2009. Didn't they make a movie called 2010? With flying cars and cyborgs in aamchi Mumbai? Sometimes film makers have been claimed as visionaries. I guess in this case it was myopic. Mumbai is missing a few bricks after terror attacks. ( the movie of course was gunned down at the box office, which maybe should have been taken as a sign of things to come ). It's not just our film makers that lack foresightedness but our politicians, our intelligence dept and also our average Indian "raja beta".
I think it's the glare. It's the blinding glare that has taken away our power to see in to the future. The bright white stunning glare emanating from "India shining". It's so stunningly bright that in the coming year there will be a surge in the sale of sun glasses and the recession be damned.
Dawood. That man has glasses. Nice burgundy tinted ones. He can see clearly in to the future. He too saw flying cars in Mumbai. The kind where you strap on a kilo of c4 next to the engine and when you turn on the ignition, ka-boom! You're flying!!!
He can see through the posturing politicians, he can see through the posturing vociferous film maker ( he also funds their films ), he can even see through the stock market!! You don't see him handing out pink slips to his people do you?
The Indian intelligence knows where the terrorist training camps are in Pakistan occupied Kashmir (pok) but will not blow them up.The global intelligence knows the house and street address of the heads of terror outfits but simply can not arrest them.Benasir Bhutto was blown up a day after she came home, but Pakistan says it's a friendly neighbour.( And they still do not have a suspect.)Mayawati has just put the collective rural population of rai bareli back in the dark ages by derailing the rail factory project but is still in power.
Mamata bannerji threw her spanner at mr.Tata. He wrapped up his works in bengal and moved out with his nano. The villager for whom she did this good deed is left scratching his head and his balls and wondering where his next meal will come. Ms Banerji is well and doing good.The Tamil tigers blew PM Rajiv Gandhi to pieces but we have Tamil political supremos interfering on behalf of the Tamil tigers safety in Sri Lanka.
India is shining but the average " raja beta" does not have a place to sleep, food to eat, basic medical help or justice.
The economic pundits didn't see the crash coming, America was gobbling up world reserves along with their big macs. Jobs galore. IT companies were the place to be. Financial companies a close second. The world was shining out of it's asshole.
And then it got diaohrea.
The shit spewed out and hit the ac vent. All the way from New York to Hosur.
So why are admissions in management schools still coveted? Why do we listen to finance gurus? Why do we still have CEOs heading companies in gucci underwears? None of them saw the future. None of them can even see the present clearly.
We do not need jargon. We do not need abbreivated words. We don't need "paradigm shifts" , "restructuring" or "new skill sets". We do not need posturing politicians who can not wage a righteous war but will promte internal strife. We need to stop listening to speeches of false sense of pride. We need to stop patting our collective backs. We need to get those shades off and see that nothing, nothing at all is "shining".
Half the world is at war. Your boss will sack you even if it was he/ she who got the bottom line calculations wrong. There will be more terror attacks and this time you may loose soneone but the country will do nothing.
This ship is sinking and it's every man for himself.
Happy new year!!!
Wednesday, December 31, 2008
Saturday, October 25, 2008
Update
Behalve de kittens gebeurt er natuurlijk van alles. Ik neem aan dat iedereen inmiddels wel begrepen heeft dat Arun (tijdelijk) in een rolstoel zit. Hoe lang het nog gaat duren is niet bekend, we hopen maximaal 2 maanden. En ja, dat is net op tijd voor de bruiloft.
Over de bruiloft gesproken: op 15 oktober zijn we in ondertrouw gegaan. In december ga ik naar Nederland om een nieuw visum aan te vragen en als we officieel getrouwd zijn dan kan ik een visum voor een jaar of zelfs 15 jaar krijgen. In India wordt weinig tot geen waarde gehecht aan het geregistreerde huwelijk, ik had al op verschillende fora gelezen dat er niets romantisch aan is. En dat was het ook niet. Ik was er zelf heengegaan om te vragen welke papieren er allemaal nodig waren en om hun papieren te krijgen. Dat ging relatief goed; we hadden alleen een verklaring nodig waarin stond dat we ongehuwd danwel gescheiden waren en een bewijs van leeftijd, dus een geboortecertificaat. En een bewijs dat we in Cox town (de buurt) wonen. Elk district heeft een eigen registratiekantoor waar je heen moet. Woon je in een andere buurt dan moet je ook naar een ander kantoor.
Nadat ik alle papieren verzameld had ben ik in totaal nog 3x terug geweest, de 3e keer met de verpleger van Arun als tolk. Kreeg nogal het idee dat ze moeilijk deden om het moeilijk doen, zo vonden ze de huurovereenkomst niet voldoende bewijs dat we in Cox town wonen. In Indiase paspoorten staat ook het adres waar je ingeschreven staat ten tijde van het aanvragen van het paspoort en in de Nederlandse niet. Dus kreeg ik eerst de vraag waarom dat niet in de mijne vermeld stond. Euh... omdat mijn land dat niet doet?! Dat maakte het wel lastig vertelde de dame van de registratie want nu konden ze niet controleren waar ik woonde. Tja... ik kan natuurlijk een brief aan de regering schrijven (heb immers Balkenende, Koningin Beatrix, Prins Willem-Alexander en Prinses Máxima allemaal persoonlijk ontmoet inmiddels) om dit te veranderen, maar die kans leek me klein. En bovendien hoefde maar 1 partij te bewijzen dat hij of zij in de juiste buurt woont. Dus vroeg ik of het dan niet op Aruns naam kon.
Huurovereenkomst is in zijn naam en een huurovereenkomst is rechtsgeldig. Maar nee, dat kon ook niet want in Aruns paspoort stond een oud adres in R.T. Nagar, een ander district. Dus, vertelde ze me terwijl ze me alle papieren teruggaf, ga maar naar R.T. Nagar. Toen ik aangaf dat dat natuurlijk niet kon omdat we daar niet wonen begon ze diep te zuchten. Het was allemaal erg lastig, lastig. Zij haar baas opgebeld en als we een brief van een notaris kregen waarin stond dat Arun ten tijde van de paspoort aanvraag in R.T. Nagar woonde, maar nu in Cox town dan was het goed. Ik pissig want zo'n brief is helemaal niet nodig. Een huurovereenkomst is genoeg, je kunt me niet wijsmaken dat er NIEMAND verhuist na een paspoort aanvraag (dat zei ze, dat normaal de adressen altijd overeen komen). De keuzes die we hadden volgens haar waren: brief van de notaris, nieuw paspoort aanvragen of een rijbewijs halen met het juiste adres.
De verpleger en ik naar huis en dit alles uitgelegd aan Arun. Die erg pissig werd en een beter plan had: hij zou er zelf wel even heengaan. Dus taxi gebeld, rolstoel op het dak, Arun ingeladen en op naar het kantoor. Daar aangekomen stond iedereen ons aan te gapen. Voor de duidelijkheid: het is een klein kantoor van de regering waar iedereen komt die iets moet registeren. Dat kan een huwelijk zijn, maar ook een stuk land, een huis of een motorfiets. Dus het is er altijd druk. Arun in de rolstoel naar binnen en naar diezelfde vrouw. Ging ze weer door alle papieren heen en opeens viel haar oog op Arun's scheidingspapieren waarin stond dat ten tijde van zijn huwelijk, hij een advocaat was in de rechtbank van Kochi, Kerala. En dat veranderde opeens alles. Alle papieren waren prima in orde, madam (ik dus) had het vast allemaal verkeerd begrepen. De troela!
We mochten door naar een andere kamer met 2 computers. Daar moesten we onze namen, namen van ouders, geboortedatum en adres opgeven. De vrouw achter de computer kon absoluut niet met een computer omgaan en ook niet typen dus dat ging echt superlangzaam. Ze moest een aantal velden invullen zoals: voornaam, achternaam, geboortedatum, maar dat was allemaal erg verwarrend voor haar. Duurde dus nogal lang. Toen dat eindelijk klaar was en ze een aantal printjes had gemaakt van alle gegevens mochten we naar een derde persoon die onze foto's op het document plakte en erop toezag dat we overal een handtekening onder zetten. 1 exemplaar wordt gedurende 30 dagen op het prikbord gehangen en mensen die bezwaar hebben tegen het huwelijk hebben deze periode hun kans.
Hierna mochten we naar persoon # 4 om te betalen. Ja, trouwen is hier niet gratis. Maarliefst 33 rupees (50 eurocent) stond er op het papier. "Dat is dan 100 rupees" zei de man achter de balie. Euh... volgens mij staat er toch echt 33 hier. Arun was inmiddels buiten, maar kon door het raam alles volgen. Ik vertikte het om te betalen en die man werd kwaad. En begon tegen Arun te schreeuwen en Arun terugschreeuwen (er is echt NIETS romantisch aan trouwen hier!). Hij vond dat ik maar moeilijk deed en iedereen betaalde altijd 100 rupees. En Arun en ik vonden dat hij ons niet moest afzetten. Uiteindelijk bemoeide een andere man van het kantoor zich ermee en hoefde ik inderdaad alleen maar de 33 rupees te betalen. Arun had gedreigd om ervoor te zorgen dat dit hele verhaal in de krant kwam en de verpleger was druk bezig om foto's te maken van de man die ons probeerde af te zetten met zijn telefoon. Die werd alleen maar nog kwader (uiteraard) en keek alleen maar naar beneden. Verpleger gaf de telefoon aan mij en liep naar buiten om Arun te helpen. Kwade man keek op want dacht dat het gevaar geweken was, zag mij met telefoon in de aanslag en probeerde de telefoon uit mijn handen te slaan. Net op dat moment klikte ik dus was een erg mooie foto. En zo zijn we in ondertrouw gegaan :).
