cut to your left cause the traffic is moving along at only a slightly faster pace than ours and you don’t do that cause it is not good road manners, and the lane to my right curves some 300 meters!!(time to overtake the traffic twice you would think) up front to another town. Aaaand the lane after that is only for cop cars or ambulances and to be used by the gentry only in case of extreme emergency! Oh! And the same goes for honking. Only in dire situations. Like an elk on the road.
Sanne’s parents live almost on the border of two quaint little village/towns, zutphen and brummen. Pronounced zutpha and brumma. But lets not get in to a dutch language course, at best it sounds like someone might need a Heimlich maneuver soon. More on that later.
Their house is typical dutch old world architecture. In fact most if not all the houses across little towns and villages have roughly the same philosophy behind its architecture. It is basically an inverted “V”, with the stalks of the V straightening out a few feet before the ground. It is cute, it is quaint and very fetching with a garden in front and back. I was introduced to their horse, eidelweiss and their smartypants of a cat, titia.
Dinner was at 7. For my benefit. Otherwise dinner is at 5 30. Did I hear someone say that’s teatime?? Sorry old chap, but we do have coffee after dinner if you like. It was lovely sitting out in the garden, tucking in to warm food and having a beer. The air crisp and clear. The air fresh. The only sound the rustling of the leaves and the occasional snort from the horse.
After dinner me and sanne took a ride down to the city center of Zutphen. A few minutes ride by car. One of the oldest cities in the country, it has a rich history and is quaint in an almost fairytale kind of way. Cobblestoned streets, an ancient church and an old castle with a spire that can be seen across the city. Oh and in this old castle lives sannes’s childhood friend laura! Yeah! In the freakin castle!! Apparently the city council picks a person every few years from applicants in the town who can live in this landmark of the town. So a quick visit to the coffeshop( all that you have heard is true!!!) to stock up for “Pinkpop”, a three day camping concert in landgraf where we were heading in a day and a visit to see the lady in the castle and we were back home to catch 40 winks before a day of sightseeing and then off to pinkpop!!!!
NEXT EPISODE- PINKPOP AND OTHER ANIMALS
24th May/07
On the night of 23rd may my life had a historical moment. It didn’t come with applause or fame attached to it. But it had years and years of dreaming, reading, watching movies and listening to music behind it. And all of that was packed in to a backpack by my feet.
I was headed to Europe. To see what they did with all the spices they took from us.
The visa process was smooth. The Netherlands embassy along with Belgium has a collection office in bangalore now. If all your papers are in order it shouldn’t take more than three days. A definitive sign that our country is cruising at a decent knot on the progress channel.
The air france flight was uneventfull. Some forgetfull food, two glasses of wine and some forgetful movie later we landed at Charles de gaulle airport in paris. I had my first glimpse of the Eiffel Tower from air. And a lovely cloudless view of paris laid out in almost concentric circles, sliced further in to cute cake wedges. The seine cutting across peacefully. I have never seen a sight like this before in my life of course. The topography and architecture of the various cities and countries I have visited, the view when you come in to land still has a loose resemblence to some other city you’ve been to. But coming in to land at paris is a breathtaking sight of European ingenious town planning from ages back and the splendor of French architecture.
But I was in transit for a further flight to Amsterdam to meet sanne’s parents and kickstart my holiday from Holland. We had barely an hour to catch the connecting flight. Sanne went through the EU channel for the passport check and I was in a long que for the “rest of the world”. But for all the French ingenuity this channel was manned only by one person! And three other flights arrived in quick succession with ours. Of course as expected we missed our flight cause the polizie blond dub took his time inspecting the passports. But I must say there was no reason to fret cause of course they had a counter for “missed flight” people! So we just stood in a lil que and after showing our flight tickets we were issued new ones to the next flight to Amsterdam in 40 minutes.
While sanne was being sanne freaking out a bit cause she couldn’t find a place to call her parents I took in the beautiful architecture of the airport. It forms a criss crossing net of steel and glass creating a feeling that you are inside the belly of some giant fish, the crisscrossing steel ribs creating diamond shaped glasses forming the illusion of fish scales. Oh and here are a couple of interesting things about the airport. Seen the movie “the terminal”? On 26 August 1988, Merhan Karimi Nasseri found himself held at Charles de Gaulle airport by immigration. He claimed he was a refugee, but had had his refugee papers stolen. After years of bureaucratic wrangling, it was concluded that Nasseri had entered the airport legally and could not be expelled from its walls; but since he had no papers, there was no country to deport him to either, leaving him in residential limbo. Nasseri continued to live within the confines of the airport until August 2006, even though French authorities have since made it possible for him to leave if he so wished. He was the inspiration for the film The Terminal. He was hospitalised in August 2006 and his current location is unknown.
Another tidbit for designers and typographers, the typeface frutiger was commissioned as the official typeface of the airport.
We arrived in Schipol, Amsterdam to discover that our luggage had decided to stay back a couple of days in paris to… well take in the sights I assume. Blah de blah de blah…. after an hour long wait in a que to report the luggage missing we were assured we would hear from them by late evening and we would have our luggage probably in a day delivered by courier.
So there we were, finally out of the airport. Sanne’s parents were there to pick us up for the ride to zutphen, where they live.
Hello Holland!
So there we were crusing along on the highway at about 120 with the GPS chick babbling instructions at us which sounded to me like “now turna fifty links” and “neenge route breakening” when we pull up behind another car in lane two of a 4 lane road. There is hardly any traffic. To my left is another neat line of cars and trucks as well. And to my right is a lane that has smooth running traffic and another one after that which has no traffic at all. At this point when I am mulling over why we have stopped I am informed, “traffic jam!!”. So I say the only thing you can say at moments like this, “where?”. Jan points directly in front of him through the glass of the SUV at a neat line of cars and says, “there.” Well HELLO!!! Have you looked to your left where the cars are moving along OR to your right where the lane is half empty and that other lane beyond that is like positively deserted!!!!
Upon having posed this question as delicately as I could to them I am patiently informed, that you can not cut to your left cause the traffic is moving along at only a slightly faster pace than ours and you don’t do that cause it is not good road manners, and the lane to my right curves some 300 meters!!(time to overtake the traffic twice you would think) up front to another town. Aaaand the lane after that is only for cop cars or ambulances and to be used by the gentry only in case of extreme emergency! Oh! And the same goes for honking. Only in dire situations. Like an elk on the road.
Sanne’s parents live almost on the border of two quaint little village/towns, zutphen and brummen. Pronounced zutpha and brumma. But lets not get in to a dutch language course, at best it sounds like someone might need a Heimlich maneuver soon. More on that later.
Their house is typical dutch old world architecture. In fact most if not all the houses across little towns and villages have roughly the same philosophy behind its architecture. It is basically an inverted “V”, with the stalks of the V straightening out a few feet before the ground. It is cute, it is quaint and very fetching with a garden in front and back. I was introduced to their horse, eidelweiss and their smartypants of a cat, titia.
Dinner was at 7. For my benefit. Otherwise dinner is at 5 30. Did I hear someone say that’s teatime?? Sorry old chap, but we do have coffee after dinner if you like. It was lovely sitting out in the garden, tucking in to warm food and having a beer. The air crisp and clear. The air fresh. The only sound the rustling of the leaves and the occasional snort from the horse.
