With Ariel's permission(http://agcaoili-poems.blogspot.com/) i'd like to dedicate this poem to my daughter, vamshi and to my son, jedidiah, who asks similar questions. the rains does whip my window the way it does yours sweetheart.
Sundays
(For Nasudi Francine, b/c she asks questions
why I have stayed away from home for so long)
Sundays remind
me of chill and rain
and your story about
your pain,
dear daughter, caring child,
resilient recipient of residual loves
some kind of a sweet surrender
from a parent who calls you on the phone
to declare his presence
but is always absent
in the cold of mornings
in the warmth of evenings
in the affirming power of distances.
The parent you miss
does not come
with the brilliant sun before it sets
as your mother does
or as you ask your mother
for her to come home
before night falls
on our door
where I used to come in
into your huge smile
into your wide embrace
into your baby laughter.
He promises you bribes,
the father in a faraway place
where dreams are aplenty
and your missing each other is real
his bribes you do not understand:
Barbie, Dora,
crayons the color of the rainbow
after the drizzle
announcing some singing
or chocolates he buys
from stores he goes
to vend his private sorrow,
leave it there in the stacks of sweets
to mix with bitterness
and the promise of grace
in the wrappings of gifts
in the ribbons of boxes
to hide the telltale tears,
permanent residents
of his heavy heart.
It is always like this,
dear daughter, caring child,
it is always like this
for all parents leaving the land a dictator
created out of conjugal caprice
to find some signs of living
in some place somewhere else.
You have asked me what I do herein
the land of migrants
in the land of familiar estrangements
in the land of small and big in
equities you do not see.
I tell you: I work each day, 24/7
I dream each week,7/4
I write poems each month, 4/12
to make us live
to help the country live a life
to redeem ourselves
from this indenture in decades
from this wretchedness of our wits
from this penury of our broken spirits
from this deprivation of our captive minds
twins all, doubles to our loving
our people
to our loving our land.
Ah, parents go away this time around.
We all do.
Mothers missing a child's first word.
Fathers not hearing
a child's night prayer
on her bed.
There is nowhere else to go
but to leave the heartland
to live with a generous heart.
But we will all come home
at the appointed time
spring or no spring
winter or no winter
summer or no summer
fall or no fall.
We will come home to roost
and remember all the loving
and remember all the days we lost
and remember all the child's pains
we missed healing.
It is Sunday here again
and the cold
in this tailend of winter
gets into the bones.
I remember your singing
in the rain, and merrily so,
and your asking me
if in this strange land
the rain comes to whip
my window the way it does
in your room's.
I said, yes,
rains come into my room
even on Sundays like now
and they wash away
my window pane
where I always see you
cavorting with your angels.
Friday, May 26, 2006
Tuesday, May 23, 2006
THANK YOU!
A BIG THANK U TO ALL THE PEOPLE WHO HAVE BEEN LEAVING COMMENTS ON THE BLOG. HOPE U ALL ENJOYED THE PICS. THE NEXT BATCH OF BLOGS IN ALL PROBABLITY WILL DEAL WITH ABSTRACT VIEWS AND WRITINGS :). MAYBE ON SEXUALITY??? HAHAHAH. ALWAYS A FAVOURITE TOPIC. GOOD DAY!!!!!!
Friday, May 12, 2006
Gods own coutry
kerala- gods own country. this is a trip to alleppey, the backwaters of kerala which is called the venice of the east. it is made up of myriad water ways, tiny little slivers of islands connected only by small paddle boats. we stayed in a twin bedroom houseboat with two marvelous cooks and the captain of the boat so to speak. blissfull, calm and serene. all of ya all planning a trip to kerala a stay in a houseboat in the backwaters is a must!!!!!
25!
sanne's b'day pics. well this is the night before, when it struck 12. She got a cake as a surprise that night and we progressively got drunk!!
jaipur the pink city
Jaipur is a beautiful beautiful city. Steeped in an ancient glorious past this city is living breathing history. It envelopes you and even clogs you up to your nosestrils just like the desert sands. These pics were taken during a mad five day dash across the north of india shooting a film for ING Life insurance.
rising up
A few pics from my sri lanka days which i never got around to puttin up. i've always loved climbing though i dont get to do much these days. this was after a long period. was a bitch on my arms!!!! thats ullie and sab with me for those of you who dont know em.
Thursday, May 04, 2006
Ad fest/ goa/06
The ad fest was everything i predicted it would be. crazy, chaotic and cool. here are a few snippets from the fest. yeah the cocktails were yummy among other things!!! hahahha
THURSDAY. 04 MAY. 06
All my life, I worshipped her. Her golden voice, her beauty's beat. How she made us feel, how she made me real. And the ground beneath her feet. And the ground beneath her feet. And now I can't be sure of anything. Black is white and cold is heat. For what I worshipped stole my love away. It was the ground beneath her feet. It was the ground beneath her feet. Go lightly down your darkened way. Go lightly underground. I'll be down there in another day. I won't rest until you're found. Let me love you, let me rescue you. Let me bring you where two roads meet. Oh come back above. Where there is only love. Only love... Let me love you true, let me rescue you. Let me bring you to where two roads meet Let me love you true, let me rescue you. Let me bring you to where two roads meet
Monday, May 01, 2006
Emmay en afstanden
Eventjes een stukje tussendoor over mijn werk. Want ik kan me voorstellen dat als ik elke keer vertel dat ik zooooooo druk ben dat er mensen zijn die benieuwd zijn naar mijn werk.