Na 30 dagen mogen we terugkomen voor ons certificaat, op 15 november dus. Hoop dat het dan allemaal iets leuker gaat!
We zijn ook een stapje verder in het vinden van onze locatie. Zoals het er nu uitziet gaat het gebeuren in Chattai, in Agonda (Goa). Zie deze link: http://www.chattai.co.in/accomodationa.htm
Zelf heeft Chattai maar een aantal hutten, maar ze verwacht dat ze al onze gasten kan onderbrengen in andere resorts of guesthouses in de buurt.
En dat was het wel :)
Liefs,
Sanne
Over de bruiloft gesproken: op 15 oktober zijn we in ondertrouw gegaan. In december ga ik naar Nederland om een nieuw visum aan te vragen en als we officieel getrouwd zijn dan kan ik een visum voor een jaar of zelfs 15 jaar krijgen. In India wordt weinig tot geen waarde gehecht aan het geregistreerde huwelijk, ik had al op verschillende fora gelezen dat er niets romantisch aan is. En dat was het ook niet. Ik was er zelf heengegaan om te vragen welke papieren er allemaal nodig waren en om hun papieren te krijgen. Dat ging relatief goed; we hadden alleen een verklaring nodig waarin stond dat we ongehuwd danwel gescheiden waren en een bewijs van leeftijd, dus een geboortecertificaat. En een bewijs dat we in Cox town (de buurt) wonen. Elk district heeft een eigen registratiekantoor waar je heen moet. Woon je in een andere buurt dan moet je ook naar een ander kantoor.
Nadat ik alle papieren verzameld had ben ik in totaal nog 3x terug geweest, de 3e keer met de verpleger van Arun als tolk. Kreeg nogal het idee dat ze moeilijk deden om het moeilijk doen, zo vonden ze de huurovereenkomst niet voldoende bewijs dat we in Cox town wonen. In Indiase paspoorten staat ook het adres waar je ingeschreven staat ten tijde van het aanvragen van het paspoort en in de Nederlandse niet. Dus kreeg ik eerst de vraag waarom dat niet in de mijne vermeld stond. Euh... omdat mijn land dat niet doet?! Dat maakte het wel lastig vertelde de dame van de registratie want nu konden ze niet controleren waar ik woonde. Tja... ik kan natuurlijk een brief aan de regering schrijven (heb immers Balkenende, Koningin Beatrix, Prins Willem-Alexander en Prinses Máxima allemaal persoonlijk ontmoet inmiddels) om dit te veranderen, maar die kans leek me klein. En bovendien hoefde maar 1 partij te bewijzen dat hij of zij in de juiste buurt woont. Dus vroeg ik of het dan niet op Aruns naam kon.
Huurovereenkomst is in zijn naam en een huurovereenkomst is rechtsgeldig. Maar nee, dat kon ook niet want in Aruns paspoort stond een oud adres in R.T. Nagar, een ander district. Dus, vertelde ze me terwijl ze me alle papieren teruggaf, ga maar naar R.T. Nagar. Toen ik aangaf dat dat natuurlijk niet kon omdat we daar niet wonen begon ze diep te zuchten. Het was allemaal erg lastig, lastig. Zij haar baas opgebeld en als we een brief van een notaris kregen waarin stond dat Arun ten tijde van de paspoort aanvraag in R.T. Nagar woonde, maar nu in Cox town dan was het goed. Ik pissig want zo'n brief is helemaal niet nodig. Een huurovereenkomst is genoeg, je kunt me niet wijsmaken dat er NIEMAND verhuist na een paspoort aanvraag (dat zei ze, dat normaal de adressen altijd overeen komen). De keuzes die we hadden volgens haar waren: brief van de notaris, nieuw paspoort aanvragen of een rijbewijs halen met het juiste adres.
De verpleger en ik naar huis en dit alles uitgelegd aan Arun. Die erg pissig werd en een beter plan had: hij zou er zelf wel even heengaan. Dus taxi gebeld, rolstoel op het dak, Arun ingeladen en op naar het kantoor. Daar aangekomen stond iedereen ons aan te gapen. Voor de duidelijkheid: het is een klein kantoor van de regering waar iedereen komt die iets moet registeren. Dat kan een huwelijk zijn, maar ook een stuk land, een huis of een motorfiets. Dus het is er altijd druk. Arun in de rolstoel naar binnen en naar diezelfde vrouw. Ging ze weer door alle papieren heen en opeens viel haar oog op Arun's scheidingspapieren waarin stond dat ten tijde van zijn huwelijk, hij een advocaat was in de rechtbank van Kochi, Kerala. En dat veranderde opeens alles. Alle papieren waren prima in orde, madam (ik dus) had het vast allemaal verkeerd begrepen. De troela!
We mochten door naar een andere kamer met 2 computers. Daar moesten we onze namen, namen van ouders, geboortedatum en adres opgeven. De vrouw achter de computer kon absoluut niet met een computer omgaan en ook niet typen dus dat ging echt superlangzaam. Ze moest een aantal velden invullen zoals: voornaam, achternaam, geboortedatum, maar dat was allemaal erg verwarrend voor haar. Duurde dus nogal lang. Toen dat eindelijk klaar was en ze een aantal printjes had gemaakt van alle gegevens mochten we naar een derde persoon die onze foto's op het document plakte en erop toezag dat we overal een handtekening onder zetten. 1 exemplaar wordt gedurende 30 dagen op het prikbord gehangen en mensen die bezwaar hebben tegen het huwelijk hebben deze periode hun kans.
Hierna mochten we naar persoon # 4 om te betalen. Ja, trouwen is hier niet gratis. Maarliefst 33 rupees (50 eurocent) stond er op het papier. "Dat is dan 100 rupees" zei de man achter de balie. Euh... volgens mij staat er toch echt 33 hier. Arun was inmiddels buiten, maar kon door het raam alles volgen. Ik vertikte het om te betalen en die man werd kwaad. En begon tegen Arun te schreeuwen en Arun terugschreeuwen (er is echt NIETS romantisch aan trouwen hier!). Hij vond dat ik maar moeilijk deed en iedereen betaalde altijd 100 rupees. En Arun en ik vonden dat hij ons niet moest afzetten. Uiteindelijk bemoeide een andere man van het kantoor zich ermee en hoefde ik inderdaad alleen maar de 33 rupees te betalen. Arun had gedreigd om ervoor te zorgen dat dit hele verhaal in de krant kwam en de verpleger was druk bezig om foto's te maken van de man die ons probeerde af te zetten met zijn telefoon. Die werd alleen maar nog kwader (uiteraard) en keek alleen maar naar beneden. Verpleger gaf de telefoon aan mij en liep naar buiten om Arun te helpen. Kwade man keek op want dacht dat het gevaar geweken was, zag mij met telefoon in de aanslag en probeerde de telefoon uit mijn handen te slaan. Net op dat moment klikte ik dus was een erg mooie foto. En zo zijn we in ondertrouw gegaan :).
Na 30 dagen mogen we terugkomen voor ons certificaat, op 15 november dus. Hoop dat het dan allemaal iets leuker gaat!
We zijn ook een stapje verder in het vinden van onze locatie. Zoals het er nu uitziet gaat het gebeuren in Chattai, in Agonda (Goa). Zie deze link: http://www.chattai.co.in/accomodationa.htm
Zelf heeft Chattai maar een aantal hutten, maar ze verwacht dat ze al onze gasten kan onderbrengen in andere resorts of guesthouses in de buurt.
En dat was het wel :)
Liefs,
Sanne
De kittens na 2 weken
De kittens groeien goed, de oogjes zijn open:
Calvin toen hij klein was:
Ze drinken veel:
Ze beginnen een beetje te spelen:
Hier wonen ze:
Calvin en Susie, moeilijk voor te stellen dat ze zelf ook zo klein waren:
Susie toen ze klein was:
Calvin toen hij klein was:
Monday, October 13, 2008
Susie's kittens
Een paar foto's van Susie en haar kittens:
Zaterdagochtend werden 2 kittens geboren:
De trotse familie:
Susie vond de doos toch maar niks dus verhuisde ze:
En zondagochtend (24 uur later ja!) waren het er opeens 3:
Susie is druk met voeden en zo, maar het drukst is ze nog steeds met verhuizen van de ene plek naar de andere: 
Zaterdagochtend werden 2 kittens geboren:
De trotse familie:
Susie vond de doos toch maar niks dus verhuisde ze:
En zondagochtend (24 uur later ja!) waren het er opeens 3:
Susie is druk met voeden en zo, maar het drukst is ze nog steeds met verhuizen van de ene plek naar de andere:
Friday, October 10, 2008
A second life
hello people
A happy vijaya dashami, a kick on mamata bannerji's ass, a standing ovation to ratan tata and a belly busting fit of laughter at the supersized american.
Life as usual has been rolling out its fantastic unpredictability in my face. Sometimes i think life, if it could be given a gender has to be a woman! what drama!!!
