Het is alweer bijna 2007... neem aan dat dat bij iedereen al bekend is ;-). Jaar is echt voorbij gevlogen, op zich een goed teken want "time flies when you're having fun".
Ook een jaar in India dus en moet zeggen dat ik redelijk goed ingeburgerd ben. Helemaal gewend aan het eten, de kleding en veel gebruiken. Maak me niet meer zo druk om alle ongelijkheden en andere dingen waardoor je gefrustreerd zou kunnen raken. Hoewel ik af en toe wel iemand door elkaar wil rammelen.
1 van de goede voornemens (behalve natuurlijk de gebruikelijke afvallen en meer sporten) is om de site regelmatiger te updaten. Met mss wat meer "colum" berichten, aan de hand van krantenartikelen hier of zo.
Voor nu iedereen een heeeeeel goed laatste restje 2006 en een spetterend 2007!
Veel liefs, ook van Arun uiteraard!
Friday, December 29, 2006
Friday, December 22, 2006
SENSORY OVERLOAD
blog scroungers, my friends and passerby's. i'm back!!! one more trip to thailand, this time on work. over 10 days. several different locations spread over thialand! one hell of a trip. up's , down's, tears and some blood!! all details will be up in a few days. just got in on 21st past midnight. and a lot of post work to be donw on the images. kisses, hugs, love and warm warm wishes of the season to all!!!
love A
ps. just a few pics from the shoot. more later!!!
love A
ps. just a few pics from the shoot. more later!!!
Wednesday, November 08, 2006
Verkiezingen
Hoi allemaal,
Elke dag lees ik op nu.nl wat er allemaal in Nederland gebeurt. Zo zag ik bijvoorbeeld dat het koud begint te worden (hier ook.... nog maar 25 graden overdag :-P) en ook uiteraard het nodige over de verkiezingen. Niet dat ik me nu super interesseer voor politiek, maar als jullie denken dat de regering in Nederland af en toe niet weet waar ze mee bezig zijn, wat info over de politiek hier. Ik kan het alleen maar hebben over Bangalore / Karnataka want er zijn grote verschillen tussen de verschillende staten.
Ik wil het met name hebben over 2 ministeries: Onderwijs Cultuur & Wetenschap en Verkeer & Waterstaat. Niet dat ze hier ook zo heten, maar ik moet mijn verhaal toch ergens aan ophangen.
Cultuur: Voor de mensen die het in Arun's post gemist hebben, Bangalore heet geen Bangalore meer maar Bangaluru / Bangalooru (spreek uit: Bangaloeroe). Per 1 november is de naam veranderd om het meer Indiaas te laten klinken. 6 andere steden hebben ook een nieuwe naam gekregen. Dit is natuurlijk niet zomaar gebeurd... het is zeker 3x uitgesteld omdat ze er nog niet klaar voor waren en nog steeds vergaderen de hoge heren er lustig op los of de Engelse schrijfwijze Bangalooru (met 2 oo) of Bangaluru (met een u) in het midden moet zijn. Een van de vele dingen waarvan de belastingbetalende burger zich afvraagt of het geld niet beter besteed kon worden... Niet dat iedereen belasting betaalt trouwens, bij veel bedrijven gaat dat niet automatisch en moeten mensen dat zelf doen en dat gebeurt dan uiteraard niet. Zag vandaag in de krant nog wel een 'grappige' advertentie: een halve pagina groot, in kleur, met daarin contactpunten om belastinginners aan te geven als ze om een 'bribe' vragen, corruptie dus. Jaja, je moet hier in India blijkbaar de belastingdienst eerst omkopen om belasting te kunnen betalen ;-). Corruptie is een groot probleem, maar kan ook zijn voordelen hebben. Discotheken die om half 12 dicht moeten kunnen opeens toch wel openblijven na het betalen van de juiste personen en als je aangehouden wordt door de politie kom je er met een paar 100 rupees (paar euro's dus) meestal wel vanaf.
Onderwijs is, zoals iedereen weet, erg belangrijk. En zeker in India. Regelmatig zie je in de kranten advertenties van instituten die baby's vanaf 3 maanden oud (!!) trainen zodat ze later erg intelligent worden. Alles staat of valt hier met je scholing. In prinicpe heb je 1 school waar je tot je 16e opzit (dus basisschool en middelbare school in 1) en als die school goed is dan heb je veel betere kansen om toegelaten te worden op een goede universiteit. En die goede universiteit heb je weer nodig om een goede baan te vinden. Niet altijd helemaal eerlijk, maar zo werkt het wel. Alle scholen in India zijn in principe hetzelfde: ze volgen dezelfde syllabus, het grote verschil zit hem in de kwaliteit van de docenten en leermiddelen. Goede scholen zullen alleen docenten hebben die zelf tenminste universiteit hebben gedaan en beschikken over computers, bibliotheek, individuele aandacht voor leerlingen enz. Minder goede scholen hebben lang niet genoeg docenten, soms niet eens een dak boven het hoofd en al helemaal geen computers. Hetzelfde geldt trouwens voor de universiteiten: er zitten echt hele grote verschillen tussen de universiteiten hier, niet zoals in Nederland dat het niet zo heel erg veel uitmaakt aan welke universiteit je hebt gestudeerd omdat ze allemaal wel goed zijn. Ter vergelijking: In de onlangs verschenen top 100 van beste universiteiten ter wereld waren er 7 Nederlands en 1 Indiaas terwijl er ontelbaar veel universiteiten hier zijn. Komt ook omdat er niet zoiets bestaat als MBO of HBO, alles is hier universiteit. Net zoals er dus geen verschil is tussen vmbo, havo of vwo: iedereen zit door elkaar.
Dit even kort als achtergrondinformatie. In Karnataka zijn er scholen die in het Engels lesgeven en scholen die in het Kannada (de lokale taal) lesgeven. Grof gezegd zijn de Engelse scholen beter dan de Kannada scholen en ouders hebben hun kinderen (dus) liever op een Engelse school. In 1994 is er een wet aangenomen in Karnataka dat nieuwe scholen in ieder geval tot en met de 5e klas (zeg maar onze groep 8) in het Kannada moeten lesgeven, daarna mogen ze eventueel overgaan naar het Engels, zo niet dan kregen deze scholen geen vergunning. Eigenlijk wilde de regering alle scholen vanaf 1994 in het Kannada laten lesgeven, maar dat gaf problemen met (met name) de Internatiale Scholen waar buitenlandse kinderen heengaan. Dus: de scholen die al in het Engels lesgaven mochten Engels blijven, de rest moest Kannada worden. Zoals in veel gevallen is er een groot verschil tussen wat de regering zegt en wat daadwerkelijk gebeurt dus veel scholen bleven in het Engels lesgeven, ondanks dat dat dus eigenlijk niet meer mocht. En geen haan die er naar kraaide want de onderwijs inspectie kon (uiteraard) omgekocht worden. De laatste jaren, met de IT boom hier, zijn er ontzettend veel internationale bedrijven gekomen die niet echt zitten te wachten op Kannada sprekende mensen waardoor het nog eens benadrukt werd dat Engels belangrijk is, wederom: Engels spreken betekent betere school, betekent betere universiteit, betekent grotere kans op een goede baan. Ik kan me voorstellen dat jullie je afvragen wat het probleem is, in Nederland studeren kinderen vaak tot en met de universiteit in het Nederlands en het is niet bepaald zo dat we daarom geen goede banen kunnen krijgen. Het grote verschil is dat in Nederland (bijna) niemand in het Engels leskrijgt en het niveau van Engels is dus voor iedereen ongeveer even goed (of slecht). Dit in tegenstelling tot India waar kinderen die vanaf dag 1 in het Engels les krijgen een grote voorsprong hebben op kinderen die pas vanaf hun 12e, of wanneer ze naar de universiteit gaan, in het Engels les krijgen.
Ongeveer 2 maanden geleden kwam de onderwijsminister er "opeens" achter (na 12 jaar dus....) dat er scholen zijn die in het Engels lesgeven terwijl ze Kannada zouden moeten zijn. En wat besloot deze beste man? Om die scholen allemaal te sluiten! En het gaat hier dus om ruim 2000 scholen, waarvan zo'n 1500 in Bangalore. Het schooljaar loopt hier van mei tot april dus het was lekker halverwege het schooljaar. Grote opschudding dus, niemand wist meer waar die aan toe was en de kranten stonden er vol van. Waarom opeens nu, na 12 jaar? Wat gebeurde er met de honderd duizenden leerlingen? En de leerkrachten? En wat met de leerlingen die aan die scholen waren afgestudeerd? Was hun diploma nog wel geldig? De onderwijsminister legde uit dat de scholen niet moesten zeuren want ze wisten dat ze fout waren. En alle onderwijsinspecteurs die steekpenningen hadden aangenomen zouden worden ontslagen. Leerlingen en leerkrachten moesten nu verdeeld worden over de scholen die WEL de juiste vergunningen hadden en dit alles moest binnen een maand gebeuren. En leerlingen die afgestudeerd waren aan deze scholen hadden een ongeldig diploma want de school zelf voldeed niet aan de eisen. De grote meerderheid vond dit klinkklare onzin en niet kunnen, zo halverwege het jaar. Er waren ook groeperingen die hier erg blij mee waren en vonden dat de minister nog een stap verder moest gaan: ALLE scholen moesten Kannada worden, zelfs de internationale.
Na ongeveer 3 weken kwam de minister tot de conclusie dat het wellicht toch niet zo slim was om de scholen halverwege het jaar te sluiten en besloot hij dat de scholen iig het schooljaar mochten afmaken. En de diploma's zouden gewoon geldig zijn want het was toch wel sneu anders voor die miljoenen (!!!) oud-studenten. Wel bleef hij bij zijn standpunt dat alle scholen van na 1994 Kannada moesten worden want dat was nou eenmaal de wet. Voor de goede info: zijn eigen kinderen zitten (uiteraard) op een Engelstalige school. We zijn nu bijna 2 maanden verder en net zoveel zichzelf tegensprekende berichtgevingen. Niet sluiten, wel sluiten en als wel sluiten, welke scholen? Op het moment is de conclusie dat alle scholen van na 1994 in het Kannada moeten lesgeven, maar wel al Engels als vak mogen geven. De discussie gaat er nu over of dat genoeg is (NEE zeggen de meeste mensen) en of Engels dan vrijblijvend is of dat het een verplicht vak is (want dat willen de Karnataka-lievende mensen niet, die willen helemaal geen Engels). Onbegrijpelijk voor veel mensen hoe dit allemaal gaat, hoe ministers totaal niet nadenken over wat ze roepen en hoe ze binnen 2 maanden van hun standpunt 180 graden draaien en weer terug.
Een ander (kort) ding is met het ministerie van Verkeer & Waterstaat. Ik zal het niet hebben over het verkeer hier (echt alles rijdt door elkaar, 1 grote chaos) of de conditie van de wegen (vol gaten en kuilen en het duurt zeker 2 jaar voordat 1 kleine weg is aangepast met alle overlast van dien), maar specifiek over motorrijders. De motor is hier wat voor ons de fiets is: bijna iedereen heeft er wel eentje. Motors kunnen hier niet zo hard als bij ons en mede daardoor rijdt niemand met een helm op. En dat vond de minister van Verkeer & Waterstaat niet kunnen. Iedereen die op een motor rijdt, MOET een helm. Dit was zeker een half jaar geleden al besloten. Maar toen kwamen de protesten want voor veel gezinnen is het simpelweg onbetaalbaar om een helm te kopen. Regelmatig zie je hier vader-moeder en 2 kinderen op de motor en als die allemaal een helm op moeten dan wordt het een beetje te duur. Paar maanden wachten en toen kwam het antwoord: Ok, ok, maar dan in ieder geval de bestuurder. Je vraagt je dan inmiddels al af waarom die regel er uberhaupt is: denken ze dat alleen de bestuurder gewond raakt bij een ongeluk of zo? Maar goed, het was voor de meesten in ieder geval al een vooruitgang. Nog niet goed genoeg want de protesten gingen door, om verschillende redenen. Twee weken geleden kwam dan de definitieve uitspraak: vanaf 6 November moet iedere bestuurder van een motor een helm op (degenen die achterop zit(ten) dus niet). Uitzondering op deze regel is het district Bellary: daar hoeven mensen helemaal geen helm op want daarvoor is het te warm overdag............ Hahahahahahahahahahahahahahaha!!!!!!!
Overigens valt de boete mee: 100 rupee (2 euro) bij de eerste overtreding en 300 (6 euro) bij elk vervolg.
Vanuit Bangalore oeps..... Bangaluru groet u uw correspondente!
Liefssssss
Elke dag lees ik op nu.nl wat er allemaal in Nederland gebeurt. Zo zag ik bijvoorbeeld dat het koud begint te worden (hier ook.... nog maar 25 graden overdag :-P) en ook uiteraard het nodige over de verkiezingen. Niet dat ik me nu super interesseer voor politiek, maar als jullie denken dat de regering in Nederland af en toe niet weet waar ze mee bezig zijn, wat info over de politiek hier. Ik kan het alleen maar hebben over Bangalore / Karnataka want er zijn grote verschillen tussen de verschillende staten.
Ik wil het met name hebben over 2 ministeries: Onderwijs Cultuur & Wetenschap en Verkeer & Waterstaat. Niet dat ze hier ook zo heten, maar ik moet mijn verhaal toch ergens aan ophangen.
