Bruiloft collega

Zoals jullie weten waren Arun en ik een aantal weken geleden uitgenodigd op de bruiloft van een collega van mij, Ahamed. Ahamed is (zoals de naam al doet vermoeden) een Moslim en dus weer een totaal andere bruiloft en achtergrond.

Ahamed komt van een zwaar gelovige familie: zijn beide opa's zijn heilig verklaard omdat ze de laatste 40 jaar van hun leven geweid hebben aan het geloof. Hun grafkisten zijn ook te zien in een speciale moskee en ze hebben ook volgelingen. Ahamed bidt altijd 5x per dag, eet geen vlees tenzij het halal is en vorig jaar in de ramadam wilde hij me geen hand geven toen ik net bij Oracle begon en me voor wilde stellen. Overigens is hij verder een prima jongen, niet dat jullie denken dat ik met een zware extremist samenwerk.

Allereerst de reis: Ahamed had een taxi voor ons geregeld die ons naar zijn dorp, ongeveer 12 uur verderop zou brengen. 12 (twaalf) uur ja... De taxi zou er om 18.00 zijn, maar om 20.00 nog niemand te zien. We waren met z'n 6'en aan het wachten, hadden al een paar keer gebeld maar die chauffeur bleef maar zeggen dat hij er bijna was. Op een gegeven moment belde Arun nogal geirriteerd op hoe lang "bijna" nog ging duren en toen werd de chauffeur boos: Dat wij wel even goed moesten begrijpen dat hij de minister van Tamil Nadu (een staat in India) kende en dat wij blij mochten zijn dat hij ons, simpele zielen, in zijn taxi wilde meenemen. Dus Arun vertelde hem vriendelijk doch dringend ;-) vooral de minister te blijven rondrijden. In de tussentijd Ahamed gebeld en die regelde heel snel een andere chauffeur die er uiteindelijk rond 20.30 was.

Onderweg was het op zich gezellig, alleen hadden we wat oponthoud omdat we een lekke band hadden. Gelukkig hadden we een reserveband, maar de chauffeur wilde graag de lekke band zo snel mogelijk laten plakken. Langs de snelweg heb je allemaal "Banden-winkels" waar je in principe dag en nacht terecht kan. In principe ja... de meesten lagen te slapen en waren absoluut niet van plan om op te staan. En de jongen die ons wel hielp moest halverwege iets hebben van achter een stapel banden en toen hij na 10 minuten nog niet terug was en wij gingen checken lag hij daar ook te slapen!!! We hadden hem nog wakker gemaakt, maar toen hij tijdens het plakken weer in slaap dreigde te vallen zijn we maar verder gereden. De chauffeur was een aardige man, maar wist helaas de weg niet. Bleek dus dat we een heel stuk verkeerd waren gereden en uiteindelijk hebben we er niet 12, maar 16 (!!!) uur over gedaan. In die tijd kun je bijna op en neer naar Nederland vliegen!

Eenmaal aangekomen in het dorp gingen we naar ons hotel. Best een goed hotel en Ahamed stond ons al op te wachten om ons mee te nemen naar zijn huis. Super lekker gegeten (ontbijt/lunch) en zijn familie ontmoet. Ik was op het ergste voorbereid (wat een vooroordelen weer, ik weet het): vrouwen in burka's en mannen die geen hand willen schudden, maar niets bleek minder waar! Zijn vader kwam uit zichzelf naar ons toe om ons de hand te schudden, iets dat zelfs voor Hindu mensen niet gebruikelijk is. En heb dat hele weekend ook geen burka gezien. Begreep later wel van Ahamed dat de vrouwen dat wel doen als ze de straat op gaan, maar zelf heb ik ze alleen in kleurige sarees gezien.

Na de lunch liet hij ons de moskee zien met de graftomben van zijn opa's en vertelde hij wat over bepaalde spreuken van de Koran die op de muur geschreven waren. Erg interessant! Daarna gingen we naar het vrouwen huis: de vrouwen van de familie hebben namelijk hun eigen huis. Bijna al zijn tantes en nichten wonen daar als ik het goed begrepen hebben. Met 1 van die nichten had hij ook eigenlijk moeten trouwen, daar kom ik zo nog op terug.

