Namasté!
Welkom, welkom, ook namens mij. Goed te zien dat je onze nieuwe site hebt gevonden J. Zal jullie even updaten met de verhalen van de afgelopen tijd.
De laatste weken in Colombo waren druk, niet normaal meer. Ik was druk bezig met de selectie van de nieuwe mensen en daarnaast had ik ook nog m’n gewone werk. Ik weet dat er mensen zijn die al weken geleden hebben gemaild en die ik nog steeds niet teruggeschreven heb. Heel slecht, ik weet het, maar gewoon echt geen tijd. Nu heb ik even vakantie (klinkt beter dan “nu ben ik werkloos”:-; ) dus kan ik alles bijwerken en jullie uitgebreid op de hoogte brengen van het wel en wee in ons leventje.
Woensdagavond hadden we een afscheidsfeestje georganiseerd. Was gezellig en rond 12 uur zijn we met z’n allen nog naar een ander feest gegaan op het strand van Mount Lavinia. Daar was een beachparty bezig met erg goede muziek. Tot iets van half 5 daar geweest en daarna terug naar huis.
Donderdag hadden we gepland om vast te beginnen met pakken, maar daar kwam helemaal niks van terecht. Mijn moeder had een boek gekocht en achtergelaten toen ze hier was (100 shades of white) en toen ik daar eenmaal in begonnen was kon ik gewoon echt niet meer stoppen. Het boek is geschreven door een vrouw uit Kerala (waar Arun vandaan komt) en beschrijft de levens van een moeder en dochter die vanuit India naar Engeland verhuizen. Het gaat over hun levens, over koken en over het leven in het algemeen. Beetje moeilijk uit te leggen, maar het is een supermooi boek! Rond 5 uur nog wel even naar Aiesec geweest. Zondag de 18e was hun Diversity Concert, het concert waarbij de trainees en locale Aiseccers samen liedjes zingen en dansen uit verschillende landen. Arun had hun programma boekje ontworpen en er moesten nog wat laatste dingen aangepast worden. Was erg leuk om de repetities te zien en denk dat het wel een groot succes geworden is. Na de repetities zijn we naar een grote kerstmarkt geweest. Het is echt supervreemd om naar een kerstmarkt te gaan als het 30 graden is buiten, voor je gevoel klopt het gewoon niet. De spullen waren ook niet echt mooi dus hebben maar niks gekocht. Wel was er een deel met spullen uit India (zijn ze gek op in Sri Lanka…. Elk weekend heb je wel ergens een markt met producten uit India) en dat was wel leuk om te zien. Zoveel leuke kleren en onwijs vrolijke kleuren allemaal. Na de kerstmarkt naar huis gegaan en naar bed zodat we goed uitgerust aan onze laatste werkdag konden beginnen.
Mijn laatste werkdag had ik nog 3 interviews, stuk voor stuk leuke meiden en ze zijn dan ook alledrie aangenomen. Daarna had ik echt totaal geen zin meer om wat te doen en bovendien lag internet er nog steeds uit (Jayantha had de rekening niet betaald…) dus ik kon ook niet veel doen. Om half 2 dus maar de stad in gegaan om met Arun te winkelen en een taart te halen voor mijn collega’s. Ik wilde eigenlijk die middag een saree aandoen omdat mijn collega’s mij nog nooit in saree hadden gezien, maar kon de veiligheidsspelden niet vinden en daardoor raakte ik zo pissig dat ik de saree door de kamer heb gesmeten en gewoon in een rok en t-shirt naar het werk terug ben gegaan. Arun moest ook nog wat laatste dingen doen op zijn werk, maar daarna zou hij mij ophalen en zouden we gaan pakken (want dat hadden we dus nog helemaal niet gedaan!). Op het werk de taart uitgedeeld en van iedereen afscheid genomen. Had voor iedereen een kaartje geschreven en voor Jayantha ook nog een Wonder Woman poppetje gekocht, als vervanging voor mij :-P. Het afscheid was wel raar. Aan de ene kant werkte ik er pas 2 maanden dus was iedereen nog steeds relatief nieuw, maar aan de andere kant had ik met de meesten een vrij persoonlijk contact. Ik maakte altijd wel grapjes dat ik me soms net een maatschappelijk werkster voelde, maar het was gewoon zo dat veel van hun bij mij kwamen als ze een probleem hadden. Vaak met betrekking tot werk, maar in een aantal gevallen ook privé. Kreeg ook nog een paar cadeautjes, foeilelijk maar wel lief, en Helani (het meisje dat ik aan had genomen) begon spontaan te huilen toen ik wegging.