Cultuur: Voor de mensen die het in Arun's post gemist hebben, Bangalore heet geen Bangalore meer maar Bangaluru / Bangalooru (spreek uit: Bangaloeroe). Per 1 november is de naam veranderd om het meer Indiaas te laten klinken. 6 andere steden hebben ook een nieuwe naam gekregen. Dit is natuurlijk niet zomaar gebeurd... het is zeker 3x uitgesteld omdat ze er nog niet klaar voor waren en nog steeds vergaderen de hoge heren er lustig op los of de Engelse schrijfwijze Bangalooru (met 2 oo) of Bangaluru (met een u) in het midden moet zijn. Een van de vele dingen waarvan de belastingbetalende burger zich afvraagt of het geld niet beter besteed kon worden... Niet dat iedereen belasting betaalt trouwens, bij veel bedrijven gaat dat niet automatisch en moeten mensen dat zelf doen en dat gebeurt dan uiteraard niet. Zag vandaag in de krant nog wel een 'grappige' advertentie: een halve pagina groot, in kleur, met daarin contactpunten om belastinginners aan te geven als ze om een 'bribe' vragen, corruptie dus. Jaja, je moet hier in India blijkbaar de belastingdienst eerst omkopen om belasting te kunnen betalen ;-). Corruptie is een groot probleem, maar kan ook zijn voordelen hebben. Discotheken die om half 12 dicht moeten kunnen opeens toch wel openblijven na het betalen van de juiste personen en als je aangehouden wordt door de politie kom je er met een paar 100 rupees (paar euro's dus) meestal wel vanaf.
Onderwijs is, zoals iedereen weet, erg belangrijk. En zeker in India. Regelmatig zie je in de kranten advertenties van instituten die baby's vanaf 3 maanden oud (!!) trainen zodat ze later erg intelligent worden. Alles staat of valt hier met je scholing. In prinicpe heb je 1 school waar je tot je 16e opzit (dus basisschool en middelbare school in 1) en als die school goed is dan heb je veel betere kansen om toegelaten te worden op een goede universiteit. En die goede universiteit heb je weer nodig om een goede baan te vinden. Niet altijd helemaal eerlijk, maar zo werkt het wel. Alle scholen in India zijn in principe hetzelfde: ze volgen dezelfde syllabus, het grote verschil zit hem in de kwaliteit van de docenten en leermiddelen. Goede scholen zullen alleen docenten hebben die zelf tenminste universiteit hebben gedaan en beschikken over computers, bibliotheek, individuele aandacht voor leerlingen enz. Minder goede scholen hebben lang niet genoeg docenten, soms niet eens een dak boven het hoofd en al helemaal geen computers. Hetzelfde geldt trouwens voor de universiteiten: er zitten echt hele grote verschillen tussen de universiteiten hier, niet zoals in Nederland dat het niet zo heel erg veel uitmaakt aan welke universiteit je hebt gestudeerd omdat ze allemaal wel goed zijn. Ter vergelijking: In de onlangs verschenen top 100 van beste universiteiten ter wereld waren er 7 Nederlands en 1 Indiaas terwijl er ontelbaar veel universiteiten hier zijn. Komt ook omdat er niet zoiets bestaat als MBO of HBO, alles is hier universiteit. Net zoals er dus geen verschil is tussen vmbo, havo of vwo: iedereen zit door elkaar.
Dit even kort als achtergrondinformatie. In Karnataka zijn er scholen die in het Engels lesgeven en scholen die in het Kannada (de lokale taal) lesgeven. Grof gezegd zijn de Engelse scholen beter dan de Kannada scholen en ouders hebben hun kinderen (dus) liever op een Engelse school. In 1994 is er een wet aangenomen in Karnataka dat nieuwe scholen in ieder geval tot en met de 5e klas (zeg maar onze groep 8) in het Kannada moeten lesgeven, daarna mogen ze eventueel overgaan naar het Engels, zo niet dan kregen deze scholen geen vergunning. Eigenlijk wilde de regering alle scholen vanaf 1994 in het Kannada laten lesgeven, maar dat gaf problemen met (met name) de Internatiale Scholen waar buitenlandse kinderen heengaan. Dus: de scholen die al in het Engels lesgaven mochten Engels blijven, de rest moest Kannada worden. Zoals in veel gevallen is er een groot verschil tussen wat de regering zegt en wat daadwerkelijk gebeurt dus veel scholen bleven in het Engels lesgeven, ondanks dat dat dus eigenlijk niet meer mocht. En geen haan die er naar kraaide want de onderwijs inspectie kon (uiteraard) omgekocht worden. De laatste jaren, met de IT boom hier, zijn er ontzettend veel internationale bedrijven gekomen die niet echt zitten te wachten op Kannada sprekende mensen waardoor het nog eens benadrukt werd dat Engels belangrijk is, wederom: Engels spreken betekent betere school, betekent betere universiteit, betekent grotere kans op een goede baan. Ik kan me voorstellen dat jullie je afvragen wat het probleem is, in Nederland studeren kinderen vaak tot en met de universiteit in het Nederlands en het is niet bepaald zo dat we daarom geen goede banen kunnen krijgen. Het grote verschil is dat in Nederland (bijna) niemand in het Engels leskrijgt en het niveau van Engels is dus voor iedereen ongeveer even goed (of slecht). Dit in tegenstelling tot India waar kinderen die vanaf dag 1 in het Engels les krijgen een grote voorsprong hebben op kinderen die pas vanaf hun 12e, of wanneer ze naar de universiteit gaan, in het Engels les krijgen.
Ongeveer 2 maanden geleden kwam de onderwijsminister er "opeens" achter (na 12 jaar dus....) dat er scholen zijn die in het Engels lesgeven terwijl ze Kannada zouden moeten zijn. En wat besloot deze beste man? Om die scholen allemaal te sluiten! En het gaat hier dus om ruim 2000 scholen, waarvan zo'n 1500 in Bangalore. Het schooljaar loopt hier van mei tot april dus het was lekker halverwege het schooljaar. Grote opschudding dus, niemand wist meer waar die aan toe was en de kranten stonden er vol van. Waarom opeens nu, na 12 jaar? Wat gebeurde er met de honderd duizenden leerlingen? En de leerkrachten? En wat met de leerlingen die aan die scholen waren afgestudeerd? Was hun diploma nog wel geldig? De onderwijsminister legde uit dat de scholen niet moesten zeuren want ze wisten dat ze fout waren. En alle onderwijsinspecteurs die steekpenningen hadden aangenomen zouden worden ontslagen. Leerlingen en leerkrachten moesten nu verdeeld worden over de scholen die WEL de juiste vergunningen hadden en dit alles moest binnen een maand gebeuren. En leerlingen die afgestudeerd waren aan deze scholen hadden een ongeldig diploma want de school zelf voldeed niet aan de eisen. De grote meerderheid vond dit klinkklare onzin en niet kunnen, zo halverwege het jaar. Er waren ook groeperingen die hier erg blij mee waren en vonden dat de minister nog een stap verder moest gaan: ALLE scholen moesten Kannada worden, zelfs de internationale.
Na ongeveer 3 weken kwam de minister tot de conclusie dat het wellicht toch niet zo slim was om de scholen halverwege het jaar te sluiten en besloot hij dat de scholen iig het schooljaar mochten afmaken. En de diploma's zouden gewoon geldig zijn want het was toch wel sneu anders voor die miljoenen (!!!) oud-studenten. Wel bleef hij bij zijn standpunt dat alle scholen van na 1994 Kannada moesten worden want dat was nou eenmaal de wet. Voor de goede info: zijn eigen kinderen zitten (uiteraard) op een Engelstalige school. We zijn nu bijna 2 maanden verder en net zoveel zichzelf tegensprekende berichtgevingen. Niet sluiten, wel sluiten en als wel sluiten, welke scholen? Op het moment is de conclusie dat alle scholen van na 1994 in het Kannada moeten lesgeven, maar wel al Engels als vak mogen geven. De discussie gaat er nu over of dat genoeg is (NEE zeggen de meeste mensen) en of Engels dan vrijblijvend is of dat het een verplicht vak is (want dat willen de Karnataka-lievende mensen niet, die willen helemaal geen Engels). Onbegrijpelijk voor veel mensen hoe dit allemaal gaat, hoe ministers totaal niet nadenken over wat ze roepen en hoe ze binnen 2 maanden van hun standpunt 180 graden draaien en weer terug.
Een ander (kort) ding is met het ministerie van Verkeer & Waterstaat. Ik zal het niet hebben over het verkeer hier (echt alles rijdt door elkaar, 1 grote chaos) of de conditie van de wegen (vol gaten en kuilen en het duurt zeker 2 jaar voordat 1 kleine weg is aangepast met alle overlast van dien), maar specifiek over motorrijders. De motor is hier wat voor ons de fiets is: bijna iedereen heeft er wel eentje. Motors kunnen hier niet zo hard als bij ons en mede daardoor rijdt niemand met een helm op. En dat vond de minister van Verkeer & Waterstaat niet kunnen. Iedereen die op een motor rijdt, MOET een helm. Dit was zeker een half jaar geleden al besloten. Maar toen kwamen de protesten want voor veel gezinnen is het simpelweg onbetaalbaar om een helm te kopen. Regelmatig zie je hier vader-moeder en 2 kinderen op de motor en als die allemaal een helm op moeten dan wordt het een beetje te duur. Paar maanden wachten en toen kwam het antwoord: Ok, ok, maar dan in ieder geval de bestuurder. Je vraagt je dan inmiddels al af waarom die regel er uberhaupt is: denken ze dat alleen de bestuurder gewond raakt bij een ongeluk of zo? Maar goed, het was voor de meesten in ieder geval al een vooruitgang. Nog niet goed genoeg want de protesten gingen door, om verschillende redenen. Twee weken geleden kwam dan de definitieve uitspraak: vanaf 6 November moet iedere bestuurder van een motor een helm op (degenen die achterop zit(ten) dus niet). Uitzondering op deze regel is het district Bellary: daar hoeven mensen helemaal geen helm op want daarvoor is het te warm overdag............ Hahahahahahahahahahahahahahaha!!!!!!!
Overigens valt de boete mee: 100 rupee (2 euro) bij de eerste overtreding en 300 (6 euro) bij elk vervolg.
Vanuit Bangalore oeps..... Bangaluru groet u uw correspondente!
Liefssssss
Friday, November 03, 2006
For a fucking good bucket
Well, so the dutch speaking community got the low down on our Thailand trip. The rest of you are obviously not surprised at my late entry. Hell, I haven’t even filled my time sheet. You see, any of these activities need a mood and a time to pen/ enter. And don’t even think of saying “you’re weird”. I know that. :)
Two backpacks and three books checked in at the bangalore airport. Oh! I beg your pardon and I apologise to the bengaluru govt. bengaluru, bengaluru! Pls don’t hang me!!!
Two backpacks and three books checked in at the bengaluru airport on 7th sept. at 12:15 AM. Quick enuf check in. But no window seats. Good news? They serve you alcohol even at that time! The flight was without event and with the time difference we landed there around 5 30 am. Yeah, time travel comes as compliments of the airline.
Now for all you people traveling to Thailand and getting a visa on arrival, here is the real low down. And I am talking to all you miserable third world country people. Paleskins get to conveniently walk in to any of the 30 odd immigrating counters and walk out a few minutes later.
Two backpacks and three books checked in at the bangalore airport. Oh! I beg your pardon and I apologise to the bengaluru govt. bengaluru, bengaluru! Pls don’t hang me!!!
Two backpacks and three books checked in at the bengaluru airport on 7th sept. at 12:15 AM. Quick enuf check in. But no window seats. Good news? They serve you alcohol even at that time! The flight was without event and with the time difference we landed there around 5 30 am. Yeah, time travel comes as compliments of the airline.
Now for all you people traveling to Thailand and getting a visa on arrival, here is the real low down. And I am talking to all you miserable third world country people. Paleskins get to conveniently walk in to any of the 30 odd immigrating counters and walk out a few minutes later.
Carry a very recent stamp size photo of yours. Or they will send you to the instant photo counter where you have to shell out 250 bath for six prints.
You have to find and fill out a form. The forms are white in colour and no one will guide you to it.
there is only one que.
Once you get in to the enclosure there are three counters with tokens.
Carry a book. There will be over an hour of waiting.
The thai people at this immigration counter aren’t the smiling kind. They do that only after you exit the airport.
There is no food or drink counter in this enclosure.
What hits you first when you get off is the colour. The traffic on the street borders on a cartoon strip. The taxi’s are painted bright pinks, yellows, greens…. And you have women taxi drivers, just like we did. This is just about when you discover that no one in Thailand speak English beyond a nasal “ah- loww.”