I am in a wheelchair now. Partially paralysed. Ha! you all didnt expect that did ya????
Yeah i am. And welcome to the world of Guillain barre syndrome and myeloradiculopathy.
Allow me to extempore. And i do hope this helps people who are afflicted by this "rock star" disease as i like to call it. Click on the link for a concise idea of what this is. Basically a virus from something as simple as a fever, cold or a tummy upset attacks your body. the body produces anti bodies to counter it, gets rid of it, but then turns around and attacks your nervous system. It usually does so in an ascending manner. Legs, torso, arms, respiratory system, throat, tongue, facial muscles.
I was back on the 12th of september after a photoshoot on steroids for a new beer brand called Kingfisher Blue in malaysia. 15th morning, was predicted to be a normal day by the weatherman. Not for me. I woke up with my left leg behaving like rubberband girl. It felt like it had gone to sleep, the way it does when you have slept in an awkward position in the night. There was no control at all, but i could still feel touch. By evening it had not abated and the feeling was spreading to my right leg. In the evening when sanne was back i collapsed on the floor trying to get from the bedroom to the living room. Unfortunately a trip to the chief ortho in manipal hospital did not bring about a proper diagnosis and i was send back. 16th morning had both my legs paralysed. To make a long story short, colleagues from office (bless their wonderful hearts) rushed over and carried me to the hospital and two more friends/doctors made a few phone calls to facilitate my admission to the hospital. After a delay of another 24 hours during which time it spread to my torso and both my arms i was diagnosed with borderline gbs brought on by post infectious myeloradiculopathy. MRI, CT scans, electro, spinal/blood extracts thankfully showed no further complications. I was admitted to manipal and administered steroids to contain the spread.
7 days later i was send back home. In a wheelchair. i am continuing my medication and i have a red cross male nurse who helps me with everything. From carrying me from the bed to the pot to dressing me up. Sanne has been the most wonderful girlfriend in the days when i could not find a nurse, doing all this by herself, and still gets continually bothered by me in the nights when i have to turn in bed or take a pee. :) god bless you my darling. i promise you i will make up for all the lack of sex and the lack of sleep. hehehhehe....
And so now i continue my days with intense physiotherapy and electrotherapy everyday. Though neither the docs or the physio is willing to tell me how long it will take for a complete recovery. a few months to............
i will be happy the day i can atleast freely move my legs and stand up with the help of walking sticks. Its terrible for a fiercely independant person to have someone help you with putting on your underwear.
But i will beat this bitch. Patience in getting your nerves working again and mentally staying positive is the key.
All in all it has been a humbling experience. the body that one takes for granted. the wiggling of your toe that u do not even think about, the knee that holds you up, the hand that makes your career..... the fact that you stand upright without even thinking about it.
The foolishly fallible creature that is the human being, running behind money, politics, manipulations, bigger house, fatter pay cheqes, kissing ass for more power, control. what a fucking joke. You are not even in control of your own fucking body. You do not understand the divine mystery that it is. i think everytime i will now see a power struggle, an act of dominance through manipulation, an extempore at being superior i will be laughing my ass off inside my head. :)
I leave you with an artice i read by jag suraiya which vividly demostrates the fat cat attitude and how ignorant we are.
"Long before Freddie Mac and Fannie Mae became the stuff of urban nightmares, America had been super-stuffing itself. Morgan Spurlock’s 2004 documentary film, ‘Super Size Me’, is an allegory of the economics — and the consequences — of gluttony. The title of the film refers to the American practice of ‘supersizing’ fast-food items by adopting a pricing policy which induces customers to opt for larger portions. For a 30-day period the 32-year-old film-maker subsisted on a diet of three McDonald’s meals a day, ‘supersized’ only at the initiative of the vendors. The result: in a month, Spurlock had put on 11.1 kg, developed high blood pressure, psychological disorders and liver problems. It took him 14 months of rigorous detoxification to come back to normal. Spurlock’s cautionary tale is a parable about America’s chronic, insatiable appetite for not just fast food, but for everything, from gas-guzzling cars to climate-controlled condominiums. The statistics have become an environmentalist’s litany: with 5 per cent of the world’s population, the US consumes 24 per cent of the world’s energy; an average American consumes as much energy as 13 Chinese, or 31 Indians, or 128 Bangladeshis, or 370 Ethiopians. America’s total calorie intake is 815 billion calories a day, which nutritionists say is some 200 billion in excess of requirement, sufficient to feed 80 million people. Moreover, each day, Americans throw away 2,00,000 tons of edible food. If developing countries wanted to live like this, four new Earth-sized planets would have to be created to provide the necessary resources. And the best part is that it’s not America which has been picking up the tab for its prodigal, supersized lifestyle, but the rest of the world. On the tried-and-tested principle that if you owe your bank a hundred bucks you’re a defaulter, but if you owe it a couple of million you’re its most valued customer, the US has been blithely living on credit for years, funded by trade deficits and foreign investments. In 2007, the total US trade deficit (i.e. the amount by which imports exceeded exports) was a little over 700 billion dollars (does that figure have a topical ring to it?). Of the 4.4 trillion dollars worth of US treasury bonds (basically IOUs issued by America’s Federal Reserve Bank) more than 25 per cent are held by foreign countries, China alone accounting for 414 billion dollars. If all these IOUs were to be called in, not just the US but the whole global economy would implode. At the risk of its own bankruptcy, the world can’t afford to let America go bust. Like a supersized Humpty Dumpty, America has fallen off the wall, or rather, off Wall Street. Will all the world’s resources and all the world’s banks be able to put Humpty Dumpty together again? That’s the 4.4-trillion-dollar question for all of us, and not just for the US. "
Peace and love to all and a heartfelt thanks to Vikru, Sameera, pops and sumanth for "being there" at the right time.
"HEY HEY I (still) WANNA BE A ROCK STAR."
A happy vijaya dashami, a kick on mamata bannerji's ass, a standing ovation to ratan tata and a belly busting fit of laughter at the supersized american.
Life as usual has been rolling out its fantastic unpredictability in my face. Sometimes i think life, if it could be given a gender has to be a woman! what drama!!!
I am in a wheelchair now. Partially paralysed. Ha! you all didnt expect that did ya????
Yeah i am. And welcome to the world of Guillain barre syndrome and myeloradiculopathy.
Allow me to extempore. And i do hope this helps people who are afflicted by this "rock star" disease as i like to call it. Click on the link for a concise idea of what this is. Basically a virus from something as simple as a fever, cold or a tummy upset attacks your body. the body produces anti bodies to counter it, gets rid of it, but then turns around and attacks your nervous system. It usually does so in an ascending manner. Legs, torso, arms, respiratory system, throat, tongue, facial muscles.
I was back on the 12th of september after a photoshoot on steroids for a new beer brand called Kingfisher Blue in malaysia. 15th morning, was predicted to be a normal day by the weatherman. Not for me. I woke up with my left leg behaving like rubberband girl. It felt like it had gone to sleep, the way it does when you have slept in an awkward position in the night. There was no control at all, but i could still feel touch. By evening it had not abated and the feeling was spreading to my right leg. In the evening when sanne was back i collapsed on the floor trying to get from the bedroom to the living room. Unfortunately a trip to the chief ortho in manipal hospital did not bring about a proper diagnosis and i was send back. 16th morning had both my legs paralysed. To make a long story short, colleagues from office (bless their wonderful hearts) rushed over and carried me to the hospital and two more friends/doctors made a few phone calls to facilitate my admission to the hospital. After a delay of another 24 hours during which time it spread to my torso and both my arms i was diagnosed with borderline gbs brought on by post infectious myeloradiculopathy. MRI, CT scans, electro, spinal/blood extracts thankfully showed no further complications. I was admitted to manipal and administered steroids to contain the spread.
7 days later i was send back home. In a wheelchair. i am continuing my medication and i have a red cross male nurse who helps me with everything. From carrying me from the bed to the pot to dressing me up. Sanne has been the most wonderful girlfriend in the days when i could not find a nurse, doing all this by herself, and still gets continually bothered by me in the nights when i have to turn in bed or take a pee. :) god bless you my darling. i promise you i will make up for all the lack of sex and the lack of sleep. hehehhehe....
And so now i continue my days with intense physiotherapy and electrotherapy everyday. Though neither the docs or the physio is willing to tell me how long it will take for a complete recovery. a few months to............
i will be happy the day i can atleast freely move my legs and stand up with the help of walking sticks. Its terrible for a fiercely independant person to have someone help you with putting on your underwear.
But i will beat this bitch. Patience in getting your nerves working again and mentally staying positive is the key.
All in all it has been a humbling experience. the body that one takes for granted. the wiggling of your toe that u do not even think about, the knee that holds you up, the hand that makes your career..... the fact that you stand upright without even thinking about it.
The foolishly fallible creature that is the human being, running behind money, politics, manipulations, bigger house, fatter pay cheqes, kissing ass for more power, control. what a fucking joke. You are not even in control of your own fucking body. You do not understand the divine mystery that it is. i think everytime i will now see a power struggle, an act of dominance through manipulation, an extempore at being superior i will be laughing my ass off inside my head. :)
I leave you with an artice i read by jag suraiya which vividly demostrates the fat cat attitude and how ignorant we are.