After dinner me and sanne took a ride down to the city center of Zutphen. A few minutes ride by car. One of the oldest cities in the country, it has a rich history and is quaint in an almost fairytale kind of way. Cobblestoned streets, an ancient church and an old castle with a spire that can be seen across the city. Oh and in this old castle lives sannes’s childhood friend laura! Yeah! In the freakin castle!! Apparently the city council picks a person every few years from applicants in the town who can live in this landmark of the town. So a quick visit to the coffeshop( all that you have heard is true!!!) to stock up for “Pinkpop”, a three day camping concert in landgraf where we were heading in a day and a visit to see the lady in the castle and we were back home to catch 40 winks before a day of sightseeing and then off to pinkpop!!!!
NEXT EPISODE- PINKPOP AND OTHER ANIMALS
Thursday, March 15, 2007
Bankpasje
9 februari jongstleden... Ik wil naar het vliegveld om mn moeder en tante op te halen en aangezien het niet bepaald loopafstand is, en ik dus een riksjaw moet nemen, ga ik naar de pinautomaat om te pinnen. Tot mijn grote schrik wordt mijn bankpasje ingeslikt. Shiiiiiips!!! Het was potverdorie net een nieuw pasje want in januari was ik zo snugger geweest om mijn bankpasje te vergeten in de automaat en ik had dus een nieuwe aangevraagd. Mijn 2e reactie is: hoe moet dat nu met ophalen? Arun had het namelijk gepresteerd om in 1 maand 3 telefoons kwijt te raken dus op dat moment had hij geen telefoon. Gelukkig zat hij bij een vriend dus kon ik hem daar bereiken. Hij had al een taxi besteld en zou mij het nummer van de chauffeur doorgeven zodat ik hem daar kon bereiken. Ik zou dan een riksjaw nemen en ergens halverwege zouden we elkaar dan wel tegenkomen zodat hij de riksjaw kon betalen.
Ondertussen ook phonebanking opgebeld want wilde wel even weten wat er aan de hand was. De jongen aan de telefoon gaf aan dat hij dacht dat het een technische storing was; immers, mijn pasje was net nieuw dus het kon niet beschadigd zijn of zo. Ik vond het een beetje vreemd want zowel mensen voor als na mij in de rij konden wel gewoon pinnen, maar goed. Gevraagd of hij ervoor kon zorgen dat het pasje terecht zou komen op de branch vlakbij mijn werk en dat zou hij doen. Het zou ongeveer 4 dagen duren voordat het pasje daar zou zijn.
Op 14 februari (ik had uiteraard geld nodig voor een mooi valentijnscadeautje) ging ik dus naar die branch. "Nee mevrouw, we hebben geen pasje ontvangen hier". Zucht!!! Gelukkig kon ik wel geld opnemen, maar daarvoor moest ik wel een cheque uitschrijven aan mezelf. De vrouw achter de balie mompelde iets van "handtekening klopt niet", maar ik kreeg gewoon mijn geld.
Phonebanking weer gebeld en volgens het meisje dat ik aan de telefoon kreeg was mijn verzoek om mijn pasje naar die branch te brengen niet goed doorgekomen. Mijn pasje was nu bij een andere branch aan de andere kant van de stad. Maar... ze zou er voor zorgen dat het alsnog naar de goede branch gestuurd werd. Alleen ging dat ivm een staking wel een week duren.
21 februari toog ik vol goede moed opnieuw naar de branch. Inmiddels bijna 2 weken zonder pasje en we zouden naar Goa gaan voor een lang weekend. "Nee mevrouw, nog steeds geen pasje binnen gekregen". Ik raakte uiteraard nogal geirriteerd dus de baliemedewerkster beloofde me dat ze zou uitzoeken wat er aan de hand was en mij dan daarover bellen. Op naar de volgende counter om weer een cheque aan mezelf te innen. Dit keer was die vrouw een stuk duidelijker: de handtekening op mijn cheque en die in de computer kwamen niet overeen. Voor alle duidelijkheid: dat zijn dus allebei mijn eigen handtekeningen en voor zover ik kan beoordelen kwamen ze prima overeen. Maar nee, ik kreeg geen geld. Ik dus naar de manager van de branch om mijn beklag te doen. Maar zij gaf die vrouw gelijk: er zat inderdaad een klein verschil in de 2 handtekeningen en ze konden geen risico nemen. Mijn verweer dat de kans dat er een andere Sanne Meijrink in Bangalore rondliep die OOK bij Oracle werkte (in hun systeem staat dat ik daar werk en ik had mijn "company id" bij me, haalde niks uit. Ze vroeg waarom ik niet gewoon pinde dus ik haar uitgelegd wat er allemaal aan de hand was en ook zij beloofde om het uit te zoeken en me te bellen.
Eenmaal weer terug op het werk (en dus geen geld!) zelf nog een keer phonebanking gebeld. Opeens kreeg ik te horen dat mijn pasje vernietigd was en dat ik nu mijn Goldcard (ook een bankpasje, maar met meer mogelijkheden, kun je bijvoorbeeld meer in 1 keer mee pinnen) moest gebruiken. Euh.... welke Goldcard? "Mevrouw, volgens onze gegevens heeft u op 25 januari een verzoek ingediend voor een Goldcard en die is verstrekt. Vandaar dat uw pasje is ingeslikt en inmiddels vernietigd". Ik was eerst stomverbaasd en daarna boos: Ik heb nooit om een Goldcard gevraagd, heb er zeker geen gekregen en als dat het verhaal is, waarom hadden ze dat dan niet eerder gezegd? Het meisje zei dat ze zou uitzoeken wat er precies gebeurd was en ze zou me dan terugbellen.
Redelijk afgekoeld en gerustgesteld ging ik weer aan het werk. Er waren nu 3 verschillende mensen aan het uitzoeken wat er aan de hand was (de baliemedewerkster, de manager van de bank en het meisje van phonebanking) dus het zou vast niet al te lang duren voor er een oplossing was. Helaas... geen telefoontje en de volgende dag zouden we naar Goa gaan.
De volgende dag, op weg naar het vliegveld, belde ik zelf nog maar een keer met phonebanking. Weer een ander meisje, weer hetzelfde verhaal uitgelegd en ook zij bevestigde dat er een Goldcard was verstrekt, maar ze wist niet waar die nu was. Het goede nieuws was dat er in Goa wel een HDFC bank was (dat is de bank waar ik bij zit) dus ik zou het daar kunnen proberen met mijn cheque. Goa was geweldig en de HDFC bank daar ook. Met mijn company ID en het noemen van de meisjesnaam van mijn moeder kreeg ik mijn geld. Gelukkig maar!
Nadat we terugkwamen uit Goa maar weer eens gebeld. En nog eens gebeld. En nog eens. Om een lang verhaal kort te maken: na talloze telefoontjes en uiteindelijk een gesprek met een manager phonebanking bleek de beste oplossing om deze mysterieuze Goldcard te cancelen en een nieuwe aan te vragen. Dit gebeurde op 28 februari en dit nieuwe pasje zou dan binnen een week worden bezorgd. Nou, ik was erg benieuwd!