The drive in to Bangkok was quick and we went straight to the Indian embassy to submit sanne’s papers. That was quick enough and for once the people at the embassy was friendly and very helpful. She was told she can pick up her stamped passport on Wednesday, 5 days later. By now it was close to 1pm. I was sure we could leave right away from Bangkok and get to Kho phangan at least by 11 that night, in time for the full moon party. But a quick call to a colleagues boyfriend who works in Bangkok pulled the pavement from under my feet. It is an over night journey of almost 13-14 hours! After a moment of shock I realized this was a backpackers dream come true. Challenge the odds and travel. One way or another. Buses, carts, train…didn’t matter. As long as you’re moving steadily. Buses leave for for surat thani only in the evenings so that they are in time for the early morning ferry to the island of kho phangan. So we headed straight to the railway station hoping to find a train to surat thani. A sky train (elevated rail system) got us quickly to the main station and we made a beeline to the counter that said “tourist assistance”. Of course no one at that counter cud speak English and was disbursing only smiles. Luckily we spotted a printout with train timings and rates. There was a train leavin for surat thani in less that 15 mns! But with frantic gestures we were advised not to take that train since we wud get there at midnight and therefore *more frantic gestures*. I said to the hell with it! We are going! 
I must admit that Thailand is very well geared to handle backpackers. The toilets are clean and costs only 5/10 bath. There is always a variety of food stalls around which are cheap. And most importantly, beer is everywhere!
The train was very comfortable. All the seats are single and wide and comfortable. The berths are on top and is wide and comfortable as well ( they are pulled down for you to sleep in only by late evenings though). There is a wash room and toilets in each bogie. And you have a wide enough menu card to choose your food from. And you get beer! Let me remind you that this is no luxury train. This is a regular long distance train. And it costs around 500 baths per ticket. It was a lovely meandering ride through the heart of interior Thailand all viewed through an extra large window. Almost like your own plasma wide screen tv. Around late evening we started spotting the sea through the passing foliage and….. the biggest fullmoon I have ever seen. It was fantastic. Hanging there like a delectable tab of e. promising you all kinds of crazy lunar trips. Being a lunar child myself I could already feel the stirrings. The “bed maker” came around at this time and pulled down the berths which till now looked like alien space pods. You not only get fresh sheets, pillows and a blanket; he also makes your bed for you. A salute to thai hospitality. A good dinner served in real plates ( we ordered thai! ) washed down with a beer and we were ready for a lil snooze. The train was scheduled to arriveatST by 11:30. we shouldn’t have even bothered setting the alarm. The man who made our beds came and woke us up at 11:15! I was in love with this country!!
Surat thani is a quaint little town with a quaint little station in the south of Thailand. The meaning of all those frantic hand gestures from the “tourist information” counter slowly became clear to us now. The ferry that takes you to the island starts working only at 6 30 am! And it is a one and a half hour drive from the station. Luckily there were a few taxis still at the station. And there were a few backpackers who had alighted from the train with us. A short conversation revealed that they were headed to the ferry as well (where else!). we decided to share the cab and negotiated the rates with the driver. So there we were. One Indian, one dutch and three lebaneese from Beirut. In a cab with two thai. Talk about cultures meeting!
The taxi is no taxi. It is a pick up van with benches along the side at the back covered with a tarpaulin on top. We all piled in with our backpacks. The taxi took a circle around the station area looking to pick up some more backpackers who may be headed that way. That’s when we ran across superman. And he is not American, he is british and resides in Camden in London. And he was on holiday in Thailand and was appropriately dressed. He had just retained his t shirt and traded in the rest of the spandex for shorts and floaters and was immersed in a book casually perched on top of his knapsack. And he was goin our way. Before hitting the roads we made a brief stop at7-11 the all night supermarket chain present everywhere in Thailand. We stocked up on some eats, vodka, beer and cigarettes and were just about o clamber back in the taxi when superman pointed up and said, “ it’s a partial eclipse”. We were all treated to a partial eclipse of the moon! It was brilliant. Like some celestial being had taken a lil nibble of that tab of e. a bit of conversation revealed that other than superman all of us were in Thailand for the first time. He gave some valuable info and waved off my regret of not being able to get to the full moon party on time by a clipped, “ every night is party night bob.” And we stayed on the fringes of political issues in tel-aviv.
An hour and a half later we were at the ferry. A string of trucks were already parked there and it took me a moment to figure out that the ferry was obviously the life line to the island three hours away and is almost a ship that carries all these trucks in its underbelly! They have two main ferries that depart to the twin islands of kho phangan and kho samoi. A lil bit of reading, walking around and snoozingin the benches later it was time to go. As the big engines fired to life and thrust out in to the sea I saw one of the most amazing sunrises I have ever seen in my life. Standing at the bow of a …… ship? There are small uninhabited islands that dot the sea silhouetted by the sun and weaving in between them are low hanging clouds that seem to form surreal slightly elevated islands. You wont find even a single puff of a cloud anywhere other than where it hugs the horizon.
The ferry has three levels basically. The hold at the bottom for the loaded trucks. The seating level on top, with again wide comfortable single chairs. This level also contains the dining which is adequately stocked with food and….. beer!!!! And the open level on top with benches.
Almost 3 hours later we arrived at kho phangan. Our destinantion. We were greeted by a sea of bleary eyed backpackers heading out/back/away on the first ferry back. A short cab ride and we were let off at had rin. The south point of kho phangan. The party point. The host of the famous full moon parties! And we were greeted by a host of extremely trashed people trudging and hopping around this delightful boutique village holding lil miniature buckets and beers. Wonderful! We were tired as well and desperately needed a room. Most rooms were taken since it had been the full moon party, but luck favoured us and we found a cabin right on the beach at the home of the founder of the full moon parties!! For just 600 bath a day.
After a bath, and a nice breakfast later we were ready to explore the island than hit the sack. We were also informed by our new friend chang from the resort that the after party would begin at 11 am. The after party???? At 11 am???? Mr. Commissioner, bengaloru nagarapalike are you listening???
Thus began our 4 days of stay in kho phangan. The delightful little island with manicured clean little roads with no vehicular traffic except bikes and bordered by boutique and quaint restaurants, shops. Tattoo parlours, massage parlours, funky hair extension place( where I got my dream of having dreadlocks realized) and the beaches. All filled with young, spirited and hip beachcombers. Chill and explore by day, party by the moon and the sea everynight. Flashy ladyboys strutting their stuff. Striking up conversations with strangers. All interspersed with sips from the wicked “fucking good bucket”.
Without making this any longer I’ll leave you by the gently lapping waters on the beach with the strains of some good funk coming off the shacks. All of you who know me know how id have spend the 4 days.
Ps. A few travel tips.
The island is fantastically equipped to handle the traveler. You can do a one stop booking at any of the travel agents all the way back to Thailand. They will pick you up in the morning is a taxi, drop you at the ferry with a fluorescent sticker on your t shirt to let the non English speaking thai guide know where this half drugged visitor is headed. A bus ride later from the ferry you are dropped at the overnight bus/ train station headed for Bangkok. All for just 650 bath per person.
Thursday, October 12, 2006
Oracle
Hallo iedereen,
Inmiddels alweer 3 weken bij Oracle, hoewel het een klein beetje spannend was want mijn papieren waren niet in orde. Of nou ja... ze houden hier heel erg van referenties en 1 van de bedrijven waar ik gewerkt heb hier (dat talenbedrijf) weigerde mij een brief te geven. Onder het mom van "jij hebt ons na 1,5 maand laten zitten dus waarom zouden wij jou helpen?" wilden ze dus echt niet meehelpen. En zonder die brief mocht ik van Oracle niet beginnen. Situatie uitgelegd aan Oracle, ze begrepen dat het vervelend was, maar die brief moest er komen. Uiteindelijk na heeeeeeeel veel gedoe een brief voor elkaar gekregen en ik wil echt niks meer met ze te maken hebben nu....
Maar goed, nu werk ik dus bij Oracle en dat bevalt prima. Vooral omdat ik een eigen computer heb met msn & koptelefoon dus ik kan de hele dag radio luisteren en/of via talpa.tv Nederlandse tv programma's kijken. Ben druk bezig met het volgen van Lotte, bij aflevering 16 nu. Het werk is (te) makkelijk, ze geloven hier in langzaam aan opbouwen dus de eerste weken (maanden) krijg je maar een klein beetje werk per dag. En de rest van de dag zit je dus niks te doen. Nou ja.... tv kijken ;-).
Oktober heeft wel veel feestdagen: vorige week 2 dagen vrij (geboortedag Ghandi en een staking) en 23 en 24 Oktober ook vrij, resp. Diwali en einde van de Rammadam. 1 november trouwens ook vrij. Het lange weekend in oktober gaan we misschien ergens heen, zou wel leuk zijn om wat anders van India te zien dan Bangalore.
Ok... dit was even een korte update....
Liefs voor iedereen!
Inmiddels alweer 3 weken bij Oracle, hoewel het een klein beetje spannend was want mijn papieren waren niet in orde. Of nou ja... ze houden hier heel erg van referenties en 1 van de bedrijven waar ik gewerkt heb hier (dat talenbedrijf) weigerde mij een brief te geven. Onder het mom van "jij hebt ons na 1,5 maand laten zitten dus waarom zouden wij jou helpen?" wilden ze dus echt niet meehelpen. En zonder die brief mocht ik van Oracle niet beginnen. Situatie uitgelegd aan Oracle, ze begrepen dat het vervelend was, maar die brief moest er komen. Uiteindelijk na heeeeeeeel veel gedoe een brief voor elkaar gekregen en ik wil echt niks meer met ze te maken hebben nu....
Maar goed, nu werk ik dus bij Oracle en dat bevalt prima. Vooral omdat ik een eigen computer heb met msn & koptelefoon dus ik kan de hele dag radio luisteren en/of via talpa.tv Nederlandse tv programma's kijken. Ben druk bezig met het volgen van Lotte, bij aflevering 16 nu. Het werk is (te) makkelijk, ze geloven hier in langzaam aan opbouwen dus de eerste weken (maanden) krijg je maar een klein beetje werk per dag. En de rest van de dag zit je dus niks te doen. Nou ja.... tv kijken ;-).
Oktober heeft wel veel feestdagen: vorige week 2 dagen vrij (geboortedag Ghandi en een staking) en 23 en 24 Oktober ook vrij, resp. Diwali en einde van de Rammadam. 1 november trouwens ook vrij. Het lange weekend in oktober gaan we misschien ergens heen, zou wel leuk zijn om wat anders van India te zien dan Bangalore.
Ok... dit was even een korte update....
Liefs voor iedereen!
Wednesday, September 20, 2006
Thailand voor de Nederlandstaligen
*The English version will come asap!*
Van de ene trip naar de andere… het lijkt wel of we alleen maar vakantie aan het houden zijn, haha!
Zoals jullie weten zijn Arun en ik naar Thailand geweest voor een weekje. Ik moest het land uit om een nieuwe visa aan te kunnen vragen dus hadden we bedacht dat we daar dan het beste een korte vakantie van konden maken. Na enig speurwerk op het internet werd het Thailand: goedkoopste ticket, Bangkok is een plek waar veel mensen heengaan voor visa dus de ambassade zou vast wel weten hoe dat moet en… elke maand is er een grote Full Moon Party (FMP) tijdens (inderdaad….) volle maan. En volle maan viel op 7 september, de dag dat wij er zouden aankomen.
Woendagnacht vertrokken we vanaf Bangalore. Het is ongeveer 3,5 uur vliegen. Precies genoeg om wat te eten, drinken en een uurtje te slapen. De grondstewardess van Thai Air liep nogal te stressen bij het inchecken omdat we volgens haar de laatste 2 passagiers waren. Het goede nieuws was dat we vervolgens nergens in de rij hoefden te staan omdat ze ons overal langsheen loosde. Eenmaal in het vliegtuig zagen we na ons nog zeker 5 mensen binnenkomen dus dat we de laatste 2 waren viel wel mee… De verscherpte veiligheidsmaatregelen zijn er nog steeds trouwens: de batterijen van mijn camera en mijn lippenbalsem moesten de handbagage uit en in de grote tas.
Eenmaal aangekomen in Thailand was het eerste dat opviel de hitte en de luchtvochtigheidsgraad. Nou is Bangalore ook niet bepaald koud (25-30 graden), maar Thailand is nog net wat warmer: rond de 35. Het vliegtuig landde om 6 uur plaatselijke tijd en we hadden bedacht dat we ergens zouden inchecken, ons zouden opfrissen en dan om 9 uur direct naar de ambassade zouden gaan. Helaas dacht de immigratiedienst daar anders over… Nederlanders hebben geen visa nodig voor Thailand, maar Indiërs krijgen een zogenaamde “visa bij aankomst”. Kost iets van 25 dollar en daar mogen ze dan 15 dagen voor in Thailand zijn. Wat ze er niet bij vertellen is dat de wachttijd voor dit visa zo’n 2,5 uur is…. Tenminste, zo lang duurde het voordat Arun hem had. Nou had Arun nog eens extra pech omdat de “vriendelijke” man achter de counter vond dat hij niet genoeg op zijn pasfoto’s leek dus hij mocht eerst nieuwe pasfoto’s gaan maken, maar ik snap echt niet dat ze er wat meer personeel opzetten… 2,5 uur wachten op een vliegveld om een visa te krijgen waar je ook nog eens flink voor moet betalen!