"Long before Freddie Mac and Fannie Mae became the stuff of urban nightmares, America had been super-stuffing itself. Morgan Spurlock’s 2004 documentary film, ‘Super Size Me’, is an allegory of the economics — and the consequences — of gluttony. The title of the film refers to the American practice of ‘supersizing’ fast-food items by adopting a pricing policy which induces customers to opt for larger portions. For a 30-day period the 32-year-old film-maker subsisted on a diet of three McDonald’s meals a day, ‘supersized’ only at the initiative of the vendors. The result: in a month, Spurlock had put on 11.1 kg, developed high blood pressure, psychological disorders and liver problems. It took him 14 months of rigorous detoxification to come back to normal. Spurlock’s cautionary tale is a parable about America’s chronic, insatiable appetite for not just fast food, but for everything, from gas-guzzling cars to climate-controlled condominiums. The statistics have become an environmentalist’s litany: with 5 per cent of the world’s population, the US consumes 24 per cent of the world’s energy; an average American consumes as much energy as 13 Chinese, or 31 Indians, or 128 Bangladeshis, or 370 Ethiopians. America’s total calorie intake is 815 billion calories a day, which nutritionists say is some 200 billion in excess of requirement, sufficient to feed 80 million people. Moreover, each day, Americans throw away 2,00,000 tons of edible food. If developing countries wanted to live like this, four new Earth-sized planets would have to be created to provide the necessary resources. And the best part is that it’s not America which has been picking up the tab for its prodigal, supersized lifestyle, but the rest of the world. On the tried-and-tested principle that if you owe your bank a hundred bucks you’re a defaulter, but if you owe it a couple of million you’re its most valued customer, the US has been blithely living on credit for years, funded by trade deficits and foreign investments. In 2007, the total US trade deficit (i.e. the amount by which imports exceeded exports) was a little over 700 billion dollars (does that figure have a topical ring to it?). Of the 4.4 trillion dollars worth of US treasury bonds (basically IOUs issued by America’s Federal Reserve Bank) more than 25 per cent are held by foreign countries, China alone accounting for 414 billion dollars. If all these IOUs were to be called in, not just the US but the whole global economy would implode. At the risk of its own bankruptcy, the world can’t afford to let America go bust. Like a supersized Humpty Dumpty, America has fallen off the wall, or rather, off Wall Street. Will all the world’s resources and all the world’s banks be able to put Humpty Dumpty together again? That’s the 4.4-trillion-dollar question for all of us, and not just for the US. "
Peace and love to all and a heartfelt thanks to Vikru, Sameera, pops and sumanth for "being there" at the right time.
"HEY HEY I (still) WANNA BE A ROCK STAR."
Wednesday, August 27, 2008
Ons nieuwe adres
Voor kaartjes en cadeautjes ;-)
Purvapark, D-608
Daffodils Block
No.53, MSO Colony, Cox Town
Bangalore – 560 005
India
Purvapark, D-608
Daffodils Block
No.53, MSO Colony, Cox Town
Bangalore – 560 005
India
Wedding bells...
De trouwdatum is bekend :-D.
6 februari 2009, tussen 11.20 en 11.45.
Zoals het er nu uitziet vindt de bruilfoft plaats in Goa, aan het strand. Maar dat is nog niet 100% zeker. Zodra we meer weten post ik het hier.
6 februari 2009, tussen 11.20 en 11.45.
Zoals het er nu uitziet vindt de bruilfoft plaats in Goa, aan het strand. Maar dat is nog niet 100% zeker. Zodra we meer weten post ik het hier.
Tuesday, August 26, 2008
Purva Park
Tuesday, July 15, 2008
miles and miles to go....
Whew! ok it's been quite a journey since i last wrote..... and i literally mean that... it has been quite a journey. From my last post i have seen the fervour of football watching the euro 08 in europe, the grandeur of rome, the imposing poetry of the vatican to christianity, the sweet romance of florence, the choking smell of death and massacre in Aushwitz-birkenau, the lovely friendly people in krakow, poland, a grand show called sensation and the tears that flowed in the indian embassy. And i must not forget netherlands and it's people. a country i seem to have travelled extensively when i look back. That has been several hours on the road, several hours on the train and on the subway, camping site to camping site to hostel to hostel.
I have met some really nice people, made a friend or two. i have seen poignant instances of blatant racism and been touched by acts of help and kindness. i have been to places that till now resided only in my fantasies and dreams. i have a few more grey hairs. and hopefully a little wiser and knowing.
15th july 08. tomorrow we leave back to india. has one journey stopped and an other begun. ah.... the slow anticipation of life... :)
i need to collect my thoughts before i pen down the rest of journey from where i left off.
peace and love
arun
Thursday, July 03, 2008
Amsterdam
Amsterdam-Rome-Florence
Amsterdam, roma and fierenze to be correct. Anglisized once again. we are not the only ones with that legacy. Maybe bengalooru is fine.... maybe we must all retain our flavours and not collectively get anglicized. And if it is cute to have a french or italian accented english then it defenitely is cute to have a mallu accent :). that is considering if any of these italians or french speak english. But now i am digressing. after all this is supposed to be a travelogue.
Amsterdam- seems a while ago now. 21st of june... Laura and baz kept their word. They came by and picked me up at noon. This is one thing you must applaud the europenas for. When they say "see you later" they actually mean it. So getting pissed at night and promising to meet up in the morning at 10 is not something you say "chumma'', you mean it. :O
Baz used to work full time and now does part time at a juvenile penitentiary in amsterdam...well it is actually amstelveen . A correctional facility for juvenile criminals.
As we drive in the housing quarters of this place, both laura and baz in hushed tones tell me "look left..look left..". The hells angels community. Other than a couple of bikes outside and sometypical garage gear lying around with empty cans and some rubbish, this high walled area is deserted. Next to this you see the "hangaround" club. also closed this early in the evening. all in all it has an omnious feeling. Well read this little story about Willem van Boxtel, he is the president of Hells Angels amsterdam and you will tread softly where angels sleep.
To my right i see container after container stacked one on top of the other. Yes container, the ones that are loaded on to ships and shipped. big long orange ones. Its a bit strange since it is not a port.... it is not even a container yard.... it has interconnected steel stairways.... it has...doors??? and there is music wafting out of it... clothes lines... garbage bins...parked cycles....
"student housing", pipes in baz. STUDENTFUCKINGHOUSING! what a cool cool cool idea!!! Immagine...you have a lot of discarded shipping containers. and what does the town planning do? Stack it on top of another, divide the whole length to a kind of studio appartment, throw in a kitchen and toilet, add stairways, electricity and plumbing and kachang! you have a groovy, temporary box to spend your college years in. Even the local cafe is in a slightly big container!
The rest of the evening we did what one does in amsterdam. We had "coffee''. and then we had a beer. a few beers, dinner at a lovely restaurant famous for it's food.... and this wasn't just my immagination!!! i swear this cute lil waitress was giving me the eyes!! hahaha.... and this time there is laura and baz to vouch for me! and to complicate things further, after the girl walks by a couple of times and finally serves us the desert instead of our waiter (!!!!), laura pops in to the pantry area and chats this girl up and tells her that i am this famous actor from bollywood!!! *&%$ you shah rukh!
the rest of that night is spend around Leidseplein- the place of lights, loosely translated. We hunt for a place for me to stay since these guys wanna go back early in the morning. I remember white tulip having chep acco. this is a student hostel right in the middle of the red light district opposite to this famous gay club called "cock ring''.
Amsterdam, roma and fierenze to be correct. Anglisized once again. we are not the only ones with that legacy. Maybe bengalooru is fine.... maybe we must all retain our flavours and not collectively get anglicized. And if it is cute to have a french or italian accented english then it defenitely is cute to have a mallu accent :). that is considering if any of these italians or french speak english. But now i am digressing. after all this is supposed to be a travelogue.
Amsterdam- seems a while ago now. 21st of june... Laura and baz kept their word. They came by and picked me up at noon. This is one thing you must applaud the europenas for. When they say "see you later" they actually mean it. So getting pissed at night and promising to meet up in the morning at 10 is not something you say "chumma'', you mean it. :O
Baz used to work full time and now does part time at a juvenile penitentiary in amsterdam...well it is actually amstelveen . A correctional facility for juvenile criminals.
As we drive in the housing quarters of this place, both laura and baz in hushed tones tell me "look left..look left..". The hells angels community. Other than a couple of bikes outside and sometypical garage gear lying around with empty cans and some rubbish, this high walled area is deserted. Next to this you see the "hangaround" club. also closed this early in the evening. all in all it has an omnious feeling. Well read this little story about Willem van Boxtel, he is the president of Hells Angels amsterdam and you will tread softly where angels sleep.
To my right i see container after container stacked one on top of the other. Yes container, the ones that are loaded on to ships and shipped. big long orange ones. Its a bit strange since it is not a port.... it is not even a container yard.... it has interconnected steel stairways.... it has...doors??? and there is music wafting out of it... clothes lines... garbage bins...parked cycles....
"student housing", pipes in baz. STUDENTFUCKINGHOUSING! what a cool cool cool idea!!! Immagine...you have a lot of discarded shipping containers. and what does the town planning do? Stack it on top of another, divide the whole length to a kind of studio appartment, throw in a kitchen and toilet, add stairways, electricity and plumbing and kachang! you have a groovy, temporary box to spend your college years in. Even the local cafe is in a slightly big container!