Het begon goed, een week later had ik inderdaad de pincode, maar nog niet het pasje. Weer phonebanking gebeld en ik kreeg het verzoek te wachten tot vrijdag, soms duurde het iets langer. Op vrijdag geen spoor van mijn pasje, maar wel een telefoontje van de branch aan de andere kant van de stad: "Mevrouw, we hebben hier al een maand een Goldcard voor u liggen, wanneer komt u die ophalen?". Ik dacht dat ik gek werd: de "mysterieuze" Goldcard had dus een maand lang op een branch gelegen en NIEMAND die dit aan mij had verteld. De jongen die me belde legde uit dat pasjes alleen maar naar een branch worden gestuurd op speciaal verzoek van de klant (ik dus) en dat ze pas na een maand bellen als het pasje niet opgehaald was.
Gevraagd of ik met de manager kon spreken want ik had al helemaal nooit een verzoek ingediend om mijn pasje naar die branch te brengen, en zij legde me uit dat in principe elke medewerker van Oracle een Goldcard krijgt. In mijn geval had de HDFC helpdesk van Oracle dus "vergeten" om dit aan mij door te geven. Even voor de duidelijkheid: je kunt je bank hier niet zelf kiezen, dat doet het bedrijf waarvoor je werkt. Oracle werkt met HDFC bank, maar als ik nu naar een ander bedrijf zou gaan die met ICICI bank werkt, dan moet ik dus naar die bank overstappen. Grote bedrijven als Oracle hebben vaak 1 of 2 medewerkers van de bank in hun kantoor zitten om vragen te beantwoorden en door te geven als er een nieuw pasje is aangevraag....
Ik vertelde de manager dat dit pasje inmiddels geblokkeerd was en nog bedankt voor het bellen!
Op zaterdag nog maar eens phonebanking gebeld: "Mevrouw, ik zie dat uw pasje is teruggestuurd naar Chennai! De bezorgdienst is 3x bij u thuis geweest en u was er steeds niet dus dan sturen ze het terug. U kunt uiteraard een nieuwe aanvragen, dat duurt dan wel een week". Ik ben ontzettend tekeer gegaan tegen dat kind want nu had ik het echt gehad. Doorverbonden met de manager en die zou het uitzoeken en... (jullie voelen hem al aankomen) mij hierover terugbellen.
Uiteraard niks gehoord, tot ik dinsdagavond thuis kom en een brief van HDFC bank zie liggen met... ja hoor... mijn pasje. De bezorgdienst was inderdaad 2x eerder geweest en uiteindelijk hadden ze die dag mijn pasje maar aan onze watchman gegeven. Wonder boven wonder werkt het pas je (meteen geprobeerd) dus voor nu zijn de problemen opgelost. Overigens niks meer van HDFC gehoord na mijn telefoontjes van afgelopen zaterdag.
Het is echt onvoorstelbaar hoe niet-service gericht bedrijven hier zijn. Ze bellen nooit terug, zijn brutaal aan de telefoon en als ze het antwoord niet weten dan hangen ze gewoon op. Ik moet eigenlijk nog een keer naar de branch om mijn handtekening aan te passen en wat andere kleine wijzigingen door te geven, maar ik wacht wel een week of 2. Voorlopig kan ik de naam HDFC bank niet meer horen of zien!
Verder is trouwens alles goed ;-)
Ondertussen ook phonebanking opgebeld want wilde wel even weten wat er aan de hand was. De jongen aan de telefoon gaf aan dat hij dacht dat het een technische storing was; immers, mijn pasje was net nieuw dus het kon niet beschadigd zijn of zo. Ik vond het een beetje vreemd want zowel mensen voor als na mij in de rij konden wel gewoon pinnen, maar goed. Gevraagd of hij ervoor kon zorgen dat het pasje terecht zou komen op de branch vlakbij mijn werk en dat zou hij doen. Het zou ongeveer 4 dagen duren voordat het pasje daar zou zijn.
Op 14 februari (ik had uiteraard geld nodig voor een mooi valentijnscadeautje) ging ik dus naar die branch. "Nee mevrouw, we hebben geen pasje ontvangen hier". Zucht!!! Gelukkig kon ik wel geld opnemen, maar daarvoor moest ik wel een cheque uitschrijven aan mezelf. De vrouw achter de balie mompelde iets van "handtekening klopt niet", maar ik kreeg gewoon mijn geld.
Phonebanking weer gebeld en volgens het meisje dat ik aan de telefoon kreeg was mijn verzoek om mijn pasje naar die branch te brengen niet goed doorgekomen. Mijn pasje was nu bij een andere branch aan de andere kant van de stad. Maar... ze zou er voor zorgen dat het alsnog naar de goede branch gestuurd werd. Alleen ging dat ivm een staking wel een week duren.
21 februari toog ik vol goede moed opnieuw naar de branch. Inmiddels bijna 2 weken zonder pasje en we zouden naar Goa gaan voor een lang weekend. "Nee mevrouw, nog steeds geen pasje binnen gekregen". Ik raakte uiteraard nogal geirriteerd dus de baliemedewerkster beloofde me dat ze zou uitzoeken wat er aan de hand was en mij dan daarover bellen. Op naar de volgende counter om weer een cheque aan mezelf te innen. Dit keer was die vrouw een stuk duidelijker: de handtekening op mijn cheque en die in de computer kwamen niet overeen. Voor alle duidelijkheid: dat zijn dus allebei mijn eigen handtekeningen en voor zover ik kan beoordelen kwamen ze prima overeen. Maar nee, ik kreeg geen geld. Ik dus naar de manager van de branch om mijn beklag te doen. Maar zij gaf die vrouw gelijk: er zat inderdaad een klein verschil in de 2 handtekeningen en ze konden geen risico nemen. Mijn verweer dat de kans dat er een andere Sanne Meijrink in Bangalore rondliep die OOK bij Oracle werkte (in hun systeem staat dat ik daar werk en ik had mijn "company id" bij me, haalde niks uit. Ze vroeg waarom ik niet gewoon pinde dus ik haar uitgelegd wat er allemaal aan de hand was en ook zij beloofde om het uit te zoeken en me te bellen.
Eenmaal weer terug op het werk (en dus geen geld!) zelf nog een keer phonebanking gebeld. Opeens kreeg ik te horen dat mijn pasje vernietigd was en dat ik nu mijn Goldcard (ook een bankpasje, maar met meer mogelijkheden, kun je bijvoorbeeld meer in 1 keer mee pinnen) moest gebruiken. Euh.... welke Goldcard? "Mevrouw, volgens onze gegevens heeft u op 25 januari een verzoek ingediend voor een Goldcard en die is verstrekt. Vandaar dat uw pasje is ingeslikt en inmiddels vernietigd". Ik was eerst stomverbaasd en daarna boos: Ik heb nooit om een Goldcard gevraagd, heb er zeker geen gekregen en als dat het verhaal is, waarom hadden ze dat dan niet eerder gezegd? Het meisje zei dat ze zou uitzoeken wat er precies gebeurd was en ze zou me dan terugbellen.