Anyway, het goede nieuws was dat het inmiddels bijna 9 uur voordat we het vliegveld uitliepen dus we hoefden niet ergens in te checken maar konden direct door naar de ambassade. Het vliegveld ligt zo’n 20 minuten van Bangkok af en de ambassade ligt in het centrum dus we waren er snel. Ik had me op het ergste voorbereid: genoeg kopieën van paspoort, contract, extra brief van Oracle, pasfoto’s enz. want je weet het maar nooit met die ambassade’s. Ze sturen je om de domste reden terug en ik heb vaak het idee dat ze zelf niet eens snappen wat ze daar doen. Of zouden moeten doen. Tot mijn grote verbazing was ik bijna direct aan de beurt en alle documenten waren in orde. Ik mocht terug naar mijn plaats en na 15 minuten wachten had ik mijn interview. Het interview stelde niet zoveel voor: de ontzettend aardige man was meer benieuwd naar wat ik van India vond, wat mijn favoriete Indiase gerecht is en hij hintte ook nog dat als ik genoeg druk had gezet op de immigratie office in Bangalore, dat ze mijn visum misschien daar wel hadden omgezet. Ik vertelde dat ze me 4x terug hadden laten komen toen ik me inschreef in Bangalore en dat ik het eigenlijk wel gehad had met ze. Dat begreep hij dan ook wel weer. Na 5 minuten interview stond ik weer buiten met een briefje dat alles in orde was, naar de counter om te betalen (70 dollar) en kon 4 werkdagen later terugkomen om visa op te halen. Binnen een klein uurtje alles geregeld, echt ongelofelijk!!! Hulde voor de Indiase ambassade in Bangkok!!! Arun was inmiddels in slaap gevallen en nadat ik hem wakker had gemaakt gingen we op zoek naar een telefooncel om Shomak te bellen. Shomak is de vriend van een van Arun’s collega’s die in Bangkok woont. Onze uiteindelijke bestemming, waar de Full Moon Party ook is, was een eiland genaamd Koh Phangan. Koh Phangan ligt op ongeveer 10 uur reizen van Bangkok dus onze optimistische calculatie was dat als we om 1 uur de trein zouden nemen dat we er dan om 10 uur ’s avonds zouden zijn, als de FMP zou beginnen. Shomak hielp ons echter snel uit die droom: de trein doet er langer over dan de bus en we zouden dus de laatste ferry missen. Bussen gingen alleen maar in de middag dus dan zouden we pas de volgende ochtend aankomen. Eigenwijs als we zijn toch maar de trein van 1 uur genomen en vooral veel geslapen en af en toe genoten van het uitzicht. Thailand is een erg mooi land… als ik eerlijk ben mooier dan Sri Lanka of wat ik tot nu toe van India heb gezien. Het is vooral erg groen en de mensen zijn super vriendelijk. Ze (glim)lachen constant, alleen jammer dat ze nauwelijks Engels spreken. Om half 1 ’s nachts kwam de trein aan in Suratthani. Vanaf Suratthani zouden we een taxi of bus moeten nemen naar de ferry en de ferry deed er nog eens 2,5 uur over. Hadden al snel een taxi gevonden die we deelden met 3 jongens uit Israel en een jongen uit Engeland. Na een uurtje kwamen we inderdaad bij de ferry opstapplaats aan, maar zoals Shomak al voorspeld had gingen er geen ferries meer. De eerste zou om 6 uur gaan dus bedachtten we dat we maar even gingen slapen en die dan maar zouden nemen. Om kwart voor zes werden we wakker (we sliepen op de banken tegenover de kaartjesverkoop) dus precies op tijd om nog 2 kaartjes te kopen en de ferry op te gaan. Ferry was prima, er was een kleine kantine aan boord dus wat noodles gegeten en van het uitzicht genoten. Na 2,5 uur kwamen we op Koh Phangan aan waar hordes mensen ons tegemoet kwamen die net van de FMP afkwamen. Aan hun gezichten te zien hadden we een leuk feest gemist… L.
Koh Phangan is zoals gezegd een eiland met verschillende stranden. Het stand waar wij heen wilden (waar ook de FMP was), staat bekend als het feest-strand dus dat leek ons wel wat. We waren al gewaarschuwd dat er waarschijnlijk geen plaats zou zijn aangezien rond de FMP alles vol zit, maar na een goed uur rondlopen hadden we een schattig huisje gevonden, aan het strand. Inmiddels waren we helemaal gaar, maar de eigenaar van het resort waar we verbleven vertelde dat om 11.00 de afterparty begint. Dus maar snel een koude douche en op naar de afterparty.
De afterparty was nog redelijk druk, zo’n 50 mensen. Sommigen druk aan het dansen, anderen konden alleen nog maar zitten en er waren er ook wat bij die zelfs dat niet meer voor elkaar kregen. Ons eerste rondje drinken was nog een “gewone” wodka-redbull / wodka-cola, maar daarna gingen ook wij aan de “fucking good bucket”. Overal op het strand en in de strandtenten zie je lege emmertjes (buckets) staan met daarin een halve liter fles drank (wodka/whiskey/rum) en 1 of 2 blikjes cola/sprite/redbull. Je kunt zelf bepalen welke drank je wil met welke mix en terplekke vullen ze het emmertje met ijsblokjes en legen ze de drank en frisdrank erin. Nog een paar rietjes erbij en je emmertje is klaar. Het voordeel is dat je niet zo heel vaak op en neer hoeft te lopen want met een emmertje doe je uiteraard langer dan een glas. De kans dat het omvalt is een stuk kleiner, je kunt het overal mee naar toe nemen en als je iemand wat te drinken wilt aanbieden dan bied je gewoon een rietje aan. Super slimme uitvinding! En voor een emmertje wodka-redbull betaal je zo’n 5 euro :-D.
Ook maakten we kennis met de lady-boys. Inderdaad, de beroemde Thaise jongens die er als een meisje uitzien. Moet eerlijk toegeven dat je soms echt goed moet kijken en dat ze er super vrouwelijk uitzien. En mooier dan veel van de “echte” Thaise meiden.
Na een paar uur waren we toch echt wel moe dus gingen we een paar uur slapen. Die avond wat gegeten en daarna weer uit totdat de zon opkwam. Inmiddels had onze camera het begeven en hadden we een wegwerpcamera gekocht. Helaas werd die nacht onze tas gejat (met daarin een paar honderd bhat (5 euro), wegwerpcamera en Arun’s pinpas). Gelukkig hadden we redelijk wat geld in India gepind en gewisseld en dat geld was nog veilig in onze kamer.
De volgende dag (of eigenlijk diezelfde dag) lang geslapen, wat gegeten (ze hadden daar een restaurantje met broodjes met echt Hollandse Goudse kaas!!!) en Arun kon een van zijn dromen in vervulling laten gaan: dreadlocks. Duurde iets van 2 uur (had ik mooi tijd voor een voetmassage), maar het zag er echt supercool uit. Even de zee in… allebei nog een Thaise massage, wat eten… en vervolgens weer feesten tot de zon opkwam. Overdag slapen… eten… en voordat jullie denken dat we weer uitgingen tot de zon opkwam, nee! De volgende dag moesten we namelijk helaas weer terug dus die avond rustig aangedaan.
De volgende dag zoals gezegd terug naar Bangkok. Met de bus deze keer wat volgens de kenners sneller ging en bovendien ook goedkoper. Moet zeggen dat alles goed geregeld is: je koopt op Koh Phangan 1 ticket en daarmee heb je vervoer van je hotel tot aan de ferry, de ferry overtocht, een bus van de ferry tot de opstapplaats van de bus en de busrit terug naar Bangkok. De busrit duurde inderdaad korter dan de trein, maar het was koud!!! Echt niet normaal meer hoe koud ze de airco hadden gezet en echt niet prettig!
Rond 6 uur ’s ochtends waren we in Bangkok en vervolgens Shomak gebeld want die had heel lief aangeboden dat we daar wel konden overnachten. Shomak is een super aardige man, ook werkzaam in de reclamewereld, en hij vertrok zelf naar een vriendin zodat wij zijn appartement konden “inpikken”. Ik zou eigenlijk op donderdagnacht terugvliegen en Arun al diezelfde dag (dinsdag), maar uiteindelijk hebben we allebei onze tickets veranderd zodat we samen op woensdag terugvlogen. Dinsdagavond heeft Shomak ons de stad laten zien. We gingen naar het backpackers gedeelte om wat te eten en het plan was om daarna daar rond te lopen. Helaas regende het pijpenstelen dus zijn we maar snel naar die vriendin gegaan waar Shomak overnachtte. Indiaas meisje, wederom reclamewereld, super aardig! Toch best wel apart dat het hier zo gewoon is om iemand in je huis te nemen die je amper kent (Arun en Shomak hebben elkaar 2 keer kort ontmoet in Bangalore), ze bovendien uit eten te nemen en ze helemaal op hun gemak te laten voelen. Een staaltje gastvrijheid waar we in Nederland nog wat van kunnen leren…
Woensdag naar de ambassade, om 12 uur moest ik mijn paspoort afgeven en om 4 uur kon ik het vervolgens ophalen. In de tussentijd naar een winkelcentrum gegaan om te shoppen. Moet zeggen dat de kleding erg leuk is, maar duurder dan in India. Heb wel 3 nep Ralph Lauren-blousjes gekocht, Arun een t-shirt, maar verder konden we er niet echt leuke dingen vinden.
Terug naar Shomak’s appartement, tas pakken en naar het vliegveld. Vlucht ging goed en nadat we snel onze tassen hadden gedumpt naar Joshua, een vriend van ons die zijn verjaardag vierde. Daar tot een uur of 4 gebleven en daarna naar huis om eindelijk eens te slapen…. Ik had nog lekker vrij maar Arun moest werken, arme ziel.
Maandag zou ik beginnen bij Oracle, maar de bureaucratie gooide roet in het eten. Daarover meer de volgende keer!
Van de ene trip naar de andere… het lijkt wel of we alleen maar vakantie aan het houden zijn, haha!
Zoals jullie weten zijn Arun en ik naar Thailand geweest voor een weekje. Ik moest het land uit om een nieuwe visa aan te kunnen vragen dus hadden we bedacht dat we daar dan het beste een korte vakantie van konden maken. Na enig speurwerk op het internet werd het Thailand: goedkoopste ticket, Bangkok is een plek waar veel mensen heengaan voor visa dus de ambassade zou vast wel weten hoe dat moet en… elke maand is er een grote Full Moon Party (FMP) tijdens (inderdaad….) volle maan. En volle maan viel op 7 september, de dag dat wij er zouden aankomen.
Woendagnacht vertrokken we vanaf Bangalore. Het is ongeveer 3,5 uur vliegen. Precies genoeg om wat te eten, drinken en een uurtje te slapen. De grondstewardess van Thai Air liep nogal te stressen bij het inchecken omdat we volgens haar de laatste 2 passagiers waren. Het goede nieuws was dat we vervolgens nergens in de rij hoefden te staan omdat ze ons overal langsheen loosde. Eenmaal in het vliegtuig zagen we na ons nog zeker 5 mensen binnenkomen dus dat we de laatste 2 waren viel wel mee… De verscherpte veiligheidsmaatregelen zijn er nog steeds trouwens: de batterijen van mijn camera en mijn lippenbalsem moesten de handbagage uit en in de grote tas.
Eenmaal aangekomen in Thailand was het eerste dat opviel de hitte en de luchtvochtigheidsgraad. Nou is Bangalore ook niet bepaald koud (25-30 graden), maar Thailand is nog net wat warmer: rond de 35. Het vliegtuig landde om 6 uur plaatselijke tijd en we hadden bedacht dat we ergens zouden inchecken, ons zouden opfrissen en dan om 9 uur direct naar de ambassade zouden gaan. Helaas dacht de immigratiedienst daar anders over… Nederlanders hebben geen visa nodig voor Thailand, maar Indiërs krijgen een zogenaamde “visa bij aankomst”. Kost iets van 25 dollar en daar mogen ze dan 15 dagen voor in Thailand zijn. Wat ze er niet bij vertellen is dat de wachttijd voor dit visa zo’n 2,5 uur is…. Tenminste, zo lang duurde het voordat Arun hem had. Nou had Arun nog eens extra pech omdat de “vriendelijke” man achter de counter vond dat hij niet genoeg op zijn pasfoto’s leek dus hij mocht eerst nieuwe pasfoto’s gaan maken, maar ik snap echt niet dat ze er wat meer personeel opzetten… 2,5 uur wachten op een vliegveld om een visa te krijgen waar je ook nog eens flink voor moet betalen!