The rest of the evening we did what one does in amsterdam. We had "coffee''. and then we had a beer. a few beers, dinner at a lovely restaurant famous for it's food.... and this wasn't just my immagination!!! i swear this cute lil waitress was giving me the eyes!! hahaha.... and this time there is laura and baz to vouch for me! and to complicate things further, after the girl walks by a couple of times and finally serves us the desert instead of our waiter (!!!!), laura pops in to the pantry area and chats this girl up and tells her that i am this famous actor from bollywood!!! *&%$ you shah rukh!
the rest of that night is spend around Leidseplein- the place of lights, loosely translated. We hunt for a place for me to stay since these guys wanna go back early in the morning. I remember white tulip having chep acco. this is a student hostel right in the middle of the red light district opposite to this famous gay club called "cock ring''.
hmmmm....
''Tomorrow'' sanne joins me here with her cousin sis. The plan is to watch football at leidseplein. A match the dutch lost, but hell the football fever is something to watch :) and a visit to the anne frank house.
Friday, June 20, 2008
Tingie ningie ningie ningie
20th of june. 08. Netherlands.
Yesterday was slow in the begining but got really groovy at the end. I spend most of the day lazing around, reading, listening to some music, updating the blog. At noon me and sanne went to the town square to do a bit of shopping and get me a haircut. :) yeh the locks are gone.
A friend of sanne, laura, met us at a cafe/pub there called the Old Dutch. There is a story about this girl i wrote fm my last trip. She is the one with the boat if some of you remeber the picture. She stays in a an old old castle in the town square. cool huh. How it works is every two years or so the town council puts up the house for bidders. well its not the money they check... thats nominal..but a clean record. it's like an interview that you have to pass to get this place. How in hell laura got it beats me. She is one wild child.
Well post a beer and all that the women went for "sex and the city"' the movie. I chilled out in the castle, watching football and then took a walk to " camelot ''. one of the .. or the oldest pub here. 29 years.
A few drinks here and a few drinks there and i made a friend. Baz. He gave me a cap as a gift and has promised to take me to his place in amsterdam today. He thinks indian women are beautiful, loves bangda ( tingie ningie ningie ningie ningie...) and loves the fact i support holland at the euro.
I leave you with some more pics. i head off to Amsterdam with laura and baz in a bit. Sanne is off with her cousin sis to an amusement park. I cant handle rides. I preffer a different kind of ride! :P
Sanne's house. in the foreground ou can see her horse- eidelweiss
At the Old Dutch.
Town square.
Thursday, June 19, 2008
Mr. SCROOGE!!!
"' greetings. Take me to your leader''. so here i was at the Alien registration office in apeldoorn. The police station here has the same theme. kindergarten. Nice colorful posters for helplines, a boy at the counter registering a complaint for a stolen bike. Its all very pleasant.
A pleasant lady meets us. Here is some useful info for people travelling on a netherlands visa. New rules state that all those given the visa need to report to the closest police station within 72 hours to get another stamp on your visa confirming that you really did get ur ass to netherlands. else? well u get arrested and thrown in to jail, is fined.... but will be let off after you eplain your ignorance. in extreme cases you get deported. even if they never findout that you dont have the stamp in your passport, when you exit... at the airport they check. and then well..... read above.
Then the lady asks me if this was my first trip. i say no. she asks if i got this stamp done last time. i say no. she asks me how did you get past schipol airpor. i say i flew out of berlin. hmmmm... she says.... germany doesnt agree with this policy of ours and do not check. i shiver. someone mustave been praying for me. thanks mom.
After this we drive to a park....well....woods actually. pristine nature. a nice healthy walk and we head off to bronkhorst. In the words on a website ''Bronkhorst, a former manorial estate with several beautifully restored buildings and farms, is the smallest town in the Netherlands and very popular with tourists. Bronkhorst as a place started out in the forecourt of the castle of the successive lords of Bronckhorst. It received its charter in 1482, giving it the privileges of a town. In 1810 Bronkhorst and Steenderen were consolidated into one municipality. The complete town, almost entirely consisting of monuments, is a place of special interest. The Hooge Huys (Tall House), also called Ophemert, towers above the little town. A lot of the buildings now house shops, galleries/museums or restaurants/cafés. Another interesting feature is the river ferry connection between Bronkhorst and Brummen. The population of this little town was 273 on 1 January 2005. ''
273 people. A town. It's beautiful. You get to the place on a small ferry ride. there are four crisscrossing streets that is the town. open restaurants and cafe's on the cobblestoned sidewalk. Quaint houses all around. One small church. little shops. all crowded inside with curios and artefacts. We have lunch out on the sidewalk of an old old koop that has been converted to a restaurant. I cant think of anyother way to spend this afternoon. That crisp air tingling your nose, the sun benevolently shing down on you, wrapping you in a warm blanket against the nip in the air. a beer in one hand, a good book in the other. birds chirrping, laughter, a clinking of glasses. :)
after a nice fat lunch, i must write about some spectacular cuisine i have been having,the dutch it seems is not as bad in their offering of dishes to the cullinary world as i thought, we walk over to a an almost fairytale like house right across called the dickens museum. And i swear mr.scrooge is sitting outside playing a woodmade version of an accordian! This is the owner of this little museum inside a house. Click here to see this man.
its stacked from roof to floor with anything and everything to do with dickens. Artefacts, lifesize puppets, little ceramic stages in which the characters are frozen forever in time from some book of dickens. books! books everwhere... some so old... so old... books that are two feet by two feet with locks on the side.... history
everywhere. and mr.scrooge enthusiastically explaining to me mr.dickens hated racism. it seems mr.dickens was a journalist. and a nippy one at that. he apparently was constantly getting in to trouble with his editors for speaking up. In this episode being narrated to me, he wrote an article in one of the papers in which he told the general public that ''people of india are much more good looking, can dance unlike them with their beer bellies'' etc....
i slowly suck in my gut.
All that food and sun and walking around has made me drowsy. We head back home. I wont write anymore on food.... so suffice to say a lovely dinner at the town square... football and back home to do some research on design workshops and jazz clubs in amsterdam before i head off there.
I leave you with a quote from charles dickens that i found on the wall at the museum.
''When you are a married man, you will understand a good many things as you dont understand now; but whether it's wothwhile going through so much to learn so little...."
Tuesday, June 17, 2008
European nights
It's good to be back here, back in netherlands. but as i write this i am contemplating buying a condom and &*^%()$# the @## of a certain ad man in cannes. Not even a nomination for a worthy act at the cannes lions.. and therefore i have cancelled my ticket to the cannes and decided to do something more enriching than fraternise with fat cats grown fat and dull. Does an artist need endorsement from anyone at all?? does a creative expression for a worthwhile cause which may somedsay tip the geological scale of our planet in favour of our survival need a nod from the "'idea'' men in temporary black suits.
Support. Voice your opinion.
http://www.youtube.com/watch?v=IKYZf7-JPno
The flight was uneventful. i think a flight attendant was trying to flirt with me. sanne thinks i am having delusions. which is good. india to paris to dusseldorf to netherlands. the flight was as good as it could be. the layover at charles de gaulle (see pic) gave me the opportunity to pick up my first bottle of absinth. ( saurav if ure reading this :P ). well its not the real deal but close enuf. the real deal shud be in poland. the green fairy waits hidden in the walls of aushwitz. absinth in aushwitz shud be shaky!
Its perfect weather here. perfect weather is in comparison to the fact that it cud hit 6 degress or less without much warning. i am in Brummen now. yeh.... its the middle of nowhere in netherlands. A land paused and forgotten in time. A land dedicated to living well. and living restful. Wild flowers in bloom. Cows in the meadows. smell of fresh cut grass. orange streamers festooned outside quiant dutch houses quietly screaming their football team at the euro. air. fresh air. deep lungfulls of fresh air.
Last evening we visited sanne's dad who is in the hospital with an infection. I guess this is where i am blessed as a traveller in europe. Tourists get the package behind glass doors. i get to go to a hospital :). it was quite revealing about our approach to hospitals in india. i mean one basic thing i havent yet figured out is why in the name of hippocrates should a hospital be painted in drab grey and blue and white tiles. Anyway without sounding condescending we all know what i am talking about. but well... the convenience, the technology that is easily available to nurture and respect life. someday when i am all old and ready to meet my maker i wanna be in one of these hopitals. TV over ur bed, a game room, room service, a restaurant to meet friends that also serves beer, pretty nurses, devices to ensure a painless death, oh! and a balconey with a view.
After that we drove over to Zutphen for a "'coffee''. :P chilled out in the coffee shop watching the football game. the bartender was really nice to us and gave me papers, book of reefers, bottle of water and a coke....on the house.
Tomorrow i need to go to the police station in apeldoorn . yes.... the journey continues. to a police station. we went to the local police station today for my alien registration. new rule. within 72 hours of oming here u need to report and sign at the local station. in my case i need to go to apldoorn. Police station looks like kindergarten. hmmm.... hospitals like hotels and police stations like kindergartens. Their motto? to be the citizens best friend. whats our cops motto i wonder.... does anyone know?
