Behalve de kittens gebeurt er natuurlijk van alles. Ik neem aan dat iedereen inmiddels wel begrepen heeft dat Arun (tijdelijk) in een rolstoel zit. Hoe lang het nog gaat duren is niet bekend, we hopen maximaal 2 maanden. En ja, dat is net op tijd voor de bruiloft.
Over de bruiloft gesproken: op 15 oktober zijn we in ondertrouw gegaan. In december ga ik naar Nederland om een nieuw visum aan te vragen en als we officieel getrouwd zijn dan kan ik een visum voor een jaar of zelfs 15 jaar krijgen. In India wordt weinig tot geen waarde gehecht aan het geregistreerde huwelijk, ik had al op verschillende fora gelezen dat er niets romantisch aan is. En dat was het ook niet. Ik was er zelf heengegaan om te vragen welke papieren er allemaal nodig waren en om hun papieren te krijgen. Dat ging relatief goed; we hadden alleen een verklaring nodig waarin stond dat we ongehuwd danwel gescheiden waren en een bewijs van leeftijd, dus een geboortecertificaat. En een bewijs dat we in Cox town (de buurt) wonen. Elk district heeft een eigen registratiekantoor waar je heen moet. Woon je in een andere buurt dan moet je ook naar een ander kantoor.
Nadat ik alle papieren verzameld had ben ik in totaal nog 3x terug geweest, de 3e keer met de verpleger van Arun als tolk. Kreeg nogal het idee dat ze moeilijk deden om het moeilijk doen, zo vonden ze de huurovereenkomst niet voldoende bewijs dat we in Cox town wonen. In Indiase paspoorten staat ook het adres waar je ingeschreven staat ten tijde van het aanvragen van het paspoort en in de Nederlandse niet. Dus kreeg ik eerst de vraag waarom dat niet in de mijne vermeld stond. Euh... omdat mijn land dat niet doet?! Dat maakte het wel lastig vertelde de dame van de registratie want nu konden ze niet controleren waar ik woonde. Tja... ik kan natuurlijk een brief aan de regering schrijven (heb immers Balkenende, Koningin Beatrix, Prins Willem-Alexander en Prinses Máxima allemaal persoonlijk ontmoet inmiddels) om dit te veranderen, maar die kans leek me klein. En bovendien hoefde maar 1 partij te bewijzen dat hij of zij in de juiste buurt woont. Dus vroeg ik of het dan niet op Aruns naam kon.
Huurovereenkomst is in zijn naam en een huurovereenkomst is rechtsgeldig. Maar nee, dat kon ook niet want in Aruns paspoort stond een oud adres in R.T. Nagar, een ander district. Dus, vertelde ze me terwijl ze me alle papieren teruggaf, ga maar naar R.T. Nagar. Toen ik aangaf dat dat natuurlijk niet kon omdat we daar niet wonen begon ze diep te zuchten. Het was allemaal erg lastig, lastig. Zij haar baas opgebeld en als we een brief van een notaris kregen waarin stond dat Arun ten tijde van de paspoort aanvraag in R.T. Nagar woonde, maar nu in Cox town dan was het goed. Ik pissig want zo'n brief is helemaal niet nodig. Een huurovereenkomst is genoeg, je kunt me niet wijsmaken dat er NIEMAND verhuist na een paspoort aanvraag (dat zei ze, dat normaal de adressen altijd overeen komen). De keuzes die we hadden volgens haar waren: brief van de notaris, nieuw paspoort aanvragen of een rijbewijs halen met het juiste adres.
De verpleger en ik naar huis en dit alles uitgelegd aan Arun. Die erg pissig werd en een beter plan had: hij zou er zelf wel even heengaan. Dus taxi gebeld, rolstoel op het dak, Arun ingeladen en op naar het kantoor. Daar aangekomen stond iedereen ons aan te gapen. Voor de duidelijkheid: het is een klein kantoor van de regering waar iedereen komt die iets moet registeren. Dat kan een huwelijk zijn, maar ook een stuk land, een huis of een motorfiets. Dus het is er altijd druk. Arun in de rolstoel naar binnen en naar diezelfde vrouw. Ging ze weer door alle papieren heen en opeens viel haar oog op Arun's scheidingspapieren waarin stond dat ten tijde van zijn huwelijk, hij een advocaat was in de rechtbank van Kochi, Kerala. En dat veranderde opeens alles. Alle papieren waren prima in orde, madam (ik dus) had het vast allemaal verkeerd begrepen. De troela!
We mochten door naar een andere kamer met 2 computers. Daar moesten we onze namen, namen van ouders, geboortedatum en adres opgeven. De vrouw achter de computer kon absoluut niet met een computer omgaan en ook niet typen dus dat ging echt superlangzaam. Ze moest een aantal velden invullen zoals: voornaam, achternaam, geboortedatum, maar dat was allemaal erg verwarrend voor haar. Duurde dus nogal lang. Toen dat eindelijk klaar was en ze een aantal printjes had gemaakt van alle gegevens mochten we naar een derde persoon die onze foto's op het document plakte en erop toezag dat we overal een handtekening onder zetten. 1 exemplaar wordt gedurende 30 dagen op het prikbord gehangen en mensen die bezwaar hebben tegen het huwelijk hebben deze periode hun kans.
Hierna mochten we naar persoon # 4 om te betalen. Ja, trouwen is hier niet gratis. Maarliefst 33 rupees (50 eurocent) stond er op het papier. "Dat is dan 100 rupees" zei de man achter de balie. Euh... volgens mij staat er toch echt 33 hier. Arun was inmiddels buiten, maar kon door het raam alles volgen. Ik vertikte het om te betalen en die man werd kwaad. En begon tegen Arun te schreeuwen en Arun terugschreeuwen (er is echt NIETS romantisch aan trouwen hier!). Hij vond dat ik maar moeilijk deed en iedereen betaalde altijd 100 rupees. En Arun en ik vonden dat hij ons niet moest afzetten. Uiteindelijk bemoeide een andere man van het kantoor zich ermee en hoefde ik inderdaad alleen maar de 33 rupees te betalen. Arun had gedreigd om ervoor te zorgen dat dit hele verhaal in de krant kwam en de verpleger was druk bezig om foto's te maken van de man die ons probeerde af te zetten met zijn telefoon. Die werd alleen maar nog kwader (uiteraard) en keek alleen maar naar beneden. Verpleger gaf de telefoon aan mij en liep naar buiten om Arun te helpen. Kwade man keek op want dacht dat het gevaar geweken was, zag mij met telefoon in de aanslag en probeerde de telefoon uit mijn handen te slaan. Net op dat moment klikte ik dus was een erg mooie foto. En zo zijn we in ondertrouw gegaan :).
Na 30 dagen mogen we terugkomen voor ons certificaat, op 15 november dus. Hoop dat het dan allemaal iets leuker gaat!
We zijn ook een stapje verder in het vinden van onze locatie. Zoals het er nu uitziet gaat het gebeuren in Chattai, in Agonda (Goa). Zie deze link: http://www.chattai.co.in/accomodationa.htm
Zelf heeft Chattai maar een aantal hutten, maar ze verwacht dat ze al onze gasten kan onderbrengen in andere resorts of guesthouses in de buurt.
En dat was het wel :)
Liefs,
Sanne
Saturday, October 25, 2008
De kittens na 2 weken
De kittens groeien goed, de oogjes zijn open:
Calvin toen hij klein was:
Ze drinken veel:
Ze beginnen een beetje te spelen:
Hier wonen ze:
Calvin en Susie, moeilijk voor te stellen dat ze zelf ook zo klein waren:
Susie toen ze klein was:
Calvin toen hij klein was:
Monday, October 13, 2008
Susie's kittens
Een paar foto's van Susie en haar kittens:
Zaterdagochtend werden 2 kittens geboren:
De trotse familie:
Susie vond de doos toch maar niks dus verhuisde ze:
En zondagochtend (24 uur later ja!) waren het er opeens 3:
Susie is druk met voeden en zo, maar het drukst is ze nog steeds met verhuizen van de ene plek naar de andere: 
Zaterdagochtend werden 2 kittens geboren:
De trotse familie:
Susie vond de doos toch maar niks dus verhuisde ze:
En zondagochtend (24 uur later ja!) waren het er opeens 3:
Susie is druk met voeden en zo, maar het drukst is ze nog steeds met verhuizen van de ene plek naar de andere:
Friday, October 10, 2008
A second life
hello people
A happy vijaya dashami, a kick on mamata bannerji's ass, a standing ovation to ratan tata and a belly busting fit of laughter at the supersized american.