Eenmaal thuisgekomen begonnen we met pakken. Mensenkinderen, wat een werk! Kan er een hele pagina over schrijven, maar kort gezegd komt het hier op neer: We zijn de hele kamer doorgegaan en hebben per kledingstuk/ding besloten of we het mee zouden nemen of achter zouden laten. Het is onvoorstelbaar hoeveel troep je kunt verzamelen in een jaar, uiteindelijk (na een erg strenge selectie) hadden we elk 2 grote tassen en 2 stuks handbagage. Oeps….
Vrijdagavond gaf Dasha, een van de trainees, haar verjaardagsfeestje dus daar zijn we even geweest. Afscheid genomen (wederom) van de Aieseccers en na haar verjaardagsfeestje naar de Christmasparty van Aruns werk gegaan. Was niet zo heel erg druk meer, het was iets na twaalven, maar nog wel wat gedronken, gedanst en Dammi gezien. Weet niet zeker of ik eerder iets over Dammi heb verteld, maar dat was een meisje dat bij mij werkte. Komt van een klein dorpje, heeft uni gedaan maar spreekt niet zo goed Engels, is ongelooflijk eigenwijs en heeft een olifantenhuid, zo dik! Het is een meisje dat (ondanks haar gebrekkige Engels) het voor elkaar krijgt om afspraken te regelen met de juiste personen binnen bijna elk bedrijf. Ze laat zich niet afschepen, 1 bedrijf vertelde naderhand dat ze zeker 50 keer had gebeld, en bijt zich als een terriër ergens in vast. Eigenlijk iedereen binnen cpm vond haar een nachtmerrie, voornamelijk omdat ze precies deed waar ze zin in had en omdat ze veel dingen (door haar Engels) niet snapte. Ik vond haar echt super en snapte ook totaal niet waarom Jayantha altijd zo lullig tegen haar deed, volgens mij vergat hij gewoon dat alle grote klanten die cpm heeft door haar binnengehaald waren. Anyway… omdat iedereen problemen met haar had wilde Jayantha haar lozen op een vrij lullige manier. Arun vertelde dat ze bij Leo Burnett (waar hij werkte) nog mensen zochten dus ik met Dammi gepraat en die bleek daar zelf al gesolliciteerd te hebben. Leo Burnett is een van de grootste advertentiebureaus ter wereld en zo ongeveer iedereen wil daar werken. Dammi werd aangenomen, maar vond het erg moeilijk om bij cpm weg te gaan. Voornamelijk omdat Leo een groot bedrijf is en ze was bang dat mensen (door haar slechte Engels en het feit dat ze uit een dorpje komt) op haar neer zouden kijken. Bijna elke dag kwam ze wel even met mij praten, maar uiteindelijk zag ze zelf ook wel in dat Leo veel meer mogelijkheden bood, dus per 1 december begon ze daar. Ondanks dat ze zo eigenwijs kon zijn was het eigenlijk een lief, onzeker meisje. Vrij onopvallend gekleed en Arun vertelde me dat ze de eerste dagen als een bang muisje door het kantoor liep. Had ook niet echt verwacht dat ik haar op de Christmasparty zou zien, maar ze was er. En hoe! Onwijs leuk gekleed, mooie sieraden, haren & make-up gedaan…. Complete metamorfose! Bovendien had ze het helemaal naar haar zin nu in Leo en stelde ze me trots voor aan al haar collega’s. Project Dammi geslaagd dus :-D. Na de Christmasparty nog naar Glow gegaan, Clancy’s en naar Tabu. Hoewel we van dat laatste allebei alleen nog vage herinneringen hebben want tegen die tijd waren we behoorlijk aangeschoten….
Zaterdag moesten we dus verder pakken, de laatste dingen. Moesten ook nog wat spullen terugbrengen naar Jayantha die hij ons geleend had voor ons feestje en ontbijten natuurlijk. We hadden allebei nog niet echt het idee dat we weggingen, temeer omdat we het allebei zo druk hadden gehad de laatste tijd dat de hele verhuizing een beetje op de achtergrond geschoven was. Toen we na het ontbijt en bezoek aan Jayantha weer thuis waren was de schoonmaakster al druk bezig (gelukkig want het was een zooi!!!) en hebben we de eigenaar van een klein winkeltje bij ons op de hoek opgehaald. Alle spullen die we achterlieten (en dat was veel – eigenlijk om je dood te schamen want dan besef je hoeveel spullen je koopt die je eigenlijk niet echt nodig hebt) hebben we verdeeld onder de schoonmaakster en de eigenaar van de winkel. Allebei superblij, waardoor we ons nog meer schaamden. Ook nog wat spullen gegeven aan de “security” en zijn familie. Security tussen aanhalingstekens omdat het wel heel stoer klinkt, maar in de praktijk is het een oude man die ofwel slaapt ofwel dronken is. Een fles arrack vonden we dan ook het meest gepast en hij was helemaal door het dolle heen, haha. De taxi kwam ons om 12 uur ophalen en daar vertrokken we… met elk 3 tassen… het nieuwe avontuur tegemoet.
Colombo Airport is in de laatste maanden onwijs opgeknapt. Grote verbouwing gaande, alles opnieuw geverfd, zag er echt een stuk beter uit. Helaas was het niet echt druk bij de tassencontrole (je wordt echt 100x gecontroleerd) dus moesten we onze tassen openmaken, wat een rotwerk! Daarna inchecken, eerst een vlucht naar Chennai, daar 5 uur wachten, en dan door naar Bangalore. Gelukkig zou onze bagage meteen doorgestuurd worden naar Bangalore zodat we ons daar niet druk over hoefden te maken volgens de vriendelijke dame van Jetair. We mochten trouwens ook bij de Business class balie inchecken omdat een medewerker aannam dat we business class vlogen met al onze extra bagage. Nadat we uitgelegd hadden dat dat niet zo was mochten we nog steeds daar inchecken. Wel onwijs relaxed want de rij voor economy was behoorlijk lang en bij business stond niemand. 1 tas (de mijne uiteraard) was ook nog eens 26 kilo dus we verwachtten dat we wel bij moesten betalen. Niet dus :-D.
De vlucht naar Chennai duurde maar 1 uur en 20 minuten dus ging lekker snel. We besloten om in die 5 uur overstap de stad in te gaan. Ik wilde het graag zien, vooral omdat ik in eerste instantie daar mijn traineeship wilde doen (helemaal in het begin, voordat ik zelfs maar van Sri Lanka had gehoord). Een aardige taxi chauffeur gevonden die ons wel wat van de stad wilde laten zien. Het regende, misschien dat dat het was, maar ik vond het echt helemaal niks. Het was grauw, depressief, chaotisch op een niet-leuke manier en het stonk onwijs. De chauffeur bracht ons naar het “strand” waar allemaal stalletjes waren en daar hebben we wat gegeten. Daarna weer terug naar het vliegveld, maar halverwege hield de taxi ermee op. Versnelling deed het niet meer. De chauffeur belde voor een andere taxi maar nadat die er na 20 minuten nog niet was hebben we maar een riksjaw genomen. Zelfde ding als in Sri Lanka, de tuk-tuk/3-wheeler zeg maar. Alleen heten ze hier auto-riksjaws en ze zijn allemaal geel! In Chennai zijn ze helemaal geel en in de rest van india is de onderkant zwart en de kap geel. Sri Lanka heeft allemaal verschillende kleuren riksjaws, veel gezelliger! Anyway, het was vrij druk op de weg, schoot echt niet op dus we knepen hem wel even. Gelukkig waren we wel op