So tonight is a full moon night and there is holland game on! tonight should be fun. i will now slightly replan my schedules since those fatcats in blacksuits fucked up.
peace and love
A
Support. Voice your opinion.
http://www.youtube.com/watch?v=IKYZf7-JPno
The flight was uneventful. i think a flight attendant was trying to flirt with me. sanne thinks i am having delusions. which is good. india to paris to dusseldorf to netherlands. the flight was as good as it could be. the layover at charles de gaulle (see pic) gave me the opportunity to pick up my first bottle of absinth. ( saurav if ure reading this :P ). well its not the real deal but close enuf. the real deal shud be in poland. the green fairy waits hidden in the walls of aushwitz. absinth in aushwitz shud be shaky!Its perfect weather here. perfect weather is in comparison to the fact that it cud hit 6 degress or less without much warning. i am in Brummen now. yeh.... its the middle of nowhere in netherlands. A land paused and forgotten in time. A land dedicated to living well. and living restful. Wild flowers in bloom. Cows in the meadows. smell of fresh cut grass. orange streamers festooned outside quiant dutch houses quietly screaming their football team at the euro. air. fresh air. deep lungfulls of fresh air.
Last evening we visited sanne's dad who is in the hospital with an infection. I guess this is where i am blessed as a traveller in europe. Tourists get the package behind glass doors. i get to go to a hospital :). it was quite revealing about our approach to hospitals in india. i mean one basic thing i havent yet figured out is why in the name of hippocrates should a hospital be painted in drab grey and blue and white tiles. Anyway without sounding condescending we all know what i am talking about. but well... the convenience, the technology that is easily available to nurture and respect life. someday when i am all old and ready to meet my maker i wanna be in one of these hopitals. TV over ur bed, a game room, room service, a restaurant to meet friends that also serves beer, pretty nurses, devices to ensure a painless death, oh! and a balconey with a view.
After that we drove over to Zutphen for a "'coffee''. :P chilled out in the coffee shop watching the football game. the bartender was really nice to us and gave me papers, book of reefers, bottle of water and a coke....on the house.
Tomorrow i need to go to the police station in apeldoorn . yes.... the journey continues. to a police station. we went to the local police station today for my alien registration. new rule. within 72 hours of oming here u need to report and sign at the local station. in my case i need to go to apldoorn. Police station looks like kindergarten. hmmm.... hospitals like hotels and police stations like kindergartens. Their motto? to be the citizens best friend. whats our cops motto i wonder.... does anyone know?
So tonight is a full moon night and there is holland game on! tonight should be fun. i will now slightly replan my schedules since those fatcats in blacksuits fucked up.
peace and love
A
Monday, February 11, 2008
ING Vysya and that sinking feeling
hello people!
here is the ing life insurance ad that i was out shooting last year. comments are welcome!!! to see what the ad industry is saying about this film click on http://www.agencyfaqs.com/perl/advertising/storyboard/index.html?id=2669
and scroll down to views.
you can also youtube it at http://www.youtube.com/watch?v=z7TKz5bIUsg
Below is a synopsys of an article in agencyfaqs
and i promise i will write and update more! :P
Rediffusion DY&R. Bangalore. India. Creative Dir-Minakshi Achan, Arun Kumar R, Montoo Bassi. Copy-Arun kumar r, Kartik Venkat. Art- Arun kumar r, Sandeep K, Vishal V.
There was a time when financial services ads in India were dominated by a sense of dread and uncertainty -- a fear of what the future held. Then creativity happened, and banks and insurance companies trashed their dry adverts and started forging joyful, emotional bonds with consumers. In a new ad for ING Vysya Life Insurance, Rediffusion DY&R has attempted to strike a balance between joy and trepidation -- two strong emotions that money tends to evoke. The challenge for Rediff was to communicate the ING Vysya Life Insurance (IVL) brand essence, 'Experience the Joy of Fulfilling Your Responsibilities', in a competitive market.Rediffusion conducted research to understand consumer behaviour in the financial space, especially in insurance. Next, the agency developed the IVL Brand Blueprint and landed up with the core communication idea -- experiencing the joy of responsibility.Financial decision making in most Indian households is the responsibility of the provider (usually men, though women do play a key role in such decision making, especially in double income households). Hence, the target group for IVL in the insurance category is males in the age group of 25-44 years, while the secondary TG is women in the age group of 25-44 years. According to the Rediff team, cherished moments such as a wedding, the birth of a child, admission of children into premier universities or courses, or even thoughts of retirement, are very important in our lives. Each of these moments bring with them added financial and emotional responsibilities, which have to be fulfilled. It is at that precise moment when we learn about such joy that the sheer weight of our responsibility sinks into our minds. This has been juxtaposed in the ad with the actual "sinking" of the protagonists into the ground. The jingle in the ad basically says " these are joyful moments, but these joyful moments are a tad heavy"
here is the ing life insurance ad that i was out shooting last year. comments are welcome!!! to see what the ad industry is saying about this film click on http://www.agencyfaqs.com/perl/advertising/storyboard/index.html?id=2669
and scroll down to views.
you can also youtube it at http://www.youtube.com/watch?v=z7TKz5bIUsg
Below is a synopsys of an article in agencyfaqs
and i promise i will write and update more! :P
Rediffusion DY&R. Bangalore. India. Creative Dir-Minakshi Achan, Arun Kumar R, Montoo Bassi. Copy-Arun kumar r, Kartik Venkat. Art- Arun kumar r, Sandeep K, Vishal V.
There was a time when financial services ads in India were dominated by a sense of dread and uncertainty -- a fear of what the future held. Then creativity happened, and banks and insurance companies trashed their dry adverts and started forging joyful, emotional bonds with consumers. In a new ad for ING Vysya Life Insurance, Rediffusion DY&R has attempted to strike a balance between joy and trepidation -- two strong emotions that money tends to evoke. The challenge for Rediff was to communicate the ING Vysya Life Insurance (IVL) brand essence, 'Experience the Joy of Fulfilling Your Responsibilities', in a competitive market.Rediffusion conducted research to understand consumer behaviour in the financial space, especially in insurance. Next, the agency developed the IVL Brand Blueprint and landed up with the core communication idea -- experiencing the joy of responsibility.Financial decision making in most Indian households is the responsibility of the provider (usually men, though women do play a key role in such decision making, especially in double income households). Hence, the target group for IVL in the insurance category is males in the age group of 25-44 years, while the secondary TG is women in the age group of 25-44 years. According to the Rediff team, cherished moments such as a wedding, the birth of a child, admission of children into premier universities or courses, or even thoughts of retirement, are very important in our lives. Each of these moments bring with them added financial and emotional responsibilities, which have to be fulfilled. It is at that precise moment when we learn about such joy that the sheer weight of our responsibility sinks into our minds. This has been juxtaposed in the ad with the actual "sinking" of the protagonists into the ground. The jingle in the ad basically says " these are joyful moments, but these joyful moments are a tad heavy"
Thursday, January 31, 2008
Foto's zeggen meer dan woorden
Onder het mom van "foto's zeggen meer dan woorden" wat impressies van de afgelopen weken:
Allereerst kerstmis:
Onze kerstboom, met natuurlijk cadeautjes eronder!
Allereerst kerstmis:
Onze kerstboom, met natuurlijk cadeautjes eronder!
Kerst-outfit:
In 1 van de pakjes onder de kerstboom zat dit jurkje, had ik aan met kerst.
Oud & Nieuw:
Voor oud & nieuw had ik een ander jurkje gekregen. Ook de schoenen zijn nieuw trouwens.
En Arun zag er ook mooi uit:
In Blue Bar (Taj Westend) waar we oud&nieuw gevierd hebben:
Aaaaaaaaaah, lief!
Het nieuwe jaar ben ik begonnen met het uitvoeren van 1 van mijn goede voornemens: paardrijden! Bij een manege buiten de stad (dus ben wel een hele dag kwijt!):
Dit is Soviet Bay, mijn tot nu toe lievelingspaard daar.
Het afgelopen weekend hebben we de kamer opnieuw ingericht:
Zo zag het er eerst uit.
En nu zo (nieuwe kussens, nieuw vloerkleed, nieuwe gordijnen en een nieuwe vaas)
En de eettafel met nieuwe tafelloper, placemats en schaal met knikkers.
Tot de volgende keer!
Sunday, January 20, 2008
Kolkata
Hoi allemaal!
Het is alweer bijna eind januari, dus ben ik mooi op tijd (ahum) om m'n verslag van Kolkata van eind november te doen.
Op vrijdag 23 november gingen Hifazath, Arun en ik naar Kolkata, voor de bruiloft van Manisha en Manish. Nou ja, dat was in ieder geval de planning. Helaas besloten een paar bevolkingsgroepen daar elkaar de hersens in te slaan op die woensdag ervoor en dus wilden Hifa en Arun liever niet meer mee. Zelf had ik er niet zoveel moeite mee. Na een jaar Sri Lanka en de nodige aanslagen hier word ik er zowat niet meer warm of koud van. Hoe erg dat eigenlijk ook is... Dus: ik ging in m'n eentje naar Kolkata!
De vlucht was niet echt bijzonder. Had hem wel bijna gemist omdat Manish (die in Bangalore woont) zijn telefoon verloren had op het vliegveld. Hij had een vroegere vlucht en was er pas in Kolkata achtergekomen dat hij zijn telefoon mistte. Manisha belde toen zijn nummer en kreeg een aardige man van de beveiliging aan de telefoon die ook uit Kolkata kwam. Dus dat was geregeld: ik kon de telefoon bij hem ophalen. Die man was idd best aardig, maar vond het volgens mij vooral heel interessant allemaal. Hij bleef maar doorgaan over hoe leuk het toch was dat ik bevriend was met een mede-Kolkataan en ik moest Manisha ook nog in zijn bijzijn bellen en vervolgens ging hij ook nog uitgebreid met haar praten. Was dus de laatste die het vliegtuig in stapte...