Anyway, het goede nieuws was dat het inmiddels bijna 9 uur voordat we het vliegveld uitliepen dus we hoefden niet ergens in te checken maar konden direct door naar de ambassade. Het vliegveld ligt zo’n 20 minuten van Bangkok af en de ambassade ligt in het centrum dus we waren er snel. Ik had me op het ergste voorbereid: genoeg kopieën van paspoort, contract, extra brief van Oracle, pasfoto’s enz. want je weet het maar nooit met die ambassade’s. Ze sturen je om de domste reden terug en ik heb vaak het idee dat ze zelf niet eens snappen wat ze daar doen. Of zouden moeten doen. Tot mijn grote verbazing was ik bijna direct aan de beurt en alle documenten waren in orde. Ik mocht terug naar mijn plaats en na 15 minuten wachten had ik mijn interview. Het interview stelde niet zoveel voor: de ontzettend aardige man was meer benieuwd naar wat ik van India vond, wat mijn favoriete Indiase gerecht is en hij hintte ook nog dat als ik genoeg druk had gezet op de immigratie office in Bangalore, dat ze mijn visum misschien daar wel hadden omgezet. Ik vertelde dat ze me 4x terug hadden laten komen toen ik me inschreef in Bangalore en dat ik het eigenlijk wel gehad had met ze. Dat begreep hij dan ook wel weer. Na 5 minuten interview stond ik weer buiten met een briefje dat alles in orde was, naar de counter om te betalen (70 dollar) en kon 4 werkdagen later terugkomen om visa op te halen. Binnen een klein uurtje alles geregeld, echt ongelofelijk!!! Hulde voor de Indiase ambassade in Bangkok!!! Arun was inmiddels in slaap gevallen en nadat ik hem wakker had gemaakt gingen we op zoek naar een telefooncel om Shomak te bellen. Shomak is de vriend van een van Arun’s collega’s die in Bangkok woont. Onze uiteindelijke bestemming, waar de Full Moon Party ook is, was een eiland genaamd Koh Phangan. Koh Phangan ligt op ongeveer 10 uur reizen van Bangkok dus onze optimistische calculatie was dat als we om 1 uur de trein zouden nemen dat we er dan om 10 uur ’s avonds zouden zijn, als de FMP zou beginnen. Shomak hielp ons echter snel uit die droom: de trein doet er langer over dan de bus en we zouden dus de laatste ferry missen. Bussen gingen alleen maar in de middag dus dan zouden we pas de volgende ochtend aankomen. Eigenwijs als we zijn toch maar de trein van 1 uur genomen en vooral veel geslapen en af en toe genoten van het uitzicht. Thailand is een erg mooi land… als ik eerlijk ben mooier dan Sri Lanka of wat ik tot nu toe van India heb gezien. Het is vooral erg groen en de mensen zijn super vriendelijk. Ze (glim)lachen constant, alleen jammer dat ze nauwelijks Engels spreken. Om half 1 ’s nachts kwam de trein aan in Suratthani. Vanaf Suratthani zouden we een taxi of bus moeten nemen naar de ferry en de ferry deed er nog eens 2,5 uur over. Hadden al snel een taxi gevonden die we deelden met 3 jongens uit Israel en een jongen uit Engeland. Na een uurtje kwamen we inderdaad bij de ferry opstapplaats aan, maar zoals Shomak al voorspeld had gingen er geen ferries meer. De eerste zou om 6 uur gaan dus bedachtten we dat we maar even gingen slapen en die dan maar zouden nemen. Om kwart voor zes werden we wakker (we sliepen op de banken tegenover de kaartjesverkoop) dus precies op tijd om nog 2 kaartjes te kopen en de ferry op te gaan. Ferry was prima, er was een kleine kantine aan boord dus wat noodles gegeten en van het uitzicht genoten. Na 2,5 uur kwamen we op Koh Phangan aan waar hordes mensen ons tegemoet kwamen die net van de FMP afkwamen. Aan hun gezichten te zien hadden we een leuk feest gemist… L.
Koh Phangan is zoals gezegd een eiland met verschillende stranden. Het stand waar wij heen wilden (waar ook de FMP was), staat bekend als het feest-strand dus dat leek ons wel wat. We waren al gewaarschuwd dat er waarschijnlijk geen plaats zou zijn aangezien rond de FMP alles vol zit, maar na een goed uur rondlopen hadden we een schattig huisje gevonden, aan het strand. Inmiddels waren we helemaal gaar, maar de eigenaar van het resort waar we verbleven vertelde dat om 11.00 de afterparty begint. Dus maar snel een koude douche en op naar de afterparty.
De afterparty was nog redelijk druk, zo’n 50 mensen. Sommigen druk aan het dansen, anderen konden alleen nog maar zitten en er waren er ook wat bij die zelfs dat niet meer voor elkaar kregen. Ons eerste rondje drinken was nog een “gewone” wodka-redbull / wodka-cola, maar daarna gingen ook wij aan de “fucking good bucket”. Overal op het strand en in de strandtenten zie je lege emmertjes (buckets) staan met daarin een halve liter fles drank (wodka/whiskey/rum) en 1 of 2 blikjes cola/sprite/redbull. Je kunt zelf bepalen welke drank je wil met welke mix en terplekke vullen ze het emmertje met ijsblokjes en legen ze de drank en frisdrank erin. Nog een paar rietjes erbij en je emmertje is klaar. Het voordeel is dat je niet zo heel vaak op en neer hoeft te lopen want met een emmertje doe je uiteraard langer dan een glas. De kans dat het omvalt is een stuk kleiner, je kunt het overal mee naar toe nemen en als je iemand wat te drinken wilt aanbieden dan bied je gewoon een rietje aan. Super slimme uitvinding! En voor een emmertje wodka-redbull betaal je zo’n 5 euro :-D.
Ook maakten we kennis met de lady-boys. Inderdaad, de beroemde Thaise jongens die er als een meisje uitzien. Moet eerlijk toegeven dat je soms echt goed moet kijken en dat ze er super vrouwelijk uitzien. En mooier dan veel van de “echte” Thaise meiden.
Na een paar uur waren we toch echt wel moe dus gingen we een paar uur slapen. Die avond wat gegeten en daarna weer uit totdat de zon opkwam. Inmiddels had onze camera het begeven en hadden we een wegwerpcamera gekocht. Helaas werd die nacht onze tas gejat (met daarin een paar honderd bhat (5 euro), wegwerpcamera en Arun’s pinpas). Gelukkig hadden we redelijk wat geld in India gepind en gewisseld en dat geld was nog veilig in onze kamer.
De volgende dag (of eigenlijk diezelfde dag) lang geslapen, wat gegeten (ze hadden daar een restaurantje met broodjes met echt Hollandse Goudse kaas!!!) en Arun kon een van zijn dromen in vervulling laten gaan: dreadlocks. Duurde iets van 2 uur (had ik mooi tijd voor een voetmassage), maar het zag er echt supercool uit. Even de zee in… allebei nog een Thaise massage, wat eten… en vervolgens weer feesten tot de zon opkwam. Overdag slapen… eten… en voordat jullie denken dat we weer uitgingen tot de zon opkwam, nee! De volgende dag moesten we namelijk helaas weer terug dus die avond rustig aangedaan.
De volgende dag zoals gezegd terug naar Bangkok. Met de bus deze keer wat volgens de kenners sneller ging en bovendien ook goedkoper. Moet zeggen dat alles goed geregeld is: je koopt op Koh Phangan 1 ticket en daarmee heb je vervoer van je hotel tot aan de ferry, de ferry overtocht, een bus van de ferry tot de opstapplaats van de bus en de busrit terug naar Bangkok. De busrit duurde inderdaad korter dan de trein, maar het was koud!!! Echt niet normaal meer hoe koud ze de airco hadden gezet en echt niet prettig!
Rond 6 uur ’s ochtends waren we in Bangkok en vervolgens Shomak gebeld want die had heel lief aangeboden dat we daar wel konden overnachten. Shomak is een super aardige man, ook werkzaam in de reclamewereld, en hij vertrok zelf naar een vriendin zodat wij zijn appartement konden “inpikken”. Ik zou eigenlijk op donderdagnacht terugvliegen en Arun al diezelfde dag (dinsdag), maar uiteindelijk hebben we allebei onze tickets veranderd zodat we samen op woensdag terugvlogen. Dinsdagavond heeft Shomak ons de stad laten zien. We gingen naar het backpackers gedeelte om wat te eten en het plan was om daarna daar rond te lopen. Helaas regende het pijpenstelen dus zijn we maar snel naar die vriendin gegaan waar Shomak overnachtte. Indiaas meisje, wederom reclamewereld, super aardig! Toch best wel apart dat het hier zo gewoon is om iemand in je huis te nemen die je amper kent (Arun en Shomak hebben elkaar 2 keer kort ontmoet in Bangalore), ze bovendien uit eten te nemen en ze helemaal op hun gemak te laten voelen. Een staaltje gastvrijheid waar we in Nederland nog wat van kunnen leren…
Woensdag naar de ambassade, om 12 uur moest ik mijn paspoort afgeven en om 4 uur kon ik het vervolgens ophalen. In de tussentijd naar een winkelcentrum gegaan om te shoppen. Moet zeggen dat de kleding erg leuk is, maar duurder dan in India. Heb wel 3 nep Ralph Lauren-blousjes gekocht, Arun een t-shirt, maar verder konden we er niet echt leuke dingen vinden.
Terug naar Shomak’s appartement, tas pakken en naar het vliegveld. Vlucht ging goed en nadat we snel onze tassen hadden gedumpt naar Joshua, een vriend van ons die zijn verjaardag vierde. Daar tot een uur of 4 gebleven en daarna naar huis om eindelijk eens te slapen…. Ik had nog lekker vrij maar Arun moest werken, arme ziel.
Maandag zou ik beginnen bij Oracle, maar de bureaucratie gooide roet in het eten. Daarover meer de volgende keer!
Tuesday, September 19, 2006
BORN TO BE WILD-1
Instead of treating you to another long diary of the trip to Dandeli-Kulgi, here is a pictoral diary. I know all of you are probably expecting the pics of the trip to Kho Phangan in Thailand :) well this is long delayed and the diary to thailand will have few pics since our camera packed up after the first day there. :( so thats bound be a story. see ya all soon with that "wild" trip in a few days. Just got back on wednesday night, fine, high and feeling gooooooood!!! Get a thai "fucking good bucket" and you'll know why :P cheers!!!
ps- Click on pics to see an enlarged view.
ps- Click on pics to see an enlarged view.
Sunday, September 17, 2006
Sunday, September 03, 2006
Bye bye Emmay, hello Oracle!
Hoi iedereen,
Het grootste nieuws van de afgelopen weken: Die baan bij Oracle (zie vorige blog), die heb ik zelf maar aangenomen ;-).
Had het de laatste tijd wat minder naar mn zijn bij EmmayHR. Het werk op zich was nog steeds erg leuk, maar de managers lieten te wensen over. Zal er niet te veel over uitwijden, heb een goed gesprek gehad met een van de associate directeuren dus denk wel dat het binnenkort (als ik weg ben) beter gaat. Rond diezelfde tijd kreeg ik dus te horen over die baan bij Oracle. Ik dacht eerst dat het om "dom" vertaalwerk ging, maar dat viel dus wel mee. Wat is namelijk het geval? Oracle heeft de afdeling inkoop uitbesteed aan een bpo in Bangalore.
Wat is een bpo? BPO staat voor Business Process Outsourcing, vrij vertaald: Werk Proces Uitbesteding. Het uitbesteden van werk is op zich niet nieuw: Veel bedrijven besteden bijvoorbeeld het schoonmaken uit naar een schoonmaakbedrijf.
Bijna alle processen die niet met managen te maken hebben kun je uitbesteden. Een goed voorbeeld zijn callcenters. Het maakt op zich niet uit waar de persoon zit die de telefoon opneemt. Als je een probleem hebt met UPC (is dat nog steeds zo'n zooitje?!) en je belt de klantenservice dan wordt je doorverbonden naar iemand in het callcenter in bijvoorbeeld Nijmegen, ongeacht waar in Nederland je vandaan belt.
Wat ook kan, en wat veel bedrijven doen, is mensen in een ander (goedkoper!) land de telefoon op laten nemen. Zolang de mensen getraind zijn en de taal beheersen is er geen probleem. Voor Nederland is het een beetje lastig om veel uit te besteden (niemand buiten Nederland spreekt Nederlands), maar vooral Amerika en Engeland doen het veel. En dat is ook waar Bangalore bekend om is: de bpo's. Er zijn hier duizenden getrainde Indiers die callcenter werk doen voor bedrijven uit Amerika en Engeland. Ze worden getraind in het product, en ook accent. Praten dus met een perfect Engels of Amerikaans accent. Het voordeel is dat het relatief goed verdient. Het werk kan gedaan worden door mensen die net van de middelbare school afkomen en in verhouding verdient een callcenter baan meer dan een starter in een "echte" baan. Het grote nadeel is dat ze in shifts werken want ze moeten tijdens de Engelse en Amerikaanse werkuren werken. En het gebeurt heel veel dat ze de ene week Engels werken, dan weer Amerikaans, dan weer Indiase tijden. Kortom: bioritme compleet in de war en geen sociaal leven. Daarnaast zijn het veel klachten die binnenkomen dus de hele dag zeurende / schreeuwende mensen aan de telefoon.
Anyways, dit is niet wat ik ga doen, maar een voorbeeld van werk uitbesteden. Ik geloof dat de ABN-AMRO ook callcenter werk naar India heeft uitbesteed. Naast callcenters kun je ook andere "niet-stem" processen uitbesteden. In banken bijvoorbeeld: het overschrijven van geld van rekening 1 naar rekening 2 wordt gedaan in de backoffice van een bank. Iemand achter de schermen dus. Wederom maakt het niet uit of die persoon in het kantoor in Nederland zit, of in India. Ook de belastingformulieren van Nederland worden deels in India verwerkt.
Oracle heeft ook verschillende processen uitbesteed, een daarvan is de inkoop. Mensen in Nederland voeren in hun computersysteem in dat ze iets willen bestellen (bijvoorbeeld pennen of copieer papier) en ik krijg die order binnen in mijn computer in India en zorg dat het gedaan wordt. Hetzelfde gebeurt voor orders vanuit andere landen in Europa, Amerika en Azie. Het grote voordeel is dat er altijd wel iemand is die het werk kan doen als persoon A er niet is. Ik ben bijvoorbeeld ook back-up voor Duitsland en Frankrijk en momenteel is er een vrouw uit Polen die voor het Nederlandse proces werkt.