tijd, het scheelde dat we in Colombo al ingecheckt waren voor deze vlucht dus we hadden al een boardingcard. Moesten wel naar een ander vliegveld, die voor binnenlandse vluchten. Nou lag dat vliegveld direct naast het internationale (zelfde gebouw eigenlijk) dus dat was niet zo’n heel groot probleem. Toen we zaten te wachten in de boarding hal werd Arun opeens omgeroepen, of hij zich even bij de balie wilde melden. Wel raar natuurlijk, Arun erheen en het bleek dat er iets niet in orde was met onze bagage. Of nou ja: de bagage werd inderdaad wel doorgestuurd naar Bangalore, maar wij hadden blijkbaar onze bagage moeten identificeren bij de landing. Niemand die ons dat verteld had en ik heb er ook nog nooit van gehoord. Ik bedoel, toen ik de eerste keer naar Colombo vloog had ik 2 overstappen en hoefde ik ook niet steeds mijn tas te identificeren. Maar goed, het moest dus wel dus Arun moest mee naar de internationale airport. De vlucht zou over 10 minuten vertrekken en het boarden was al begonnen. Ik bleef bij de tassen wachten en hoorde de mannen zenuwachtig in de walkie-talkies praten. Het ging duidelijk over ons want ze hadden het over iemand die naar de bagage was en een meisje in een rode jas die nog in moesten checken. Haha, dat was ik dus. Het probleem was dat de vlucht nu vertraging had en dat kon niet omdat er ook ander vluchten zouden vertrekken en deze vlucht dus echt nu moest vertrekken. Na nog iets van 5 minuten (vlucht was toen al “overtijd” kwam Arun terug. Hij vertelde dat het allemaal lang duurde omdat om een of andere reden alle bagage op mijn naam stond, hij wel mijn boardingpas bij zich had, maar natuurlijk niet mij was en die man bij de bagage erg moeilijk deed over het feit dat ik er niet was en waarom we eigenlijk met 4 stuks bagage reisden. Argh! We wilden snel het vliegtuig in, maar dat ging natuurlijk zomaar niet. In de “slurf” wordt je handbagage namelijk wederom gecontroleerd en blijkbaar miste het beeld dat Wilma ons had gegeven en ik apart meehad een stempel. Die stempel krijg je als je handbagage door de scanner gaat, maar blijkbaar waren ze deze vergeten. En natuurlijk is het onmogelijk om een uitzondering te maken omdat de vlucht al 10 minuten vertraagd is dus moest er iemand naar de scanner rennen om een stempel te krijgen. Te gek voor woorden! Nadat dat allemaal geregeld was konden we eindelijk aan boord en vertrok het vliegtuig. De vlucht zelf was maar 45 minuten, dat was dus echt opstijgen, broodje, landen.
Mijn eerste indruk van Bangalore (vanuit de lucht) was 1 grote zee van lampjes. Chennai vanuit de lucht zag er heel anders uit. Allemaal witte/grijze gebouwen en het leek of iemand ze van bovenaf lukraak had neergekwakt. Bangalore was dus vooral licht met een paar zwarte “gaten”. Arun vertelde dat dat waarschijnlijk de parken waren. Bangalore wordt ook wel de “city of gardens” genoemd omdat het een erg groene stad is. We hadden gelukkig snel onze bagage en we werden afgehaald door iemand van Aruns werk. Het weer was goed, lenteweer. De bomen zagen eruit zoals ze er in Nederland uitzien. Niet zo tropisch, maar wel groen. In Bangalore is het eigenlijk altijd lente. Het hele jaar door is het gemiddeld 25 graden en ’s nachts daalt de temperatuur tot tussen de 15 en 20 graden. Kouder dan Sri Lanka, dat wel, maar nog steeds erg lekker. De chauffeur bracht ons naar het guesthouse, een appartement dat het bedrijf van Arun huurt en daar zullen we de eerste weken verblijven totdat we onze eigen flat hebben gevonden. Allebei doodmoe dus meteen naar bed gegaan.