Kolkata vliegveld viel me op dat het een mooi gebouw was en vergeleken met Bangalore een stuk schoner. Er stond al een auto met chauffeur te wachten op mij (luxe!!) en die mocht ik ook het hele weekend houden. Werd naar het hotel gebracht, want naar goed Indiaas gebruik wordt de overnachting geregeld en betaald door het bruidspaar. Of eigenlijk: de ouders van de bruid want die betalen echt alles!
In het hotel wat gegeten, gedouched en even uitgerust. Om 6 uur werd ik beneden verwacht voor een tripje naar een Tempel en eten bij Manisha thuis. In het hotel verbleven Manish en zijn familie (allemaal uit Kerala, net zoals Arun) ook dus ik was niet helemaal alleen. Die avond netjes een saree aangedaan, ja... ik leer het wel. Kreeg nog complimenten van zijn moeder dat de saree zo netjes zat, haha. De Tempel was niet zo heel erg bijzonder, maar het huis van Manisha wel. Ze komt van een "oude" familie zoals ze dat hier noemen. Zeker rijker dan gemiddeld en uiteraard met een bruiloft op komst wordt alles uit de kast gerukt. Groot huis, mooi versierd allemaal (de bruiloft zou ook daar plaats vinden) en ontzettend lieve mensen. Lekker gegeten ook, vooral veel vis. In Kolkata eten ze een stuk minder spicy dan in het zuiden, moet eerlijk zeggen dat ik de spices wel een beetje mistte!
Die avond ook Manisha weer gezien na lange tijd. Ken haar van EmmayHR, mijn vorige bedrijf. Ze woonde ook in Bangalore, maar heeft het afgelopen jaar weer bij haar ouders gewoond. Dat is blijkbaar een gebruik in Kolkata, om echt van huis uit te trouwen. Tussendoor was ze nog wel een paar keer naar Bangalore geweest, maar had haar eigenlijk al paar maanden niet gezien. Ze was niet zo heel zenuwachtig, het was tenslotte ook een "love-marriage" en zij en Manish kenden elkaar al een paar jaar.
Na het eten terug naar het hotel en de volgende dag, zaterdag, ben ik in m'n eentje de stad gaan verkennen. Eerst rondgelopen rond het hotel, een iets betere wijk. Een vriend van mij had gezegd dat Kolkata een beetje is zoals je India voorstelt: drukte, veel verkeer, typische gebouwen. En dat was ook zo. Je kunt goed zien dat het bezet geweest is door de Engelsen: veel Engelse gebouwen en echt Engelse straatnamen. Het verkeer is 1 grote chaos, erger dan Bangalore, Mumbai of Delhi. Behalve de "gewone" weggebruikers zoals de bussen, auto's, motors an scooters hebben ze ook ricksjahs: de auto-ricksjahs die wij in Bangalore hebben (alleen rijden ze in Kolkata een vaste route), fiets-ricksjahs die ik ook al in Delhi had gezien, en... loop ricksjahs! Waar de "bestuurder" dus zelf de ricksjah trekt. Heb je alleen nog maar in Kolkata heb ik me laten vertellen, in andere steden is het niet meer toegestaan.
Had gehoord over College street. Inderdaad, de straat waar veel scholen liggen. Daar zouden ze ontzettend veel 2-handsboeken hebben en lezen vind ik altijd leuk. Dus: in een loop-ricksjah naar College street. Had Manisha even gebeld hoe duur dat ongeveer zou zijn en ze zei rond de 20 rupees (35 cent). Zelf had ik al rekening gehouden met het dubbele, maar uiteindelijk wilde hij 100 rupees hebben (bijna 2 euro!!!). Vette ruzie met de kerel natuurlijk en binnen 5 seconden stond er ook een hele groep om ons heen. Op een gegeven moment begonnen een aantal omstanders hem lastig te vallen en dat vond ik ook weer een beetje zielig. Dus uiteindelijk heb ik hem maar 100 rupee gegeven. Tenslotte was ik een buitenlander in die stad en dat ritje op de ricksjah was het wel waard! Had constant het idee dat de rick achterover zou klappen, maar dat gebeurde gelukkig niet.
College street was zoals ik verwacht had: ontzettend veel boeken, van prentenboeken tot zware universiteitskost en dat alles tegen absolute bodemprijzen. Tip van de week: "City of Joy" van Dominique Lapierre. Is al een oude boek en ook verfilmd jaren geleden, maar speelt in Kolkata en een waargebeurd verhaal. Toen ik dat boek had gelezen was ik ook blij dat ik die ricksjah man wat meer geld had gegeven want het leven is echt superzwaar! Maar goed, dat was dus 1 van de boeken die ik daar gekocht heb. Er zit ook een Medical College - geneeskunde zeg maar - in die straat dus op dat gebied was er ook van alles te koop: van rolstoelen tot po's en van injectienaalden tot scalpels. Ongelovelijk! Van College street terug naar het hotel gegaan om te lunchen. Want behalve de overnachting betaalden ze ook 3 maaltijden per dag. Terug met de rick was trouwens maar 30 rupees.
Na de lunch opnieuw de stad in, dit keer naar het iets commerciele gedeelte. Nog naar de kapper geweest (Kolkata is goedkoper dan Bangalore!) en naar een schoonheidssalon. Vond de nagellak op m'n teennagels niet meer zo mooi en dan kan je of zelf gaan klooien of voor 50 rupee (1 euro) het door een salon laten doen. Toen ik terug liep naar het hotel was het inmiddels donker en een stuk rustiger op straat. Hoewel rustig natuurlijk een relatief begrip is hier in India... Het banndje van mijn schoen vond het een mooi moment om te knappen en dus heb ik de weg terug naar het hotel op blote voeten gelopen. De hele dag door verkopen ze overal van die goedkope slippers, maar toen natuurlijk niet. Was op zich best apart om de straten van Kolkata op blote voeten te bewandelen. En moet zeggen dat de straten ook redelijk schoon waren! In het hotel aan iemand van de receptie gevraagd om lijm te regelen, schoen gelijmd, gegeten en naar bed.
Zondag was de grote dag: de bruiloft. Normaal zijn bruiloften 's ochtends in India, maar in Kolkata trouwen ze na zonsondergang. De dag gebruikt om nieuwe schoenen te halen en had ook wat tijd nodig om mn nieuwe saree mooi aan te krijgen. Tegen 6 uur begon het te schemeren en was er een ritueel voor Manish waarin iedereen die ouder is dan hem, hem zegent. 2 nichten van Manisha's kant kwamen hem vervolgens ophalen en in een hele stoet gingen we naar Manisha's huis. Dat was echt supermooi aangekleed, compleet met een ijsberg + waterval van echt ijs!!
De eerste paar uur (!!) waren ze niet samen, maar kregen ze allebei afzonderlijk cadeautjes en geld van familie en vrienden. Alleen toen de ambtenaar kwam moesten ze wel samen zijn om elkaar eeuwige trouw te beloven en het huwelijkscertificaat te ondertekenen. Direct daarna moest Manish weer terug naar de grote zaal en kon Manisha zich voorbereiden op het Hindoe-gedeelte van de bruiloft, voor hun belangrijker dan het ondertekenen van de officiele documenten. Het begon ermee dat Manisha naar de grote zaal liep met bananenbladeren voor haar gezicht, zodat Manish haar niet kon zien. Daarna moest ze, met nog steeds de bladeren voor haar gezicht, 7x om hem heenlopen en pas daarna konden ze elkaar aankijken. De rest van de rituelen werden geleid door een Priester en kreeg er eerlijk gezegd niet zo veel van mee. Nadat ze ook volgens het Hindoeisme getrouwd waren, mochten ze plaats nemen op het podium en werden ze door iedereen gefeliciteerd en gefotografeerd.
Ergens aan het einde van de avond mochten ze eten, wij hadden intussen al 3x opgeschept want elke keer kwam er weer een familielid aan die zei dat we toch echt nog een beetje van dat of dat moesten proeven. Ze hadden ook lekker ijs trouwens, en mijn ouders & broertje weten dat ik thuis nooit ijs na krijg ;-).
Na het eten ben ik teruggegaan naar het hotel en de volgende morgen werd ik naar het vliegveld gebracht. Een super leuke ervaring rijker!
Het is alweer bijna eind januari, dus ben ik mooi op tijd (ahum) om m'n verslag van Kolkata van eind november te doen.
Op vrijdag 23 november gingen Hifazath, Arun en ik naar Kolkata, voor de bruiloft van Manisha en Manish. Nou ja, dat was in ieder geval de planning. Helaas besloten een paar bevolkingsgroepen daar elkaar de hersens in te slaan op die woensdag ervoor en dus wilden Hifa en Arun liever niet meer mee. Zelf had ik er niet zoveel moeite mee. Na een jaar Sri Lanka en de nodige aanslagen hier word ik er zowat niet meer warm of koud van. Hoe erg dat eigenlijk ook is... Dus: ik ging in m'n eentje naar Kolkata!