Redelijk afgekoeld en gerustgesteld ging ik weer aan het werk. Er waren nu 3 verschillende mensen aan het uitzoeken wat er aan de hand was (de baliemedewerkster, de manager van de bank en het meisje van phonebanking) dus het zou vast niet al te lang duren voor er een oplossing was. Helaas... geen telefoontje en de volgende dag zouden we naar Goa gaan.
De volgende dag, op weg naar het vliegveld, belde ik zelf nog maar een keer met phonebanking. Weer een ander meisje, weer hetzelfde verhaal uitgelegd en ook zij bevestigde dat er een Goldcard was verstrekt, maar ze wist niet waar die nu was. Het goede nieuws was dat er in Goa wel een HDFC bank was (dat is de bank waar ik bij zit) dus ik zou het daar kunnen proberen met mijn cheque. Goa was geweldig en de HDFC bank daar ook. Met mijn company ID en het noemen van de meisjesnaam van mijn moeder kreeg ik mijn geld. Gelukkig maar!
Nadat we terugkwamen uit Goa maar weer eens gebeld. En nog eens gebeld. En nog eens. Om een lang verhaal kort te maken: na talloze telefoontjes en uiteindelijk een gesprek met een manager phonebanking bleek de beste oplossing om deze mysterieuze Goldcard te cancelen en een nieuwe aan te vragen. Dit gebeurde op 28 februari en dit nieuwe pasje zou dan binnen een week worden bezorgd. Nou, ik was erg benieuwd!
Het begon goed, een week later had ik inderdaad de pincode, maar nog niet het pasje. Weer phonebanking gebeld en ik kreeg het verzoek te wachten tot vrijdag, soms duurde het iets langer. Op vrijdag geen spoor van mijn pasje, maar wel een telefoontje van de branch aan de andere kant van de stad: "Mevrouw, we hebben hier al een maand een Goldcard voor u liggen, wanneer komt u die ophalen?". Ik dacht dat ik gek werd: de "mysterieuze" Goldcard had dus een maand lang op een branch gelegen en NIEMAND die dit aan mij had verteld. De jongen die me belde legde uit dat pasjes alleen maar naar een branch worden gestuurd op speciaal verzoek van de klant (ik dus) en dat ze pas na een maand bellen als het pasje niet opgehaald was.
Gevraagd of ik met de manager kon spreken want ik had al helemaal nooit een verzoek ingediend om mijn pasje naar die branch te brengen, en zij legde me uit dat in principe elke medewerker van Oracle een Goldcard krijgt. In mijn geval had de HDFC helpdesk van Oracle dus "vergeten" om dit aan mij door te geven. Even voor de duidelijkheid: je kunt je bank hier niet zelf kiezen, dat doet het bedrijf waarvoor je werkt. Oracle werkt met HDFC bank, maar als ik nu naar een ander bedrijf zou gaan die met ICICI bank werkt, dan moet ik dus naar die bank overstappen. Grote bedrijven als Oracle hebben vaak 1 of 2 medewerkers van de bank in hun kantoor zitten om vragen te beantwoorden en door te geven als er een nieuw pasje is aangevraag....
Ik vertelde de manager dat dit pasje inmiddels geblokkeerd was en nog bedankt voor het bellen!
Op zaterdag nog maar eens phonebanking gebeld: "Mevrouw, ik zie dat uw pasje is teruggestuurd naar Chennai! De bezorgdienst is 3x bij u thuis geweest en u was er steeds niet dus dan sturen ze het terug. U kunt uiteraard een nieuwe aanvragen, dat duurt dan wel een week". Ik ben ontzettend tekeer gegaan tegen dat kind want nu had ik het echt gehad. Doorverbonden met de manager en die zou het uitzoeken en... (jullie voelen hem al aankomen) mij hierover terugbellen.
Uiteraard niks gehoord, tot ik dinsdagavond thuis kom en een brief van HDFC bank zie liggen met... ja hoor... mijn pasje. De bezorgdienst was inderdaad 2x eerder geweest en uiteindelijk hadden ze die dag mijn pasje maar aan onze watchman gegeven. Wonder boven wonder werkt het pas je (meteen geprobeerd) dus voor nu zijn de problemen opgelost. Overigens niks meer van HDFC gehoord na mijn telefoontjes van afgelopen zaterdag.
Het is echt onvoorstelbaar hoe niet-service gericht bedrijven hier zijn. Ze bellen nooit terug, zijn brutaal aan de telefoon en als ze het antwoord niet weten dan hangen ze gewoon op. Ik moet eigenlijk nog een keer naar de branch om mijn handtekening aan te passen en wat andere kleine wijzigingen door te geven, maar ik wacht wel een week of 2. Voorlopig kan ik de naam HDFC bank niet meer horen of zien!
Verder is trouwens alles goed ;-)
Monday, January 29, 2007
Ash en Abhishek gaan trouwen!
Wie? Hoor ik jullie denken. Nou, dat zal ik jullie eens gaan uitleggen. Aishwarya Rai en Abhishek Bachchan zijn hét showbiss couple van Bollywood. Denk Brad Pitt / Angelina Jolie: ze zijn zeg maar de “Brangelina” van India.
Meer dan een jaar doen de geruchten al de ronde dat ze verloofd zijn, gaan trouwen of zelfs al in het geheim getrouwd zijn. Misschien wel al langer, maar toen was ik hier nog niet en las ik er uiteraard niks over in de kranten. Allebei zijn ze Bollywood acteurs en niet zomaar de minsten: Abhishek is de zoon van Indiaas meest gerespecteerde acteur, Amithab Bachchan (ook wel Big B genoemd) en zijn moeder, Jaya, was tot aan haar huwelijk ook zeker niet onverdienstelijk als actrice.
Ash heeft weliswaar geen acteur roots, maar is wel een ex Miss World en ondanks dat ze vaak als “te plastic”wordt bestempeld (dat kind is echt onvoorstelbaar mooi), heeft ze behoorlijk wat films op haar naam staan, zowel in Bollywood als Hollywood.
En nu gaan ze dus officieel trouwen… de kranten raken er niet over uitgepraat. Natuurlijk gaat het over de zaken waar een Nederlandse gossip zich ook mee bezig zou houden: wat is de locatie, wie worden er uitgenodigd en vooral: wat trekt ze aan? Doet ze om zou ik eigenlijk moeten zeggen want uiteraard gaat ze in saree. Als ik het goed heb begrepen wordt er nu ergens een zijden saree speciaal voor haar gemaakt die ongeveer 13 duizend euro (!) gaat kosten.
De trouwdatum is nog niet geprikt want dat kan alleen door een astroloog gedaan worden, maar de verwachting is dat ze ergens in februari al zullen gaan trouwen. Dit omdat Abhishek’s oma erg ziek is en er graag wel bij wil zijn. Jaja, inmiddels ben ik van alles op de hoogte.
Uiteraard wordt er ook veel geschreven over het verleden van de toekomstige bruid en bruidegom. Abhishek is ooit kortstondig verloofd geweest met een andere Bollywood actrice en ook Ash heeft al een aantal relaties gehad. En dat kan natuurlijk niet. Ook heeft Ash de fout gemaakt om in één van haar laatste films “te gewaagd” gekleed te gaan en daar is een groot deel van de bevolking ook niet echt over te spreken. De grote vraag is nu ook wat Ash gaat doen na haar trouwen.
