Hoi allemaal,
De uitslag was dus geen van beiden... Arun had nog wel een meeting met de huisbaas, maar dat was echt een enorme arrogante eikel en bovendien vroeg hij toch weer 310... nee dus!
Gisteren (wederom) wat leuke flats gezien en vandaag (wederom) afspraken met huisbazen. We houden jullie op de hoogte!
Zondag wel een leuke dag gehad, heb namelijk model gespeeld in een advertentie voor Signature, een wiskey merk. Het bedrijf van Arun doet daar de reclame voor en ze hadden buitenlanders nodig. Of ik misschien interesse had? Tuurlijk! Het grappige was dat ik zaterdag bij Arun op kantoor was en dus de foto's van de andere modellen had gezien. Stuk voor stuk supermooi en dan ik dus, haha.
De shoot ging goed, er was een echte visagiste dus was mooi opgemaakt en had een leuk jurkje aan. De bedoeling was dat we net deden alsof we helemaal uit ons dak gingen op de dansvloer. "Wild and Energy" zoals de fotograaf zei. Eitje voor mij dus :-). Na iets van 4 uur waren we klaar, het grootste deel van de tijd sta ik vooraan (hihi) dus hopelijk ben ik goed in beeld als de advertentie uit is. Zodra die er is komt er uiteraard een foto op de site.
En oh ja, modellen zien er in het echt absoluut niet mooi uit. Eentje had 40 (!) minuten make-up nodig en een ander had een onwijs slechte huid en zag er na de make-up nog niet uit. Maar... allebei wel erg fotogeniek en dus goede modellen.
Dit was ff een korte update... hopelijk kan ik jullie de volgende keer vertellen dat we een huis hebben!
Kus!
Tuesday, January 31, 2006
Friday, January 27, 2006
Huizenjacht
De huizenjacht is nog steeds in volle gang hoewel er een einde aan lijkt te komen. De afgelopen weken hebben we tenminste 30 flats gezien, variërend van kleine flats met schimmel op de muur tot spiksplinternieuwe ruime flats, maar die waren dan weer ver boven ons budget. Voordat Arun naar Colombo vertrok (januari 2005) betaalde hij 8000 IRP per maand voor een flat, zeg maar 160 euro. Het afgelopen jaar zijn de prijzen echter enorm gestegen zodat we ons budget steeds maar verhoogden. Nu zijn we op het punt aangekomen dat we naar flats kijken rond de 300 euro per maand.
In het begin deden we het zelf, via advertenties in de krant, maar dat werkte toch niet echt dus zijn we al snel overgestapt naar een makelaar. Of eigenlijk 3. De eerste makelaar had niet zo veel en bovendien sprak die jongen die mij rondleidde weinig tot geen Engels. Dingen als “beautiful, spacious, security” gingen nog wel, maar een normaal gesprek was er niet mee te voeren. De tweede was een stuk beter en liet ons een flat zien waar we eigenlijk allebei meteen voor vielen. Maar helaas… buiten ons budget. Een derde makelaar had ook niet zo heel erg veel en we kwamen erachter dat alle makelaars zo’n beetje dezelfde huizen hebben. Eén bepaalde flat is ons door alledrie de makelaars getoond J. En het meest absurde was afgelopen dinsdag. Arun had een hele dag vrijgenomen om samen flats te bezichtigen, in de ochtend met makelaar 3 en in de middag met makelaar 2. Rond 12 uur gingen we naar de laatste flat met makelaar 3 dus we hadden nummer 2 opgebeld om hem te laten weten waar we af konden spreken, in een koffiebar vlakbij. Groot was onze verbazing toen we bij de bewuste flat aankwamen en we zagen makelaar 2 en 3 samen praten. Bleek dus dat ze aan het discussiëren waren wie welke flat aan ons had laten zien en hoeveel ze ervoor gevraagd hadden en uiteindelijk kwam het erop neer dat beide makelaars ons deze flat lieten zien en wij dus konden uitvechten (als we hem zouden nemen) wie de commissie zou krijgen. Errug apart!
Deze bewuste flat was niet echt mooi en ook een beetje te duur. Ik had hem al eerder gezien (met makelaar 1), maar Arun nog niet. Er woonden nog mensen in en aangezien ze een Malayalam zender aan hadden op de tv kwam Arun erachter dat ze uit Kerala kwamen (waar hij ook vandaan komt). Arun dus met die vrouw in gesprek (in het Malayalum) en zij vertelde dat ze er nu 3 maanden woonden, maar een eigen flat hadden gekocht en daarom verhuisden. Ze betaalde 240 euro aan huur en dat was eigenlijk al een beetje aan de hoge kant. Wij later aan de makelaars vragen hoe hoog de huur was en die zeiden dus allebei 300 euro…. Argh!
De middag hebben we doorgebracht met makelaar 2 in Whitehouse. Whitehouse is een appartementencomplex in een buurt die R.T. Nagar heet. Een beetje buiten het centrum, maar nog steeds goed te doen. R.T. Nagar zelf is een typische moslimwijk, veel arme mensen en ergens midden in die wijk hebben ze dus Whitehouse neergedumpt. Ik geloof dat er in totaal 8 flats staan, iets van 60 appartementen per flatgebouw. Deze flats staan op een eigen terrein met een hek eromheen en dit terrein heeft ook een zwembad, fitnessruimte, speeltuintje, clubhuis en kantine. Daarnaast zijn er extra faciliteiten zoals beveiliging en iemand die je elektriciteitrekening betaalt. Nou ja, niet betaalt in de zin van dat je niet zelf hoeft te dokken, maar betalen gaat hier niet per automatische incasso. In plaats daarvan kun je naar het kantoor van de elektriciteitscentrale tussen 10 en 15 en dan sta je dus in de rij. Soms wel 2 dagen. Maar Whitehouse heeft dus een “mannetje” die dat voor je doet, erg relaxed. Ook wonen er veel kinderen en is het veilig om buiten te spelen omdat er immers een hek om het terrein heenstaat en binnen het terrein is er weinig tot geen verkeer. Zeker belangrijk omdat vanaf mei Vamshi bij ons komt wonen en misschien Jd ook. Een ander voordeel is ook dat omdat er zoveel kinderen wonen bijna alle schoolbussen van de scholen in de buurt ’s ochtends de kinderen komen ophalen en ’s middags weer terugbrengen. En het is makkelijk om een maid te vinden, in veel gevallen kun je een maid delen met de buren. Oftewel: een hoop voordelen. De huur is ook rond de 300 euro, maar daar heb je wel meer voor.
Het enige nadeel dat er aan zat was eigenlijk dat ik het niet zo zag zitten. Mijn eerste indruk was dat van een achterbuurt. Je weet wel… oude flatgebouwen, overal hing de was buiten en het stonk er. En bovendien vond ik nog steeds die flat waar Arun en ik allebei voor waren gevallen veel mooier. Arun trouwens ook, maar het probleem was dat makelaar 2 ons had toegezegd dat we de flat konden huren voor 300 euro per maand en nu kwam hij daarop terug en was het opeens 310 euro. Nu ik het zo neerzet lijkt het bijna belachelijk, wat maakt die 10 euro nou uit… maar het ging ons om het principe. We waren al onwijs gestegen in ons budget (van 160 naar 300) en we moesten ergens een lijn trekken. En bovendien had hij ons al toegezegd dat we het konden huren voor 300 en als hij dat niet waar kon maken was dat niet ons probleem.