Zoals bekend werk ik voor EmmayHR. EmmayHR is wat wij in Nederland een soort van uitzendbureau zouden noemen. Het grootste verschil is echter dat een uitzendbureau in Nederland (vooral) bemiddeld in tijdelijk werk en hier gaat het meer om vaste banen. Eigenlijk meer een soort van headhunt bedrijf.
EmmayHR is een jaar of 10 geleden opgezet door Monisha Avani. Haar (inderdaad, een vrouw) initialen zijn MA en op z’n Engels uitgesproken is dit Em-Ee. En hiermee is ook de naam Emmay verklaard. Samen met een andere vrouw, Madhu Bhojwani, begon ze 10 jaar geleden met haar recruitment bedrijfje. Monisha heeft geen opleiding en was eigenlijk min of meer per ongeluk in de recruitment wereld terecht gekomen, maar het ging goed en al snel hadden ze een grote klant: British Airways. En na British Airways volgden er meer bedrijven en nu, 10 jaar later, zijn ze het op 1-na grootste recruitment bedrijf van India. Ze hebben het erg zwaar gehad: 2 dames (toen eigenlijk zelfs nog meiden) in een toch wel door mannen gedomineerde zakenwereld, maar ze hebben het gemaakt.
Op het moment zijn er 5 vestigingen in India, de 6e wordt dit jaar geopend.
Randstad is over de hele wereld aan het uitbreiden en na bijna 2 jaar onderzoek in de Indiaase markt besloten ze om in gesprek te gaan met EmmayHR. En eind 2005 heeft Randstad 51% van de aandelen gekocht en is EmmayHR dus onderdeel van Randstad. Ik zag het meteen toen ik daar de eerste keer binnenkwam: het ontwerp van de posters, de visitekaartjes etc. Maar toch heeft Emmay nog steeds haar eigen normen en waarden. Zo wordt de telefoon standaard opgenomen met: "It’s a beautiful day at EmmayHR, how may I help you?" en zijn alle plafonds blauw met witte wolkjes geschilderd. Ook worden verjaardagen gevierd (ik kreeg ook een grote taart op mn werk) en als je iemand geplaatst hebt bij een bedrijf dan mag je de bel laten luiden. Heel leuk en totaal anders dan het talenbedrijf waar ik werkte waar alles toch veel traditioneler was.
Binnen EmmayHR zijn er verschillende afdelingen, ik zal ze niet allemaal gaan uitleggen hier, maar de afdeling waar ik voor werk is "Executive Search". Deze afdeling is speciaal bedoeld voor mensen met minimaal 5 jaar werkervaring, middelmanagement en hoger dus. In Mumbai bestaat deze afdeling al een tijdje, maar in Bangalore is hij nieuw. Sterker nog: Geetika (mijn collegaatje) en ik zijn de eerste mensen voor deze afdeling en zijn het nu dus aan het opzetten. Tot nu toe hebben we verschillende aanvragen gehad, waaronder een branchehoofd voor een reisbureau. Het meeste is echter in de financiele wereld: banken en andere financiele bedrijven. Soms zijn er ook aanvragen voor starters en die doen we ook. Waarbij ik wel moet opmerken dat die starters wel de nationale toppers zijn en ongeveer 3 keer zoveel verdienen als ik!
Tot nu toe heb ik 2 aanvragen ingevuld wat best wel een kick geeft want eigenlijk waren ze bang dat ik door mijn andere nationaliteit minder makkelijk een netwerk zou kunnen opbouwen en netwerken is onwijs belangrijk. Niks is echter minder waar: het is zelfs makkelijker voor mij want mensen vinden het over het algemeen heel leuk om met mij te praten. Heb zelfs al een paar keer te horen gekregen en een mailtje gehad van iemand dat ze niet het gevoel hebben dat ze met een consultant in gesprek waren, maar meer met een goede kennis. En 1 manager die ik belde voor een baan was zo onder de indruk van mijn aanpak dat hoewel hij de baan niet wilde, wel mijn manager in Mumbai belde om te vragen of EmmayHR ook voor zijn bedrijf de aanvragen wilde doen. Hahahahahaha! Het is niet om mezelf nu helemaal de hemel in te prijzen, maar ik heb het in de week voordat ik begon en mijn eerste week best wel zwaar gehad. Ze wisten niet zeker of ze me wel aan wilden nemen, teveel gedoe en statistisch gezien wordt er maar 1 op de 100 mensen die bij Emmay solliciteren aangenomen dus de verwachtingen zijn vrij hoog. En ik kom dus van een hele andere cultuur en heb totaal geen kennis van de financiële markt. Een goede referentie van Tempo-Team (nog bedankt!) gaf uiteindelijk de doorslag: ik mocht het voor een maand proberen, van 28 maart tot 28 april en daarna zouden ze me laten weten of ze me een vast contract wilden aanbieden. Ik werd nog niet "echt" in dienst genomen, nog geen echt contract en ook was ik niet uitgenodigd voor een weekend in Mumbai voor al het vaste personeel.
Best wel raar om te beginnen met het gevoel dat je niet echt welkom bent, maar ergens leek de geschiedenis zich te herhalen: na mijn eerste sollicitatiegesprek bij Tempo-Team had ik precies hetzefde gevoel! De toenmalige manager leek niet in het minst gecharmeerd van een stagiaire maar ja… ze had iemand die op zwangerschapsverlof ging en haar manager had haar de keuze gegeven: een stagiaire (ik dus) of niemand. Dus ja… dan maar een stagiaire. Uiteindelijk is dat toen helemaal goed gekomen en omdat ik inmiddels weet dat iedereen hier in India vecht voor zijn plekje op de arbeidsmarkt heb ik ja gezegd. Al na 2 weken belde mijn manager op: ik werd voor vast aangenomen, of ik aub kon gaan uitzoeken hoe ik zo snel mogelijk een visa kon krijgen. En oh ja, of ik het weekend van 29 april kon vrijhouden want dan was het weekend voor het vaste personeel…. J .
Over het weekend dat dus het afgelopen weekend was zal ik de volgende keer wat meer vertellen, nu eerst iets over de afstanden in India.
India is een groot land. Kijk maar op de kaart als je me niet gelooft J . Waar ik me vaak over verbaas is het verschil in tijd en afstand tussen Nederland en hier. Ik zal proberen uit te leggen wat ik daarmee bedoel. Al in Sri Lanka was er een groot verschil. De afstand van het dorpje waar ik lesgaf naar Colombo was iets van 25 kilometer. Maar door de slechte infrastructuur en oude bussen duurde de totale reis tussen de 1,5 en 2 uur. En het rare was dat ik me nooit echt daaraan geërgerd heb. Zelfs als ik "haast" had heb ik nooit echt opgezien tegen die tijd in de bus terwijl ik in Nederland al op kon zien tegen een treinrit van Arnhem naar Zutphen, 20 minuten als ik me goed herinner…. Ook zijn we in Sri Lanka een weekendje naar Arugambay geweest, aan de andere kant van het eiland. Die rit duurde 10 uur, terugweg 12 uur en ook dat leek veel minder ver. Ik bedoel… vanaf Zutphen kun je in 12 uur ook in Oostenrijk zijn of ergens in Frankrijk en toch ken ik maar weinig mensen die "eventjes" een weekend naar Oostenrijk gaan. Een factor is natuurlijk dat het duurder is in Nederland, maar denk dat voor veel mensen 10 of 12 uur reizen veel is.
Hier in India is het precies hetzelfde. In mijn lesgeef tijd had ik 1 bedrijf buiten de stad. Om daar te komen was je minstens een uur onderweg, als er file was meer. En toch lijkt dat uur veel minder lang dan het half uur treinen dat ik dagelijks deed toen ik in Zutphen woonde en in Nijmegen werkte. Ook spreek ik bijna elke dag mensen die voor een nieuwe baan moeten verhuizen en een verhuizing van een paar duizend(!) kilometer is voor de meesten geen probleem. Nu kun je argumenteren dat het nog steeds wel hetzelfde land is, maar de gewoonten, taal, cultuur, klimaat, is per staat anders dus uiteindelijk is het hetzelfde als dat je vanuit Nederland binnen 2 weken naar Spanje verhuisd. Ook is het voor de meesten geen probleem om "even" een dagje op en neer te gaan voor een sollicitatiegesprek. Als je geluk hebt is het "maar" zes uur met de trein. Oftewel: 12 uur in de trein voor een sollicitatiegesprek van 1 uur, maar ik heb ook iemand gehad die in totaal 60 uur in de trein zat voor een uurtje sollicitatiegesprek. En hij werd ook nog eens afgewezen…
Ook naar Kochi was het 11 uur in de bus voor ons en het weekendje Mumbai was 2 keer 24 uur in de trein. Eigenlijk gek dat ik het hier zo heel normaal vind terwijl ik in Nederland echt niet zo makkelijk eventjes een weekendje naar zelfs maar Parijs zou gaan. Hetzelfde voor het strand: In Sri Lanka reisden we bijna elk weekend 3 uur naar een strand en op zondagavond 3 uur weer terug. In Nederland ga ik misschien 1 keer per jaar naar het strand, terwijl het veel minder ver weg is en ik me elke keer voorneem om het vaker te doen want uitwaaien is best wel lekker. Maar ik weet ook dat als ik ooit in Nederland terugkom dat ik het dan nog steeds niet doe, ondanks mijn goede voornemens nu. Al na een week zal ik me waarschijnlijk groen en geel ergeren aan een 5 minuten vertraging van de trein of opzien tegen een dagje Amsterdam omdat dat "zo ver" is.
Best apart hoe "vaste waarden" zoals tijd en afstand toch per land zo ontzettend kunnen verschillen.
De volgende keer alles over het weekend in Mumbai (of, zoals Arun het noemde, Bombay)
Eventjes een stukje tussendoor over mijn werk. Want ik kan me voorstellen dat als ik elke keer vertel dat ik zooooooo druk ben dat er mensen zijn die benieuwd zijn naar mijn werk.
Zoals bekend werk ik voor EmmayHR. EmmayHR is wat wij in Nederland een soort van uitzendbureau zouden noemen. Het grootste verschil is echter dat een uitzendbureau in Nederland (vooral) bemiddeld in tijdelijk werk en hier gaat het meer om vaste banen. Eigenlijk meer een soort van headhunt bedrijf.
EmmayHR is een jaar of 10 geleden opgezet door Monisha Avani. Haar (inderdaad, een vrouw) initialen zijn MA en op z’n Engels uitgesproken is dit Em-Ee. En hiermee is ook de naam Emmay verklaard. Samen met een andere vrouw, Madhu Bhojwani, begon ze 10 jaar geleden met haar recruitment bedrijfje. Monisha heeft geen opleiding en was eigenlijk min of meer per ongeluk in de recruitment wereld terecht gekomen, maar het ging goed en al snel hadden ze een grote klant: British Airways. En na British Airways volgden er meer bedrijven en nu, 10 jaar later, zijn ze het op 1-na grootste recruitment bedrijf van India. Ze hebben het erg zwaar gehad: 2 dames (toen eigenlijk zelfs nog meiden) in een toch wel door mannen gedomineerde zakenwereld, maar ze hebben het gemaakt.
Op het moment zijn er 5 vestigingen in India, de 6e wordt dit jaar geopend.
Randstad is over de hele wereld aan het uitbreiden en na bijna 2 jaar onderzoek in de Indiaase markt besloten ze om in gesprek te gaan met EmmayHR. En eind 2005 heeft Randstad 51% van de aandelen gekocht en is EmmayHR dus onderdeel van Randstad. Ik zag het meteen toen ik daar de eerste keer binnenkwam: het ontwerp van de posters, de visitekaartjes etc. Maar toch heeft Emmay nog steeds haar eigen normen en waarden. Zo wordt de telefoon standaard opgenomen met: "It’s a beautiful day at EmmayHR, how may I help you?" en zijn alle plafonds blauw met witte wolkjes geschilderd. Ook worden verjaardagen gevierd (ik kreeg ook een grote taart op mn werk) en als je iemand geplaatst hebt bij een bedrijf dan mag je de bel laten luiden. Heel leuk en totaal anders dan het talenbedrijf waar ik werkte waar alles toch veel traditioneler was.
Binnen EmmayHR zijn er verschillende afdelingen, ik zal ze niet allemaal gaan uitleggen hier, maar de afdeling waar ik voor werk is "Executive Search". Deze afdeling is speciaal bedoeld voor mensen met minimaal 5 jaar werkervaring, middelmanagement en hoger dus. In Mumbai bestaat deze afdeling al een tijdje, maar in Bangalore is hij nieuw. Sterker nog: Geetika (mijn collegaatje) en ik zijn de eerste mensen voor deze afdeling en zijn het nu dus aan het opzetten. Tot nu toe hebben we verschillende aanvragen gehad, waaronder een branchehoofd voor een reisbureau. Het meeste is echter in de financiele wereld: banken en andere financiele bedrijven. Soms zijn er ook aanvragen voor starters en die doen we ook. Waarbij ik wel moet opmerken dat die starters wel de nationale toppers zijn en ongeveer 3 keer zoveel verdienen als ik!
Tot nu toe heb ik 2 aanvragen ingevuld wat best wel een kick geeft want eigenlijk waren ze bang dat ik door mijn andere nationaliteit minder makkelijk een netwerk zou kunnen opbouwen en netwerken is onwijs belangrijk. Niks is echter minder waar: het is zelfs makkelijker voor mij want mensen vinden het over het algemeen heel leuk om met mij te praten. Heb zelfs al een paar keer te horen gekregen en een mailtje gehad van iemand dat ze niet het gevoel hebben dat ze met een consultant in gesprek waren, maar meer met een goede kennis. En 1 manager die ik belde voor een baan was zo onder de indruk van mijn aanpak dat hoewel hij de baan niet wilde, wel mijn manager in Mumbai belde om te vragen of EmmayHR ook voor zijn bedrijf de aanvragen wilde doen. Hahahahahaha! Het is niet om mezelf nu helemaal de hemel in te prijzen, maar ik heb het in de week voordat ik begon en mijn eerste week best wel zwaar gehad. Ze wisten niet zeker of ze me wel aan wilden nemen, teveel gedoe en statistisch gezien wordt er maar 1 op de 100 mensen die bij Emmay solliciteren aangenomen dus de verwachtingen zijn vrij hoog. En ik kom dus van een hele andere cultuur en heb totaal geen kennis van de financiële markt. Een goede referentie van Tempo-Team (nog bedankt!) gaf uiteindelijk de doorslag: ik mocht het voor een maand proberen, van 28 maart tot 28 april en daarna zouden ze me laten weten of ze me een vast contract wilden aanbieden. Ik werd nog niet "echt" in dienst genomen, nog geen echt contract en ook was ik niet uitgenodigd voor een weekend in Mumbai voor al het vaste personeel.
Best wel raar om te beginnen met het gevoel dat je niet echt welkom bent, maar ergens leek de geschiedenis zich te herhalen: na mijn eerste sollicitatiegesprek bij Tempo-Team had ik precies hetzefde gevoel! De toenmalige manager leek niet in het minst gecharmeerd van een stagiaire maar ja… ze had iemand die op zwangerschapsverlof ging en haar manager had haar de keuze gegeven: een stagiaire (ik dus) of niemand. Dus ja… dan maar een stagiaire. Uiteindelijk is dat toen helemaal goed gekomen en omdat ik inmiddels weet dat iedereen hier in India vecht voor zijn plekje op de arbeidsmarkt heb ik ja gezegd. Al na 2 weken belde mijn manager op: ik werd voor vast aangenomen, of ik aub kon gaan uitzoeken hoe ik zo snel mogelijk een visa kon krijgen. En oh ja, of ik het weekend van 29 april kon vrijhouden want dan was het weekend voor het vaste personeel…. J .
Over het weekend dat dus het afgelopen weekend was zal ik de volgende keer wat meer vertellen, nu eerst iets over de afstanden in India.
India is een groot land. Kijk maar op de kaart als je me niet gelooft J . Waar ik me vaak over verbaas is het verschil in tijd en afstand tussen Nederland en hier. Ik zal proberen uit te leggen wat ik daarmee bedoel. Al in Sri Lanka was er een groot verschil. De afstand van het dorpje waar ik lesgaf naar Colombo was iets van 25 kilometer. Maar door de slechte infrastructuur en oude bussen duurde de totale reis tussen de 1,5 en 2 uur. En het rare was dat ik me nooit echt daaraan geërgerd heb. Zelfs als ik "haast" had heb ik nooit echt opgezien tegen die tijd in de bus terwijl ik in Nederland al op kon zien tegen een treinrit van Arnhem naar Zutphen, 20 minuten als ik me goed herinner…. Ook zijn we in Sri Lanka een weekendje naar Arugambay geweest, aan de andere kant van het eiland. Die rit duurde 10 uur, terugweg 12 uur en ook dat leek veel minder ver. Ik bedoel… vanaf Zutphen kun je in 12 uur ook in Oostenrijk zijn of ergens in Frankrijk en toch ken ik maar weinig mensen die "eventjes" een weekend naar Oostenrijk gaan. Een factor is natuurlijk dat het duurder is in Nederland, maar denk dat voor veel mensen 10 of 12 uur reizen veel is.
Hier in India is het precies hetzelfde. In mijn lesgeef tijd had ik 1 bedrijf buiten de stad. Om daar te komen was je minstens een uur onderweg, als er file was meer. En toch lijkt dat uur veel minder lang dan het half uur treinen dat ik dagelijks deed toen ik in Zutphen woonde en in Nijmegen werkte. Ook spreek ik bijna elke dag mensen die voor een nieuwe baan moeten verhuizen en een verhuizing van een paar duizend(!) kilometer is voor de meesten geen probleem. Nu kun je argumenteren dat het nog steeds wel hetzelfde land is, maar de gewoonten, taal, cultuur, klimaat, is per staat anders dus uiteindelijk is het hetzelfde als dat je vanuit Nederland binnen 2 weken naar Spanje verhuisd. Ook is het voor de meesten geen probleem om "even" een dagje op en neer te gaan voor een sollicitatiegesprek. Als je geluk hebt is het "maar" zes uur met de trein. Oftewel: 12 uur in de trein voor een sollicitatiegesprek van 1 uur, maar ik heb ook iemand gehad die in totaal 60 uur in de trein zat voor een uurtje sollicitatiegesprek. En hij werd ook nog eens afgewezen…
Ook naar Kochi was het 11 uur in de bus voor ons en het weekendje Mumbai was 2 keer 24 uur in de trein. Eigenlijk gek dat ik het hier zo heel normaal vind terwijl ik in Nederland echt niet zo makkelijk eventjes een weekendje naar zelfs maar Parijs zou gaan. Hetzelfde voor het strand: In Sri Lanka reisden we bijna elk weekend 3 uur naar een strand en op zondagavond 3 uur weer terug. In Nederland ga ik misschien 1 keer per jaar naar het strand, terwijl het veel minder ver weg is en ik me elke keer voorneem om het vaker te doen want uitwaaien is best wel lekker. Maar ik weet ook dat als ik ooit in Nederland terugkom dat ik het dan nog steeds niet doe, ondanks mijn goede voornemens nu. Al na een week zal ik me waarschijnlijk groen en geel ergeren aan een 5 minuten vertraging van de trein of opzien tegen een dagje Amsterdam omdat dat "zo ver" is.
Best apart hoe "vaste waarden" zoals tijd en afstand toch per land zo ontzettend kunnen verschillen.
De volgende keer alles over het weekend in Mumbai (of, zoals Arun het noemde, Bombay)
Verjaardag
Het is nog steeds hetzelfde liedje hier: druk, druk, druk. Vandaag is het dag van de arbeid en hier in India is dat een feestdag. Arun is er niet (nu in Goa, vanavond in Mumbai, morgen naar Hyderabad en morgenavond weer terug in Bangalore, kijk voor de gein eens op een kaart van India wat een afstanden dat zijn!) dus heb even tijd om de site bij te werken. Zit nu thuis, laptop met Marco Borsato voluit en typen maar.
Ik was gebleven bij de beschrijving van onze buurt en dat Jan en Wilma er waren. Dat is inderdaad alweer een week of 3 geleden, schaam, schaam schaam.
Anyway… wat is er allemaal gebeurd? Woensdagmiddag 12 april rond een uur of 2 (en na een onwijs lekkere lunch) kwam onze receptioniste, Nandini opeens naar boven rennen: Raj Kumar is overleden! Mijn eerste reactie was (uiteraard) wie??? Maar toen ik om me heen keek begreep ik dat dit een erg belangrijk persoon moest zijn want het was opeens doodstil. Collega’s die aan de telefoon waren hingen zonder gedag te zeggen op en iedereen vroeg alleen maar of het echt waar was. Ja, het was bevestigd en inderdaad, binnen een paar minuten kwamen van alle kanten sms’jes binnen. Niemand kon (of wilde) mij echt uitleggen wie Raj Kumar was, ik begreep dat het een acteur was, maar dat leek me sterk want dan zouden ze toch niet zo’n heisa maken? Die dag was er een van de onderdirecteuren uit Mumbai op bezoek en die begon meteen van alles te regelen. Iedereen moest zo snel mogelijk het pand verlaten en naar huis, maar meisjes mochten onder geen voorwaarde alleen reizen. Ik vond het allemaal nogal overdreven, maar toch maar Arun gebeld. Die nam niet op, maar smste dat hij een vergadering had in hetzelfde gebouw waar ik werk. Dus daar maar op gewacht. Binnen een uur was het hele kantoor leeg, alleen ik en Rohit, de onderdirecteur, waren er nog. Ik snapte nog steeds niet goed wat er nou allemaal aan de hand was, maar het was buiten ook akelig stil en ik begreep dat er rellen waren uitgebroken in bepaalde delen van de stad en dat dat ook de reden was waarom meisjes niet alleen mochten reizen: te gevaarlijk.
Toen Arun klaar was met zijn vergadering belde hij me op om te vragen waar ik was, op mn werk nog natuurlijk. "Wat doe je daar nog??? Je moet echt NU naar huis!" was zijn reactie. Ik uitleggen dat ik niet eens mocht gaan omdat ik dan alleen zou moeten reizen als hij niet met me meeging en ik ging er van uit dat hij nog wel moest werken. Ik bedoel, zijn bedrijf werkt zo ongeveer alle dagen van de week en er moet wel iets heel ergs gebeuren als ze niet op kantoor zitten. Blijkbaar was dit iets Heel Ergs want zelfs het kantoor van Arun was dicht en hij wachtte beneden om samen naar huis te gaan.
Thuis aangekomen (het was toen een uurtje of 5 schat ik) waren alle winkels dicht en met veel moeite konden we nog wat melk, brood en eieren regelen. En toen zaten we dus binnen. Er hing echt een hele rare sfeer en eindelijk kon Arun me uitleggen wie die Raj Kumar nou eigenlijk was. Raj Kumar was een acteur die in Karnataka (de staat waar Bangalore de hoofdstad van is) onwijs beroemd en geliefd is. Een erg aardige en nobele man die bijvoorbeeld in zijn hele leven nooit gerookt of gedronken heeft. Ook heeft hij veel arme mensen geholpen en was hij echt een voorbeeld voor iedereen. Een paar jaar geleden werd hij ontvoerd en in die tijd braken er allemaal rellen los en alle bedrijven, winkels, alles in heel Bangalore was voor een week gesloten daardoor. Bij zijn vrijlating was het groot feest. En nu was deze acteur dus overleden. Niet vermoord of zo, gewoon in zijn slaap, geloof dat hij in de 70 was. En waar iedereen bang voor was gebeurde: heel Bangalore in rep en roer en op diverse plaatsen in de stad waren rellen uitgebroken. De volgende dag waren alle bedrijven dicht en het werd geadviseerd om niet de straat op te gaan als het niet absoluut noodzakelijk was. Ook alle televisiezenders waren verwijderd, behalve de zenders waar het nieuws op te zien was, uit respect voor Raj Kumar. Op het nieuws waren ook beelden van het afscheidnemen en de crematie te zien, maar vooral van de rellen. Ik geloof dat er 5 mensen overleden zijn, er zijn bussen in de brand gestoken, stenen door ruiten gegooid, politieagenten in elkaar geslagen en het was zelfs zo erg dat een deel van de familie van Raj Kumar geen afscheid kon nemen omdat het onmogelijk was om bij zijn huis te komen door alle rellen. Compleet belachelijk allemaal!
