Emmay en afstanden
Eventjes een stukje tussendoor over mijn werk. Want ik kan me voorstellen dat als ik elke keer vertel dat ik zooooooo druk ben dat er mensen zijn die benieuwd zijn naar mijn werk.
Zoals bekend werk ik voor EmmayHR. EmmayHR is wat wij in Nederland een soort van uitzendbureau zouden noemen. Het grootste verschil is echter dat een uitzendbureau in Nederland (vooral) bemiddeld in tijdelijk werk en hier gaat het meer om vaste banen. Eigenlijk meer een soort van headhunt bedrijf.
EmmayHR is een jaar of 10 geleden opgezet door Monisha Avani. Haar (inderdaad, een vrouw) initialen zijn MA en op z’n Engels uitgesproken is dit Em-Ee. En hiermee is ook de naam Emmay verklaard. Samen met een andere vrouw, Madhu Bhojwani, begon ze 10 jaar geleden met haar recruitment bedrijfje. Monisha heeft geen opleiding en was eigenlijk min of meer per ongeluk in de recruitment wereld terecht gekomen, maar het ging goed en al snel hadden ze een grote klant: British Airways. En na British Airways volgden er meer bedrijven en nu, 10 jaar later, zijn ze het op 1-na grootste recruitment bedrijf van India. Ze hebben het erg zwaar gehad: 2 dames (toen eigenlijk zelfs nog meiden) in een toch wel door mannen gedomineerde zakenwereld, maar ze hebben het gemaakt.
Op het moment zijn er 5 vestigingen in India, de 6e wordt dit jaar geopend.
Randstad is over de hele wereld aan het uitbreiden en na bijna 2 jaar onderzoek in de Indiaase markt besloten ze om in gesprek te gaan met EmmayHR. En eind 2005 heeft Randstad 51% van de aandelen gekocht en is EmmayHR dus onderdeel van Randstad. Ik zag het meteen toen ik daar de eerste keer binnenkwam: het ontwerp van de posters, de visitekaartjes etc. Maar toch heeft Emmay nog steeds haar eigen normen en waarden. Zo wordt de telefoon standaard opgenomen met: "It’s a beautiful day at EmmayHR, how may I help you?" en zijn alle plafonds blauw met witte wolkjes geschilderd. Ook worden verjaardagen gevierd (ik kreeg ook een grote taart op mn werk) en als je iemand geplaatst hebt bij een bedrijf dan mag je de bel laten luiden. Heel leuk en totaal anders dan het talenbedrijf waar ik werkte waar alles toch veel traditioneler was.
Binnen EmmayHR zijn er verschillende afdelingen, ik zal ze niet allemaal gaan uitleggen hier, maar de afdeling waar ik voor werk is "Executive Search". Deze afdeling is speciaal bedoeld voor mensen met minimaal 5 jaar werkervaring, middelmanagement en hoger dus. In Mumbai bestaat deze afdeling al een tijdje, maar in Bangalore is hij nieuw. Sterker nog: Geetika (mijn collegaatje) en ik zijn de eerste mensen voor deze afdeling en zijn het nu dus aan het opzetten. Tot nu toe hebben we verschillende aanvragen gehad, waaronder een branchehoofd voor een reisbureau. Het meeste is echter in de financiele wereld: banken en andere financiele bedrijven. Soms zijn er ook aanvragen voor starters en die doen we ook. Waarbij ik wel moet opmerken dat die starters wel de nationale toppers zijn en ongeveer 3 keer zoveel verdienen als ik!
Tot nu toe heb ik 2 aanvragen ingevuld wat best wel een kick geeft want eigenlijk waren ze bang dat ik door mijn andere nationaliteit minder makkelijk een netwerk zou kunnen opbouwen en netwerken is onwijs belangrijk. Niks is echter minder waar: het is zelfs makkelijker voor mij want mensen vinden het over het algemeen heel leuk om met mij te praten. Heb zelfs al een paar keer te horen gekregen en een mailtje gehad van iemand dat ze niet het gevoel hebben dat ze met een consultant in gesprek waren, maar meer met een goede kennis. En 1 manager die ik belde voor een baan was zo onder de indruk van mijn aanpak dat hoewel hij de baan niet wilde, wel mijn manager in Mumbai belde om te vragen of EmmayHR ook voor zijn bedrijf de aanvragen wilde doen. Hahahahahaha! Het is niet om mezelf nu helemaal de hemel in te prijzen, maar ik heb het in de week voordat ik begon en mijn eerste week best wel zwaar gehad. Ze wisten niet zeker of ze me wel aan wilden nemen, teveel gedoe en statistisch gezien wordt er maar 1 op de 100 mensen die bij Emmay solliciteren aangenomen dus de verwachtingen zijn vrij hoog. En ik kom dus van een hele andere cultuur en heb totaal geen kennis van de financiële markt. Een goede referentie van Tempo-Team (nog bedankt!) gaf uiteindelijk de doorslag: ik mocht het voor een maand proberen, van 28 maart tot 28 april en daarna zouden ze me laten weten of ze me een vast contract wilden aanbieden. Ik werd nog niet "echt" in dienst genomen, nog geen echt contract en ook was ik niet uitgenodigd voor een weekend in Mumbai voor al het vaste personeel.