Dit is wat ik er tot nu toe van begrepen heb, de 18e begin in dus dan kan ik er meer over vertellen.
Bij Emmay vonden ze het erg jammer dat ik wegging, vooral omdat ik niet echt een opzegtermijn kon werken. Ik moet namelijk opnieuw een visum aanvragen dus as woensdag is mijn laatste dag. Deze keer niet naar Nederland, maar Thailand. Blijkbaar kan dat ook en ticket is een stuk goedkoper. Bovendien kan Arun ook mee, superleuk dus!
Woensdagnacht vertrekken we en Arun komt op dinsdag terug, ik op donderdag. Dan heb ik een lang weekend en maandag dus beginnen.
Voordat we gaan is het eerst nog Onam, een feestdag uit Kerala. Het verhaal is ongeveer als volgt: Lang lang geleden werd Kerala geregeerd door een koning, genaamd Mahabali. Hij was een erg goede koning en super geliefd. Het was overal bekend dat hij zo'n goede koning was en dat nieuws bereikte ook de goden. De goden, bang dat hij meer geliefd zou worden dan zij, wilden daar iets aan doen. Vishnu (1 van de 3 "hoofdgoden") veranderde zichzelf in een dwerg (genaamd Vamana) en bezocht Mahabali. Mahabali, vriendelijk als altijd, zei dat hij 1 wens mocht doen. Vamana wenste 3 stappen land: alles wat hij in 3 stappen kon overlappen zou van hem zijn. Mahabil stemde daarmee in en plotseling begon Vamana te groeien tot hij met 1 voet de hemel kon beslaan, 1 voet de onderwereld en omdat Mahabali niet wilde dat hij de hele aarde zou vernietigen met zijn voet bood hij hem zijn hoofd aan voor de laatste stap. Vamana stapte inderdaad op zijn hoofd en trapte daarmee Mahabali de onderwereld in. Omdat Mahabali zo'n geliefde koning was gaf Vamana hem toestemming on 1 keer per jaar op aarde terug te keren om samen te zijn met zijn volk. En dat is wat er tijdens Onam wordt gevierd: de terugkeer van Mahabali op aarde.
Dit feest wordt alleen in Kerala gevierd en daar duurt het 10 dagen. Er worden allerlei versieringen aangebracht, nieuwe kleren gekocht en in de huizen worden bloemenpatronen gemaakt op de grond met verschillende soorten en kleuren bloemen. Dinsdag, de 5e, is de belangrijkste dag en die dag gaat iedereen in witte kleding gekleed. Ik heb vandaag van Arun een witte met goude saree gekregen die ik dinsdag zal dragen. Gaan die dag samen lunchen in een restaurant dat gerund wordt door Mallu's (zo heten de inwoners van Kerala). Heb er nu al zin in :-).
Leuke week dus voor de boeg en ja, we zullen foto's maken!!!
Liefs!!!
Het grootste nieuws van de afgelopen weken: Die baan bij Oracle (zie vorige blog), die heb ik zelf maar aangenomen ;-).
Had het de laatste tijd wat minder naar mn zijn bij EmmayHR. Het werk op zich was nog steeds erg leuk, maar de managers lieten te wensen over. Zal er niet te veel over uitwijden, heb een goed gesprek gehad met een van de associate directeuren dus denk wel dat het binnenkort (als ik weg ben) beter gaat. Rond diezelfde tijd kreeg ik dus te horen over die baan bij Oracle. Ik dacht eerst dat het om "dom" vertaalwerk ging, maar dat viel dus wel mee. Wat is namelijk het geval? Oracle heeft de afdeling inkoop uitbesteed aan een bpo in Bangalore.
Wat is een bpo? BPO staat voor Business Process Outsourcing, vrij vertaald: Werk Proces Uitbesteding. Het uitbesteden van werk is op zich niet nieuw: Veel bedrijven besteden bijvoorbeeld het schoonmaken uit naar een schoonmaakbedrijf.
Bijna alle processen die niet met managen te maken hebben kun je uitbesteden. Een goed voorbeeld zijn callcenters. Het maakt op zich niet uit waar de persoon zit die de telefoon opneemt. Als je een probleem hebt met UPC (is dat nog steeds zo'n zooitje?!) en je belt de klantenservice dan wordt je doorverbonden naar iemand in het callcenter in bijvoorbeeld Nijmegen, ongeacht waar in Nederland je vandaan belt.
Wat ook kan, en wat veel bedrijven doen, is mensen in een ander (goedkoper!) land de telefoon op laten nemen. Zolang de mensen getraind zijn en de taal beheersen is er geen probleem. Voor Nederland is het een beetje lastig om veel uit te besteden (niemand buiten Nederland spreekt Nederlands), maar vooral Amerika en Engeland doen het veel. En dat is ook waar Bangalore bekend om is: de bpo's. Er zijn hier duizenden getrainde Indiers die callcenter werk doen voor bedrijven uit Amerika en Engeland. Ze worden getraind in het product, en ook accent. Praten dus met een perfect Engels of Amerikaans accent. Het voordeel is dat het relatief goed verdient. Het werk kan gedaan worden door mensen die net van de middelbare school afkomen en in verhouding verdient een callcenter baan meer dan een starter in een "echte" baan. Het grote nadeel is dat ze in shifts werken want ze moeten tijdens de Engelse en Amerikaanse werkuren werken. En het gebeurt heel veel dat ze de ene week Engels werken, dan weer Amerikaans, dan weer Indiase tijden. Kortom: bioritme compleet in de war en geen sociaal leven. Daarnaast zijn het veel klachten die binnenkomen dus de hele dag zeurende / schreeuwende mensen aan de telefoon.
Anyways, dit is niet wat ik ga doen, maar een voorbeeld van werk uitbesteden. Ik geloof dat de ABN-AMRO ook callcenter werk naar India heeft uitbesteed. Naast callcenters kun je ook andere "niet-stem" processen uitbesteden. In banken bijvoorbeeld: het overschrijven van geld van rekening 1 naar rekening 2 wordt gedaan in de backoffice van een bank. Iemand achter de schermen dus. Wederom maakt het niet uit of die persoon in het kantoor in Nederland zit, of in India. Ook de belastingformulieren van Nederland worden deels in India verwerkt.
Oracle heeft ook verschillende processen uitbesteed, een daarvan is de inkoop. Mensen in Nederland voeren in hun computersysteem in dat ze iets willen bestellen (bijvoorbeeld pennen of copieer papier) en ik krijg die order binnen in mijn computer in India en zorg dat het gedaan wordt. Hetzelfde gebeurt voor orders vanuit andere landen in Europa, Amerika en Azie. Het grote voordeel is dat er altijd wel iemand is die het werk kan doen als persoon A er niet is. Ik ben bijvoorbeeld ook back-up voor Duitsland en Frankrijk en momenteel is er een vrouw uit Polen die voor het Nederlandse proces werkt.
Dit is wat ik er tot nu toe van begrepen heb, de 18e begin in dus dan kan ik er meer over vertellen.
Bij Emmay vonden ze het erg jammer dat ik wegging, vooral omdat ik niet echt een opzegtermijn kon werken. Ik moet namelijk opnieuw een visum aanvragen dus as woensdag is mijn laatste dag. Deze keer niet naar Nederland, maar Thailand. Blijkbaar kan dat ook en ticket is een stuk goedkoper. Bovendien kan Arun ook mee, superleuk dus!
Woensdagnacht vertrekken we en Arun komt op dinsdag terug, ik op donderdag. Dan heb ik een lang weekend en maandag dus beginnen.
Voordat we gaan is het eerst nog Onam, een feestdag uit Kerala. Het verhaal is ongeveer als volgt: Lang lang geleden werd Kerala geregeerd door een koning, genaamd Mahabali. Hij was een erg goede koning en super geliefd. Het was overal bekend dat hij zo'n goede koning was en dat nieuws bereikte ook de goden. De goden, bang dat hij meer geliefd zou worden dan zij, wilden daar iets aan doen. Vishnu (1 van de 3 "hoofdgoden") veranderde zichzelf in een dwerg (genaamd Vamana) en bezocht Mahabali. Mahabali, vriendelijk als altijd, zei dat hij 1 wens mocht doen. Vamana wenste 3 stappen land: alles wat hij in 3 stappen kon overlappen zou van hem zijn. Mahabil stemde daarmee in en plotseling begon Vamana te groeien tot hij met 1 voet de hemel kon beslaan, 1 voet de onderwereld en omdat Mahabali niet wilde dat hij de hele aarde zou vernietigen met zijn voet bood hij hem zijn hoofd aan voor de laatste stap. Vamana stapte inderdaad op zijn hoofd en trapte daarmee Mahabali de onderwereld in. Omdat Mahabali zo'n geliefde koning was gaf Vamana hem toestemming on 1 keer per jaar op aarde terug te keren om samen te zijn met zijn volk. En dat is wat er tijdens Onam wordt gevierd: de terugkeer van Mahabali op aarde.
Dit feest wordt alleen in Kerala gevierd en daar duurt het 10 dagen. Er worden allerlei versieringen aangebracht, nieuwe kleren gekocht en in de huizen worden bloemenpatronen gemaakt op de grond met verschillende soorten en kleuren bloemen. Dinsdag, de 5e, is de belangrijkste dag en die dag gaat iedereen in witte kleding gekleed. Ik heb vandaag van Arun een witte met goude saree gekregen die ik dinsdag zal dragen. Gaan die dag samen lunchen in een restaurant dat gerund wordt door Mallu's (zo heten de inwoners van Kerala). Heb er nu al zin in :-).
Leuke week dus voor de boeg en ja, we zullen foto's maken!!!
Liefs!!!
Monday, August 07, 2006
Het is weer maandagmorgen
Hoi allemaal,
Het is weer een maandagmorgen wanneer ik tijd heb om te schrijven. 2 weken geleden alweer, gelukkig heeft Arun tussendoor nog wat gepost.
De afgelopen weken waren leuk. We gaan nu wat meer uit en doen wat meer dingen behalve werken-eten-slapen. Mijn dagen zagen er echt letterlijk als volgt uit: 6.15 opstaan, 6.30-7.30 yoga, 7.30-8.30 douchen, omkleden, ontbijt 9.00-19.00 werken (met om 12.15 het bestellen van de lunch en 13.30 het eten), 20.00 aankomst huis, omkleden, douchen. 21.00 Friends op tv (allemaal oude afleveringen) en avondeten, 22.00-23.00 naar bed. Echt elke dag hetzelfde! Had al even de sleur doorbroken door een middagje te winkelen (zie vorige blog) en afgelopen week zijn we ook veel uitgeweest. Naar de film, zoals Arun al verteld had, vorige week zondag naar een feest en afgelopen week ook 3 avonden uitgeweest. Alles gaat nog steeds om 23.30 dicht, maar in ieder geval is het wel beter om er even uit te zijn.
Werk is nog steeds ok... 28 september loopt mijn proeftijd af (dat is hier 6 maanden) dus ik ben nu aan het kijken hoeveel vakantiedagen ik heb en hoe lang we naar Nederland kunnen komen aan het einde van het jaar. Hoop toch wel 10 dagen want anders heeft het weinig zin.
Het weer is hier nog steeds goed, ietsje kouder nu, maar gelukkig geen regen. En koud betekent hier zo'n 20 graden... 's Nachts wel te verstaan, overdag is het nog steeds zo'n 25.
De plicht roept weer dus ik ga maar weer even mensen zoeken voor de vacature's die ik heb.
Ps. Oracle in Bangalore is op zoek naar Nederlandstaligen voor data-invoer werk. Als iemand zin heeft of iemand weet die zin heeft... laat het even weten!
Liefs!!!
Het is weer een maandagmorgen wanneer ik tijd heb om te schrijven. 2 weken geleden alweer, gelukkig heeft Arun tussendoor nog wat gepost.
De afgelopen weken waren leuk. We gaan nu wat meer uit en doen wat meer dingen behalve werken-eten-slapen. Mijn dagen zagen er echt letterlijk als volgt uit: 6.15 opstaan, 6.30-7.30 yoga, 7.30-8.30 douchen, omkleden, ontbijt 9.00-19.00 werken (met om 12.15 het bestellen van de lunch en 13.30 het eten), 20.00 aankomst huis, omkleden, douchen. 21.00 Friends op tv (allemaal oude afleveringen) en avondeten, 22.00-23.00 naar bed. Echt elke dag hetzelfde! Had al even de sleur doorbroken door een middagje te winkelen (zie vorige blog) en afgelopen week zijn we ook veel uitgeweest. Naar de film, zoals Arun al verteld had, vorige week zondag naar een feest en afgelopen week ook 3 avonden uitgeweest. Alles gaat nog steeds om 23.30 dicht, maar in ieder geval is het wel beter om er even uit te zijn.
Werk is nog steeds ok... 28 september loopt mijn proeftijd af (dat is hier 6 maanden) dus ik ben nu aan het kijken hoeveel vakantiedagen ik heb en hoe lang we naar Nederland kunnen komen aan het einde van het jaar. Hoop toch wel 10 dagen want anders heeft het weinig zin.
Het weer is hier nog steeds goed, ietsje kouder nu, maar gelukkig geen regen. En koud betekent hier zo'n 20 graden... 's Nachts wel te verstaan, overdag is het nog steeds zo'n 25.