En ondertussen zaten wij dus binnen en konden we echt niks doen. Tegen de avond openden een paar winkels voorzichtig hun deuren. En vaak niet eens helemaal want iedereen was bang voor de "fans" van Raj Kumar die riepen dat ze iedereen zouden afrossen die niet in de rouw was. Een vriendin van ons vertelde dat 2 huizen verder bij haar alle ruiten ingegooid waren omdat die bewoners muziek draaiden die dag. Kun je het je voorstellen?
Wij zijn die avond naar het huis van Noël gegaan om te wachten tot het 12 uur was want ik was jarig de volgende dag. Die avond was wel gezellig en om 12 uur kreeg ik een hele lekkere chocoladetaart die Arun voor mij geregeld had. Je kunt je voorstellen dat dat nog een hele klus was, maar hij had het voor elkaar gekregen dat een van de koks van het Taj hotel een chocoladetaart gemaakt had. Errug lekker!
De volgende dag was ik dus "echt" jarig, maar ik had niet echt een verjaardagsgevoel. Miste iedereen in Nederland heel erg en wederom was er weinig te doen in de stad omdat het goede vrijdag was. Die avond vertrokken Arun en ik richting Kochi waar mijn ouders ook waren. Elf uur met de bus, maar de reis viel heel erg mee. Kochi was wel leuk, het is de stad waar Arun opgegroeid is dus hij kon veel vertellen. Tegen het einde van de ochtend (zaterdag de 15e hebben we het nu over) hadden we het hotel gevonden waar mijn ouders verbleven in Allepey en daar kreeg ik cadeaus J . Van zaterdagmiddag tot zondagochtend hebben we op een "houseboat" doorgebracht. Dat is een grote boot die je kunt huren om op de backwaters te varen. Er zijn slaapkamers aan boord, een keuken, en 3 man personeel. De natuur is heel erg mooi en je komt echt helemaal tot rust. Lekker niks gedaan, ook wel eens fijn voor de verandering. Arun moest maandagochtend naar Delhi dus hij vloog terug vanaf Kochi. Ik zou met de bus moeten: 11 uur in mn eentje en vanaf het busstation direct door naar mn werk. Had ik niet zo’n zin in dus ook maar een vliegtuig geboekt. Gelukkig was er nog een vlucht vrij, alleen had dit vliegtuig 5 uur vertraging. Zucht…
Al met al een aparte, maar wel leuk verjaardagsweekend!
Ik was gebleven bij de beschrijving van onze buurt en dat Jan en Wilma er waren. Dat is inderdaad alweer een week of 3 geleden, schaam, schaam schaam.
Anyway… wat is er allemaal gebeurd? Woensdagmiddag 12 april rond een uur of 2 (en na een onwijs lekkere lunch) kwam onze receptioniste, Nandini opeens naar boven rennen: Raj Kumar is overleden! Mijn eerste reactie was (uiteraard) wie??? Maar toen ik om me heen keek begreep ik dat dit een erg belangrijk persoon moest zijn want het was opeens doodstil. Collega’s die aan de telefoon waren hingen zonder gedag te zeggen op en iedereen vroeg alleen maar of het echt waar was. Ja, het was bevestigd en inderdaad, binnen een paar minuten kwamen van alle kanten sms’jes binnen. Niemand kon (of wilde) mij echt uitleggen wie Raj Kumar was, ik begreep dat het een acteur was, maar dat leek me sterk want dan zouden ze toch niet zo’n heisa maken? Die dag was er een van de onderdirecteuren uit Mumbai op bezoek en die begon meteen van alles te regelen. Iedereen moest zo snel mogelijk het pand verlaten en naar huis, maar meisjes mochten onder geen voorwaarde alleen reizen. Ik vond het allemaal nogal overdreven, maar toch maar Arun gebeld. Die nam niet op, maar smste dat hij een vergadering had in hetzelfde gebouw waar ik werk. Dus daar maar op gewacht. Binnen een uur was het hele kantoor leeg, alleen ik en Rohit, de onderdirecteur, waren er nog. Ik snapte nog steeds niet goed wat er nou allemaal aan de hand was, maar het was buiten ook akelig stil en ik begreep dat er rellen waren uitgebroken in bepaalde delen van de stad en dat dat ook de reden was waarom meisjes niet alleen mochten reizen: te gevaarlijk.