Anyway, toen we in Whitehouse rondliepen, liep er ook een andere man mee en een jongen. Ook een makelaar (die man dan) en hij was weer bevriend met onze makelaar. Die jongen werkte voor hem, zijn functie: deuren openmaken en overal de lichten aandoen en de ramen openen als we ergens binnen kwamen. En alles ook weer afsluiten als we weggingen. In totaal hebben we die dinsdag 7 of 8 flats gezien in Whitehouse, maar geen eentje vonden we mooi. De nieuwe makelaar, laten we hem maar makelaar 4 noemen, vroeg Arun zijn visitekaartje en dinsdagavond belde hij ons op om te zeggen dat hij nog wel andere flats had. Die hij ons natuurlijk niet kon laten zien want dan had niet hij, maar makelaar 2 de commissie gekregen. Of we misschien nog een keertje terug wilden komen. Ik had er niet zo heel veel zin in, maar ja… we moesten toch wat.
Gisteren zijn we weer teruggeweest en hij liet ons flats zien in de twee nieuwe gebouwen en die zagen er een stuk beter uit. De flats die we eerst hadden gezien waren zo gebouwd dat er geen zonlicht binnenkwam in de masterbedroom, dat was eigenlijk ons grootste probleem. De nieuwe flats waren echter een stuk zonniger en ook ruimer. En bovendien was 1 van de flats die we zagen nog bewoond en die mensen hadden het echt ontzettend leuk ingericht. Zij hadden die flat gekocht, maar de man was overgeplaatst naar Hyderabad dus ze moesten eruit. Ze wilden het nu verhuren waarbij ze het vooral belangrijk vonden dat de flat goed onderhouden werd. Alles was in vrolijke kleuren geverfd en zag er prima uit. Totaal anders dus. Een andere flat was net afgebouwd, kleine dingetjes moesten nog gebeuren maar dat was binnen een week gedaan. Ook deze flat was veel ruimer en had voldoende zonlicht. Deze twee flats vonden we allebei wel mooi en dat in combinatie met het feit dat het inmiddels zo goed als zeker is dat Vamshi bij ons komt wonen heeft ons doen besluiten om een huurbod te doen (alles wordt hier onderhandeld). Vanmiddag horen we de uitslag. Misschien kunnen we kiezen tussen deze twee flats, misschien eentje en misschien geeneen. En dan beginnen we weer van voor af aan J.
Wat mijn baan betreft… ik wacht nog steeds op de officiële bevestiging van dat lesgeven. Heb ze gebeld deze week en toen zeiden ze dat het zeker weten doorging, maar heb nog niks op papier. Nog even afwachten dus.
Verder… gaat het nog steeds goed, maar word ik er af en toe wel moe van om in het guesthouse te zitten. Aan de ene kant is het errug relaxed aangezien David er is om te koken, schoon te maken, de was te doen enz. Maar aan de andere kant betekent dat ook dat hij er altijd is en vaak ook nog andere gasten. Niet echt veel privacy dus. En we leven nog steeds half uit onze rugzakken, niet alles is uitgepakt. Vaak verveel ik me echt dood overdag en dan ga ik maar weer een beetje rondlopen (of huizen bekijken). Ik weet wel dat er een heleboel dingen zijn die ik zou kunnen doen, de site bijhouden bijvoorbeeld… of mensen eindelijk eens terugmailen…. Maar vaak zit ik in het internetcafé en dan heb ik daar helemaal geen zin meer in. Lezen doe ik wel veel, Hindi ook nog steeds mee bezig. Maar wat ik mis is gewoon de deur uit kunnen lopen of een vriendin kunnen bellen en even wat gaan drinken. Kan ook wel met Arun, maar is toch anders. Ten eerste moet ik alles in het Engels doen, wat op zich prima gaat, maar Nederlands is toch fijner. Ten tweede is Arun een jongen en mijn vriend en niet een vriendin. Ten derde zijn er toch nog wel verschillen in cultuur. Niet zozeer tussen ons, maar wel bijvoorbeeld met andere meisjes hier. Ik heb wel een paar leuke meiden leren kennen, maar “meidendingen” zoals jongens, uitgaan, weet ik veel, zijn toch anders hier. Ik snap hun gedachtegang niet altijd en zij de mijne niet. Veel dingen zijn hier hetzelfde als in Sri Lanka, maar toch voelt het anders. Deels omdat ik op het einde Sri Lanka redelijk “doorhad”. Ik sprak de taal een beetje en had het grootste deel van het land gezien. In India is dat onmogelijk, het land is zo groot en er zijn onwijs veel verschillende talen en dialecten. Daarnaast had ik in Sri Lanka altijd nog contact met Europeanen, met de Aiesec’ers. Niet dat ik onwijs veel met ze omging, maar ik werkte in ieder geval altijd samen met een Europeaan. In het begin met David (jongen uit Spanje), daarna Sabine (Duitsland) en later Katya (Oekraïne). En hoewel er zeker een verschil is tussen Nederland en Oekraïne is het toch in ieder geval Europa en heb je veel dezelfde ervaringen. Simpel omdat je voor een Sri Lankees een “witte” bent, of je nou uit Noorwegen of Portugal komt dus dat heb je gemeen. Ik ben wel lid geworden van de Nederlandse club hier in Bangalore, maar nog niet echt mensen van ontmoet. Of nou ja… vorige week toen Balkenende hier was wel veel mensen gezien, maar niet echt gepraat. Ik denk dat als we eenmaal gesetteld zijn dat het wel wat relaxter wordt. Nu is alles nog steeds hectisch, zoveel dingen nog onzeker, er is nog niet echt een vast ritme.
En natuurlijk komen mijn ouders in april dus dan kan ik ook weer lekker Nederlands praten en hopelijk de Mijn Geheim lezen ;-).
Voordat mensen zich nu zorgen gaan maken: ik ben niet depressief, ik heb geen heimwee, maar ja…. soms mis ik mn kikkerlandje J.
In het begin deden we het zelf, via advertenties in de krant, maar dat werkte toch niet echt dus zijn we al snel overgestapt naar een makelaar. Of eigenlijk 3. De eerste makelaar had niet zo veel en bovendien sprak die jongen die mij rondleidde weinig tot geen Engels. Dingen als “beautiful, spacious, security” gingen nog wel, maar een normaal gesprek was er niet mee te voeren. De tweede was een stuk beter en liet ons een flat zien waar we eigenlijk allebei meteen voor vielen. Maar helaas… buiten ons budget. Een derde makelaar had ook niet zo heel erg veel en we kwamen erachter dat alle makelaars zo’n beetje dezelfde huizen hebben. Eén bepaalde flat is ons door alledrie de makelaars getoond J. En het meest absurde was afgelopen dinsdag. Arun had een hele dag vrijgenomen om samen flats te bezichtigen, in de ochtend met makelaar 3 en in de middag met makelaar 2. Rond 12 uur gingen we naar de laatste flat met makelaar 3 dus we hadden nummer 2 opgebeld om hem te laten weten waar we af konden spreken, in een koffiebar vlakbij. Groot was onze verbazing toen we bij de bewuste flat aankwamen en we zagen makelaar 2 en 3 samen praten. Bleek dus dat ze aan het discussiëren waren wie welke flat aan ons had laten zien en hoeveel ze ervoor gevraagd hadden en uiteindelijk kwam het erop neer dat beide makelaars ons deze flat lieten zien en wij dus konden uitvechten (als we hem zouden nemen) wie de commissie zou krijgen. Errug apart!
Deze bewuste flat was niet echt mooi en ook een beetje te duur. Ik had hem al eerder gezien (met makelaar 1), maar Arun nog niet. Er woonden nog mensen in en aangezien ze een Malayalam zender aan hadden op de tv kwam Arun erachter dat ze uit Kerala kwamen (waar hij ook vandaan komt). Arun dus met die vrouw in gesprek (in het Malayalum) en zij vertelde dat ze er nu 3 maanden woonden, maar een eigen flat hadden gekocht en daarom verhuisden. Ze betaalde 240 euro aan huur en dat was eigenlijk al een beetje aan de hoge kant. Wij later aan de makelaars vragen hoe hoog de huur was en die zeiden dus allebei 300 euro…. Argh!
De middag hebben we doorgebracht met makelaar 2 in Whitehouse. Whitehouse is een appartementencomplex in een buurt die R.T. Nagar heet. Een beetje buiten het centrum, maar nog steeds goed te doen. R.T. Nagar zelf is een typische moslimwijk, veel arme mensen en ergens midden in die wijk hebben ze dus Whitehouse neergedumpt. Ik geloof dat er in totaal 8 flats staan, iets van 60 appartementen per flatgebouw. Deze flats staan op een eigen terrein met een hek eromheen en dit terrein heeft ook een zwembad, fitnessruimte, speeltuintje, clubhuis en kantine. Daarnaast zijn er extra faciliteiten zoals beveiliging en iemand die je elektriciteitrekening betaalt. Nou ja, niet betaalt in de zin van dat je niet zelf hoeft te dokken, maar betalen gaat hier niet per automatische incasso. In plaats daarvan kun je naar het kantoor van de elektriciteitscentrale tussen 10 en 15 en dan sta je dus in de rij. Soms wel 2 dagen. Maar Whitehouse heeft dus een “mannetje” die dat voor je doet, erg relaxed. Ook wonen er veel kinderen en is het veilig om buiten te spelen omdat er immers een hek om het terrein heenstaat en binnen het terrein is er weinig tot geen verkeer. Zeker belangrijk omdat vanaf mei Vamshi bij ons komt wonen en misschien Jd ook. Een ander voordeel is ook dat omdat er zoveel kinderen wonen bijna alle schoolbussen van de scholen in de buurt ’s ochtends de kinderen komen ophalen en ’s middags weer terugbrengen. En het is makkelijk om een maid te vinden, in veel gevallen kun je een maid delen met de buren. Oftewel: een hoop voordelen. De huur is ook rond de 300 euro, maar daar heb je wel meer voor.
Het enige nadeel dat er aan zat was eigenlijk dat ik het niet zo zag zitten. Mijn eerste indruk was dat van een achterbuurt. Je weet wel… oude flatgebouwen, overal hing de was buiten en het stonk er. En bovendien vond ik nog steeds die flat waar Arun en ik allebei voor waren gevallen veel mooier. Arun trouwens ook, maar het probleem was dat makelaar 2 ons had toegezegd dat we de flat konden huren voor 300 euro per maand en nu kwam hij daarop terug en was het opeens 310 euro. Nu ik het zo neerzet lijkt het bijna belachelijk, wat maakt die 10 euro nou uit… maar het ging ons om het principe. We waren al onwijs gestegen in ons budget (van 160 naar 300) en we moesten ergens een lijn trekken. En bovendien had hij ons al toegezegd dat we het konden huren voor 300 en als hij dat niet waar kon maken was dat niet ons probleem.
Anyway, toen we in Whitehouse rondliepen, liep er ook een andere man mee en een jongen. Ook een makelaar (die man dan) en hij was weer bevriend met onze makelaar. Die jongen werkte voor hem, zijn functie: deuren openmaken en overal de lichten aandoen en de ramen openen als we ergens binnen kwamen. En alles ook weer afsluiten als we weggingen. In totaal hebben we die dinsdag 7 of 8 flats gezien in Whitehouse, maar geen eentje vonden we mooi. De nieuwe makelaar, laten we hem maar makelaar 4 noemen, vroeg Arun zijn visitekaartje en dinsdagavond belde hij ons op om te zeggen dat hij nog wel andere flats had. Die hij ons natuurlijk niet kon laten zien want dan had niet hij, maar makelaar 2 de commissie gekregen. Of we misschien nog een keertje terug wilden komen. Ik had er niet zo heel veel zin in, maar ja… we moesten toch wat.
Gisteren zijn we weer teruggeweest en hij liet ons flats zien in de twee nieuwe gebouwen en die zagen er een stuk beter uit. De flats die we eerst hadden gezien waren zo gebouwd dat er geen zonlicht binnenkwam in de masterbedroom, dat was eigenlijk ons grootste probleem. De nieuwe flats waren echter een stuk zonniger en ook ruimer. En bovendien was 1 van de flats die we zagen nog bewoond en die mensen hadden het echt ontzettend leuk ingericht. Zij hadden die flat gekocht, maar de man was overgeplaatst naar Hyderabad dus ze moesten eruit. Ze wilden het nu verhuren waarbij ze het vooral belangrijk vonden dat de flat goed onderhouden werd. Alles was in vrolijke kleuren geverfd en zag er prima uit. Totaal anders dus. Een andere flat was net afgebouwd, kleine dingetjes moesten nog gebeuren maar dat was binnen een week gedaan. Ook deze flat was veel ruimer en had voldoende zonlicht. Deze twee flats vonden we allebei wel mooi en dat in combinatie met het feit dat het inmiddels zo goed als zeker is dat Vamshi bij ons komt wonen heeft ons doen besluiten om een huurbod te doen (alles wordt hier onderhandeld). Vanmiddag horen we de uitslag. Misschien kunnen we kiezen tussen deze twee flats, misschien eentje en misschien geeneen. En dan beginnen we weer van voor af aan J.
Wat mijn baan betreft… ik wacht nog steeds op de officiële bevestiging van dat lesgeven. Heb ze gebeld deze week en toen zeiden ze dat het zeker weten doorging, maar heb nog niks op papier. Nog even afwachten dus.