De plicht roept weer dus ik ga maar weer even mensen zoeken voor de vacature's die ik heb.
Ps. Oracle in Bangalore is op zoek naar Nederlandstaligen voor data-invoer werk. Als iemand zin heeft of iemand weet die zin heeft... laat het even weten!
Liefs!!!
Friday, August 04, 2006
BRIEFING MIKE
A bloddy good insight on how to brief the creative.
Creative briefing and The Sistine Chapel – Damian O’Malley
Once you have a proposition you should try to express it in a way which will propel your creative team towards a solution. A story will help illustrate what we mean.
You are no doubt familiar with the frescoes on the ceiling of the Sistine Chapel. They are one of the greatest works of art of all time painted by the Renaissance genius Michelangelo. We can imagine the briefs he might have been given for this work by his client, Pope Julius II, or the Pope’s account man, Cardinal Alidosi.
(a) ‘Please paint the ceiling’
There is no doubt that this is what Michelangelo was being asked to do but this brief gives him no hints as too what the solution to the request might be. It leaves all the decisions and thinking to the artist before be can put paint to plaster.
b) ‘Please paint the ceiling using red green and yellow paint’
This brief is worse. Not only does it not tell him what to paint it gives him a number of restrictions without justification; restrictions which will inevitably prove irksome and which will distract him from his main task.
(c) ‘We have got terrible problems with damp and cracks in the ceiling and we would be ever so grateful if you could just cover it up for us’
This is much worse. It still does not tell him what to do and it gives him irrelevant and depressing information which implies that no one is interested in what he paints because it will not be long before the ceiling falls in anyway. How much effort is he likely to put into it?
(d) ‘Please paint biblical scenes on the ceiling incorporating some or all of the following: God, Adam, Angels, Cupids devils and saints’
Better: now they are beginning to give Michelangelo a steer. They have not given him the full picture yet (if you will pardon the pun) but at least he know the important elements. This is the sort of brief that most of us would have given. It contains everything the creative needs to know but it does not go that step beyond towards and idea towards a solution.
Here is the brief which Michelangelo was actually given more or less…
‘Please paint our ceiling for the greater glory of God and as an inspiration and lesson to his people. Frescoes which depict the creation of the world, the Fall, mankinds’s degradation by sin, the divine wrath of the deluge and the preservation of Noah and his family.’
Now he knows what to do – and is inspired by the importance of the project – he can devote his attention to executing the detail of the brief in the best way he knows.
Words are little bombs: the right ones can explode inside us demanding an original and exciting solution instead of a mediocre pedestrian one.
Always work very, very hard to find the right proposition and then even harder to find the words which express it in the least ambiguous and most exciting way.
Extract from Creative Briefing chapter in How to Plan Advertising - the Blue Book published by the APG in 1987 and currently out of print.
Creative briefing and The Sistine Chapel – Damian O’Malley
Once you have a proposition you should try to express it in a way which will propel your creative team towards a solution. A story will help illustrate what we mean.
You are no doubt familiar with the frescoes on the ceiling of the Sistine Chapel. They are one of the greatest works of art of all time painted by the Renaissance genius Michelangelo. We can imagine the briefs he might have been given for this work by his client, Pope Julius II, or the Pope’s account man, Cardinal Alidosi.
(a) ‘Please paint the ceiling’
There is no doubt that this is what Michelangelo was being asked to do but this brief gives him no hints as too what the solution to the request might be. It leaves all the decisions and thinking to the artist before be can put paint to plaster.
b) ‘Please paint the ceiling using red green and yellow paint’
This brief is worse. Not only does it not tell him what to paint it gives him a number of restrictions without justification; restrictions which will inevitably prove irksome and which will distract him from his main task.
(c) ‘We have got terrible problems with damp and cracks in the ceiling and we would be ever so grateful if you could just cover it up for us’
This is much worse. It still does not tell him what to do and it gives him irrelevant and depressing information which implies that no one is interested in what he paints because it will not be long before the ceiling falls in anyway. How much effort is he likely to put into it?
(d) ‘Please paint biblical scenes on the ceiling incorporating some or all of the following: God, Adam, Angels, Cupids devils and saints’
Better: now they are beginning to give Michelangelo a steer. They have not given him the full picture yet (if you will pardon the pun) but at least he know the important elements. This is the sort of brief that most of us would have given. It contains everything the creative needs to know but it does not go that step beyond towards and idea towards a solution.
Here is the brief which Michelangelo was actually given more or less…
‘Please paint our ceiling for the greater glory of God and as an inspiration and lesson to his people. Frescoes which depict the creation of the world, the Fall, mankinds’s degradation by sin, the divine wrath of the deluge and the preservation of Noah and his family.’
Now he knows what to do – and is inspired by the importance of the project – he can devote his attention to executing the detail of the brief in the best way he knows.
Words are little bombs: the right ones can explode inside us demanding an original and exciting solution instead of a mediocre pedestrian one.
Always work very, very hard to find the right proposition and then even harder to find the words which express it in the least ambiguous and most exciting way.
Extract from Creative Briefing chapter in How to Plan Advertising - the Blue Book published by the APG in 1987 and currently out of print.
HELLO BEASTIE
Hey all you lovely people!!! Thanx for all the comments. It's more interesting to write when there is an interaction.
Jeroen, chris i can understand the frustration bordering on schizophrenia walking out of that movie hall watching Captain Jack Sparrow walking in to that giant squids mouth with the two words "hello beastie". hahahahhaha..... but man what a frame that was!! jack caught in a side profile stance with his sword drawn back, hair flying, his stance firmly spread with the weight resting on his back feet.... "hello beastie". Does anyone know when the next part comes out??
Vanessa, of course i know u!!! i check your blogs. and you are pretty too. :)You'll find some eclectic comments there soon! :P. Ullie me darlin you'll get your "terrace compilation" soon. I am hopin i can hand it over to you in person. I'll keep my fingers crossed!!
and before this starts sounding like an email than a blog i'll stop.
we will have some pics up soon!!
kisses and hugs to all!
Jeroen, chris i can understand the frustration bordering on schizophrenia walking out of that movie hall watching Captain Jack Sparrow walking in to that giant squids mouth with the two words "hello beastie". hahahahhaha..... but man what a frame that was!! jack caught in a side profile stance with his sword drawn back, hair flying, his stance firmly spread with the weight resting on his back feet.... "hello beastie". Does anyone know when the next part comes out??
Vanessa, of course i know u!!! i check your blogs. and you are pretty too. :)You'll find some eclectic comments there soon! :P. Ullie me darlin you'll get your "terrace compilation" soon. I am hopin i can hand it over to you in person. I'll keep my fingers crossed!!
and before this starts sounding like an email than a blog i'll stop.
we will have some pics up soon!!
kisses and hugs to all!
Friday, July 28, 2006
Thursday, July 27, 2006
IN THE NICK OF TIME
Where have you been? What have you been up to? Did you hear about that chick sir paul dated? What did you think about the man in spandex? The pirates are back!!! And the black eyed peas aint coming!
Hello to all those people who check in to this backyard of ours. Some of you all I don’t even have a clue where you guys live. M. Night shyamalan would have me believe that some of you probably live in a swimming pool. Did anyone get to see that movie yet? I hear conflicting reviews. But I guess I should refrain from comments till I see it. Though his last movie did leave my jaw hanging. For the sheer audacity of it’s complete lack of plot. Cheap thrills caught in good ceinematography. We will see.
Which reminds me of an incident that happened in the office a few weeks back. A summer trainee interning in my group had done an ad basically with the intent of sending it to compete in awards. Now some of the ads done for awards have a certain eclectic angle to it. This lad calls me to take a look at it and give my opinion. I take a look at it. It completely beats me as to how he connected a line to use condoms to a black hole and a milky way. So I told him , “ my boy I don’t get it.” And he tells me ,’oh! But the rest of them did.” So I called the “ rest of them”, to find out what I had missed. Was I growing senile? Now after a run through with the “ rest of them” I discovered that none of them got it. People who claimed they did all got it in completely different ways. But none of them had the self assurance to come out and say, “I didn’t get it.” This is in no way referring to their lack of ability to appreciate something good. It was a nice layout. Simple, almost Spartan. With a message that has become a rally cry. Cool. Looks good. But there is no message. Have people forgot to become opinionated? No. I don’t think so. But quality opinions made with a good measure of assurance is missing. From life. But opinions thrive. Hell, blogs are about opinions. :)
It’s been busy at work. Of course that seems to have become my rally cry. Hahah. But its been good fun at work. With as much BP fluctuations as well. I need to find some time to take a few days off. Recharge and update. What one misses out when pursuing a carrer that you followed simply cause you fell in love with it is that like relationships that love has to be kindled, introspections done so that a suffusing sense of that romance to come back so that every cell in your body is crying out, let me loose!!! Lemme love!!! Let me serenade her now!!!! You need the time to dream. To get stoned and do charcoal sketches on reams and reams of paper. To watch movies back to back. To go for long walks. To sit on a mountain top from noon till dusk and watch the sun go down. To spend hours listening to jazz, not just a quick listen to on your drive from office to the client. To look at things through a lil childs mesmerizing perspective.
Time. That elusive elusive commodity that we spend a lot of time inventing faster and better transport and technology to give us even more time to spare is simply working the otherway. You are already a slave to technology. We all know that. And the most valued thing they have taken away from us is simply, time.
Life here in bangalore is still the same. And bomb blasts and killings in certain other parts of the country isn’t helping things at all. The cut off time for clubs is still 11.30. So by the time you get off work there is simply nowhere you can go to unwind, have a drink, shake a leg. The whole vibrancy of this city is gone. The trees are gone, the parks are gone, the coffee shops are gone, the clubs are gone and so fashion has nowhere to go in the night. Kind of all different from all the reasons I moved to bangalore.
We were looking forward to the black eyed peas concert, but now that’s gone bust. They have postponed their dates apparently. Obviously its due to the series of bomb blasts that happened in Bombay. That city has taken quite a beating in the last couple of decades. But it still gets back on its feet. This time according to friends I spoke to in Bombay, the word “bounced back” would not be appropriate here.
I get to see sanne tonight at dinner after two days!!! Hahhahaha…. Seriously!!! The last 48 hours I have seen her for a few hours. Sleeping. :)
Someone is playing purple rain in the office. Lovely song. Phenomenal artist. Prince. Haven’t heard much from him in a while.
I am reading trainspotting now. Irving welsh. A lot of you may have seen the movie. The book is yummy as well. Dark. Tight. Startling.
Hmmmmm. I just reread what I had written. Sounds a bit depressing!!! Hahhahahha. That was not the intent. I think it’s time I went and watched jack sparrow and his men take on pirates from the otherworld. After all all the men here were always boys and which boy didn’t ever want to be a pirate!!!
Sails away matey!!!! time to dream!!
Hello to all those people who check in to this backyard of ours. Some of you all I don’t even have a clue where you guys live. M. Night shyamalan would have me believe that some of you probably live in a swimming pool. Did anyone get to see that movie yet? I hear conflicting reviews. But I guess I should refrain from comments till I see it. Though his last movie did leave my jaw hanging. For the sheer audacity of it’s complete lack of plot. Cheap thrills caught in good ceinematography. We will see.
Which reminds me of an incident that happened in the office a few weeks back. A summer trainee interning in my group had done an ad basically with the intent of sending it to compete in awards. Now some of the ads done for awards have a certain eclectic angle to it. This lad calls me to take a look at it and give my opinion. I take a look at it. It completely beats me as to how he connected a line to use condoms to a black hole and a milky way. So I told him , “ my boy I don’t get it.” And he tells me ,’oh! But the rest of them did.” So I called the “ rest of them”, to find out what I had missed. Was I growing senile? Now after a run through with the “ rest of them” I discovered that none of them got it. People who claimed they did all got it in completely different ways. But none of them had the self assurance to come out and say, “I didn’t get it.” This is in no way referring to their lack of ability to appreciate something good. It was a nice layout. Simple, almost Spartan. With a message that has become a rally cry. Cool. Looks good. But there is no message. Have people forgot to become opinionated? No. I don’t think so. But quality opinions made with a good measure of assurance is missing. From life. But opinions thrive. Hell, blogs are about opinions. :)
It’s been busy at work. Of course that seems to have become my rally cry. Hahah. But its been good fun at work. With as much BP fluctuations as well. I need to find some time to take a few days off. Recharge and update. What one misses out when pursuing a carrer that you followed simply cause you fell in love with it is that like relationships that love has to be kindled, introspections done so that a suffusing sense of that romance to come back so that every cell in your body is crying out, let me loose!!! Lemme love!!! Let me serenade her now!!!! You need the time to dream. To get stoned and do charcoal sketches on reams and reams of paper. To watch movies back to back. To go for long walks. To sit on a mountain top from noon till dusk and watch the sun go down. To spend hours listening to jazz, not just a quick listen to on your drive from office to the client. To look at things through a lil childs mesmerizing perspective.
Time. That elusive elusive commodity that we spend a lot of time inventing faster and better transport and technology to give us even more time to spare is simply working the otherway. You are already a slave to technology. We all know that. And the most valued thing they have taken away from us is simply, time.
Life here in bangalore is still the same. And bomb blasts and killings in certain other parts of the country isn’t helping things at all. The cut off time for clubs is still 11.30. So by the time you get off work there is simply nowhere you can go to unwind, have a drink, shake a leg. The whole vibrancy of this city is gone. The trees are gone, the parks are gone, the coffee shops are gone, the clubs are gone and so fashion has nowhere to go in the night. Kind of all different from all the reasons I moved to bangalore.
We were looking forward to the black eyed peas concert, but now that’s gone bust. They have postponed their dates apparently. Obviously its due to the series of bomb blasts that happened in Bombay. That city has taken quite a beating in the last couple of decades. But it still gets back on its feet. This time according to friends I spoke to in Bombay, the word “bounced back” would not be appropriate here.
I get to see sanne tonight at dinner after two days!!! Hahhahaha…. Seriously!!! The last 48 hours I have seen her for a few hours. Sleeping. :)
Someone is playing purple rain in the office. Lovely song. Phenomenal artist. Prince. Haven’t heard much from him in a while.
I am reading trainspotting now. Irving welsh. A lot of you may have seen the movie. The book is yummy as well. Dark. Tight. Startling.
Hmmmmm. I just reread what I had written. Sounds a bit depressing!!! Hahhahahha. That was not the intent. I think it’s time I went and watched jack sparrow and his men take on pirates from the otherworld. After all all the men here were always boys and which boy didn’t ever want to be a pirate!!!
Sails away matey!!!! time to dream!!
Monday, July 24, 2006
Maandagmorgen
Hoi hoi,
Nou... de blog doet het weer. Wat was er namelijk aan de hand? Na de aanslagen (neem aan dat iedereen dat wel mee heeft gekregen) heeft de errug slimme regering hier bedacht dat blogs een bron van terrorisme zijn. Of in ieder geval, dat ze opgeheven moesten worden. Dus konden wij hier vanuit India niet meer op onze blog komen. In de krant was al aangegeven dat dit kon gebeuren, maar alleen als je bv een politieke blog had of zo. Die van ons is niet echt politiek, maar er was ook een opheffing voor blogs "met een band met andere landen". Misschien dat dat het was? Gelukkig doettie het nu weer.
Afgelopen weekend was wel relaxed. Zaterdag lekker wezen shoppen met een collegaatje, Manisha. Die weet echt alles hier in de stad en kan afdingen, niet normaal meer!!! Als de verkoper 450 vraagt gaat ze de winkel niet uit voor ze het voor 300 heeft. En het lukt haar elke keer! Heb nieuwe schoenen gekocht, armbanden, een truitje, mahendi (waarmee je je handen kunt versieren), een kurta (soort blouse/t-shirt) en een paar lappen stof waarvan ik een pak laat maken, een Indiaas salwaaz pak wel te verstaan. En hoeveel kostte dit shopping avontuur mij? Inclusief een milkshake en de riksjaw heen en terug? Omgerekend zo'n 14 euro :-). Lang leve India.
Die avond wilden we uit, maar ja... alles sluit hier nog steeds om 11.30. Om een lang verhaal kort te maken: het omkleden, optutten en indrinken duurde zo lang dat alles al ging sluiten voordat wij goed en wel in de stad waren. Hebben toen maar wat te eten gehaald en weer naar huis gegaan. Arme wij!
Zondag lekker niks gedaan, beetje rummicubben, tv kijken... heerlijk. Nou weer op het werk, nog steeds erg naar mn zin!
Fijne week iedereen en tot snel weer!
xxx
Nou... de blog doet het weer. Wat was er namelijk aan de hand? Na de aanslagen (neem aan dat iedereen dat wel mee heeft gekregen) heeft de errug slimme regering hier bedacht dat blogs een bron van terrorisme zijn. Of in ieder geval, dat ze opgeheven moesten worden. Dus konden wij hier vanuit India niet meer op onze blog komen. In de krant was al aangegeven dat dit kon gebeuren, maar alleen als je bv een politieke blog had of zo. Die van ons is niet echt politiek, maar er was ook een opheffing voor blogs "met een band met andere landen". Misschien dat dat het was? Gelukkig doettie het nu weer.
Afgelopen weekend was wel relaxed. Zaterdag lekker wezen shoppen met een collegaatje, Manisha. Die weet echt alles hier in de stad en kan afdingen, niet normaal meer!!! Als de verkoper 450 vraagt gaat ze de winkel niet uit voor ze het voor 300 heeft. En het lukt haar elke keer! Heb nieuwe schoenen gekocht, armbanden, een truitje, mahendi (waarmee je je handen kunt versieren), een kurta (soort blouse/t-shirt) en een paar lappen stof waarvan ik een pak laat maken, een Indiaas salwaaz pak wel te verstaan. En hoeveel kostte dit shopping avontuur mij? Inclusief een milkshake en de riksjaw heen en terug? Omgerekend zo'n 14 euro :-). Lang leve India.
Die avond wilden we uit, maar ja... alles sluit hier nog steeds om 11.30. Om een lang verhaal kort te maken: het omkleden, optutten en indrinken duurde zo lang dat alles al ging sluiten voordat wij goed en wel in de stad waren. Hebben toen maar wat te eten gehaald en weer naar huis gegaan. Arme wij!
Zondag lekker niks gedaan, beetje rummicubben, tv kijken... heerlijk. Nou weer op het werk, nog steeds erg naar mn zin!
Fijne week iedereen en tot snel weer!
xxx
Friday, July 21, 2006
BLOGS BLOCKED IN INDIA!
Blogs blocked
Nilanjana S Roy / New Delhi July 19, 2006
INTERNET: Blog censorship, as the government is trying, is a lousy idea.
It started on Friday, when some Indian bloggers discovered that we couldn’t access blogs on the popular Blogspot domain.
Along with Rediff blogs, Blogspot is a key hosting site for Indian and international bloggers. At last count, more than 40,000 bloggers who identified themselves as Indian were hosted on Blogspot.
Initially, the block was limited to a few Indian ISPs, but it spread. Readers couldn’t access any blogs on Blogspot — Indian, American or, come to that, Ukrainian.
more- http://www.business-standard.com/common/storypage.php?autono=98680&leftnm=8&subLeft=0&chkFlg=
Saturday, July 15, 2006
We leven nog!
Voor iedereen die zich zorgen maakt, we leven nog :-).
Geen tijd vrij gemaakt om de site bij te werken wat erg jammer is want er gebeurt nog steeds wel van alles.
De kinderen zijn 2 weken bij ons geweest, ik ben naar Nederland geweest voor mijn visa, ben nu officieel geregistreerd in Bangalore, Arun was jarig (35 alweer, jaja) en het regenseizoen is begonnen.
Zal proberen de komende tijd wat vaker te schrijven!
Geen tijd vrij gemaakt om de site bij te werken wat erg jammer is want er gebeurt nog steeds wel van alles.
De kinderen zijn 2 weken bij ons geweest, ik ben naar Nederland geweest voor mijn visa, ben nu officieel geregistreerd in Bangalore, Arun was jarig (35 alweer, jaja) en het regenseizoen is begonnen.
Zal proberen de komende tijd wat vaker te schrijven!
Friday, May 26, 2006
Sundays
With Ariel's permission(http://agcaoili-poems.blogspot.com/) i'd like to dedicate this poem to my daughter, vamshi and to my son, jedidiah, who asks similar questions. the rains does whip my window the way it does yours sweetheart.
Sundays
(For Nasudi Francine, b/c she asks questions
why I have stayed away from home for so long)
Sundays remind
me of chill and rain
and your story about
your pain,
dear daughter, caring child,
resilient recipient of residual loves
some kind of a sweet surrender
from a parent who calls you on the phone
to declare his presence
but is always absent
in the cold of mornings
in the warmth of evenings
in the affirming power of distances.
The parent you miss
does not come
with the brilliant sun before it sets
as your mother does
or as you ask your mother
for her to come home
before night falls
on our door
where I used to come in
into your huge smile
into your wide embrace
into your baby laughter.
He promises you bribes,
the father in a faraway place
where dreams are aplenty
and your missing each other is real
his bribes you do not understand:
Barbie, Dora,
crayons the color of the rainbow
after the drizzle
announcing some singing
or chocolates he buys
from stores he goes
to vend his private sorrow,
leave it there in the stacks of sweets
to mix with bitterness
and the promise of grace
in the wrappings of gifts
in the ribbons of boxes
to hide the telltale tears,
permanent residents
of his heavy heart.
It is always like this,
dear daughter, caring child,
it is always like this
for all parents leaving the land a dictator
created out of conjugal caprice
to find some signs of living
in some place somewhere else.
You have asked me what I do herein
the land of migrants
in the land of familiar estrangements
in the land of small and big in
equities you do not see.
I tell you: I work each day, 24/7
I dream each week,7/4
I write poems each month, 4/12
to make us live
to help the country live a life
to redeem ourselves
from this indenture in decades
from this wretchedness of our wits
from this penury of our broken spirits
from this deprivation of our captive minds
twins all, doubles to our loving
our people
to our loving our land.
Ah, parents go away this time around.
We all do.
Mothers missing a child's first word.
Fathers not hearing
a child's night prayer
on her bed.
There is nowhere else to go
but to leave the heartland
to live with a generous heart.
But we will all come home
at the appointed time
spring or no spring
winter or no winter
summer or no summer
fall or no fall.
We will come home to roost
and remember all the loving
and remember all the days we lost
and remember all the child's pains
we missed healing.
It is Sunday here again
and the cold
in this tailend of winter
gets into the bones.
I remember your singing
in the rain, and merrily so,
and your asking me
if in this strange land
the rain comes to whip
my window the way it does
in your room's.
I said, yes,
rains come into my room
even on Sundays like now
and they wash away
my window pane
where I always see you
cavorting with your angels.
Sundays
(For Nasudi Francine, b/c she asks questions
why I have stayed away from home for so long)
Sundays remind
me of chill and rain
and your story about
your pain,
dear daughter, caring child,
resilient recipient of residual loves
some kind of a sweet surrender
from a parent who calls you on the phone
to declare his presence
but is always absent
in the cold of mornings
in the warmth of evenings
in the affirming power of distances.
The parent you miss
does not come
with the brilliant sun before it sets
as your mother does
or as you ask your mother
for her to come home
before night falls
on our door
where I used to come in
into your huge smile
into your wide embrace
into your baby laughter.
He promises you bribes,
the father in a faraway place
where dreams are aplenty
and your missing each other is real
his bribes you do not understand:
Barbie, Dora,
crayons the color of the rainbow
after the drizzle
announcing some singing
or chocolates he buys
from stores he goes
to vend his private sorrow,
leave it there in the stacks of sweets
to mix with bitterness
and the promise of grace
in the wrappings of gifts
in the ribbons of boxes
to hide the telltale tears,
permanent residents
of his heavy heart.
It is always like this,
dear daughter, caring child,
it is always like this
for all parents leaving the land a dictator
created out of conjugal caprice
to find some signs of living
in some place somewhere else.
You have asked me what I do herein
the land of migrants
in the land of familiar estrangements
in the land of small and big in
equities you do not see.
I tell you: I work each day, 24/7
I dream each week,7/4
I write poems each month, 4/12
to make us live
to help the country live a life
to redeem ourselves
from this indenture in decades
from this wretchedness of our wits
from this penury of our broken spirits
from this deprivation of our captive minds
twins all, doubles to our loving
our people
to our loving our land.
Ah, parents go away this time around.
We all do.
Mothers missing a child's first word.
Fathers not hearing
a child's night prayer
on her bed.
There is nowhere else to go
but to leave the heartland
to live with a generous heart.
But we will all come home
at the appointed time
spring or no spring
winter or no winter
summer or no summer
fall or no fall.
We will come home to roost
and remember all the loving
and remember all the days we lost
and remember all the child's pains
we missed healing.
It is Sunday here again
and the cold
in this tailend of winter
gets into the bones.
I remember your singing
in the rain, and merrily so,
and your asking me
if in this strange land
the rain comes to whip
my window the way it does
in your room's.
I said, yes,
rains come into my room
even on Sundays like now
and they wash away
my window pane
where I always see you
cavorting with your angels.
Tuesday, May 23, 2006
THANK YOU!
A BIG THANK U TO ALL THE PEOPLE WHO HAVE BEEN LEAVING COMMENTS ON THE BLOG. HOPE U ALL ENJOYED THE PICS. THE NEXT BATCH OF BLOGS IN ALL PROBABLITY WILL DEAL WITH ABSTRACT VIEWS AND WRITINGS :). MAYBE ON SEXUALITY??? HAHAHAH. ALWAYS A FAVOURITE TOPIC. GOOD DAY!!!!!!
Friday, May 12, 2006
Gods own coutry
kerala- gods own country. this is a trip to alleppey, the backwaters of kerala which is called the venice of the east. it is made up of myriad water ways, tiny little slivers of islands connected only by small paddle boats. we stayed in a twin bedroom houseboat with two marvelous cooks and the captain of the boat so to speak. blissfull, calm and serene. all of ya all planning a trip to kerala a stay in a houseboat in the backwaters is a must!!!!!
25!
sanne's b'day pics. well this is the night before, when it struck 12. She got a cake as a surprise that night and we progressively got drunk!!
jaipur the pink city
Jaipur is a beautiful beautiful city. Steeped in an ancient glorious past this city is living breathing history. It envelopes you and even clogs you up to your nosestrils just like the desert sands. These pics were taken during a mad five day dash across the north of india shooting a film for ING Life insurance.
Subscribe to:
Posts (Atom)