Best wel raar om te beginnen met het gevoel dat je niet echt welkom bent, maar ergens leek de geschiedenis zich te herhalen: na mijn eerste sollicitatiegesprek bij Tempo-Team had ik precies hetzefde gevoel! De toenmalige manager leek niet in het minst gecharmeerd van een stagiaire maar ja… ze had iemand die op zwangerschapsverlof ging en haar manager had haar de keuze gegeven: een stagiaire (ik dus) of niemand. Dus ja… dan maar een stagiaire. Uiteindelijk is dat toen helemaal goed gekomen en omdat ik inmiddels weet dat iedereen hier in India vecht voor zijn plekje op de arbeidsmarkt heb ik ja gezegd. Al na 2 weken belde mijn manager op: ik werd voor vast aangenomen, of ik aub kon gaan uitzoeken hoe ik zo snel mogelijk een visa kon krijgen. En oh ja, of ik het weekend van 29 april kon vrijhouden want dan was het weekend voor het vaste personeel…. J .
Over het weekend dat dus het afgelopen weekend was zal ik de volgende keer wat meer vertellen, nu eerst iets over de afstanden in India.
India is een groot land. Kijk maar op de kaart als je me niet gelooft J . Waar ik me vaak over verbaas is het verschil in tijd en afstand tussen Nederland en hier. Ik zal proberen uit te leggen wat ik daarmee bedoel. Al in Sri Lanka was er een groot verschil. De afstand van het dorpje waar ik lesgaf naar Colombo was iets van 25 kilometer. Maar door de slechte infrastructuur en oude bussen duurde de totale reis tussen de 1,5 en 2 uur. En het rare was dat ik me nooit echt daaraan geërgerd heb. Zelfs als ik "haast" had heb ik nooit echt opgezien tegen die tijd in de bus terwijl ik in Nederland al op kon zien tegen een treinrit van Arnhem naar Zutphen, 20 minuten als ik me goed herinner…. Ook zijn we in Sri Lanka een weekendje naar Arugambay geweest, aan de andere kant van het eiland. Die rit duurde 10 uur, terugweg 12 uur en ook dat leek veel minder ver. Ik bedoel… vanaf Zutphen kun je in 12 uur ook in Oostenrijk zijn of ergens in Frankrijk en toch ken ik maar weinig mensen die "eventjes" een weekend naar Oostenrijk gaan. Een factor is natuurlijk dat het duurder is in Nederland, maar denk dat voor veel mensen 10 of 12 uur reizen veel is.
Hier in India is het precies hetzelfde. In mijn lesgeef tijd had ik 1 bedrijf buiten de stad. Om daar te komen was je minstens een uur onderweg, als er file was meer. En toch lijkt dat uur veel minder lang dan het half uur treinen dat ik dagelijks deed toen ik in Zutphen woonde en in Nijmegen werkte. Ook spreek ik bijna elke dag mensen die voor een nieuwe baan moeten verhuizen en een verhuizing van een paar duizend(!) kilometer is voor de meesten geen probleem. Nu kun je argumenteren dat het nog steeds wel hetzelfde land is, maar de gewoonten, taal, cultuur, klimaat, is per staat anders dus uiteindelijk is het hetzelfde als dat je vanuit Nederland binnen 2 weken naar Spanje verhuisd. Ook is het voor de meesten geen probleem om "even" een dagje op en neer te gaan voor een sollicitatiegesprek. Als je geluk hebt is het "maar" zes uur met de trein. Oftewel: 12 uur in de trein voor een sollicitatiegesprek van 1 uur, maar ik heb ook iemand gehad die in totaal 60 uur in de trein zat voor een uurtje sollicitatiegesprek. En hij werd ook nog eens afgewezen…
Ook naar Kochi was het 11 uur in de bus voor ons en het weekendje Mumbai was 2 keer 24 uur in de trein. Eigenlijk gek dat ik het hier zo heel normaal vind terwijl ik in Nederland echt niet zo makkelijk eventjes een weekendje naar zelfs maar Parijs zou gaan. Hetzelfde voor het strand: In Sri Lanka reisden we bijna elk weekend 3 uur naar een strand en op zondagavond 3 uur weer terug. In Nederland ga ik misschien 1 keer per jaar naar het strand, terwijl het veel minder ver weg is en ik me elke keer voorneem om het vaker te doen want uitwaaien is best wel lekker. Maar ik weet ook dat als ik ooit in Nederland terugkom dat ik het dan nog steeds niet doe, ondanks mijn goede voornemens nu. Al na een week zal ik me waarschijnlijk groen en geel ergeren aan een 5 minuten vertraging van de trein of opzien tegen een dagje Amsterdam omdat dat "zo ver" is.
Best apart hoe "vaste waarden" zoals tijd en afstand toch per land zo ontzettend kunnen verschillen.

De volgende keer alles over het weekend in Mumbai (of, zoals Arun het noemde, Bombay)