Verder… gaat het nog steeds goed, maar word ik er af en toe wel moe van om in het guesthouse te zitten. Aan de ene kant is het errug relaxed aangezien David er is om te koken, schoon te maken, de was te doen enz. Maar aan de andere kant betekent dat ook dat hij er altijd is en vaak ook nog andere gasten. Niet echt veel privacy dus. En we leven nog steeds half uit onze rugzakken, niet alles is uitgepakt. Vaak verveel ik me echt dood overdag en dan ga ik maar weer een beetje rondlopen (of huizen bekijken). Ik weet wel dat er een heleboel dingen zijn die ik zou kunnen doen, de site bijhouden bijvoorbeeld… of mensen eindelijk eens terugmailen…. Maar vaak zit ik in het internetcafé en dan heb ik daar helemaal geen zin meer in. Lezen doe ik wel veel, Hindi ook nog steeds mee bezig. Maar wat ik mis is gewoon de deur uit kunnen lopen of een vriendin kunnen bellen en even wat gaan drinken. Kan ook wel met Arun, maar is toch anders. Ten eerste moet ik alles in het Engels doen, wat op zich prima gaat, maar Nederlands is toch fijner. Ten tweede is Arun een jongen en mijn vriend en niet een vriendin. Ten derde zijn er toch nog wel verschillen in cultuur. Niet zozeer tussen ons, maar wel bijvoorbeeld met andere meisjes hier. Ik heb wel een paar leuke meiden leren kennen, maar “meidendingen” zoals jongens, uitgaan, weet ik veel, zijn toch anders hier. Ik snap hun gedachtegang niet altijd en zij de mijne niet. Veel dingen zijn hier hetzelfde als in Sri Lanka, maar toch voelt het anders. Deels omdat ik op het einde Sri Lanka redelijk “doorhad”. Ik sprak de taal een beetje en had het grootste deel van het land gezien. In India is dat onmogelijk, het land is zo groot en er zijn onwijs veel verschillende talen en dialecten. Daarnaast had ik in Sri Lanka altijd nog contact met Europeanen, met de Aiesec’ers. Niet dat ik onwijs veel met ze omging, maar ik werkte in ieder geval altijd samen met een Europeaan. In het begin met David (jongen uit Spanje), daarna Sabine (Duitsland) en later Katya (Oekraïne). En hoewel er zeker een verschil is tussen Nederland en Oekraïne is het toch in ieder geval Europa en heb je veel dezelfde ervaringen. Simpel omdat je voor een Sri Lankees een “witte” bent, of je nou uit Noorwegen of Portugal komt dus dat heb je gemeen. Ik ben wel lid geworden van de Nederlandse club hier in Bangalore, maar nog niet echt mensen van ontmoet. Of nou ja… vorige week toen Balkenende hier was wel veel mensen gezien, maar niet echt gepraat. Ik denk dat als we eenmaal gesetteld zijn dat het wel wat relaxter wordt. Nu is alles nog steeds hectisch, zoveel dingen nog onzeker, er is nog niet echt een vast ritme.
En natuurlijk komen mijn ouders in april dus dan kan ik ook weer lekker Nederlands praten en hopelijk de Mijn Geheim lezen ;-).
Voordat mensen zich nu zorgen gaan maken: ik ben niet depressief, ik heb geen heimwee, maar ja…. soms mis ik mn kikkerlandje J.
Wednesday, January 11, 2006
Arun Kumar joins Rediffusion DY&R, Bangalore, as associate creative director
www.agencyfaqs.com proudly presents: Arun Kumar!
MUMBAI, January 10
Arun Kumar, associate creative director, Leo Burnett, Colombo, has decided that it is time to come back to his roots. He has returned to India after having spent a year in Sri Lanka and has joined Rediffusion DY&R, Bangalore, as associate creative director. The Kerala born adman remarks, “The reason I went to Colombo was because I wanted some time away for myself. But after being out of India for a year, I realised that the action was back home. Also, most of my colleagues are in India, so it was time to get back. The guys at Rediff share the same passion for improving brands as me.”At Rediffusion DY&R, Kumar will be in charge of brands such as ING Vysya, Airtel and ETA, the real estate brand.Kumar started out as a lawyer in 1994, but soon decided that that profession was not for him. He quit his practice in six months and did short stints in event management. He first forayed into advertising as a copywriter with Chrysalil, a Kerala based ad agency. After spending two years there, he joined TV Narayan’s design outfit, Survival By Design, where he spent 18 months.Reminiscing about a memorable project that he pioneered during his stint there, Kumar says, “I was a part of the team that was supposed to redesign the entire layout for ‘Sunday Mid-Day’. We changed the layout and made it more readable, cropped the pictures and changed the colour palette of the paper as well as the fonts used for the headlines and sub-heads. The toughest part was to convince the client that the changes were extremely necessary for the paper.”Later, Kumar moved to MAA Bozell, where he became senior art director. In 1999, with the web revolution, he joined Planet Asia, the e-technology offshoring focused solutions and services company, as senior web designer. At Planet Asia, he pioneered two website projects, including HLL’s corporate website and bangaloreit.com. In 2001, when he decided to move back into advertising, he joined Percept H as associate creative director, where he worked on Airtel Magic. A year later, Kumar started his own ad agency, Stirred Creative, but he is no longer an active partner there. His last stint was at Leo Burnett, Colombo.
© 2006 agencyfaqs! story
MUMBAI, January 10
Arun Kumar, associate creative director, Leo Burnett, Colombo, has decided that it is time to come back to his roots. He has returned to India after having spent a year in Sri Lanka and has joined Rediffusion DY&R, Bangalore, as associate creative director. The Kerala born adman remarks, “The reason I went to Colombo was because I wanted some time away for myself. But after being out of India for a year, I realised that the action was back home. Also, most of my colleagues are in India, so it was time to get back. The guys at Rediff share the same passion for improving brands as me.”At Rediffusion DY&R, Kumar will be in charge of brands such as ING Vysya, Airtel and ETA, the real estate brand.Kumar started out as a lawyer in 1994, but soon decided that that profession was not for him. He quit his practice in six months and did short stints in event management. He first forayed into advertising as a copywriter with Chrysalil, a Kerala based ad agency. After spending two years there, he joined TV Narayan’s design outfit, Survival By Design, where he spent 18 months.Reminiscing about a memorable project that he pioneered during his stint there, Kumar says, “I was a part of the team that was supposed to redesign the entire layout for ‘Sunday Mid-Day’. We changed the layout and made it more readable, cropped the pictures and changed the colour palette of the paper as well as the fonts used for the headlines and sub-heads. The toughest part was to convince the client that the changes were extremely necessary for the paper.”Later, Kumar moved to MAA Bozell, where he became senior art director. In 1999, with the web revolution, he joined Planet Asia, the e-technology offshoring focused solutions and services company, as senior web designer. At Planet Asia, he pioneered two website projects, including HLL’s corporate website and bangaloreit.com. In 2001, when he decided to move back into advertising, he joined Percept H as associate creative director, where he worked on Airtel Magic. A year later, Kumar started his own ad agency, Stirred Creative, but he is no longer an active partner there. His last stint was at Leo Burnett, Colombo.
© 2006 agencyfaqs! story
Daar was ik weer
Hallo allemaal,
Ik weet het… het is alweer een tijdje geleden dat we wat geplaatst hebben, maar het is gewoon zo ontzettend druk! Arun werkt nog steeds erg veel en ik ben de afgelopen weken druk geweest met de kinderen. Die zijn inmiddels terug naar Delhi dus heb ik wat meer tijd. Nou ja, ben wel druk met solliciteren, niet dat ik alleen maar een beetje aan het rondhangen ben. In Delhi is het trouwens errug koud: 0,2 graden. Dat is de laagste temperatuur in 70 jaar en daarom zijn de basisscholen voor 3 dagen gesloten. Hahaha!
Er gebeurt hier echt zoveel… zoveel dingen die ik zie en waarvan ik denk: dat moet ik op de site zetten… Maar in veel gevallen is het denk ik moeilijk te begrijpen voor jullie omdat alles hier zo anders is. Of ik vergeet ze weer als ik thuis ben, dat ook.
Maar goed, hier toch wat dingen die mij zijn opgevallen de afgelopen tijd. Allereerst een soort van nichtje van Arun (mensen noemen hier elkaar broer, zus, neef, nicht enz zonder dat ze familie van elkaar zijn. Aruns vrienden zouden mij bijvoorbeeld officieel “schoonzus” moeten noemen en als een kind mij aanspreekt noemt hij/zij mij auntie – tante). Anyway, dit nichtje is opgegroeid in Amerika en studeert nu medicijnen in India. Ze is 23, mijn leeftijd dus en doordat ze in Amerika is opgegroeid behoorlijk westers. Ik heb haar leren kennen tussen kerst en oud&nieuw want ze was in Bangalore om vakantie te vieren. Haar ouders zitten in Amerika en hier in Bangalore heeft ze nog vrienden wonen. Elke keer als ik haar zag ging ze uit of kwam ze net terug van uitgaan (ze ging veel om met Noël, Aruns vriend). Leuke meid, relaxed in de omgang, niks mis mee. Met oud&nieuw kwamen zij en Noël na het stappen bij ons thuis om nog wat te drinken. Toen Arun en Noël weg waren om wat eten te halen (dat kan hier dag en nacht) kwamen we aan de praat en toen ontdekte ik een hele andere kant van haar. Het begon met dat ze vertelde dat ze het jammer vond dat Arun en ik terug waren in Bangalore want ze had net van haar ouders toestemming gekregen om een maand naar Sri Lanka te komen. Toen ik zei dat ze dat toch nog steeds kon doen en dat Arun en ik nog wel mensen kenden waarbij ze kon blijven slapen glimlachte ze en zei ze dat dat uitgesloten was. Haar vader gaf echt geen toestemming daarvoor. Ik verbaasd natuurlijk, ik bedoel… ze is in Amerika opgegroeid en niet in een klein Indiaas dorpje. Niks bleek minder waar. Haar ouders zijn erg traditionele Indiers. Ze mocht bijvoorbeeld ook niet in Bangalore studeren, maar moet haar studie doen in een klein dorpje waar ze nog niet eens in jeans mag rondlopen op de universiteit. Uitgaan is verboden, haar ouders weten ook niet dat ze wel degelijk uitgaat. Op oudejaarsavond had ze om half elf ’s avonds haar ouders gebeld om ze een gelukkig nieuwjaar te wensen en om te zeggen dat ze erg moe was en ging slapen… Het gesprek dat we hadden was ergens rond 3 uur ’s nachts…. De studie medicijnen had ze ook niet zelf gekozen, dat hadden haar ouders gedaan. Haar (geheime) relatie van 4 jaar was onlangs uitgegaan, maar ze kon er met niemand over praten want als haar ouders erachter zouden komen dat ze een relatie had gehad dan werd ze zo ongeveer verstoten. Sterker nog: haar moeder had haar een maand geleden verteld dat ze een contactadvertentie zouden plaatsen voor haar om een geschikte man te vinden. Ze haat India, ze haat het om hier zo opgesloten te zitten, om geen eigen mening te mogen hebben, om niet uit te mogen gaan enz. Voor haar is het bijna onbegrijpelijk dat er westerlingen zijn zoals ik die hier vrijwillig heengaan. Het enige wat ze wil is afstuderen, ergens een praktijk beginnen en zelfstandig worden zodat ze niet meer afhankelijk is van haar familie. Of dat gaat lukken is een tweede… Arun vertelde later (toen ik dit nog half geschokt aan hem vertelde) dat haar ouders erg rijk zijn, veel invloed hebben en dat haar leven eigenlijk al van A tot Z vastgelegd is. En er is eigenlijk niks wat ze ertegen kan doen want een alleenstaande meid die verstoten is door haar familie heeft geen leven in India. De enige oplossing is zelfmoord plegen, zoals veel meiden zoals zij doen en wat zijzelf een paar jaar geleden ook geprobeerd heeft… De volgende dag (nieuwjaarsdag) zagen we haar weer, gekleed in een spijkerbroek en t-shirt. Ze moest weer terug naar de universiteit want haar colleges begonnen weer. Voordat ze in de auto stapte had ze zich nog wel even omgekleed in traditionele Indiaase kleding want een spijkerbroek en t-shirt was daar zo ongeveer net zo erg als een minirokje en naveltruitje in Nederland.
Ongelofelijk, maar waar…. India…. Het land van de vele tegenstellingen….
Een tweede ding zijn de reclames in India, iets waar Arun natuurlijk veel mee te maken heeft en ik zijdelings ook. In Sri Lanka zag ik al het verschil tussen Nederland en Sri Lanka: het familieleven is zo ongeveer heilig. Als je brood wilt verkopen dan laat je een happy familie zien waar de moeder vervuld met blijdschap brood smeert voor haar man en kinderen. Hier in India geldt dat ook, misschien nog wel erger. Noël vertelde dat toen Maggi 2-minuten noodles werd geïntroduceerd het niet werd verkocht. De reden: moeders weigerden om zoiets op tafel te zetten… 2 minuten noodles is geen koken dus wordt niet gebruikt. Pas toen ze een reclame lieten zien waarin een moeder aan het koken was met behulp van 2-minuten noodles werd het verkocht: de moeder sneed de groenten, de kip, maalde de kruiden enz. En dat deed ze dan door de noodles. Het hele concept van “ff snel tussendoor” werd dus aan de kant gezet. Ik vertelde dat dit in Nederland dus echt niet zou verkopen: wat had je aan 2-minuten noodles als je er nog een half uur bereidingstijd aan toe moest voegen?! Totaal tegenovergesteld dus.
Op het moment werkt het bedrijf van Arun aan luiers en maandverband. Niet echt de meest aansprekende producten, ik weet het. Maar ook hier is het verschil goed te merken. De luiers bijvoorbeeld spelen in op de goede moeder. De reclame is ongeveer als volgt: Stel je voor dat je op een bedrijfsfeest bent van je man en je kind krijgt een natte broek. Wat moeten de mensen wel niet van jou als moeder denken? Wat zal de directeur wel niet van jouw man denken dat hij met jou getrouwd is? Oftewel: een kind met een natte broek is a) een schande en b) de schuld van de moeder.
