Leve de Koningin!

Hoi allemaal,

Afgelopen vrijdag was het zo ver: Hare Majesteit de Koningin, de Prins van Oranje en Prinses Máxima kwamen, als onderdeel van hun staatsbezoek aan India, naar Bangalore en in de middag was er een receptie voor Nederlanders die in zuid-India wonen.

Vantevoren was het vooral stressen over wat we aan moesten doen: de dresscode was "middagjapon" voor de dames en "donker pak" voor de heren. Arun had een nieuw zwart pak gekocht, stond hem echt super mooi. Zelf had ik een mantelpakje geleend van Bahar. Een middagjapon kan namelijk zowel een jurk zijn als een mantelpakje.

Arun heeft ook de poster ontworpen voor de Dutch Club en het eerste exemplaar zou die dag aangeboden worden aan de Koningin. Mocht niet direct en ik geloof dat hij op de ambassade in Delhi komt te hangen (en niet boven haar bed), maar toch wel leuk.

Maar goed, vrijdag dus. We moesten er uiterlijk om half 5 zijn en omdat we de auto (met chauffeur, uiteraard) mochten lenen van Arun's bazin kwamen we in stijl aan. Er waren ongeveer 150 Nederlanders uitgenodigd, allemaal mooi opgedoft. Tegen 5 uur was het Koninklijk gezelschap gearriveerd en mochten we ons opstellen. Iedereen had met de uitnodiging een kaart gekregen die je aan de consul-generaal moest geven en hij kondigde je dan aan. Dus bij ons was het: "Mevrouw Meijrink, Senior Analyst Oracle India en de heer Ravikumar!".

En daar sta je dan... 3 meter verwijderd van de Koningin, Willem-Alexander en Máxima die je breed lachend aan staan te kijken. In je hoofd nog 1 keer oefenen: Goedemiddag Majesteit, Goedemiddag Koninklijke Hoogheid en nogmaals Goedemiddag Koninklijke Hoogheid. En dan naar voren... Handjes schudden, ze zeiden alle drie ook iets terug in de trant van: Aangenaam en goedemiddag en toen door naar de lobby waar iedereen zich verzamelde. Ik ben niet echt super konings gezind of zo, maar ik stond toch wel even te trillen: Ik heb de Koningin, onze toekomstige Koning en zijn vrouw een hand gegeven!!!

Eenmaal in de lobby was er champagne, wijn, bier en hapjes en stonden we met ons groepje bij elkaar. Er waren een aantal groepjes gevormd (wij waren de Nederlanders met buitenlandse partners) en 1 persoon van de Koninklijk gezelschap zou bij ons langskomen en even met ons praten. Bij ons was dat Willem-Alexander. Een meisje van de ambassade stond ook bij ons om ervoor te zorgen dat niemand anders bij ons kwam staan (slechts 1/3 van de mensen was in een groepje ingedeeld en de rest wist niks van de groepjes af en dit moest ook zo blijven). Ook onze partners mochten er niet bij zijn want het Koninklijk gezelschap had aangegeven dat ze alleen met de Nederlanders wilden praten.

Toen Willem-Alexander er aan kwam verdween het meisje naar de achtergrond en ook onze partners gingen weg. Het eerste wat Willem-Alexander vroeg was: "Waar zijn jullie partners?". Dus wij zo van "Euhh...". "Ja", zei hij toen "Als ik met Nederlanders met buitenlandse partners ga spreken, wil ik natuurlijk wel de partners erbij hebben!". Dus partners erbij en het was een leuk, informeel gesprek. Je hebt maar ongeveer 8 minuten dus niet echt tijd om uitgebreid te praten. We hadden vantevoren bedacht dat we wel wilden vragen of het immigratiebeleid niet wat soepeler kan en nog wat ander politieke kwesties, maar dat is er totaal niet van gekomen.

Het ging meer over de dagelijkse uitdagingen om een buitenlandse partner te hebben. Willem-Alexander vertelde bijvoorbeeld over kerstmis: Afgezien van de verschillen tussen hun in het geloof, is voor Máxima kerstmis barbequen bij het zwembad. Een kerstboom kennen ze wel, maar die staat ergens binnen, leuk voor de kinderen. En voor Willem-Alexander is juist de kerstboom optuigen traditie. Van huis uit is hij gewend dat vader de kerstboom optuigd en de kinderen staan daar met een hoop oeh's en aah's omheen. Grappig om je te realiseren dat dus ooit Prins Claus de kerstboom optuigde en dat hij daar met zijn 2 broertjes bij stond. En nu wil hij dus hetzelfde overbrengen op zijn dochters en moest hij Máxima uitleggen wat kerst voor hem betekent. En zo waren er nog wat dingen.

De receptie werd afgesloten met een korte toespraak van de ambassadeur en de Koningin. Standaard praatje waarin de Koningin zei dat ze erg dankbaar was dat ze mocht komen en dat ze graag wat langer was gebleven (plan dan een uur langer in denk ik dan...), maar dat ze nu echt weg moesten. Het eerste couplet van het Wilhelmus werd ook nog gezongen. Prinses Máxima ging een tel langer door op het einde (heb ik altijd ge-eer-eerd zeg maar) waarop Willem-Alexander iets zei in de trant van: Ze leert het ook nooit. Tot grote hilariteit van de omstanders.

Na de receptie was een groot deel van ons gezelschap te vinden in de bar van het hotel en het restaurant. Natuurlijk napraten over hoe het was, op de meesten had het grote indruk gemaakt. Koningin Beatrix is in het echt kleiner dan ik verwacht had. En ze ziet er ouder uit dan op foto's. Ze is natuurlijk ook al bijna 70. Willem-Alexander ziet er precies zo uit als ik verwacht had: studentikoos, stevig, ("een flinke gezonde" zou mijn oma zeggen) en Máxima vond ik in het echt mooier nog dan op foto's. Heel lief gezicht en mooie ogen. Wel had ze een beetje rare hoed op (net een vissersmanhoed, vond Arun) en een buikje. Nog van de vorige zwangerschap of is er een 4e op komst???

Arun en ik hebben gegeten in het restaurant van het hotel, lekker Vietnamees, en na die tijd nog even terug naar de bar. En ja hoor... daar zaten ze alle 3 samen met een aantal ambassade mensen aan een tafel nog wat te drinken. Wel iets afgezonderd van de "gewone" gasten en beveiliging er omheen, maar toch heel normaal. 1 van de andere Indiase partners zei al dat als we ooit de president van India zouden kunnen ontmoeten dat het echt onmogelijk is om haar van zo dichtbij te zien en te spreken. En dat die al helemaal niet 's avonds nog een glaasje wijn zou gaan drinken in de bar van een hotel. De beveiliging was ook erg relaxed, nog een tijd met een paar van die mensen gepraat. Over India, over wat ze gezien hadden en over het werk als beveiliger/hofmaarschalk van de Koningin. Geen sappige verhalen, meer over hoe ze dit werk hadden gekregen en zo. We vroegen nog of we een fles wijn mochten aanbieden aan het gezelschap, maar dat mocht helaas niet.

Rond half 11 vertrok het Koninklijk gezelschap en niet veel later gingen wij ook. Een hele ervaring rijker!!!

Liefs,

Sanne

En zo zagen we eruit: