Thailand voor de Nederlandstaligen

*The English version will come asap!*


Van de ene trip naar de andere… het lijkt wel of we alleen maar vakantie aan het houden zijn, haha!

Zoals jullie weten zijn Arun en ik naar Thailand geweest voor een weekje. Ik moest het land uit om een nieuwe visa aan te kunnen vragen dus hadden we bedacht dat we daar dan het beste een korte vakantie van konden maken. Na enig speurwerk op het internet werd het Thailand: goedkoopste ticket, Bangkok is een plek waar veel mensen heengaan voor visa dus de ambassade zou vast wel weten hoe dat moet en… elke maand is er een grote Full Moon Party (FMP) tijdens (inderdaad….) volle maan. En volle maan viel op 7 september, de dag dat wij er zouden aankomen.

Woendagnacht vertrokken we vanaf Bangalore. Het is ongeveer 3,5 uur vliegen. Precies genoeg om wat te eten, drinken en een uurtje te slapen. De grondstewardess van Thai Air liep nogal te stressen bij het inchecken omdat we volgens haar de laatste 2 passagiers waren. Het goede nieuws was dat we vervolgens nergens in de rij hoefden te staan omdat ze ons overal langsheen loosde. Eenmaal in het vliegtuig zagen we na ons nog zeker 5 mensen binnenkomen dus dat we de laatste 2 waren viel wel mee… De verscherpte veiligheidsmaatregelen zijn er nog steeds trouwens: de batterijen van mijn camera en mijn lippenbalsem moesten de handbagage uit en in de grote tas.

Eenmaal aangekomen in Thailand was het eerste dat opviel de hitte en de luchtvochtigheidsgraad. Nou is Bangalore ook niet bepaald koud (25-30 graden), maar Thailand is nog net wat warmer: rond de 35. Het vliegtuig landde om 6 uur plaatselijke tijd en we hadden bedacht dat we ergens zouden inchecken, ons zouden opfrissen en dan om 9 uur direct naar de ambassade zouden gaan. Helaas dacht de immigratiedienst daar anders over… Nederlanders hebben geen visa nodig voor Thailand, maar Indiërs krijgen een zogenaamde “visa bij aankomst”. Kost iets van 25 dollar en daar mogen ze dan 15 dagen voor in Thailand zijn. Wat ze er niet bij vertellen is dat de wachttijd voor dit visa zo’n 2,5 uur is…. Tenminste, zo lang duurde het voordat Arun hem had. Nou had Arun nog eens extra pech omdat de “vriendelijke” man achter de counter vond dat hij niet genoeg op zijn pasfoto’s leek dus hij mocht eerst nieuwe pasfoto’s gaan maken, maar ik snap echt niet dat ze er wat meer personeel opzetten… 2,5 uur wachten op een vliegveld om een visa te krijgen waar je ook nog eens flink voor moet betalen!