Toen Amithab en Jaya gingen trouwen is Jaya gestopt met werken. Een getrouwde vrouw “hoort” niet met andere mannen te flirten, zelfs niet in een film. En aangezien in de films van tegenwoordig soms zoenscènes zitten en vrouwen niet altijd meer van top tot teen bedekt zijn, is het eigenlijk een uitgemaakte zaak: Ash moet stoppen. Hou wel in gedachten dat “zoenscènes” hier een kus op de mond betekent en kleding waarin de vrouwelijke vormen ook maar enigszins uitkomen als vulgair beschouwd wordt. Natuurlijk kun je de discussie aangaan dat een saree eigenlijk ook wel erg veel bloot laat zien, vooral de buik en taille en dat er trouwens heel veel Bollywood films zijn waarin de meiden westerse mini-rokken en naveltruitjes dragen, maar dat telt dan niet. Onlangs is er een complete zender van de televisie gehaald, AXN, omdat zij het lef hadden gehad om een programma over “de tien meest sexy reclamespotjes” uit te zenden.
Volgens bepaalde bronnen zal Ash waarschijnlijk in ieder geval tot 2008 nog werken aangezien ze al getekend heeft voor een aantal films. Wat er daarna gaat gebeuren is nog een verassing voor iedereen, inclusief Ash zelf. Zij neemt na haar trouwen dit soort beslissingen niet meer zelf, dat wordt gedaan door de man of zijn ouders. In haar geval zullen het haar schoonouders zijn die beslissen over haar toekomst. In een interview heeft ze zelf ook aangegeven dat het eigenlijk al een tijdje zo is dat zij beslissen of Ash wel of niet in een film gaat spelen en zo ja, hoe ze gekleed gaat en wat voor dingen ze wel of niet kan doen.
Voor ons Nederlanders bijna onvoorstelbaar, maar hier in India nog de gewoonste zaak van de wereld. Een vrouw wordt in principe als bezit gezien van haar man en als ze bij haar schoonfamilie in komt te wonen (wederom een normale zaak hier) als bezit van de hele familie. Een vrouw kan hier volgens de wet ook niet vreemdgaan; als zijnde “bezit” is dat onmogelijk. Mocht ze buiten haar huwelijk wel een affaire hebben dan is alleen die man strafbaar op grond van dat hij aan haar man’s “bezit” heeft gezeten, vergelijkbaar met als hij aan zijn televisie zou hebben gezeten zeg maar. Voordat mensen zich helemaal druk gaan maken, er zijn ook normale mensen hier en Arun is er gelukkig 1 van. De zogenaamde “cosmo-crowd” is veel westerser ingesteld en vrouwen krijgen (van hun man, niet van de wet!) dezelfde rechten als de man. Helaas is de cosmo-crowd maar iets van 10% van de hele bevolking hier dus het zal nog wel even duren voordat dit voor iedere vrouw zo is.
Er is bijvoorbeeld ook een televisie commercial waar ik me dood aan erger. Een vrouw vertelt dat haar man thuis is gekomen met een aantal vrienden en ze eisen een bepaalde snack. Gelukkig voor haar heeft ze de nieuwe XYZ snelkookpan zodat ze binnen een half uur aan hun wensen kan voldoen. De mannen zijn vol lof over haar kookkunsten en haar man eindigt het spotje door trots te zeggen “dat is nou mijn vrouw!”. Op zich ben ik echt niet te beroerd om wat zoutjes op tafel te zetten als Arun mensen uitnodigt, maar hij moet het toch echt niet in z’n hoofd halen om van mij te eisen dat ik een bepaalde snack ga maken. Zal hij ook niet doen want ik kan voor geen meter koken, maar dat terzijde. Maar voor veel vrouwen is dat toch wel het leven als getrouwde vrouw: thuis zitten wachten met de potten en pannen tot manlief thuiskomt en precies doen wat hij wil en verwacht. En het ergste (of nou ja, dat vinden wij dan, zij niet!) is dat die vrouwen dat ook echt ZELF WILLEN. Er zijn meiden die ik persoonlijk ken die dromen van een leven als huisvrouw. Een leven waar ze thuis zitten, het huis schoonmaken en leuk decoreren, ze thee drinken met de buurvrouw en een uitgebreid ontbijt, lunch en diner koken voor hun man. Ze sterven nog liever dan dat ze hem iets laten koken en het grootste compliment dat ze kunnen krijgen is dat hun man ze een goede huisvrouw vindt.
Kortom: de emancipatie is hier nog ver te zoeken en als het aan het merendeel van de vrouwen ligt, komt die er voorlopig ook niet.
Meer dan een jaar doen de geruchten al de ronde dat ze verloofd zijn, gaan trouwen of zelfs al in het geheim getrouwd zijn. Misschien wel al langer, maar toen was ik hier nog niet en las ik er uiteraard niks over in de kranten. Allebei zijn ze Bollywood acteurs en niet zomaar de minsten: Abhishek is de zoon van Indiaas meest gerespecteerde acteur, Amithab Bachchan (ook wel Big B genoemd) en zijn moeder, Jaya, was tot aan haar huwelijk ook zeker niet onverdienstelijk als actrice.
Ash heeft weliswaar geen acteur roots, maar is wel een ex Miss World en ondanks dat ze vaak als “te plastic”wordt bestempeld (dat kind is echt onvoorstelbaar mooi), heeft ze behoorlijk wat films op haar naam staan, zowel in Bollywood als Hollywood.
En nu gaan ze dus officieel trouwen… de kranten raken er niet over uitgepraat. Natuurlijk gaat het over de zaken waar een Nederlandse gossip zich ook mee bezig zou houden: wat is de locatie, wie worden er uitgenodigd en vooral: wat trekt ze aan? Doet ze om zou ik eigenlijk moeten zeggen want uiteraard gaat ze in saree. Als ik het goed heb begrepen wordt er nu ergens een zijden saree speciaal voor haar gemaakt die ongeveer 13 duizend euro (!) gaat kosten.
De trouwdatum is nog niet geprikt want dat kan alleen door een astroloog gedaan worden, maar de verwachting is dat ze ergens in februari al zullen gaan trouwen. Dit omdat Abhishek’s oma erg ziek is en er graag wel bij wil zijn. Jaja, inmiddels ben ik van alles op de hoogte.
Uiteraard wordt er ook veel geschreven over het verleden van de toekomstige bruid en bruidegom. Abhishek is ooit kortstondig verloofd geweest met een andere Bollywood actrice en ook Ash heeft al een aantal relaties gehad. En dat kan natuurlijk niet. Ook heeft Ash de fout gemaakt om in één van haar laatste films “te gewaagd” gekleed te gaan en daar is een groot deel van de bevolking ook niet echt over te spreken. De grote vraag is nu ook wat Ash gaat doen na haar trouwen.