Gisteren de stad verkend. Het appartement heeft trouwens ook iemand die schoonmaakt, het ontbijt maakt, de was doet, strijkt en de boodschappen haalt. Ideaal dus! Moet er nog steeds soms wel aan wennen dat het hier zo gaat, ik heb al snel zoiets van: ik strijk mn eigen kleren wel, maar dat wordt hier dus echt niet gewaardeerd. Noel, Aruns beste vriend, ook ontmoet gisteren, werkt in hetzelfde bedrijf als Arun. Oh, dat bedrijf heet trouwens Rediffusion Y&R. In Nederland zitten ze ook, maken onder andere de reclame voor Super de Boer. Bangalore de stad is… vriendelijk… is denk ik het woord. Het is nog steeds wel chaotisch, maar op een leuke manier. Bovendien ben ik wel gewend aan chaotisch verkeer. Verder is het een stuk schoner dan Colombo en de vochtigheidsgraad is lager zodat je je ook een stuk schoner voelt. Daarnaast is het een stuk westerser. De mensen zijn westerse gekleed en winkels zien er westerser uit. Moeilijk uit te leggen wat ik daarmee bedoel, misschien is het meer een gevoel. Colombo heeft niet echt een centrum, er zijn wel winkelcentra, maar die liggen verspreid door de stad. Je hebt niet zoiets als een winkelstraat waar je op zaterdag doorheen kunt slenteren. Bangalore heeft dat wel en bovendien zijn de winkels een stuk leuker. Grote shoppingmalls zijn er ook, we zijn er naar eentje geweest en dat zag er van binnen net zo uit als de V&D. Je weet wel, parfum op de begane grond en de foodcourt bovenin. Daar wat nieuwe kleren gekocht (helaas zijn kleren duurder dan Sri Lanka, maar nog steeds veel goedkoper dan Nederland) en wat gegeten. Eten en vervoer zijn wel stukken goedkoper dan Sri Lanka, scheelt zeker de helft of meer.
Na het shoppen naar Aruns werk gegaan want maandag (vandaag dus) was er een pitch. Een pitch is een campagne die je bedenkt voor een nieuwe klant. Een aantal bureaus worden uitgenodigd om te pitchen en de klant kiest daaruit de beste. Deze pitch was voor een kledingketen, Max genaamd. Beetje C&A achtig: middelklas, waar voor je geld, familie. Ondanks dat het zondag was, waren er veel mensen aan het werk en Arun wilde even kijken hoe het ging en zijn bazin ontmoeten. Noel stond meteen zijn computer af aan mij dus ik kon even rustig msn’en en info googelen over Bangalore. Was vooral benieuwd of er ergens een paardrijschool zou zijn want ik heb eigenlijk wel zin om te gaan rijden. Blijkt dat er een goede school vlakbij Aruns werk zit! Midden in te stad, maar daar ligt blijkbaar een groot stuk land van een rijke familie. Ga ik vanmiddag maar eens heen. Na een tijdje daar gezeten te hebben en zijn bazin te hebben ontmoet gingen we naar huis, maar Arun moest daarna wel weer terug om te werken. Hij had een bepaald concept bedacht en wilde dat uitwerken. Hij had me al gewaarschuwd dat de advertentiewereld in India totaal anders is dan Sri Lanka en daar ben ik dus meteen achter gekomen. In Sri Lanka betekent laat werken dat je er tot 7 uur ’s avonds zit. In India is dit al bijna normaal. Staat wel tegenover dat in Sri Lanka de meeste bedrijven rond 9 uur beginnen en in India praktisch niet voor 10 uur. Om een lang verhaal kort te maken: tot bijna half 6 ’s ochtends (!!) hebben we daar gezeten met nog zeker 10 andere collega’s om de verschillende concepten uit te werken. Het bedrijf zorgde voor eten en er is een ruimte met zitzakken waar je kunt gaan slapen als je even wilt “crashen”. Wij gingen om half 6 weg, maar de meesten waren van plan om de hele nacht door te trekken. Welkom in de advertentiewereld!
Vandaag om 12 uur opgestaan, Arun is naar zijn werk en ik zit nu in het guesthouse dit verhaal te typen. Daarna wil ik dus even naar die rijschool en ik wil een simcard kopen voor mijn telefoon zodat ik weer bereikbaar ben. Ook wil in proberen om ergens een Lonely Planet en/of een stadsplattegrond van Bangalore te kopen.
De rest van de week zal het minder druk worden op Aruns werk en natuurlijk komt kerstmis eraan. En ik moet natuurlijk op banenjacht. Maar daarover vertel ik de volgende keer wel wat meer want ik zie tot mijn schrik dat dit verhaal al 4,5 pagina is en jullie hebben vast nog wel meer te doen vandaag!
Liefs voor iedereen!!!