Toen Arun klaar was met zijn vergadering belde hij me op om te vragen waar ik was, op mn werk nog natuurlijk. "Wat doe je daar nog??? Je moet echt NU naar huis!" was zijn reactie. Ik uitleggen dat ik niet eens mocht gaan omdat ik dan alleen zou moeten reizen als hij niet met me meeging en ik ging er van uit dat hij nog wel moest werken. Ik bedoel, zijn bedrijf werkt zo ongeveer alle dagen van de week en er moet wel iets heel ergs gebeuren als ze niet op kantoor zitten. Blijkbaar was dit iets Heel Ergs want zelfs het kantoor van Arun was dicht en hij wachtte beneden om samen naar huis te gaan.
Thuis aangekomen (het was toen een uurtje of 5 schat ik) waren alle winkels dicht en met veel moeite konden we nog wat melk, brood en eieren regelen. En toen zaten we dus binnen. Er hing echt een hele rare sfeer en eindelijk kon Arun me uitleggen wie die Raj Kumar nou eigenlijk was. Raj Kumar was een acteur die in Karnataka (de staat waar Bangalore de hoofdstad van is) onwijs beroemd en geliefd is. Een erg aardige en nobele man die bijvoorbeeld in zijn hele leven nooit gerookt of gedronken heeft. Ook heeft hij veel arme mensen geholpen en was hij echt een voorbeeld voor iedereen. Een paar jaar geleden werd hij ontvoerd en in die tijd braken er allemaal rellen los en alle bedrijven, winkels, alles in heel Bangalore was voor een week gesloten daardoor. Bij zijn vrijlating was het groot feest. En nu was deze acteur dus overleden. Niet vermoord of zo, gewoon in zijn slaap, geloof dat hij in de 70 was. En waar iedereen bang voor was gebeurde: heel Bangalore in rep en roer en op diverse plaatsen in de stad waren rellen uitgebroken. De volgende dag waren alle bedrijven dicht en het werd geadviseerd om niet de straat op te gaan als het niet absoluut noodzakelijk was. Ook alle televisiezenders waren verwijderd, behalve de zenders waar het nieuws op te zien was, uit respect voor Raj Kumar. Op het nieuws waren ook beelden van het afscheidnemen en de crematie te zien, maar vooral van de rellen. Ik geloof dat er 5 mensen overleden zijn, er zijn bussen in de brand gestoken, stenen door ruiten gegooid, politieagenten in elkaar geslagen en het was zelfs zo erg dat een deel van de familie van Raj Kumar geen afscheid kon nemen omdat het onmogelijk was om bij zijn huis te komen door alle rellen. Compleet belachelijk allemaal!
En ondertussen zaten wij dus binnen en konden we echt niks doen. Tegen de avond openden een paar winkels voorzichtig hun deuren. En vaak niet eens helemaal want iedereen was bang voor de "fans" van Raj Kumar die riepen dat ze iedereen zouden afrossen die niet in de rouw was. Een vriendin van ons vertelde dat 2 huizen verder bij haar alle ruiten ingegooid waren omdat die bewoners muziek draaiden die dag. Kun je het je voorstellen?
Wij zijn die avond naar het huis van Noël gegaan om te wachten tot het 12 uur was want ik was jarig de volgende dag. Die avond was wel gezellig en om 12 uur kreeg ik een hele lekkere chocoladetaart die Arun voor mij geregeld had. Je kunt je voorstellen dat dat nog een hele klus was, maar hij had het voor elkaar gekregen dat een van de koks van het Taj hotel een chocoladetaart gemaakt had. Errug lekker!
De volgende dag was ik dus "echt" jarig, maar ik had niet echt een verjaardagsgevoel. Miste iedereen in Nederland heel erg en wederom was er weinig te doen in de stad omdat het goede vrijdag was. Die avond vertrokken Arun en ik richting Kochi waar mijn ouders ook waren. Elf uur met de bus, maar de reis viel heel erg mee. Kochi was wel leuk, het is de stad waar Arun opgegroeid is dus hij kon veel vertellen. Tegen het einde van de ochtend (zaterdag de 15e hebben we het nu over) hadden we het hotel gevonden waar mijn ouders verbleven in Allepey en daar kreeg ik cadeaus J . Van zaterdagmiddag tot zondagochtend hebben we op een "houseboat" doorgebracht. Dat is een grote boot die je kunt huren om op de backwaters te varen. Er zijn slaapkamers aan boord, een keuken, en 3 man personeel. De natuur is heel erg mooi en je komt echt helemaal tot rust. Lekker niks gedaan, ook wel eens fijn voor de verandering. Arun moest maandagochtend naar Delhi dus hij vloog terug vanaf Kochi. Ik zou met de bus moeten: 11 uur in mn eentje en vanaf het busstation direct door naar mn werk. Had ik niet zo’n zin in dus ook maar een vliegtuig geboekt. Gelukkig was er nog een vlucht vrij, alleen had dit vliegtuig 5 uur vertraging. Zucht…
Al met al een aparte, maar wel leuk verjaardagsweekend!
Subscribe to:
Posts (Atom)