Toen Amithab en Jaya gingen trouwen is Jaya gestopt met werken. Een getrouwde vrouw “hoort” niet met andere mannen te flirten, zelfs niet in een film. En aangezien in de films van tegenwoordig soms zoenscènes zitten en vrouwen niet altijd meer van top tot teen bedekt zijn, is het eigenlijk een uitgemaakte zaak: Ash moet stoppen. Hou wel in gedachten dat “zoenscènes” hier een kus op de mond betekent en kleding waarin de vrouwelijke vormen ook maar enigszins uitkomen als vulgair beschouwd wordt. Natuurlijk kun je de discussie aangaan dat een saree eigenlijk ook wel erg veel bloot laat zien, vooral de buik en taille en dat er trouwens heel veel Bollywood films zijn waarin de meiden westerse mini-rokken en naveltruitjes dragen, maar dat telt dan niet. Onlangs is er een complete zender van de televisie gehaald, AXN, omdat zij het lef hadden gehad om een programma over “de tien meest sexy reclamespotjes” uit te zenden.
Volgens bepaalde bronnen zal Ash waarschijnlijk in ieder geval tot 2008 nog werken aangezien ze al getekend heeft voor een aantal films. Wat er daarna gaat gebeuren is nog een verassing voor iedereen, inclusief Ash zelf. Zij neemt na haar trouwen dit soort beslissingen niet meer zelf, dat wordt gedaan door de man of zijn ouders. In haar geval zullen het haar schoonouders zijn die beslissen over haar toekomst. In een interview heeft ze zelf ook aangegeven dat het eigenlijk al een tijdje zo is dat zij beslissen of Ash wel of niet in een film gaat spelen en zo ja, hoe ze gekleed gaat en wat voor dingen ze wel of niet kan doen.
Voor ons Nederlanders bijna onvoorstelbaar, maar hier in India nog de gewoonste zaak van de wereld. Een vrouw wordt in principe als bezit gezien van haar man en als ze bij haar schoonfamilie in komt te wonen (wederom een normale zaak hier) als bezit van de hele familie. Een vrouw kan hier volgens de wet ook niet vreemdgaan; als zijnde “bezit” is dat onmogelijk. Mocht ze buiten haar huwelijk wel een affaire hebben dan is alleen die man strafbaar op grond van dat hij aan haar man’s “bezit” heeft gezeten, vergelijkbaar met als hij aan zijn televisie zou hebben gezeten zeg maar. Voordat mensen zich helemaal druk gaan maken, er zijn ook normale mensen hier en Arun is er gelukkig 1 van. De zogenaamde “cosmo-crowd” is veel westerser ingesteld en vrouwen krijgen (van hun man, niet van de wet!) dezelfde rechten als de man. Helaas is de cosmo-crowd maar iets van 10% van de hele bevolking hier dus het zal nog wel even duren voordat dit voor iedere vrouw zo is.
Er is bijvoorbeeld ook een televisie commercial waar ik me dood aan erger. Een vrouw vertelt dat haar man thuis is gekomen met een aantal vrienden en ze eisen een bepaalde snack. Gelukkig voor haar heeft ze de nieuwe XYZ snelkookpan zodat ze binnen een half uur aan hun wensen kan voldoen. De mannen zijn vol lof over haar kookkunsten en haar man eindigt het spotje door trots te zeggen “dat is nou mijn vrouw!”. Op zich ben ik echt niet te beroerd om wat zoutjes op tafel te zetten als Arun mensen uitnodigt, maar hij moet het toch echt niet in z’n hoofd halen om van mij te eisen dat ik een bepaalde snack ga maken. Zal hij ook niet doen want ik kan voor geen meter koken, maar dat terzijde. Maar voor veel vrouwen is dat toch wel het leven als getrouwde vrouw: thuis zitten wachten met de potten en pannen tot manlief thuiskomt en precies doen wat hij wil en verwacht. En het ergste (of nou ja, dat vinden wij dan, zij niet!) is dat die vrouwen dat ook echt ZELF WILLEN. Er zijn meiden die ik persoonlijk ken die dromen van een leven als huisvrouw. Een leven waar ze thuis zitten, het huis schoonmaken en leuk decoreren, ze thee drinken met de buurvrouw en een uitgebreid ontbijt, lunch en diner koken voor hun man. Ze sterven nog liever dan dat ze hem iets laten koken en het grootste compliment dat ze kunnen krijgen is dat hun man ze een goede huisvrouw vindt.
Kortom: de emancipatie is hier nog ver te zoeken en als het aan het merendeel van de vrouwen ligt, komt die er voorlopig ook niet.
Tuesday, January 16, 2007
Snapshots from heaven
I am putting together some pixs from my shoot in the next mail. so everyone has an idea from where to where it went. the campaign itself will be out probably this weekend in seven states.in the meanwhile.... 2 random pixs. one from krabi and one from the harbour in phuket.
A freakin good new year to all!!!!! funk on!!!!
arun
Monday, January 15, 2007
Alweer half januari...
Hoi iedereen,
Van het goede voornemen om meer te schrijven is nog niet veel terecht gekomen. Van het minder eten en meer sporten ook niet trouwens, haha. Wat hebben we de eerste weken van 2007 uitgespookt?
Allereerst oud & nieuw zelf. Na de meest uiteenlopende plannen zijn we uiteindelijk naar het Taj Westend (allemaal even googelen nu ;-) ) hotel geweest. Op oudjaarsdag in de middag ingecheckt en we hadden echt super luxe kamers: breedbeeld televisie, bad, groooot bed, balkon en het allerbeste: een persoonlijke butler. Het Westend had een arrangement waarbij je per kamer ook 2 kaartjes kreeg voor het "Blue Bar" feest. De Blue Bar is de bar van het hotel, in de tuinen en een plek waar de who is who van Bangalore komt.
Na het inchecken zijn we het zwembad ingedoken. Erg koud, maar wel verfrissend zullen we maar zeggen. Daarna naar de sauna en het stoombad en weer terug naar de kamers om wat te eten. Kamers ja, want we waren in totaal met z'n zevenen / 3 kamers: Arun en ik, Noel en zijn vriendin, Ambika en Omal (Noels zus), Sal (haar man) en Littil (Omals en Noels jongere broer). Toen we van onze overheerlijke club sandwich genoten kwam onze butler om te vragen hoe laat hij het bad moest klaarmaken. Zes uur leek ons wel een mooie tijd dus om zes uur was het melkbad klaar: echte melk in het water (schijnt goed voor de huid te zijn), overal kaarsen en bloemblaadjes in het water en rondom het bad. Luxe!!!!!!!
Tegen acht uur onze mooie kleren aangetrokken en op naar de Blue Bar. Al het eten en drinken was gratis en dan hebben we het wederom niet over kip, patat en appelmoes, maar meer in de richting van oesters en kaviaar. Allebei niet echt superlekker, maar ja... het hoorde er nou eenmaal bij, arme wij ;-). Drinken was ook goed, er was een super professionele coctailshaker die voor iedereen wat anders mixte en allemaal even lekker. Vooral veel martini-watermeloensap gedronken en champagne natuurlijk. Tegen half 3 waren de meeste mensen dronken dus tijd om terug te gaan naar het hotel. Ik zal geen namen noemen, maar er was iemand die echt geen flauw idee had hoe hij terug was gekomen, ergens na 12 uur was hij het allemaal kwijt geraakt, wel grappig overigens ;-).