Life as usual has been rolling out its fantastic unpredictability in my face. Sometimes i think life, if it could be given a gender has to be a woman! what drama!!!
I am in a wheelchair now. Partially paralysed. Ha! you all didnt expect that did ya????
Yeah i am. And welcome to the world of Guillain barre syndrome and myeloradiculopathy.
Allow me to extempore. And i do hope this helps people who are afflicted by this "rock star" disease as i like to call it. Click on the link for a concise idea of what this is. Basically a virus from something as simple as a fever, cold or a tummy upset attacks your body. the body produces anti bodies to counter it, gets rid of it, but then turns around and attacks your nervous system. It usually does so in an ascending manner. Legs, torso, arms, respiratory system, throat, tongue, facial muscles.
I was back on the 12th of september after a photoshoot on steroids for a new beer brand called Kingfisher Blue in malaysia. 15th morning, was predicted to be a normal day by the weatherman. Not for me. I woke up with my left leg behaving like rubberband girl. It felt like it had gone to sleep, the way it does when you have slept in an awkward position in the night. There was no control at all, but i could still feel touch. By evening it had not abated and the feeling was spreading to my right leg. In the evening when sanne was back i collapsed on the floor trying to get from the bedroom to the living room. Unfortunately a trip to the chief ortho in manipal hospital did not bring about a proper diagnosis and i was send back. 16th morning had both my legs paralysed. To make a long story short, colleagues from office (bless their wonderful hearts) rushed over and carried me to the hospital and two more friends/doctors made a few phone calls to facilitate my admission to the hospital. After a delay of another 24 hours during which time it spread to my torso and both my arms i was diagnosed with borderline gbs brought on by post infectious myeloradiculopathy. MRI, CT scans, electro, spinal/blood extracts thankfully showed no further complications. I was admitted to manipal and administered steroids to contain the spread.
7 days later i was send back home. In a wheelchair. i am continuing my medication and i have a red cross male nurse who helps me with everything. From carrying me from the bed to the pot to dressing me up. Sanne has been the most wonderful girlfriend in the days when i could not find a nurse, doing all this by herself, and still gets continually bothered by me in the nights when i have to turn in bed or take a pee. :) god bless you my darling. i promise you i will make up for all the lack of sex and the lack of sleep. hehehhehe....
And so now i continue my days with intense physiotherapy and electrotherapy everyday. Though neither the docs or the physio is willing to tell me how long it will take for a complete recovery. a few months to............
i will be happy the day i can atleast freely move my legs and stand up with the help of walking sticks. Its terrible for a fiercely independant person to have someone help you with putting on your underwear.
But i will beat this bitch. Patience in getting your nerves working again and mentally staying positive is the key.
All in all it has been a humbling experience. the body that one takes for granted. the wiggling of your toe that u do not even think about, the knee that holds you up, the hand that makes your career..... the fact that you stand upright without even thinking about it.
The foolishly fallible creature that is the human being, running behind money, politics, manipulations, bigger house, fatter pay cheqes, kissing ass for more power, control. what a fucking joke. You are not even in control of your own fucking body. You do not understand the divine mystery that it is. i think everytime i will now see a power struggle, an act of dominance through manipulation, an extempore at being superior i will be laughing my ass off inside my head. :)
I leave you with an artice i read by jag suraiya which vividly demostrates the fat cat attitude and how ignorant we are.