De vlucht was niet echt bijzonder. Had hem wel bijna gemist omdat Manish (die in Bangalore woont) zijn telefoon verloren had op het vliegveld. Hij had een vroegere vlucht en was er pas in Kolkata achtergekomen dat hij zijn telefoon mistte. Manisha belde toen zijn nummer en kreeg een aardige man van de beveiliging aan de telefoon die ook uit Kolkata kwam. Dus dat was geregeld: ik kon de telefoon bij hem ophalen. Die man was idd best aardig, maar vond het volgens mij vooral heel interessant allemaal. Hij bleef maar doorgaan over hoe leuk het toch was dat ik bevriend was met een mede-Kolkataan en ik moest Manisha ook nog in zijn bijzijn bellen en vervolgens ging hij ook nog uitgebreid met haar praten. Was dus de laatste die het vliegtuig in stapte...
Kolkata vliegveld viel me op dat het een mooi gebouw was en vergeleken met Bangalore een stuk schoner. Er stond al een auto met chauffeur te wachten op mij (luxe!!) en die mocht ik ook het hele weekend houden. Werd naar het hotel gebracht, want naar goed Indiaas gebruik wordt de overnachting geregeld en betaald door het bruidspaar. Of eigenlijk: de ouders van de bruid want die betalen echt alles!
In het hotel wat gegeten, gedouched en even uitgerust. Om 6 uur werd ik beneden verwacht voor een tripje naar een Tempel en eten bij Manisha thuis. In het hotel verbleven Manish en zijn familie (allemaal uit Kerala, net zoals Arun) ook dus ik was niet helemaal alleen. Die avond netjes een saree aangedaan, ja... ik leer het wel. Kreeg nog complimenten van zijn moeder dat de saree zo netjes zat, haha. De Tempel was niet zo heel erg bijzonder, maar het huis van Manisha wel. Ze komt van een "oude" familie zoals ze dat hier noemen. Zeker rijker dan gemiddeld en uiteraard met een bruiloft op komst wordt alles uit de kast gerukt. Groot huis, mooi versierd allemaal (de bruiloft zou ook daar plaats vinden) en ontzettend lieve mensen. Lekker gegeten ook, vooral veel vis. In Kolkata eten ze een stuk minder spicy dan in het zuiden, moet eerlijk zeggen dat ik de spices wel een beetje mistte!
Die avond ook Manisha weer gezien na lange tijd. Ken haar van EmmayHR, mijn vorige bedrijf. Ze woonde ook in Bangalore, maar heeft het afgelopen jaar weer bij haar ouders gewoond. Dat is blijkbaar een gebruik in Kolkata, om echt van huis uit te trouwen. Tussendoor was ze nog wel een paar keer naar Bangalore geweest, maar had haar eigenlijk al paar maanden niet gezien. Ze was niet zo heel zenuwachtig, het was tenslotte ook een "love-marriage" en zij en Manish kenden elkaar al een paar jaar.
Na het eten terug naar het hotel en de volgende dag, zaterdag, ben ik in m'n eentje de stad gaan verkennen. Eerst rondgelopen rond het hotel, een iets betere wijk. Een vriend van mij had gezegd dat Kolkata een beetje is zoals je India voorstelt: drukte, veel verkeer, typische gebouwen. En dat was ook zo. Je kunt goed zien dat het bezet geweest is door de Engelsen: veel Engelse gebouwen en echt Engelse straatnamen. Het verkeer is 1 grote chaos, erger dan Bangalore, Mumbai of Delhi. Behalve de "gewone" weggebruikers zoals de bussen, auto's, motors an scooters hebben ze ook ricksjahs: de auto-ricksjahs die wij in Bangalore hebben (alleen rijden ze in Kolkata een vaste route), fiets-ricksjahs die ik ook al in Delhi had gezien, en... loop ricksjahs! Waar de "bestuurder" dus zelf de ricksjah trekt. Heb je alleen nog maar in Kolkata heb ik me laten vertellen, in andere steden is het niet meer toegestaan.
Had gehoord over College street. Inderdaad, de straat waar veel scholen liggen. Daar zouden ze ontzettend veel 2-handsboeken hebben en lezen vind ik altijd leuk. Dus: in een loop-ricksjah naar College street. Had Manisha even gebeld hoe duur dat ongeveer zou zijn en ze zei rond de 20 rupees (35 cent). Zelf had ik al rekening gehouden met het dubbele, maar uiteindelijk wilde hij 100 rupees hebben (bijna 2 euro!!!). Vette ruzie met de kerel natuurlijk en binnen 5 seconden stond er ook een hele groep om ons heen. Op een gegeven moment begonnen een aantal omstanders hem lastig te vallen en dat vond ik ook weer een beetje zielig. Dus uiteindelijk heb ik hem maar 100 rupee gegeven. Tenslotte was ik een buitenlander in die stad en dat ritje op de ricksjah was het wel waard! Had constant het idee dat de rick achterover zou klappen, maar dat gebeurde gelukkig niet.
College street was zoals ik verwacht had: ontzettend veel boeken, van prentenboeken tot zware universiteitskost en dat alles tegen absolute bodemprijzen. Tip van de week: "City of Joy" van Dominique Lapierre. Is al een oude boek en ook verfilmd jaren geleden, maar speelt in Kolkata en een waargebeurd verhaal. Toen ik dat boek had gelezen was ik ook blij dat ik die ricksjah man wat meer geld had gegeven want het leven is echt superzwaar! Maar goed, dat was dus 1 van de boeken die ik daar gekocht heb. Er zit ook een Medical College - geneeskunde zeg maar - in die straat dus op dat gebied was er ook van alles te koop: van rolstoelen tot po's en van injectienaalden tot scalpels. Ongelovelijk! Van College street terug naar het hotel gegaan om te lunchen. Want behalve de overnachting betaalden ze ook 3 maaltijden per dag. Terug met de rick was trouwens maar 30 rupees.
Na de lunch opnieuw de stad in, dit keer naar het iets commerciele gedeelte. Nog naar de kapper geweest (Kolkata is goedkoper dan Bangalore!) en naar een schoonheidssalon. Vond de nagellak op m'n teennagels niet meer zo mooi en dan kan je of zelf gaan klooien of voor 50 rupee (1 euro) het door een salon laten doen. Toen ik terug liep naar het hotel was het inmiddels donker en een stuk rustiger op straat. Hoewel rustig natuurlijk een relatief begrip is hier in India... Het banndje van mijn schoen vond het een mooi moment om te knappen en dus heb ik de weg terug naar het hotel op blote voeten gelopen. De hele dag door verkopen ze overal van die goedkope slippers, maar toen natuurlijk niet. Was op zich best apart om de straten van Kolkata op blote voeten te bewandelen. En moet zeggen dat de straten ook redelijk schoon waren! In het hotel aan iemand van de receptie gevraagd om lijm te regelen, schoen gelijmd, gegeten en naar bed.
Zondag was de grote dag: de bruiloft. Normaal zijn bruiloften 's ochtends in India, maar in Kolkata trouwen ze na zonsondergang. De dag gebruikt om nieuwe schoenen te halen en had ook wat tijd nodig om mn nieuwe saree mooi aan te krijgen. Tegen 6 uur begon het te schemeren en was er een ritueel voor Manish waarin iedereen die ouder is dan hem, hem zegent. 2 nichten van Manisha's kant kwamen hem vervolgens ophalen en in een hele stoet gingen we naar Manisha's huis. Dat was echt supermooi aangekleed, compleet met een ijsberg + waterval van echt ijs!!
De eerste paar uur (!!) waren ze niet samen, maar kregen ze allebei afzonderlijk cadeautjes en geld van familie en vrienden. Alleen toen de ambtenaar kwam moesten ze wel samen zijn om elkaar eeuwige trouw te beloven en het huwelijkscertificaat te ondertekenen. Direct daarna moest Manish weer terug naar de grote zaal en kon Manisha zich voorbereiden op het Hindoe-gedeelte van de bruiloft, voor hun belangrijker dan het ondertekenen van de officiele documenten. Het begon ermee dat Manisha naar de grote zaal liep met bananenbladeren voor haar gezicht, zodat Manish haar niet kon zien. Daarna moest ze, met nog steeds de bladeren voor haar gezicht, 7x om hem heenlopen en pas daarna konden ze elkaar aankijken. De rest van de rituelen werden geleid door een Priester en kreeg er eerlijk gezegd niet zo veel van mee. Nadat ze ook volgens het Hindoeisme getrouwd waren, mochten ze plaats nemen op het podium en werden ze door iedereen gefeliciteerd en gefotografeerd.
Ergens aan het einde van de avond mochten ze eten, wij hadden intussen al 3x opgeschept want elke keer kwam er weer een familielid aan die zei dat we toch echt nog een beetje van dat of dat moesten proeven. Ze hadden ook lekker ijs trouwens, en mijn ouders & broertje weten dat ik thuis nooit ijs na krijg ;-).
Na het eten ben ik teruggegaan naar het hotel en de volgende morgen werd ik naar het vliegveld gebracht. Een super leuke ervaring rijker!
Monday, January 14, 2008
the naughty to nice program for naughty girls
click on the link you poor helpless former cookie baking girls. help is a click away.
Subscribe to:
Posts (Atom)