Nieuwsjaarsdag lekker gegeten van het ontbijtbuffet en in plaats van 11 uur mochten we om 3 uur 's middags uitchecken. Arun nog een massage, ik nog even slapen en toen was het tijd om te gaan. Het arrangement was echt super uitgebreid voor de prijs, bijna te mooi om waar te zijn. En dat bleek het ook bijna te zijn... Bij het uitchecken kwam er een of andere manager naar ons toe dat ze een fout hadden gemaakt... we hadden een arrangement gekregen die eigenlijk zo'n 100 euro per kamer duurder was en dus te weinig betaald. Na en uur overleg en nog meer managers erbij hadden we ze aan het verstand gebracht dat inderdaad ZIJ een fout hadden gemaakt en niet wij dus, zoals Hans Teeuwen zou zeggen: Vette Pech voor de kabouters!
De eerste week van januari had ik vrijgenomen en dat was maar goed ook want Vamshi en Jd kwamen op bezoek. Allebei een stuk gegroeid (7 en 4 zijn ze nu), maar nog even lief als de afgelopen keren. Voor het eerst dat ze alleen hadden gevlogen en Delhi - Bangalore is toch bijna 4 uur vliegen. Ook nog eens 1,5 uur vertraging door het weer, maar uiteindelijk waren ze er toch. Arun moest die week werken, maar had gelukkig wel het weekend vrij kunnen krijgen. De eerste dagen beetje rustig aan gedaan... beetje winkelen en zo en naar de film Happy Feet geweest (met die dansende en zingende pinguins, echt wel grappige film!). Arun had gehoord dat er 3 uur van Bangalore een leuk viskamp was en hij had geprobeerd daar informatie over te vinden. Maar zoals gebruikelijk in dit land was er zelfs met google niks te vinden. Pas op vrijdag kwam hij via-via achter het telefoonnummer en toen waren ze al volgeboekt voor zaterdag op zondag (je blijft daar zeg maar 2 dagen, 1 nacht). Daarom zaterdag maar naar Wonderla gegaan, een pretpark. Het park is onderverdeeld in een waterpark en dan het droge gedeelte met allemaal achtbanen en zo. We hadden onze zwemspullen niet bij ons en achteraf gelukkig maar want ik was anders zo in mijn bikini daar naar binnen gelopen. De kinderen en Arun hadden shorts gekocht zodat ze wel naar binnen konden en eenmaal binnen bleek dat iedereen met de kleren aan zwemt. Ik had dus mooi voor schut gestaan met mijn bikini....
Het pretpark zelf was erg leuk. Totaal niet druk en de meeste achtbanen en attracties deden niet onder voor menig Europese. Arun is niet zo van de achtbanen en hij heeft ontzettend last van zijn rug, maar ik ben nog wel in een paar leuke geweest. Ook in een grote schommelboot met Vamshika die in het begin heel stoer zei dat ze wel hoopte dat hij hoog en hard ging, maar toen dat eenmaal gebeurde het op een krijsen zette en noooooooit meer met mij ergens in wilde gaan, hahaha.
Na het dagje pretpark in een hotel overnacht en op zondag naar het Cauvery Fishing Camp. We hadden bedacht om daar een dag te blijven want Arun en ik moesten allebei weer werken op maandag, maar het was gewoon te mooi om niet te blijven. Het ligt midden in de bossen, aan een rivier waar echte krokodillen en heel veel vis zit. De bedoeling is dat je om 12 uur incheckt in of een tent (zijn er 12 van) of een huisje (zijn er 8 van). Het is er dus nooit echt druk, er is veel ruimte en ieder huisje/tent had ook een eigen hangmat en schommel. Ook stonden er overal bordjes met beschrijvingen van de bomen en de dieren die je daar kon tegenkomen (inclusief de King Cobra....) dus zowel recratief als educatief. Om 2 uur is er lunch (erg lekker) en in de middag hebben we een boottochtje op de rivier gemaakt. In een of ander gammele, zelfgemaakte ronde boot en een gids die doodleuk vertelde dat als de boot omsloeg je er geweest bent in verband met de draaikolken en krokodillen. Lekker dus! De krokodillen waren trouwens een stuk groter en echter dan ik had verwacht. Dacht dat het van die kleintjes zouden zijn (dat hadden ze verteld), maar het waren dus echt 2 meter lange exemplaren.... Na de boottocht was er nog vissen (maar toen lagen we te slapen) en een kampvuur. Ook werd er vanaf half 9 diner geserveerd.
De volgende ochtend werden we om half 7 gewekt en was het tijd voor een ochtendwandeling. Normaal ga je dan de heuvel beklimmen, maar omdat we niet dachten dat Vamshi en Jd dat vol zouden houden hadden ze speciaal voor ons een andere route uitgestippeld. Na de wandeling ontbijt, een ritje op een olifant, nog even vissen en toen was het tijd om terug naar Bangalore te gaan. Omdat dit viskamp in de middle of nowhere was, had ik geen bereik op mijn telefoon dus had ook mijn werk niet ingelicht dat ik niet zou komen. Zodra telefoon het weer deed toch naar mijn teamleader gesmst en zijn enige reactie: Ok, heb je nog vis gevangen?? Haha, wou dat alle bazen zo reageerden.
De rest van de week wel gewerkt, Arun had eigenlijk vrij maar moest toch elke dag naar kantoor met de kinderen. Afgelopen zaterdag zijn ze weer vertrokken naar Delhi. Op de laatste dag nog wel wat foto's kunnen maken, hopelijk heeft Arun snel tijd om ze op de site te zetten.
Nu is het erg stil... vooral vandaag want ik ben vrij (is weer eens een feestdag hier), Arun moet wel werken dus nou mis ik het gelach, gekibbel en gespeel wel. Nog een paar maanden en dan komen ze weer :-).
Liefs voor iedereen!
Sanne
Van het goede voornemen om meer te schrijven is nog niet veel terecht gekomen. Van het minder eten en meer sporten ook niet trouwens, haha. Wat hebben we de eerste weken van 2007 uitgespookt?
Allereerst oud & nieuw zelf. Na de meest uiteenlopende plannen zijn we uiteindelijk naar het Taj Westend (allemaal even googelen nu ;-) ) hotel geweest. Op oudjaarsdag in de middag ingecheckt en we hadden echt super luxe kamers: breedbeeld televisie, bad, groooot bed, balkon en het allerbeste: een persoonlijke butler. Het Westend had een arrangement waarbij je per kamer ook 2 kaartjes kreeg voor het "Blue Bar" feest. De Blue Bar is de bar van het hotel, in de tuinen en een plek waar de who is who van Bangalore komt.