Na deze rondtour was het tijd voor Ahamed om geschoren te worden met melk. Het was niet echt scheren, meer een beetje bijwerken (want een goede Moslim heeft een baard) en na dit ritueel mocht iedere gast, en dat waren er zeker 100! hem wat banaan in melk voeren. Je kan je voorstellen dat Ahamed na meer dan 100 hapjes banaan-met-melk kotsmisselijk was... Na dit ritueel gingen we terug naar het hotel, ik nog even snel langs een schoonheidssalon om mn wenkbrauwen te epileren (waarom zelf met een pincet klooien als je het voor 40 cent kunt laten doen?) en toen slapen.

De volgende dag was de grote dag. Vooral voor Ahamed en zijn bruid uiteraard. Trouwen is altijd al een spannende aangelegenheid, maar zij hadden elkaar ook al bijna 3 jaar niet gezien! Ahamed is de eerste man in 20 jaar die ging trouwen in zijn familie. Hij heeft geen oudere broers of neven en dus was het erg belangrijk dat hij met een goede partij trouwde. Toen hij heel jong was, was het al bepaald dat hij met zijn nicht zou trouwen. Iets dat onvoorstelbaar is voor ons, maar binnen de dorpen van India nog redelijk normaal. En niet alleen bij Moslims, ook andere culturen trouwen het liefst binnen hun eigen gemeenschap.

3 jaar geleden vertrok Ahamed naar Bangalore en daar ontmoette hij, eerst via internet en later in het echt, een erg leuk meisje. Hoewel ze elkaar maar 25 dagen kenden wisten ze dat dit echte liefde was en gaven ze aan dat ze wilden trouwen. Het meisje werd daarop direct door haar familie teruggehaald naar haar dorp en ook Ahamed's familie was hier niet over te spreken. Zij kwam maar uit een "gewone" familie en wie dachten ze eigenlijk wel dat ze waren? Om tegen de wensen van de familie in te gaan? En wat moest er gebeuren met de nicht? Daar konden ze niet nu opeens een andere man voor gaan vinden! Dit was al jaren geleden bepaald! Ahamed heeft het heel voorzichtig, stapje voor stapje aangepakt: geen openlijk contact meer met zijn grote liefde (hoewel ze wel elkaars telefoonnummer hadden en dus konden sms'en). Vervolgens een geschikte man gevonden voor de nicht en ervoor gezorgd dat ze trouwde. Toen de beide families bewerkt en na bijna 3 jaar was het gelukt: ze mochten eindelijk trouwen!

De bruiloft zelf gebeurde gescheiden; hij zat in de grote zaal op het podium, zij zat in een kamertje ernaast. Toen ze eindelijk het podium op mocht komen, waren ze al getrouwd en zagen ze elkaar dus voor het eerst in 3 jaar! Ik vroeg aan Ahamed wat ze tegen elkaar zeiden, maar het was niet meer dan: Hallo, hoe gaat het? Goed en met jou? Het lijkt me ook een hele rare situatie! Na de ceremonie was het tijd om te feliciteren en de lunch: biryani, een rijstgerecht. Ik ben er niet zo dol op, maar Moslims staan erom bekend supergoede biryani te maken. Ze hadden rond de 800 mensen uitgenodigd en voor de zekerheid voor 1000 gekookt. Uiteindelijk kwamen er 1500 gasten en moest er op het laatste moment nog bijgekookt worden.

Wij vertrokken na de lunch terug naar Bangalore. Dit keer wist hij de weg wel en waren we er in 11 uur! Een heel stuk beter dan de heenweg.

Inmiddels is Ahamed terug van zijn huwelijksreis en volgende week komt zij ook naar Bangalore. Het is namelijk gebruikelijk dat de kersverse bruid de eerste 40 dagen bij de man's familie inwoont voordat ze een eigen huis hebben. Die 40 dagen zijn volgende week voorbij en dan kunnen ze eindelijk echt samen zijn!

Het lijkt bijna een sprookje, maar is waar gebeurd! En gelukkig een happy ending :-)