Maandverband was nog vreemder. In Nederland zijn we (voor zover ik weet) nu aangekomen op het punt waar het alleen nog maar om luxe-dingen gaat: maandverband in het zwart omdat dat beter kleurt met je kleding en maandverband zo gevormd dat het in een string past. In India zijn ze nog op het punt dat ze vrouwen aan het maandverband willen krijgen. Grote delen (het overgrote deel) van de vrouwen gebruikt namelijk nog steeds katoenen doeken als maandverband. Sommigen dragen soms maandverband, bijvoorbeeld als ze reizen, maar meestal zijn het doeken. Een van de reclames hiervoor was (ook weer typisch Indiaas): Je bent net getrouwd, nieuwe man, nieuw huis en een nieuw leven. Je moet alles opnieuw ontdekken: waar kun je je groenten halen, waar haal je je rijst en waar kun je in privacy je gebruikte doeken wassen en drogen? Voor het laatste probleem is er nu een oplossing: maandverband!
Ook kom je hier producten tegen die wij in Nederland (voor zover ik weet) niet hebben zoals tandpoeder. Dat is een poeder dat je met je vingers op je tanden smeert, een soort van alternatieve tandpasta voor arme mensen.
Van reclame de sprong naar televisie in het algemeen in India. Ik geloof dat onze kabeltelevisie 80 zenders heeft. Daar zitten een aantal internationale/Engelse bij, maar de meeste zijn nationaal. Van die nationale zijn het merendeel Hindi zenders en er wordt niks anders uitgezonden dan Hindi films. Dit is een beleving op zich en ik raad iedereen aan om de plaatselijke videotheek te checken of ze wellicht een Hindi film hebben. Mocht je het niet begrijpen, dan zal ik nu even vertellen waar het verhaal over gaat: Man en vrouw worden verliefd. Man is vaak een stuk ouder dan de vrouw, beetje macho terwijl de vrouw meer het onschuldige, zedige meisje is. Helaas is er een probleem: de ouders willen het niet of ze zijn van verschillende godsdiensten. Maar… toch zien ze elkaar regelmatig en hij doet er alles aan om haar te krijgen. Door bijvoorbeeld liedjes voor haar te zingen, haar stiekem te ontmoeten en natuurlijk dansen ze dat het een lieve lust is. Niet samen…. Meer mannen tegen de vrouwen (denk maar aan Westside Story). Uiteindelijk blijkt dat liefde alles overwint en komen ze toch nog samen. Er wordt niet gezoend in Hindi films of zo, maar het is wel superromantisch. En ja, alle films zijn ongeveer zo, maar je moet het gewoon een keer gezien hebben.
Arun en ik zijn afgelopen zondag naar de film geweest, een Engelse gelukkig: In her shoes. Op zich wel een leuke film, maar de bioscoop was echt super! De tijd dat wij wilden was alleen maar “Gold Class” en hoewel we niet wisten wat dat was klonk het wel ok dus die maar genomen. Moesten 500 IRP (10 euro) per persoon betalen, wat erg veel is voor een bioscoop, maar… dan heb je ook wat. Eerst door de security heen, want ja je weet maar nooit in een bioscoop (?!). Na een tassencontrole en een body-check achter een scherm werden we toegelaten. We kwamen in een soort lounge met een bar, errug relaxed. Het bleek dat we voor 150 IRP eten/drinken mochten bestellen op vertoon van onze kaartjes en dat werd dan later naar onze plaats gebracht. Eten besteld en toen de zaal in gegaan. We werden naar onze plaatsen gebracht en dat waren dus superluxe stoelen. Groot, zacht en… je kon ze helemaal uitklappen zodat je languit kon liggen. Hoe relaxed!!! Het eten was goed, de film was leuk dus een erg relaxte middag.
Nog even terugkomend op Hindi: ik ben bezig om de taal te leren. En dat valt nog niet mee, maar… ik ken het alfabet al. Dat dus 54 (!) klanken heeft en in rare tekens geschreven wordt. En daarnaast heeft elke klank ook nog een maatraa, een soort extra tekentje dat bepaald hoe het uitgesproken wordt. Eumz, hoe leg ik dat uit… Je hebt bijvoorbeeld de klank “K”. Geschreven is dat een verticale streep, zeg maar een I met aan weerszijden een bolletje. Ongeveer dan. Zet je daar een extra streep achter dan wordt het uitgesproken als “Kaa”. Zet je daar een soort van f voor dan wordt het uitgesproken als “Kih”, een komma eronder maakt het dat het uitgesproken wordt als “Koe”. Erg verwarrend, maar nu (na een week) kan ik al een aantal woorden Hindi lezen. Heb alleen nog geen idee wat het betekent maar ja… das een klein detail ;-).
De huizenjacht is trouwens ook begonnen. We hebben al een aantal leuke plekken gezien, maar nog niet “de” plek gevonden. Afgelopen week een vrijstaand huis gezien dat erg leuk was, maar het nadeel daarvan is dat er geen beveiliging is en als ze weten dat er “rijke” mensen in wonen dan ben je binnen een week je inboedel kwijt. Dat heeft ons doen besluiten om alleen maar naar flats te kijken in een soort van complex waar ook beveiliging aanwezig is. Gisteren een mooie flat gezien, maar die was nog in aanbouw en bovendien werden er geen kasten of zo geplaatst (normaal worden flats hier verhuurd met kastruimte). De bouwer wist echter nog wel een aantal andere complexen en dat zou hij ons vandaag laten weten.
De banenjacht is ook in volle gang. Vorige week aan een aantal bedrijven mijn c.v. verstuurd, maar nog geen reacties. Volgens Arun komt dat ook niet omdat er zoveel mensen zijn die solliciteren dat het zelfs maar de vraag is of ze mijn c.v lezen. Daarom ga ik mijn favoriete 4 bedrijven maar stalken: Ernst & Young, Accenture, Infosys en Hewitt. Deze vier bedrijven hebben allemaal een HR-tak (Infosys gecombineerd met IT) en bovendien zijn het internationaal bekende bedrijven wat natuurlijk altijd handig is mochten we naar een ander land verhuizen (schrik niet: de komende 2 jaar zijn we van plan hier te blijven… hoewel… je weet maar nooit). Gisteren was ik bij een soort van headhunter / uitzendbureau en die boden mij een baan aan als recruiter voor hun eigen bureau. Op zich is het wel leuk… beetje hetzelfde als wat ik bij Tempo-Team heb gedaan 2 jaar… maar dat is ook meteen de reden waarom ik het eigenlijk niet wil: recruiten ken ik nou wel en ik wil graag meer de kant op van consultancy. We zien wel hoe het loopt. Mochten er mensen zijn die dit lezen en connecties hebben (in Nederland of ergens anders) binnen deze vier bedrijven, laat het me weten want hier in India gaat het vooral om connecties en referenties.
Ok, dit was het weer voor nu. Veel liefs van ons en onthoud dat iedereen van harte welkom is!