"Long before Freddie Mac and Fannie Mae became the stuff of urban nightmares, America had been super-stuffing itself. Morgan Spurlock’s 2004 documentary film, ‘Super Size Me’, is an allegory of the economics — and the consequences — of gluttony. The title of the film refers to the American practice of ‘supersizing’ fast-food items by adopting a pricing policy which induces customers to opt for larger portions. For a 30-day period the 32-year-old film-maker subsisted on a diet of three McDonald’s meals a day, ‘supersized’ only at the initiative of the vendors. The result: in a month, Spurlock had put on 11.1 kg, developed high blood pressure, psychological disorders and liver problems. It took him 14 months of rigorous detoxification to come back to normal. Spurlock’s cautionary tale is a parable about America’s chronic, insatiable appetite for not just fast food, but for everything, from gas-guzzling cars to climate-controlled condominiums. The statistics have become an environmentalist’s litany: with 5 per cent of the world’s population, the US consumes 24 per cent of the world’s energy; an average American consumes as much energy as 13 Chinese, or 31 Indians, or 128 Bangladeshis, or 370 Ethiopians. America’s total calorie intake is 815 billion calories a day, which nutritionists say is some 200 billion in excess of requirement, sufficient to feed 80 million people. Moreover, each day, Americans throw away 2,00,000 tons of edible food. If developing countries wanted to live like this, four new Earth-sized planets would have to be created to provide the necessary resources. And the best part is that it’s not America which has been picking up the tab for its prodigal, supersized lifestyle, but the rest of the world. On the tried-and-tested principle that if you owe your bank a hundred bucks you’re a defaulter, but if you owe it a couple of million you’re its most valued customer, the US has been blithely living on credit for years, funded by trade deficits and foreign investments. In 2007, the total US trade deficit (i.e. the amount by which imports exceeded exports) was a little over 700 billion dollars (does that figure have a topical ring to it?). Of the 4.4 trillion dollars worth of US treasury bonds (basically IOUs issued by America’s Federal Reserve Bank) more than 25 per cent are held by foreign countries, China alone accounting for 414 billion dollars. If all these IOUs were to be called in, not just the US but the whole global economy would implode. At the risk of its own bankruptcy, the world can’t afford to let America go bust. Like a supersized Humpty Dumpty, America has fallen off the wall, or rather, off Wall Street. Will all the world’s resources and all the world’s banks be able to put Humpty Dumpty together again? That’s the 4.4-trillion-dollar question for all of us, and not just for the US. "
Peace and love to all and a heartfelt thanks to Vikru, Sameera, pops and sumanth for "being there" at the right time.
"HEY HEY I (still) WANNA BE A ROCK STAR."
A happy vijaya dashami, a kick on mamata bannerji's ass, a standing ovation to ratan tata and a belly busting fit of laughter at the supersized american.
Life as usual has been rolling out its fantastic unpredictability in my face. Sometimes i think life, if it could be given a gender has to be a woman! what drama!!!
I am in a wheelchair now. Partially paralysed. Ha! you all didnt expect that did ya????
Yeah i am. And welcome to the world of Guillain barre syndrome and myeloradiculopathy.
Allow me to extempore. And i do hope this helps people who are afflicted by this "rock star" disease as i like to call it. Click on the link for a concise idea of what this is. Basically a virus from something as simple as a fever, cold or a tummy upset attacks your body. the body produces anti bodies to counter it, gets rid of it, but then turns around and attacks your nervous system. It usually does so in an ascending manner. Legs, torso, arms, respiratory system, throat, tongue, facial muscles.
I was back on the 12th of september after a photoshoot on steroids for a new beer brand called Kingfisher Blue in malaysia. 15th morning, was predicted to be a normal day by the weatherman. Not for me. I woke up with my left leg behaving like rubberband girl. It felt like it had gone to sleep, the way it does when you have slept in an awkward position in the night. There was no control at all, but i could still feel touch. By evening it had not abated and the feeling was spreading to my right leg. In the evening when sanne was back i collapsed on the floor trying to get from the bedroom to the living room. Unfortunately a trip to the chief ortho in manipal hospital did not bring about a proper diagnosis and i was send back. 16th morning had both my legs paralysed. To make a long story short, colleagues from office (bless their wonderful hearts) rushed over and carried me to the hospital and two more friends/doctors made a few phone calls to facilitate my admission to the hospital. After a delay of another 24 hours during which time it spread to my torso and both my arms i was diagnosed with borderline gbs brought on by post infectious myeloradiculopathy. MRI, CT scans, electro, spinal/blood extracts thankfully showed no further complications. I was admitted to manipal and administered steroids to contain the spread.