Anyway, het goede nieuws was dat het inmiddels bijna 9 uur voordat we het vliegveld uitliepen dus we hoefden niet ergens in te checken maar konden direct door naar de ambassade. Het vliegveld ligt zo’n 20 minuten van Bangkok af en de ambassade ligt in het centrum dus we waren er snel. Ik had me op het ergste voorbereid: genoeg kopieën van paspoort, contract, extra brief van Oracle, pasfoto’s enz. want je weet het maar nooit met die ambassade’s. Ze sturen je om de domste reden terug en ik heb vaak het idee dat ze zelf niet eens snappen wat ze daar doen. Of zouden moeten doen. Tot mijn grote verbazing was ik bijna direct aan de beurt en alle documenten waren in orde. Ik mocht terug naar mijn plaats en na 15 minuten wachten had ik mijn interview. Het interview stelde niet zoveel voor: de ontzettend aardige man was meer benieuwd naar wat ik van India vond, wat mijn favoriete Indiase gerecht is en hij hintte ook nog dat als ik genoeg druk had gezet op de immigratie office in Bangalore, dat ze mijn visum misschien daar wel hadden omgezet. Ik vertelde dat ze me 4x terug hadden laten komen toen ik me inschreef in Bangalore en dat ik het eigenlijk wel gehad had met ze. Dat begreep hij dan ook wel weer. Na 5 minuten interview stond ik weer buiten met een briefje dat alles in orde was, naar de counter om te betalen (70 dollar) en kon 4 werkdagen later terugkomen om visa op te halen. Binnen een klein uurtje alles geregeld, echt ongelofelijk!!! Hulde voor de Indiase ambassade in Bangkok!!! Arun was inmiddels in slaap gevallen en nadat ik hem wakker had gemaakt gingen we op zoek naar een telefooncel om Shomak te bellen. Shomak is de vriend van een van Arun’s collega’s die in Bangkok woont. Onze uiteindelijke bestemming, waar de Full Moon Party ook is, was een eiland genaamd Koh Phangan. Koh Phangan ligt op ongeveer 10 uur reizen van Bangkok dus onze optimistische calculatie was dat als we om 1 uur de trein zouden nemen dat we er dan om 10 uur ’s avonds zouden zijn, als de FMP zou beginnen. Shomak hielp ons echter snel uit die droom: de trein doet er langer over dan de bus en we zouden dus de laatste ferry missen. Bussen gingen alleen maar in de middag dus dan zouden we pas de volgende ochtend aankomen. Eigenwijs als we zijn toch maar de trein van 1 uur genomen en vooral veel geslapen en af en toe genoten van het uitzicht. Thailand is een erg mooi land… als ik eerlijk ben mooier dan Sri Lanka of wat ik tot nu toe van India heb gezien. Het is vooral erg groen en de mensen zijn super vriendelijk. Ze (glim)lachen constant, alleen jammer dat ze nauwelijks Engels spreken. Om half 1 ’s nachts kwam de trein aan in Suratthani. Vanaf Suratthani zouden we een taxi of bus moeten nemen naar de ferry en de ferry deed er nog eens 2,5 uur over. Hadden al snel een taxi gevonden die we deelden met 3 jongens uit Israel en een jongen uit Engeland. Na een uurtje kwamen we inderdaad bij de ferry opstapplaats aan, maar zoals Shomak al voorspeld had gingen er geen ferries meer. De eerste zou om 6 uur gaan dus bedachtten we dat we maar even gingen slapen en die dan maar zouden nemen. Om kwart voor zes werden we wakker (we sliepen op de banken tegenover de kaartjesverkoop) dus precies op tijd om nog 2 kaartjes te kopen en de ferry op te gaan. Ferry was prima, er was een kleine kantine aan boord dus wat noodles gegeten en van het uitzicht genoten. Na 2,5 uur kwamen we op Koh Phangan aan waar hordes mensen ons tegemoet kwamen die net van de FMP afkwamen. Aan hun gezichten te zien hadden we een leuk feest gemist… L.

Koh Phangan is zoals gezegd een eiland met verschillende stranden. Het stand waar wij heen wilden (waar ook de FMP was), staat bekend als het feest-strand dus dat leek ons wel wat. We waren al gewaarschuwd dat er waarschijnlijk geen plaats zou zijn aangezien rond de FMP alles vol zit, maar na een goed uur rondlopen hadden we een schattig huisje gevonden, aan het strand. Inmiddels waren we helemaal gaar, maar de eigenaar van het resort waar we verbleven vertelde dat om 11.00 de afterparty begint. Dus maar snel een koude douche en op naar de afterparty.

De afterparty was nog redelijk druk, zo’n 50 mensen. Sommigen druk aan het dansen, anderen konden alleen nog maar zitten en er waren er ook wat bij die zelfs dat niet meer voor elkaar kregen. Ons eerste rondje drinken was nog een “gewone” wodka-redbull / wodka-cola, maar daarna gingen ook wij aan de “fucking good bucket”. Overal op het strand en in de strandtenten zie je lege emmertjes (buckets) staan met daarin een halve liter fles drank (wodka/whiskey/rum) en 1 of 2 blikjes cola/sprite/redbull. Je kunt zelf bepalen welke drank je wil met welke mix en terplekke vullen ze het emmertje met ijsblokjes en legen ze de drank en frisdrank erin. Nog een paar rietjes erbij en je emmertje is klaar. Het voordeel is dat je niet zo heel vaak op en neer hoeft te lopen want met een emmertje doe je uiteraard langer dan een glas. De kans dat het omvalt is een stuk kleiner, je kunt het overal mee naar toe nemen en als je iemand wat te drinken wilt aanbieden dan bied je gewoon een rietje aan. Super slimme uitvinding! En voor een emmertje wodka-redbull betaal je zo’n 5 euro :-D.

Ook maakten we kennis met de lady-boys. Inderdaad, de beroemde Thaise jongens die er als een meisje uitzien. Moet eerlijk toegeven dat je soms echt goed moet kijken en dat ze er super vrouwelijk uitzien. En mooier dan veel van de “echte” Thaise meiden.
Na een paar uur waren we toch echt wel moe dus gingen we een paar uur slapen. Die avond wat gegeten en daarna weer uit totdat de zon opkwam. Inmiddels had onze camera het begeven en hadden we een wegwerpcamera gekocht. Helaas werd die nacht onze tas gejat (met daarin een paar honderd bhat (5 euro), wegwerpcamera en Arun’s pinpas). Gelukkig hadden we redelijk wat geld in India gepind en gewisseld en dat geld was nog veilig in onze kamer.

De volgende dag (of eigenlijk diezelfde dag) lang geslapen, wat gegeten (ze hadden daar een restaurantje met broodjes met echt Hollandse Goudse kaas!!!) en Arun kon een van zijn dromen in vervulling laten gaan: dreadlocks. Duurde iets van 2 uur (had ik mooi tijd voor een voetmassage), maar het zag er echt supercool uit. Even de zee in… allebei nog een Thaise massage, wat eten… en vervolgens weer feesten tot de zon opkwam. Overdag slapen… eten… en voordat jullie denken dat we weer uitgingen tot de zon opkwam, nee! De volgende dag moesten we namelijk helaas weer terug dus die avond rustig aangedaan.

De volgende dag zoals gezegd terug naar Bangkok. Met de bus deze keer wat volgens de kenners sneller ging en bovendien ook goedkoper. Moet zeggen dat alles goed geregeld is: je koopt op Koh Phangan 1 ticket en daarmee heb je vervoer van je hotel tot aan de ferry, de ferry overtocht, een bus van de ferry tot de opstapplaats van de bus en de busrit terug naar Bangkok. De busrit duurde inderdaad korter dan de trein, maar het was koud!!! Echt niet normaal meer hoe koud ze de airco hadden gezet en echt niet prettig!

Rond 6 uur ’s ochtends waren we in Bangkok en vervolgens Shomak gebeld want die had heel lief aangeboden dat we daar wel konden overnachten. Shomak is een super aardige man, ook werkzaam in de reclamewereld, en hij vertrok zelf naar een vriendin zodat wij zijn appartement konden “inpikken”. Ik zou eigenlijk op donderdagnacht terugvliegen en Arun al diezelfde dag (dinsdag), maar uiteindelijk hebben we allebei onze tickets veranderd zodat we samen op woensdag terugvlogen. Dinsdagavond heeft Shomak ons de stad laten zien. We gingen naar het backpackers gedeelte om wat te eten en het plan was om daarna daar rond te lopen. Helaas regende het pijpenstelen dus zijn we maar snel naar die vriendin gegaan waar Shomak overnachtte. Indiaas meisje, wederom reclamewereld, super aardig! Toch best wel apart dat het hier zo gewoon is om iemand in je huis te nemen die je amper kent (Arun en Shomak hebben elkaar 2 keer kort ontmoet in Bangalore), ze bovendien uit eten te nemen en ze helemaal op hun gemak te laten voelen. Een staaltje gastvrijheid waar we in Nederland nog wat van kunnen leren…

Woensdag naar de ambassade, om 12 uur moest ik mijn paspoort afgeven en om 4 uur kon ik het vervolgens ophalen. In de tussentijd naar een winkelcentrum gegaan om te shoppen. Moet zeggen dat de kleding erg leuk is, maar duurder dan in India. Heb wel 3 nep Ralph Lauren-blousjes gekocht, Arun een t-shirt, maar verder konden we er niet echt leuke dingen vinden.

Terug naar Shomak’s appartement, tas pakken en naar het vliegveld. Vlucht ging goed en nadat we snel onze tassen hadden gedumpt naar Joshua, een vriend van ons die zijn verjaardag vierde. Daar tot een uur of 4 gebleven en daarna naar huis om eindelijk eens te slapen…. Ik had nog lekker vrij maar Arun moest werken, arme ziel.

Maandag zou ik beginnen bij Oracle, maar de bureaucratie gooide roet in het eten. Daarover meer de volgende keer!

BORN TO BE WILD-1

Instead of treating you to another long diary of the trip to Dandeli-Kulgi, here is a pictoral diary. I know all of you are probably expecting the pics of the trip to Kho Phangan in Thailand :) well this is long delayed and the diary to thailand will have few pics since our camera packed up after the first day there. :( so thats bound be a story. see ya all soon with that "wild" trip in a few days. Just got back on wednesday night, fine, high and feeling gooooooood!!! Get a thai "fucking good bucket" and you'll know why :P cheers!!!
ps- Click on pics to see an enlarged view.

BORN TO BE WILD- 2

Bye bye Emmay, hello Oracle!

Hoi iedereen,

Het grootste nieuws van de afgelopen weken: Die baan bij Oracle (zie vorige blog), die heb ik zelf maar aangenomen ;-).

Had het de laatste tijd wat minder naar mn zijn bij EmmayHR. Het werk op zich was nog steeds erg leuk, maar de managers lieten te wensen over. Zal er niet te veel over uitwijden, heb een goed gesprek gehad met een van de associate directeuren dus denk wel dat het binnenkort (als ik weg ben) beter gaat. Rond diezelfde tijd kreeg ik dus te horen over die baan bij Oracle. Ik dacht eerst dat het om "dom" vertaalwerk ging, maar dat viel dus wel mee. Wat is namelijk het geval? Oracle heeft de afdeling inkoop uitbesteed aan een bpo in Bangalore.

Wat is een bpo? BPO staat voor Business Process Outsourcing, vrij vertaald: Werk Proces Uitbesteding. Het uitbesteden van werk is op zich niet nieuw: Veel bedrijven besteden bijvoorbeeld het schoonmaken uit naar een schoonmaakbedrijf.
Bijna alle processen die niet met managen te maken hebben kun je uitbesteden. Een goed voorbeeld zijn callcenters. Het maakt op zich niet uit waar de persoon zit die de telefoon opneemt. Als je een probleem hebt met UPC (is dat nog steeds zo'n zooitje?!) en je belt de klantenservice dan wordt je doorverbonden naar iemand in het callcenter in bijvoorbeeld Nijmegen, ongeacht waar in Nederland je vandaan belt.

Wat ook kan, en wat veel bedrijven doen, is mensen in een ander (goedkoper!) land de telefoon op laten nemen. Zolang de mensen getraind zijn en de taal beheersen is er geen probleem. Voor Nederland is het een beetje lastig om veel uit te besteden (niemand buiten Nederland spreekt Nederlands), maar vooral Amerika en Engeland doen het veel. En dat is ook waar Bangalore bekend om is: de bpo's. Er zijn hier duizenden getrainde Indiers die callcenter werk doen voor bedrijven uit Amerika en Engeland. Ze worden getraind in het product, en ook accent. Praten dus met een perfect Engels of Amerikaans accent. Het voordeel is dat het relatief goed verdient. Het werk kan gedaan worden door mensen die net van de middelbare school afkomen en in verhouding verdient een callcenter baan meer dan een starter in een "echte" baan. Het grote nadeel is dat ze in shifts werken want ze moeten tijdens de Engelse en Amerikaanse werkuren werken. En het gebeurt heel veel dat ze de ene week Engels werken, dan weer Amerikaans, dan weer Indiase tijden. Kortom: bioritme compleet in de war en geen sociaal leven. Daarnaast zijn het veel klachten die binnenkomen dus de hele dag zeurende / schreeuwende mensen aan de telefoon.