Ik weet het… het is alweer een tijdje geleden dat we wat geplaatst hebben, maar het is gewoon zo ontzettend druk! Arun werkt nog steeds erg veel en ik ben de afgelopen weken druk geweest met de kinderen. Die zijn inmiddels terug naar Delhi dus heb ik wat meer tijd. Nou ja, ben wel druk met solliciteren, niet dat ik alleen maar een beetje aan het rondhangen ben. In Delhi is het trouwens errug koud: 0,2 graden. Dat is de laagste temperatuur in 70 jaar en daarom zijn de basisscholen voor 3 dagen gesloten. Hahaha!
Er gebeurt hier echt zoveel… zoveel dingen die ik zie en waarvan ik denk: dat moet ik op de site zetten… Maar in veel gevallen is het denk ik moeilijk te begrijpen voor jullie omdat alles hier zo anders is. Of ik vergeet ze weer als ik thuis ben, dat ook.
Maar goed, hier toch wat dingen die mij zijn opgevallen de afgelopen tijd. Allereerst een soort van nichtje van Arun (mensen noemen hier elkaar broer, zus, neef, nicht enz zonder dat ze familie van elkaar zijn. Aruns vrienden zouden mij bijvoorbeeld officieel “schoonzus” moeten noemen en als een kind mij aanspreekt noemt hij/zij mij auntie – tante). Anyway, dit nichtje is opgegroeid in Amerika en studeert nu medicijnen in India. Ze is 23, mijn leeftijd dus en doordat ze in Amerika is opgegroeid behoorlijk westers. Ik heb haar leren kennen tussen kerst en oud&nieuw want ze was in Bangalore om vakantie te vieren. Haar ouders zitten in Amerika en hier in Bangalore heeft ze nog vrienden wonen. Elke keer als ik haar zag ging ze uit of kwam ze net terug van uitgaan (ze ging veel om met Noël, Aruns vriend). Leuke meid, relaxed in de omgang, niks mis mee. Met oud&nieuw kwamen zij en Noël na het stappen bij ons thuis om nog wat te drinken. Toen Arun en Noël weg waren om wat eten te halen (dat kan hier dag en nacht) kwamen we aan de praat en toen ontdekte ik een hele andere kant van haar. Het begon met dat ze vertelde dat ze het jammer vond dat Arun en ik terug waren in Bangalore want ze had net van haar ouders toestemming gekregen om een maand naar Sri Lanka te komen. Toen ik zei dat ze dat toch nog steeds kon doen en dat Arun en ik nog wel mensen kenden waarbij ze kon blijven slapen glimlachte ze en zei ze dat dat uitgesloten was. Haar vader gaf echt geen toestemming daarvoor. Ik verbaasd natuurlijk, ik bedoel… ze is in Amerika opgegroeid en niet in een klein Indiaas dorpje. Niks bleek minder waar. Haar ouders zijn erg traditionele Indiers. Ze mocht bijvoorbeeld ook niet in Bangalore studeren, maar moet haar studie doen in een klein dorpje waar ze nog niet eens in jeans mag rondlopen op de universiteit. Uitgaan is verboden, haar ouders weten ook niet dat ze wel degelijk uitgaat. Op oudejaarsavond had ze om half elf ’s avonds haar ouders gebeld om ze een gelukkig nieuwjaar te wensen en om te zeggen dat ze erg moe was en ging slapen… Het gesprek dat we hadden was ergens rond 3 uur ’s nachts…. De studie medicijnen had ze ook niet zelf gekozen, dat hadden haar ouders gedaan. Haar (geheime) relatie van 4 jaar was onlangs uitgegaan, maar ze kon er met niemand over praten want als haar ouders erachter zouden komen dat ze een relatie had gehad dan werd ze zo ongeveer verstoten. Sterker nog: haar moeder had haar een maand geleden verteld dat ze een contactadvertentie zouden plaatsen voor haar om een geschikte man te vinden. Ze haat India, ze haat het om hier zo opgesloten te zitten, om geen eigen mening te mogen hebben, om niet uit te mogen gaan enz. Voor haar is het bijna onbegrijpelijk dat er westerlingen zijn zoals ik die hier vrijwillig heengaan. Het enige wat ze wil is afstuderen, ergens een praktijk beginnen en zelfstandig worden zodat ze niet meer afhankelijk is van haar familie. Of dat gaat lukken is een tweede… Arun vertelde later (toen ik dit nog half geschokt aan hem vertelde) dat haar ouders erg rijk zijn, veel invloed hebben en dat haar leven eigenlijk al van A tot Z vastgelegd is. En er is eigenlijk niks wat ze ertegen kan doen want een alleenstaande meid die verstoten is door haar familie heeft geen leven in India. De enige oplossing is zelfmoord plegen, zoals veel meiden zoals zij doen en wat zijzelf een paar jaar geleden ook geprobeerd heeft… De volgende dag (nieuwjaarsdag) zagen we haar weer, gekleed in een spijkerbroek en t-shirt. Ze moest weer terug naar de universiteit want haar colleges begonnen weer. Voordat ze in de auto stapte had ze zich nog wel even omgekleed in traditionele Indiaase kleding want een spijkerbroek en t-shirt was daar zo ongeveer net zo erg als een minirokje en naveltruitje in Nederland.
Ongelofelijk, maar waar…. India…. Het land van de vele tegenstellingen….
Een tweede ding zijn de reclames in India, iets waar Arun natuurlijk veel mee te maken heeft en ik zijdelings ook. In Sri Lanka zag ik al het verschil tussen Nederland en Sri Lanka: het familieleven is zo ongeveer heilig. Als je brood wilt verkopen dan laat je een happy familie zien waar de moeder vervuld met blijdschap brood smeert voor haar man en kinderen. Hier in India geldt dat ook, misschien nog wel erger. Noël vertelde dat toen Maggi 2-minuten noodles werd geïntroduceerd het niet werd verkocht. De reden: moeders weigerden om zoiets op tafel te zetten… 2 minuten noodles is geen koken dus wordt niet gebruikt. Pas toen ze een reclame lieten zien waarin een moeder aan het koken was met behulp van 2-minuten noodles werd het verkocht: de moeder sneed de groenten, de kip, maalde de kruiden enz. En dat deed ze dan door de noodles. Het hele concept van “ff snel tussendoor” werd dus aan de kant gezet. Ik vertelde dat dit in Nederland dus echt niet zou verkopen: wat had je aan 2-minuten noodles als je er nog een half uur bereidingstijd aan toe moest voegen?! Totaal tegenovergesteld dus.
Op het moment werkt het bedrijf van Arun aan luiers en maandverband. Niet echt de meest aansprekende producten, ik weet het. Maar ook hier is het verschil goed te merken. De luiers bijvoorbeeld spelen in op de goede moeder. De reclame is ongeveer als volgt: Stel je voor dat je op een bedrijfsfeest bent van je man en je kind krijgt een natte broek. Wat moeten de mensen wel niet van jou als moeder denken? Wat zal de directeur wel niet van jouw man denken dat hij met jou getrouwd is? Oftewel: een kind met een natte broek is a) een schande en b) de schuld van de moeder.