7 days later i was send back home. In a wheelchair. i am continuing my medication and i have a red cross male nurse who helps me with everything. From carrying me from the bed to the pot to dressing me up. Sanne has been the most wonderful girlfriend in the days when i could not find a nurse, doing all this by herself, and still gets continually bothered by me in the nights when i have to turn in bed or take a pee. :) god bless you my darling. i promise you i will make up for all the lack of sex and the lack of sleep. hehehhehe....
And so now i continue my days with intense physiotherapy and electrotherapy everyday. Though neither the docs or the physio is willing to tell me how long it will take for a complete recovery. a few months to............
i will be happy the day i can atleast freely move my legs and stand up with the help of walking sticks. Its terrible for a fiercely independant person to have someone help you with putting on your underwear.
But i will beat this bitch. Patience in getting your nerves working again and mentally staying positive is the key.
All in all it has been a humbling experience. the body that one takes for granted. the wiggling of your toe that u do not even think about, the knee that holds you up, the hand that makes your career..... the fact that you stand upright without even thinking about it.
The foolishly fallible creature that is the human being, running behind money, politics, manipulations, bigger house, fatter pay cheqes, kissing ass for more power, control. what a fucking joke. You are not even in control of your own fucking body. You do not understand the divine mystery that it is. i think everytime i will now see a power struggle, an act of dominance through manipulation, an extempore at being superior i will be laughing my ass off inside my head. :)
I leave you with an artice i read by jag suraiya which vividly demostrates the fat cat attitude and how ignorant we are.
"Long before Freddie Mac and Fannie Mae became the stuff of urban nightmares, America had been super-stuffing itself. Morgan Spurlock’s 2004 documentary film, ‘Super Size Me’, is an allegory of the economics — and the consequences — of gluttony. The title of the film refers to the American practice of ‘supersizing’ fast-food items by adopting a pricing policy which induces customers to opt for larger portions. For a 30-day period the 32-year-old film-maker subsisted on a diet of three McDonald’s meals a day, ‘supersized’ only at the initiative of the vendors. The result: in a month, Spurlock had put on 11.1 kg, developed high blood pressure, psychological disorders and liver problems. It took him 14 months of rigorous detoxification to come back to normal. Spurlock’s cautionary tale is a parable about America’s chronic, insatiable appetite for not just fast food, but for everything, from gas-guzzling cars to climate-controlled condominiums. The statistics have become an environmentalist’s litany: with 5 per cent of the world’s population, the US consumes 24 per cent of the world’s energy; an average American consumes as much energy as 13 Chinese, or 31 Indians, or 128 Bangladeshis, or 370 Ethiopians. America’s total calorie intake is 815 billion calories a day, which nutritionists say is some 200 billion in excess of requirement, sufficient to feed 80 million people. Moreover, each day, Americans throw away 2,00,000 tons of edible food. If developing countries wanted to live like this, four new Earth-sized planets would have to be created to provide the necessary resources. And the best part is that it’s not America which has been picking up the tab for its prodigal, supersized lifestyle, but the rest of the world. On the tried-and-tested principle that if you owe your bank a hundred bucks you’re a defaulter, but if you owe it a couple of million you’re its most valued customer, the US has been blithely living on credit for years, funded by trade deficits and foreign investments. In 2007, the total US trade deficit (i.e. the amount by which imports exceeded exports) was a little over 700 billion dollars (does that figure have a topical ring to it?). Of the 4.4 trillion dollars worth of US treasury bonds (basically IOUs issued by America’s Federal Reserve Bank) more than 25 per cent are held by foreign countries, China alone accounting for 414 billion dollars. If all these IOUs were to be called in, not just the US but the whole global economy would implode. At the risk of its own bankruptcy, the world can’t afford to let America go bust. Like a supersized Humpty Dumpty, America has fallen off the wall, or rather, off Wall Street. Will all the world’s resources and all the world’s banks be able to put Humpty Dumpty together again? That’s the 4.4-trillion-dollar question for all of us, and not just for the US. "
Peace and love to all and a heartfelt thanks to Vikru, Sameera, pops and sumanth for "being there" at the right time.
"HEY HEY I (still) WANNA BE A ROCK STAR."
Subscribe to:
Posts (Atom)