Anyways, dit is niet wat ik ga doen, maar een voorbeeld van werk uitbesteden. Ik geloof dat de ABN-AMRO ook callcenter werk naar India heeft uitbesteed. Naast callcenters kun je ook andere "niet-stem" processen uitbesteden. In banken bijvoorbeeld: het overschrijven van geld van rekening 1 naar rekening 2 wordt gedaan in de backoffice van een bank. Iemand achter de schermen dus. Wederom maakt het niet uit of die persoon in het kantoor in Nederland zit, of in India. Ook de belastingformulieren van Nederland worden deels in India verwerkt.

Oracle heeft ook verschillende processen uitbesteed, een daarvan is de inkoop. Mensen in Nederland voeren in hun computersysteem in dat ze iets willen bestellen (bijvoorbeeld pennen of copieer papier) en ik krijg die order binnen in mijn computer in India en zorg dat het gedaan wordt. Hetzelfde gebeurt voor orders vanuit andere landen in Europa, Amerika en Azie. Het grote voordeel is dat er altijd wel iemand is die het werk kan doen als persoon A er niet is. Ik ben bijvoorbeeld ook back-up voor Duitsland en Frankrijk en momenteel is er een vrouw uit Polen die voor het Nederlandse proces werkt.

Dit is wat ik er tot nu toe van begrepen heb, de 18e begin in dus dan kan ik er meer over vertellen.

Bij Emmay vonden ze het erg jammer dat ik wegging, vooral omdat ik niet echt een opzegtermijn kon werken. Ik moet namelijk opnieuw een visum aanvragen dus as woensdag is mijn laatste dag. Deze keer niet naar Nederland, maar Thailand. Blijkbaar kan dat ook en ticket is een stuk goedkoper. Bovendien kan Arun ook mee, superleuk dus!

Woensdagnacht vertrekken we en Arun komt op dinsdag terug, ik op donderdag. Dan heb ik een lang weekend en maandag dus beginnen.

Voordat we gaan is het eerst nog Onam, een feestdag uit Kerala. Het verhaal is ongeveer als volgt: Lang lang geleden werd Kerala geregeerd door een koning, genaamd Mahabali. Hij was een erg goede koning en super geliefd. Het was overal bekend dat hij zo'n goede koning was en dat nieuws bereikte ook de goden. De goden, bang dat hij meer geliefd zou worden dan zij, wilden daar iets aan doen. Vishnu (1 van de 3 "hoofdgoden") veranderde zichzelf in een dwerg (genaamd Vamana) en bezocht Mahabali. Mahabali, vriendelijk als altijd, zei dat hij 1 wens mocht doen. Vamana wenste 3 stappen land: alles wat hij in 3 stappen kon overlappen zou van hem zijn. Mahabil stemde daarmee in en plotseling begon Vamana te groeien tot hij met 1 voet de hemel kon beslaan, 1 voet de onderwereld en omdat Mahabali niet wilde dat hij de hele aarde zou vernietigen met zijn voet bood hij hem zijn hoofd aan voor de laatste stap. Vamana stapte inderdaad op zijn hoofd en trapte daarmee Mahabali de onderwereld in. Omdat Mahabali zo'n geliefde koning was gaf Vamana hem toestemming on 1 keer per jaar op aarde terug te keren om samen te zijn met zijn volk. En dat is wat er tijdens Onam wordt gevierd: de terugkeer van Mahabali op aarde.

Dit feest wordt alleen in Kerala gevierd en daar duurt het 10 dagen. Er worden allerlei versieringen aangebracht, nieuwe kleren gekocht en in de huizen worden bloemenpatronen gemaakt op de grond met verschillende soorten en kleuren bloemen. Dinsdag, de 5e, is de belangrijkste dag en die dag gaat iedereen in witte kleding gekleed. Ik heb vandaag van Arun een witte met goude saree gekregen die ik dinsdag zal dragen. Gaan die dag samen lunchen in een restaurant dat gerund wordt door Mallu's (zo heten de inwoners van Kerala). Heb er nu al zin in :-).

Leuke week dus voor de boeg en ja, we zullen foto's maken!!!

Liefs!!!