Maandverband was nog vreemder. In Nederland zijn we (voor zover ik weet) nu aangekomen op het punt waar het alleen nog maar om luxe-dingen gaat: maandverband in het zwart omdat dat beter kleurt met je kleding en maandverband zo gevormd dat het in een string past. In India zijn ze nog op het punt dat ze vrouwen aan het maandverband willen krijgen. Grote delen (het overgrote deel) van de vrouwen gebruikt namelijk nog steeds katoenen doeken als maandverband. Sommigen dragen soms maandverband, bijvoorbeeld als ze reizen, maar meestal zijn het doeken. Een van de reclames hiervoor was (ook weer typisch Indiaas): Je bent net getrouwd, nieuwe man, nieuw huis en een nieuw leven. Je moet alles opnieuw ontdekken: waar kun je je groenten halen, waar haal je je rijst en waar kun je in privacy je gebruikte doeken wassen en drogen? Voor het laatste probleem is er nu een oplossing: maandverband!
Ook kom je hier producten tegen die wij in Nederland (voor zover ik weet) niet hebben zoals tandpoeder. Dat is een poeder dat je met je vingers op je tanden smeert, een soort van alternatieve tandpasta voor arme mensen.
Van reclame de sprong naar televisie in het algemeen in India. Ik geloof dat onze kabeltelevisie 80 zenders heeft. Daar zitten een aantal internationale/Engelse bij, maar de meeste zijn nationaal. Van die nationale zijn het merendeel Hindi zenders en er wordt niks anders uitgezonden dan Hindi films. Dit is een beleving op zich en ik raad iedereen aan om de plaatselijke videotheek te checken of ze wellicht een Hindi film hebben. Mocht je het niet begrijpen, dan zal ik nu even vertellen waar het verhaal over gaat: Man en vrouw worden verliefd. Man is vaak een stuk ouder dan de vrouw, beetje macho terwijl de vrouw meer het onschuldige, zedige meisje is. Helaas is er een probleem: de ouders willen het niet of ze zijn van verschillende godsdiensten. Maar… toch zien ze elkaar regelmatig en hij doet er alles aan om haar te krijgen. Door bijvoorbeeld liedjes voor haar te zingen, haar stiekem te ontmoeten en natuurlijk dansen ze dat het een lieve lust is. Niet samen…. Meer mannen tegen de vrouwen (denk maar aan Westside Story). Uiteindelijk blijkt dat liefde alles overwint en komen ze toch nog samen. Er wordt niet gezoend in Hindi films of zo, maar het is wel superromantisch. En ja, alle films zijn ongeveer zo, maar je moet het gewoon een keer gezien hebben.
Arun en ik zijn afgelopen zondag naar de film geweest, een Engelse gelukkig: In her shoes. Op zich wel een leuke film, maar de bioscoop was echt super! De tijd dat wij wilden was alleen maar “Gold Class” en hoewel we niet wisten wat dat was klonk het wel ok dus die maar genomen. Moesten 500 IRP (10 euro) per persoon betalen, wat erg veel is voor een bioscoop, maar… dan heb je ook wat. Eerst door de security heen, want ja je weet maar nooit in een bioscoop (?!). Na een tassencontrole en een body-check achter een scherm werden we toegelaten. We kwamen in een soort lounge met een bar, errug relaxed. Het bleek dat we voor 150 IRP eten/drinken mochten bestellen op vertoon van onze kaartjes en dat werd dan later naar onze plaats gebracht. Eten besteld en toen de zaal in gegaan. We werden naar onze plaatsen gebracht en dat waren dus superluxe stoelen. Groot, zacht en… je kon ze helemaal uitklappen zodat je languit kon liggen. Hoe relaxed!!! Het eten was goed, de film was leuk dus een erg relaxte middag.
Nog even terugkomend op Hindi: ik ben bezig om de taal te leren. En dat valt nog niet mee, maar… ik ken het alfabet al. Dat dus 54 (!) klanken heeft en in rare tekens geschreven wordt. En daarnaast heeft elke klank ook nog een maatraa, een soort extra tekentje dat bepaald hoe het uitgesproken wordt. Eumz, hoe leg ik dat uit… Je hebt bijvoorbeeld de klank “K”. Geschreven is dat een verticale streep, zeg maar een I met aan weerszijden een bolletje. Ongeveer dan. Zet je daar een extra streep achter dan wordt het uitgesproken als “Kaa”. Zet je daar een soort van f voor dan wordt het uitgesproken als “Kih”, een komma eronder maakt het dat het uitgesproken wordt als “Koe”. Erg verwarrend, maar nu (na een week) kan ik al een aantal woorden Hindi lezen. Heb alleen nog geen idee wat het betekent maar ja… das een klein detail ;-).
De huizenjacht is trouwens ook begonnen. We hebben al een aantal leuke plekken gezien, maar nog niet “de” plek gevonden. Afgelopen week een vrijstaand huis gezien dat erg leuk was, maar het nadeel daarvan is dat er geen beveiliging is en als ze weten dat er “rijke” mensen in wonen dan ben je binnen een week je inboedel kwijt. Dat heeft ons doen besluiten om alleen maar naar flats te kijken in een soort van complex waar ook beveiliging aanwezig is. Gisteren een mooie flat gezien, maar die was nog in aanbouw en bovendien werden er geen kasten of zo geplaatst (normaal worden flats hier verhuurd met kastruimte). De bouwer wist echter nog wel een aantal andere complexen en dat zou hij ons vandaag laten weten.
De banenjacht is ook in volle gang. Vorige week aan een aantal bedrijven mijn c.v. verstuurd, maar nog geen reacties. Volgens Arun komt dat ook niet omdat er zoveel mensen zijn die solliciteren dat het zelfs maar de vraag is of ze mijn c.v lezen. Daarom ga ik mijn favoriete 4 bedrijven maar stalken: Ernst & Young, Accenture, Infosys en Hewitt. Deze vier bedrijven hebben allemaal een HR-tak (Infosys gecombineerd met IT) en bovendien zijn het internationaal bekende bedrijven wat natuurlijk altijd handig is mochten we naar een ander land verhuizen (schrik niet: de komende 2 jaar zijn we van plan hier te blijven… hoewel… je weet maar nooit). Gisteren was ik bij een soort van headhunter / uitzendbureau en die boden mij een baan aan als recruiter voor hun eigen bureau. Op zich is het wel leuk… beetje hetzelfde als wat ik bij Tempo-Team heb gedaan 2 jaar… maar dat is ook meteen de reden waarom ik het eigenlijk niet wil: recruiten ken ik nou wel en ik wil graag meer de kant op van consultancy. We zien wel hoe het loopt. Mochten er mensen zijn die dit lezen en connecties hebben (in Nederland of ergens anders) binnen deze vier bedrijven, laat het me weten want hier in India gaat het vooral om connecties en referenties.
Ok, dit was het weer voor nu. Veel liefs van ons en onthoud dat iedereen van harte welkom is!
Subscribe to:
Posts (Atom)