Na het inchecken zijn we het zwembad ingedoken. Erg koud, maar wel verfrissend zullen we maar zeggen. Daarna naar de sauna en het stoombad en weer terug naar de kamers om wat te eten. Kamers ja, want we waren in totaal met z'n zevenen / 3 kamers: Arun en ik, Noel en zijn vriendin, Ambika en Omal (Noels zus), Sal (haar man) en Littil (Omals en Noels jongere broer). Toen we van onze overheerlijke club sandwich genoten kwam onze butler om te vragen hoe laat hij het bad moest klaarmaken. Zes uur leek ons wel een mooie tijd dus om zes uur was het melkbad klaar: echte melk in het water (schijnt goed voor de huid te zijn), overal kaarsen en bloemblaadjes in het water en rondom het bad. Luxe!!!!!!!
Tegen acht uur onze mooie kleren aangetrokken en op naar de Blue Bar. Al het eten en drinken was gratis en dan hebben we het wederom niet over kip, patat en appelmoes, maar meer in de richting van oesters en kaviaar. Allebei niet echt superlekker, maar ja... het hoorde er nou eenmaal bij, arme wij ;-). Drinken was ook goed, er was een super professionele coctailshaker die voor iedereen wat anders mixte en allemaal even lekker. Vooral veel martini-watermeloensap gedronken en champagne natuurlijk. Tegen half 3 waren de meeste mensen dronken dus tijd om terug te gaan naar het hotel. Ik zal geen namen noemen, maar er was iemand die echt geen flauw idee had hoe hij terug was gekomen, ergens na 12 uur was hij het allemaal kwijt geraakt, wel grappig overigens ;-).
Nieuwsjaarsdag lekker gegeten van het ontbijtbuffet en in plaats van 11 uur mochten we om 3 uur 's middags uitchecken. Arun nog een massage, ik nog even slapen en toen was het tijd om te gaan. Het arrangement was echt super uitgebreid voor de prijs, bijna te mooi om waar te zijn. En dat bleek het ook bijna te zijn... Bij het uitchecken kwam er een of andere manager naar ons toe dat ze een fout hadden gemaakt... we hadden een arrangement gekregen die eigenlijk zo'n 100 euro per kamer duurder was en dus te weinig betaald. Na en uur overleg en nog meer managers erbij hadden we ze aan het verstand gebracht dat inderdaad ZIJ een fout hadden gemaakt en niet wij dus, zoals Hans Teeuwen zou zeggen: Vette Pech voor de kabouters!
De eerste week van januari had ik vrijgenomen en dat was maar goed ook want Vamshi en Jd kwamen op bezoek. Allebei een stuk gegroeid (7 en 4 zijn ze nu), maar nog even lief als de afgelopen keren. Voor het eerst dat ze alleen hadden gevlogen en Delhi - Bangalore is toch bijna 4 uur vliegen. Ook nog eens 1,5 uur vertraging door het weer, maar uiteindelijk waren ze er toch. Arun moest die week werken, maar had gelukkig wel het weekend vrij kunnen krijgen. De eerste dagen beetje rustig aan gedaan... beetje winkelen en zo en naar de film Happy Feet geweest (met die dansende en zingende pinguins, echt wel grappige film!). Arun had gehoord dat er 3 uur van Bangalore een leuk viskamp was en hij had geprobeerd daar informatie over te vinden. Maar zoals gebruikelijk in dit land was er zelfs met google niks te vinden. Pas op vrijdag kwam hij via-via achter het telefoonnummer en toen waren ze al volgeboekt voor zaterdag op zondag (je blijft daar zeg maar 2 dagen, 1 nacht). Daarom zaterdag maar naar Wonderla gegaan, een pretpark. Het park is onderverdeeld in een waterpark en dan het droge gedeelte met allemaal achtbanen en zo. We hadden onze zwemspullen niet bij ons en achteraf gelukkig maar want ik was anders zo in mijn bikini daar naar binnen gelopen. De kinderen en Arun hadden shorts gekocht zodat ze wel naar binnen konden en eenmaal binnen bleek dat iedereen met de kleren aan zwemt. Ik had dus mooi voor schut gestaan met mijn bikini....
Het pretpark zelf was erg leuk. Totaal niet druk en de meeste achtbanen en attracties deden niet onder voor menig Europese. Arun is niet zo van de achtbanen en hij heeft ontzettend last van zijn rug, maar ik ben nog wel in een paar leuke geweest. Ook in een grote schommelboot met Vamshika die in het begin heel stoer zei dat ze wel hoopte dat hij hoog en hard ging, maar toen dat eenmaal gebeurde het op een krijsen zette en noooooooit meer met mij ergens in wilde gaan, hahaha.
Na het dagje pretpark in een hotel overnacht en op zondag naar het Cauvery Fishing Camp. We hadden bedacht om daar een dag te blijven want Arun en ik moesten allebei weer werken op maandag, maar het was gewoon te mooi om niet te blijven. Het ligt midden in de bossen, aan een rivier waar echte krokodillen en heel veel vis zit. De bedoeling is dat je om 12 uur incheckt in of een tent (zijn er 12 van) of een huisje (zijn er 8 van). Het is er dus nooit echt druk, er is veel ruimte en ieder huisje/tent had ook een eigen hangmat en schommel. Ook stonden er overal bordjes met beschrijvingen van de bomen en de dieren die je daar kon tegenkomen (inclusief de King Cobra....) dus zowel recratief als educatief. Om 2 uur is er lunch (erg lekker) en in de middag hebben we een boottochtje op de rivier gemaakt. In een of ander gammele, zelfgemaakte ronde boot en een gids die doodleuk vertelde dat als de boot omsloeg je er geweest bent in verband met de draaikolken en krokodillen. Lekker dus! De krokodillen waren trouwens een stuk groter en echter dan ik had verwacht. Dacht dat het van die kleintjes zouden zijn (dat hadden ze verteld), maar het waren dus echt 2 meter lange exemplaren.... Na de boottocht was er nog vissen (maar toen lagen we te slapen) en een kampvuur. Ook werd er vanaf half 9 diner geserveerd.
De volgende ochtend werden we om half 7 gewekt en was het tijd voor een ochtendwandeling. Normaal ga je dan de heuvel beklimmen, maar omdat we niet dachten dat Vamshi en Jd dat vol zouden houden hadden ze speciaal voor ons een andere route uitgestippeld. Na de wandeling ontbijt, een ritje op een olifant, nog even vissen en toen was het tijd om terug naar Bangalore te gaan. Omdat dit viskamp in de middle of nowhere was, had ik geen bereik op mijn telefoon dus had ook mijn werk niet ingelicht dat ik niet zou komen. Zodra telefoon het weer deed toch naar mijn teamleader gesmst en zijn enige reactie: Ok, heb je nog vis gevangen?? Haha, wou dat alle bazen zo reageerden.
De rest van de week wel gewerkt, Arun had eigenlijk vrij maar moest toch elke dag naar kantoor met de kinderen. Afgelopen zaterdag zijn ze weer vertrokken naar Delhi. Op de laatste dag nog wel wat foto's kunnen maken, hopelijk heeft Arun snel tijd om ze op de site te zetten.
Nu is het erg stil... vooral vandaag want ik ben vrij (is weer eens een feestdag hier), Arun moet wel werken dus nou mis ik het gelach, gekibbel en gespeel wel. Nog een paar maanden en dan komen ze weer :-).
Liefs voor iedereen!
Sanne
Subscribe to:
Posts (Atom)
